Του Γιάννη Δρόσου
Μετά τη… νηστεία του Μαΐου, οι υποβρύχιοι κυνηγοί, με ακονισμένες τις βέργες των όπλων τους, είναι έτοιμοι να υποδεχτούν το καλοκαίρι. Πραγματικά πιστεύω ότι οι ψαροντουφεκάδες περιμένουν τον Ιούνιο με μεγαλύτερη ανυπομονησία από ότι οι μαθητές το κλείσιμο των σχολείων!
ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΥΧΗ… ΔΙΑΒΑΙΝΕ
Τον τελευταίο καιρό η θάλασσα δε μας ήθελε. Πηγαίναμε για ψάρεμα τρία άτομα και ήμασταν ευτυχείς αν γυρίζαμε με ένα κεφαλόπουλο ή καμιά χιόνα. Ακόμη και στα πιο “πονηρά” μέρη μας, η ζωή στο βυθό ήταν πολύ περιορισμένη. Έτσι μετά από πολλές άκαρπες εξορμήσεις, το ηθικό της παρέας είχε καταρρακωθεί. Ίσως να έφταιγε αυτή η ανεξήγητη για την εποχή θολούρα η οποία σου επέτρεπε να βλέπεις το πολύ 5-6 μέτρα, που αν και όλοι το θέλαμε κανείς δεν αποφάσιζε να ρίξει στο τραπέζι μια ιδέα. Τα πρωινά βλέπαμε από το γραφείο γαλήνια τη θάλασσα του Θερμαϊκού να μας καλεί και εμείς να σπάμε το κεφάλι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, σε σελίδες μετεωρολογίας, να βρούμε έναν τόπο που να υπάρχει κίνηση ψαριών. Ο καιρός στη Χαλκιδική ήταν περίφημος, κάτι που μας δυσκόλευε ακόμη περισσότερο. Τουλάχιστον αν ο καιρός ήταν άσχημος, θα υπήρχε ένα άλλοθι για την άρνησή μας. Πέρα όμως από τον καιρό έχουμε, όπως και κάθε παρέα, τις παραξενιές μας. Έτσι όταν υπήρχε κάποια πρόταση για ψάρεμα συχνά ακούγονταν «εγώ εκεί δεν ξαναπάω, δεν έχει τίποτε» ή «εγώ εκεί δεν πάω, είναι μακριά» κ.ά.
Το 5άρι ανέτρεψε τα σχέδια
Στο τέλος, όπως πάντα, η δίψα για το υγρό στοιχείο ξεπέρασε τις αναστολές μας για μια ακόμη άκαρπη εξόρμηση και ο Γιάννης και εγώ ξεκινήσαμε για το Γλαρόκαβο. Τα πράγματα φορτώθηκαν στο πίσω μέρος του RAV και σε περίπου μία ώρα αντικρίζαμε ένα δυνατό πεντάρι να σπρώχνει με δύναμη τα κύματα στα βράχια. Ήταν αδύνατον να ψαρέψουμε με τέτοιες συνθήκες, αν και στο παρελθόν το έχω κάνει και μάλιστα με επιτυχία. Ωστόσο τώρα σκεφτόμασταν να δοκιμάσουμε αλλού την τύχη μας. Έτσι, με τη διάθεσή μας στο ναδίρ, ξεκινάμε για μια μικρή περιπέτεια.
ΒΟΥΤΙΑ ΣΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ
Αφού ο άνεμος ήταν βορειοανατολικός, έπρεπε να ψαρέψουμε ακριβώς στο πίσω μέρος του Παλιουρίου. Έτσι ξεκινήσαμε και πάλι ψάχνοντας όχι τόσο ένα καλό μέρος για ψάρεμα, όσο ένα μέρος που να κόβει ο αέρας και να είναι ήσυχη η θάλασσα. Αφήσαμε την άσφαλτο, ξεδιπλώσαμε λιγάκι τις ικανότητες του RAV σε κακοτράχαλους δρόμους και τελικά αποφασίσαμε να στρίψουμε στον πρώτο δρόμο που θα είχε πορεία προς τη θάλασσα. Μέσα από μια κατάφυτη από πεύκα διαδρομή, τελικά σταματήσαμε λίγα μέτρα μακριά από την ακτογραμμή. Πραγματικά δεν ξέρω το μέρος που βρισκόμουν και πολύ φοβάμαι ότι δε θα το ξαναβρώ μέσα από τόσους δαιδαλώδεις χωματόδρομους που στρίψαμε. Αφού κατεβήκαμε τον γκρεμό, με λίγους ευτυχώς μώλωπες μετά την αναμενομένη πτώση που είχα, ντυθήκαμε και βουτήξαμε.
Τα ψάρια δεν φαίνονταν πουθενά
Η θάλασσα ήταν θολή. Η ορατότητα με δυσκολία έφτανε τα 7-8 μέτρα και η θερμοκρασία νερού ήταν 17,5 οC. Ωστόσο, η διαμόρφωση του βυθού με προετοίμαζε για κάτι καλό. Ψάρευα με συρτό καρτέρι σε βάθος 8 μέτρων, σε ένα πολύ όμορφο κατρακύλι βράχων. Εκεί ένα κοπάδι παντελήδων μου έδωσε την ευκαιρία να πάρω ένα ψαράκι. Παρακάτω ο βυθός αγρίευε. Τα νερά βάθαιναν απότομα και δημιουργούσαν έναν ιδανικό τόπο για στήρες. Δυστυχώς, όμως, τα ψάρια δεν φαίνονταν πουθενά. Μετά από πολλές άκαρπες βουτιές και ψαχτήρι κάτω από τα βράχια, αποφάσισα να εγκαταλείψω. Θα ψάρευα ρηχότερα για λίγο ακόμη και θα έβγαινα.
Πώς ένας σαργός φτιάχνει τη διάθεση
Σε ένα καρτέρι στα 7 μέτρα, ένα καλό κοπάδι από σαργούς, χιόνες και καμπανάδες φάνηκε δεκτικό στην πρόκληση. Τα ψάρια μού ήρθαν από αριστερά. Ένας καλός σαργός φλερτάριζε με τη βέργα μου. Λίγο παρακάτω, όμως, ένας τεράστιος καμπανάς είχε όρεξη για παιχνίδια. Αν και κανείς δεν προτιμά έναν καμπανά από έναν σαργό, το μέγεθος του ψαριού ήταν τέτοιο που ήθελα να το βγάλω για να έχω να το λέω. Πρέπει να ήταν πάνω από 800 γρ. Τελικά, για άγνωστο λόγο, τα ψάρια έσπασαν με θόρυβο και εγώ έπαιρνα το δρόμο προς τα πάνω απογοητευμένος. Μετά από λίγα λεπτά ξεκούρασης, βρισκόμουν ξαπλωμένος ανάμεσα στα βράχια περιμένοντας στο ίδιο σχεδόν σημείο όπως πριν. Τα ψάρια αυτή τη φορά ήρθαν από τη δεξιά πλευρά μου κι εγώ με πολύ αργές κινήσεις κατάφερα να στρίψω το όπλο χωρίς θόρυβο. Αυτή τη φορά ένας μεγάλος σαργός έκανε το λάθος. Ερχόταν μετωπικά πάνω στο όπλο. Δεν ήθελα να ρισκάρω μια βολή στο κεφάλι του ψαριού κι έτσι κούνησα λίγο το κεφάλι μου, τρομάζοντας επίτηδες το ψάρι που πλέον έστριψε ακριβώς μπροστά από το όπλο. Η βέργα το βρήκε στη μέση. Επιτέλους ένα καλό ψάρι. Μετά από πολύ καιρό ένας σαργός μού έφτιαξε τη διάθεση.
ΨΑΡΕΥΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟΥΛΙΑΝΗ
Σχεδόν δύο ώρες απέχει με το αυτοκίνητο το μοναδικό νησί της Χαλκιδικής από τη Θεσσαλονίκη. Έτσι πολλοί είναι αυτοί που την επισκέπτονται όχι μόνο στις καλοκαιρινές τους διακοπές αλλά ακόμη και τα σαββατοκύριακα για να χαρούν τις όμορφες παραλίες και φυσικά για να κυνηγήσουν στους υπέροχους βυθούς της. Αν λοιπόν θέλετε να πάρετε γεύση από νησί και δεν διαθέτετε πολύ χρόνο, τότε μη διστάσετε. Όσο για τους τόπους, εμπιστευτείτε το “Κ&Φ” και δε θα χάσετε.
Ξεκινώντας, καλό είναι να κάνετε με το αυτοκίνητο το γύρο του νησιού για να έχετε μια εικόνα της περιοχής και να γνωρίσετε τα μέρη. Αυτό δε θα πάρει πάνω από 20 λεπτά.
Η ΠΡΩΤΗ ΒΟΥΤΙΑ
Στην περιοχή του Camping στον Αϊ-Γιώργη αφήνουμε το αυτοκίνητο και βουτάμε στο δεξιότερο σημείο της παραλίας (στα τροχόσπιτα). Από εκεί συνεχίζουμε με πορεία προς τα δεξιά. Αμέσως μετά τον πρώτο κάβο μεσολαβεί ένας μικρός κόλπος με αμμοτραγάνα που τον προσπερνάμε. Ωστόσο, αν θέλετε κάποιο κεφαλόπουλο στο μενού, κάντε μερικά καρτέρια. Στη συνέχεια αρχίζει το ψάρεμα. Αμέσως μετά το διάπορο μεταξύ του νησιού και των άλλων μικρότερων βραχονησίδων, ο βυθός αρχίζει να βαθαίνει και να κρατάει ψάρια. Μεγάλη προσοχή όμως όταν περνάτε το διάπορο μη πέσει πάνω σας κανένα ταχύπλοο (αυτό θα το αναλύσουμε άλλη φορά). Στο πρώτο βαθύ κατρακύλι ψάξτε για ροφούς. Θα συνιστούσα συρτό καρτέρι πάνω στα βράχια. Στο μέρος έτυχε κάποτε να έρθει σε καρτέρι 5άρης ροφός. Από ‘κει και κάτω όλο το μέρος κάνει αρκετά καλά ψάρια. Μεγάλους σαργούς και χιόνες που με ρεστία θα κυνηγήσετε εκεί που σκάει το κύμα, αλλά και στήρες είναι τα ψάρια που θα βλέπετε στο βυθό. Φυσικά δεν λείπουν και οι εκπλήξεις. Οι συναγρίδες, ειδικά αυτή την εποχή, είναι οι κυρίαρχοι των ακτών. Θυμάμαι τον Γιώργο να κάνει ψαχτήρι για ροφό με 75άρι και να του έρχεται 5άρα συναγρίδα αποφασισμένη να πεθάνει. Δυστυχώς, το μέγεθος του ψαριού και η αδυναμία του όπλου ξεγέλασαν τον κατά τα άλλα έμπειρο ψαροκυνηγό ο οποίος αρκέστηκε σε ένα πετσάκι από το δέρμα του ψαριού που σκάλωσε στον πείρο της βέργας του.
Με οδηγό την παράγκα
Παρακάτω, αν συνεχίσετε το κολύμπι, θα συναντήσετε έναν φυσικό όρμο που στο βάθος της ακτής υπάρχει μια παράγκα. Αν δείτε αυτή την παράγκα είστε πολύ κοντά στην έκπληξη. Απλώς προσπεράστε τον όρμο και κολυμπήστε προς τον απέναντι κάβο. Εκεί θα σας υποδεχτούν αρκετά μεγάλα μελανούρια που σίγουρα θα σας δελεάσουν. Προσοχή, μην ασχοληθείτε με τα μελανούρια όσο μεγάλα και να ‘ναι. Ανοιχτείτε λιγάκι από τον κάβο και κάντε καρτέρι. Οι γίγαντες μπορεί να είναι κάπου κοντά. Μιλάμε φυσικά για μαγιάτικα που πολύ συχνά κυνηγούν στον κάβο.
ΣΤΑ ΚΑΡΑΓΑΤΣΙΑ
Η ομώνυμη περιοχή είναι το δεύτερο αξιόλογο μέρος που μπορεί να ψαρέψει κάποιος, χωρίς να διαθέτει σκάφος. Απέχει περίπου 10 λέπτα άσχημου χωματόδρομου από το λιμάνι και αξίζει να την επισκεφτείτε. Αφήστε το αυτοκίνητο στο τέλος του δρόμου και συνεχίστε με τα πόδια προς τη θάλασσα. Μετά από τα ομώνυμα δέντρα (καραγάτσια), ανοίγεται μπροστά σας, ανάμεσα σε δύο τεράστιους βράχους, μια πανέμορφη αμμουδερή παραλία. Αξίζει να σημειωθεί ότι βρίσκεστε σε περιοχή αναπαραγωγής γλάρων και καλό είναι να αποφεύγετε τις φωνές. Μοναδική παραφωνία οι όγκοι των σκουπιδιών που στέκουν για να σου θυμίζουν ότι βρίσκεσαι στην Ελλάδα.
ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
Προτιμήστε να βουτήξετε από την αριστερή πλευρά της παραλίας. Από τον κάβο και μετά ξεκινά ένας καλός τόπος για μαύρα ψάρια. Έτσι με καλό ψαχτήρι σίγουρα θα βρείτε κάποιον ροφό ή στήρα. Τις απογευματινές ώρες, με το τελευταίο φώς του ήλιου, κάντε καρτέρι πάνω στον κάβο. Αν και στο μέρος δεν υπάρχουν καλά μέρη για να κρυφτείτε, οι συναγρίδες θα σας επισκεφτούν.
STOP ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ
Σχετικά με την απαγόρευση αλιείας για τους ερασιτέχνες ψαράδες και την ασυλία που απολαμβάνουν οι επαγγελματίες αλιείς, σας παραθέτουμε μία φωτογραφία, αδιάψευστο μάρτυρα, της… επαγγελματικής παρανομίας. Ο φακός απαθανατίζει το γρι-γρι να ρίχνει τα δίχτυα του σε απόσταση πολύ μικρότερη των 100 μέτρων από την ακτή, όταν το νόμιμο όριο βρίσκεται, σύμφωνα με το Λιμεναρχείο, στο ένα ναυτικό μίλι.
