Το Μάιο συνήθως διοργανώνονται από τους συλλόγους υποβρύχιας αλιείας διάφοροι αγώνες. Έτσι οι ψαροντουφεκάδες, με πλήρη εξοπλισμό, βουτούν στο μπλε της πισίνας και κατεβαίνουν σε αγώνες σκοποβολής. Το ζητούμενο είναι περισσότερες βολές στο κέντρο του στόχου σε όσο το δυνατόν λιγότερο χρόνο.
Η αργία του Μαΐου ενδείκνυται για να επιχειρήσετε να φτιάξετε μόνοι σας το δικό σας όπλο. Το κόστος θα είναι πολύ μικρότερο, το όπλο θα είναι προσαρμοσμένο αποκλειστικά στις δικές σας απαιτήσεις και φυσικά θα έχετε γευτεί τη χαρά της δημιουργίας.
Ψάξτε το λίγο παραπάνω, μια και σε καμία περίπτωση δεν ισχύει το γνωστό “ό,τι δίνεις παίρνεις”. Δεν είναι λίγες οι φορές, μάλιστα, που ένα επώνυμο όπλο αποδεικνύεται εντελώς άχρηστο και άστοχο και παρ’ όλα αυτά ο κάτοχός του να του δίνει… χάρη.
Η ανυπομονησία χτυπάει κόκκινο και είναι λογικό. Ο Μάιος είναι ο μήνας της αποχής -αν και όχι για όλους- αλλά και μια καλή ευκαιρία για να προετοιμαστείτε κατάλληλα. Εκμεταλλευτείτε την δημιουργικά και φτιάξτε μόνοι σας το δικό σας ψαροντούφεκο μέσα από τα στάδια κατασκευής που σας παρουσιάζουμε αναλυτικά παρακάτω.
Όπως ξέρετε πολύ καλά, το Μάιο απαγορεύεται το υποβρύχιο ψάρεμα. Οι αρχές θεωρούν ότι κατά το μήνα αυτό γίνεται η αναπαραγωγή των ψαριών και ως εκ τούτου πρέπει την περίοδο αυτή να προστατευτεί η θαλάσσια πανίδα. Μέχρι εδώ όλοι θα συμφωνήσουν. Στην πράξη, όμως, η απαγόρευση ισχύει μόνο για τους ερασιτέχνες ψαράδες και όχι για τους επαγγελματίες. Αυτό σημαίνει ότι οι ψαροντουφεκάδες θα βλέπουν τη θάλασσα με το… μακαρόνι σε αντίθεση με τους επαγγελματίες ψαράδες που την ίδια στιγμή κυκλώνουν με τα δίχτυα τους τεράστια κοπάδια ψαριών, π.χ. μαγιάτικων, και τα μοσχοπουλούν στις ιχθυόσκαλες σε μεγέθη πολύ κάτω από τα επιτρεπόμενα όρια που ορίζει ρητά ο νόμος.
Ας αφήσουμε τους επικήδειους κι ας δράσουμε
Προσπαθώντας να βγάλουμε ένα συμπέρασμα από τα παραπάνω, δυστυχώς στο μόνο που καταλήγουμε είναι ότι τα αρμόδια όργανα της πολιτείας αδιαφορούν επιδεικτικά για τη διαχείριση του θαλάσσιου πλούτου της χώρας μας και αφήνουν πραγματικά ανεξέλεγκτους τους επαγγελματίες αλιείς να συνεχίζουν ένα έγκλημα. Το κερασάκι, όμως, της τούρτας είναι πως όταν κάποιος τόπος πεθαίνει, όπως έχει πεθάνει εδώ και χρόνια η Χαλκιδική, οι επαγγελματίες αλιείς στον επικήδειο λόγο τους κατηγορούν τους ψαροντουφεκάδες για την… τεράστια καταστροφή που προκαλούν στους πληθυσμούς των ψαριών. Και να σκεφτείτε πως το επιτρεπόμενο όριο για έναν ψαροντουφεκά είναι τα πέντε κιλά ψαριών ανά εξόρμηση. Αυτά προς γνώση και συμμόρφωση.
Πενία τέχνας κατεργάζεται
Μια αρχαία ρήση που πραγματικά βρίσκει απόλυτη εφαρμογή αυτό το μήνα στους ψαροντουφεκάδες, λόγω στέρησης από το υγρό στοιχείο. Τρεις είναι κυρίως οι μορφές της αναζήτησης.
Στην πρώτη περίπτωση το σύνδρομο στέρησης οδηγεί πολλούς στις πισίνες. Αφήνουν, ως οφείλουν, το μπλε της θάλασσας και βουτούν στο μπλε μιας πισίνας. Το Μάιο συνήθως διοργανώνονται από τους συλλόγους υποβρύχιας αλιείας διάφοροι αγώνες. Έτσι οι ψαροντουφεκάδες, με πλήρη εξοπλισμό, κατεβαίνουν σε αγώνες σκοποβολής. Το ζητούμενο είναι περισσότερες βολές στο κέντρο του στόχου σε όσο δυνατόν λιγότερο χρόνο. Εκτός όμως από τους αγώνες σκοποβολής, γίνονται και αγώνες δυναμικής και στατικής άπνοιας, καθώς και διάφορα σεμινάρια για τη σωστή διαχείριση της αναπνοής του αθλητή. Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι όλα αυτά συμβαίνουν κάτω από αυστηρούς κανόνες ασφαλείας και με απόλυτη σοβαρότητα, κάτι που διασφαλίζει την υγεία των αθλητών και τη σωστή διοργάνωση.
Αναζητώντας το σπάνιο… μονόπετρο
Στη δεύτερη περίπτωση το σύνδρομο της στέρησης οδηγεί τους ψαροντουφεκάδες στην αναζήτηση μιας… κρυφής ξέρας ή ενός κάβου που θα ξέρουν μόνο αυτοί. Οι σκαφάτοι οργώνουν στην κυριολεξία τις ακτές με τα βυθόμετρα, ψάχνοντας ένα ξεκομμένο μονόπετρο που από κάτω (και στη φαντασία τους) θα κρύβει έναν 20άρι ροφό. Άσχετα αν το μέρος που ψάχνουν είναι μια ρηχοπατιά με μέγιστο βάθος 3 μέτρα ή αν βρίσκονται πάνω από την 500άρα ισοβαθή ανοιχτά του Αϊ Στράτη, ψάχνοντας ένα σήκωμα του βυθού στα 12, οι πληροφορίες που είχαν πρέπει να ελεγχθούν. Την πληροφορία, βέβαια, δεν την έδωσε κάποιος ψαράς της περιοχής, μια και αυτοί ποτέ δε μιλάνε, αλλά κάποιος παππούς που συναντήσανε τυχαία, ο βενζινάς που βάλανε βενζίνη. Ακόμη κι ένας πιτσιρικάς να τους πει ότι άκουσε να μιλούν για κάποιο μέρος, τότε αυτό το μέρος πρέπει σίγουρα να ερευνηθεί. Όσο γι’ αυτούς που δεν έχουν σκάφος τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και πολλές φορές επικίνδυνα, ειδικά μάλιστα αν δεν έχουν ικανότητες… αναρριχητή.
Αναρριχητές ψαροντουφεκάδες
Θυμάμαι, πριν λίγα χρόνια επιστράτευσα το niva για να φτάσουμε σε μια ακτή που πραγματικά δεν πήγαινε ούτε τανκ. Ύστερα από ώρες αναζητήσεων σε χωματόδρομους στο Παλιούρι Χαλκιδικής, μετά βέβαια από την αντίστοιχη “έγκυρη” πληροφορία, φτάσαμε στην πολυπόθητη παραλία, που ακόμη και σήμερα δεν έχω καταλάβει αν πράγματι ήμασταν στο σωστό μέρος. Μπορώ να σας βεβαιώσω ότι το μέρος ήταν τόσο παρθένο που ακόμη και τα ψάρια δεν το είχαν ανακαλύψει. Δυστυχώς, δεν κυκλοφορούσε ούτε λέπι. Σε μια άλλη αναζήτηση του πολυπόθητου χαμένου παραδείσου, φτάσαμε με το ζευγάρι μου σε έναν γκρεμό που κατέβαινε μέχρι τη θάλασσα. Για να φτάσουμε κάτω, αφού φορέσουμε στολές, βαρίδια, μαχαίρια κ.τ.λ. με τα πέδιλα, τη σημαδούρα και τα όπλα ανά χείρας, έπρεπε στην κυριολεξία να καταρριχηθούμε στον γκρεμό με τη βοήθεια ενός σχοινιού και αφού τελειώσουμε τη βουτιά μετά από αρκετές ώρες να ανεβούμε ξανά με τον ίδιο τρόπο!
Δια χειρός… Κύρου Γρανάζη
Στην τρίτη περίπτωση οι υποβρύχιοι αλιείς φανερώνουν τον… Κύρο Γρανάζη που έκρυβαν μέσα τους. Μιλάμε για μια πραγματική μεταμόρφωση. Δικηγόροι που “μεταλλάσσονται” σε μηχανολόγους μηχανικούς, φυσικομαθηματικοί (όπως ο γράφων) να διαπρέπουν στην ξυλουργική, μέχρι και καθηγητές πανεπιστημίου να “ρίχνουν”, σε ρόλο λουστραδόρου, δύο και τρία χέρια εποξικής ρητίνης σε ξύλινα λαστιχοντούφεκα. Ο εξοπλισμός ο οποίος μπορεί να είναι η τελευταία λέξη της τεχνολογίας, σίγουρα έχει κάποιο ελάττωμα που παραδόξως προσέξαμε μόνο εμείς. Τις περισσότερες φορές, το όπλο είναι το πεδίο αναζητήσεων. Οι επεμβάσεις που μπορεί να γίνουν σε ένα όπλο είναι πάρα πολλές. Άλλες έχουν ήπιο χαρακτήρα ενώ άλλες είναι πιο φευγάτες. Έτσι, σε ένα εργοστασιακής κατασκευής λαστιχοντούφεκο τις περισσότερες φορές αλλάζονται τα λάστιχα με άλλα μεγαλύτερης διαμέτρου, αφαιρείται η ασφάλεια, τοποθετείται πετονιά στα πρώτα μήκη του σχοινιού και άλλα πολλά. Σε πιο προχωρημένες καταστάσεις, κόβεται η κεφαλή κλειστού τύπου και μετατρέπεται σε ανοιχτού, τοποθετούνται διάφορα υλικά μέσα στο σωλήνα για μεγαλύτερη (;) ακαμψία, το όπλο βάφεται παραλλαγή και τελειωμός δεν υπάρχει.
Ξύλινο ψαροντούφεκο
Μια βολή αρκεί για να πείσει και τον πλέον δύσπιστο για την ανωτερότητα αυτών των όπλων. Έτσι, όλο και περισσότεροι φίλοι κρατούν στα χέρια τους ξύλινα όπλα. Αναλύοντας την κατασκευή και τη βλητική ικανότητα ενός ξύλινου όπλου, μπορούμε συνοπτικά να εντοπίσουμε τα εξής πλεονεκτήματα:
α) Στο ίδιο μήκος με ένα συμβατικό ή ένα carbon όπλο, με τα ίδια λάστιχα και βέργα, το ξύλινο όπλο έχει μεγαλύτερο δραστικό βεληνεκές (η ευθυβολία του όπλου είναι κάτι που ρυθμίζεται και δεν αποτελεί κριτήριο σύγκρισης).
β) Έχει τη μικρότερη ανάκρουση και κατά συνέπεια δεν επηρεάζει τη βολή μας.
γ) Χωρίς εξωτερική παρέμβαση στα εργοστασιακά όπλα, έχει την καλύτερη πλευστότητα.
δ) Και τέλος, αισθητικά μπορούμε να πούμε ότι τα νερά ενός ιρόκο, υπερέχουν έναντι του αλουμινίου και carbon και φυσικά το ξύλο είναι ένα φυσικό προϊόν και δεν χρειάζεται να το παραλλάσουμε.
Για τους παραπάνω λόγους, αν από τη συλλογή σας λείπουν τα ξύλινα, καλά θα κάνετε να αγοράσετε ένα. Λόγω όμως της αργίας του Μαΐου θα ήταν πολύ καλύτερα αν επιχειρήσετε να φτιάξετε μόνοι σας το δικό σας όπλο. Το κόστος θα είναι πολύ μικρότερο, το όπλο θα είναι προσαρμοσμένο αποκλειστικά στις δικές σας απαιτήσεις και φυσικά θα έχετε γευτεί τη χαρά της δημιουργίας. Το μόνο που χρειάζεται είναι καλά υλικά, εργαλεία και πολλή φαντασία.
Μην επηρεάζεστε από μάρκες
Εδώ αξίζει να διευκρινίσουμε κάτι σημαντικό. ΜΗΝ επηρεάζεστε από τις μάρκες και τις φωτογραφίες, π.χ. ο τάδε παγκοσμίου φήμης κατασκευαστής φαίνεται στη φωτογραφία με το όπλο ανά χείρας και έναν τόνο 250 κιλών. Σπουδαίο όπλο θα πει κάποιος. Σιγά τα αβγά, θα έλεγα εγώ. Δεν μιλάω βέβαια για το ψάρι, που ούτε στο όνειρό μου το έχω δει, αλλά για το όπλο. Χωρίς βέβαια να μηδενίζουμε, μπορούμε να κάνουμε μια απλή σύγκριση. Το ξύλο, τη βέργα, την κασέτα, τη δουλειά του. Τότε μπορούμε με ανοιχτό μυαλό να συγκρίνουμε δίκαια. Επαναλαμβάνω, να μην κολλάμε στις μάρκες και να στηριζόμαστε στη λογική, «α! αυτό είναι τάδε μάρκα και παρ’ όλο που έχει τα ίδια υλικά με το δικό μου, ρίχνει πολύ καλύτερα», λες και κρύβει μέσα στο ξύλο κάποιο μυστικό. Ή επειδή μια κασέτα κάνει 15 ευρώ ενώ μια άλλη 110 ή ακριβότερη είναι και η καλύτερη. Ψάξτε το λίγο παραπάνω, μια και σε καμία περίπτωση δεν ισχύει το γνωστό “ό,τι δίνεις παίρνεις”. Δεν είναι λίγες οι φορές, μάλιστα, που ένα επώνυμο όπλο αποδεικνύεται εντελώς άχρηστο και άστοχο και παρ’ όλα αυτά ο κάτοχός του να του δίνει… χάρη.
Φτιάξτο μόνος σου
Αναλυτικά τα στάδια κατασκευής ενός ξύλινου ψαροντούφεκου, άξιο σύγκρισης με ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί στην αγορά, είναι τα παρακάτω:
1. Η επιλογή του ξύλου είναι το πρώτο μας μέλημα. Αν και παλαιότερα συνήθως διαλέγαμε τικ, ιρόκο, νιαγκόν και άλλα είδη παρόμοιας τροπικής ξυλείας, τώρα με τη βοήθεια των κατάλληλων βερνικιών που δεν επιτρέπουν το θαλασσινό νερό να έρθει σε επαφή με το ξύλο, μπορούμε να μεγαλώσουμε τη γκάμα της επιλογής μας. Έτσι, μη διστάσετε να χρησιμοποιήσετε ακόμη και ξύλα της χώρας μας, όπως βελανιδιά, οξιά κ.ά. Να σημειωθεί ότι όλα τα είδη τροπικής ξυλείας έχουν υποστεί τη διαδικασία της ξήρανσης, σε αντίθεση με τα εγχώρια ξύλα. Προσοχή, λοιπόν. Επιλέξτε παλιά ξύλα που να έχουν τη μικρότερη δυνατή υγρασία.
2. Αφού μαρκάρουμε με ένα μαρκαδόρο τη μία άκρη του ξύλου, το κόβουμε στην κορδέλα σε τεμάχια πάχους 1εκ. ή και λιγότερο, τα οποία στη συνέχεια πλανίζουμε.
3. Εφαρμόζουμε εποξική κόλλα δύο συστατικών στα πλανισμένα σανίδια και μετά από λίγη ώρα τα τοποθετούμε το ένα πάνω στο άλλο, με τα νερά τους κόντρα, τα καρφώνουμε με τέσσερα ψιλά καρφιά και τα τοποθετούμε στην πρέσα για μία μέρα.
4. Αφαιρούμε τα καρφιά και πλανίζουμε το ξύλο για να φύγουν τα υπολείμματα της κόλλας και να το φέρουμε στις επιθυμητές διαστάσεις. Η αρχική διάσταση θα πρέπει να είναι 5Χ5, με μήκος ανάλογο του όπλου που θέλουμε να κάνουμε.
5. Τοποθετούμε το ξύλο μας στο τρυπάνι της πλάνης και αφού μετρήσουμε το πάχος της κασέτας αφαιρούμε, σκάβοντας με ειδικό τρυπάνι που κόβει τα σόκορα, το αντίστοιχο ξύλο. Η κασέτα μας πρέπει να χωράει ακριβώς στην τρύπα που σκάψαμε, χωρίς να πιέζεται.
6. Βάζοντας την κασέτα στο πλαϊνό μέρος του ξύλου, μαρκάρουμε τις θέσεις που μπαίνουν οι πίροι και στη συνέχεια τρυπάμε το ξύλο.
7. Τοποθετούμε στη σβούρα κοπτική λάμα σε σχήμα ημικυκλίου, διαμέτρου ανάλογο της βέργας που θα χρησιμοποιήσουμε στο όπλο μας και στη συνέχεια το περνάμε στη σβούρα φτιάχνοντας το αυλάκι, σε βάθος που να είναι “πρόσωπο” με την κασέτα.
8. Με αλλεπάλληλα πλαναρίσματα από το πάνω μέρος, κατεβάζουμε το προφίλ του ξύλου μέχρι το επιθυμητό σημείο.
9. Κάνουμε τις τρύπες για τα λάστιχα.
10. Κάνουμε μια τρύπα στο πίσω μέρος για να τοποθετηθεί σαν καβίλια η λαβή και την τοποθετούμε.
11. Στη σβούρα, τέλος, μπορούμε να φτιάξουμε αυλάκια για τα λάστιχα, κατά μήκος του όπλου και να του δώσουμε το σχήμα που θέλουμε.
12. Το όπλο μας είναι έτοιμο για να δεχτεί το βερνίκι. Προτείνω ένα εποξικό βερνίκι δύο συστατικών θαλάσσης που όταν στεγνώσει θα αποκτήσει μια ελαστικότητα και έτσι στα χτυπήματα δε θα “σκάει”.
13. Αφού κάνουμε την αναλογία, εφαρμόζουμε το πρώτο χέρι αρκετά αραιωμένο. Όταν στεγνώσει, το τρίβουμε με ένα πράσινο σφουγγαράκι κουζίνας. Διαδοχικά περνάμε στο ξύλο 5-6 χέρια.
14. Όταν στεγνώσει και το τελευταίο, είμαστε έτοιμοι για να το αρματώσουμε. Τοποθετούμε βέργα, λάστιχα, μουλινέ κ.τ.λ.
Μετά από όλα αυτά, που ίσως σας φαίνονται πολλά και δυσνόητα, ιδίως για κάποιον που δεν κατέχει τα σχετικά, θα έχουμε φτιάξει το δικό μας όπλο, με τα δικά μας υλικά, για τις δικές μας ανάγκες. Και φυσικά, με όλα αυτά θα περάσουν πολύ ευχάριστα οι μέρες του Μάη, έστω και μακριά από τη θάλασσα. Καλή επιτυχία!
