Όλοι όσοι έχουν διαβάσει και έχουν ερευνήσει, ακόμη και οι πιο αντικυνηγοί, θα έχουν τη δυνατότητα να επαληθεύσουν ότι το κυνήγι είναι ένα από τα καλύτερα εργαλεία διατήρησης της φύσης.
Ωστόσο, υπάρχει μια εξαίρεση σε αυτή την πραγματικότητα, είναι μάλιστα αντιφατική, και αυτή είναι ότι υπάρχουν στιγμές που ο πιο παθιασμένος κυνηγός μπορεί να είναι επιβλαβής για τη φύση.
Δηλαδή: Κυνηγός, αληθινός κυνηγός, είναι αυτός που κουβαλά το πάθος για το κυνήγι στα γονίδιά του και που βγαίνει για κυνήγι ανεξάρτητα από τις καιρικές αντιξοότητες ή πληθυσμιακές καταστάσεις των θηραμάτων. Και εδώ είναι που ο πιο παθιασμένος κυνηγός μπορεί να κάνει κακό στη φύση.
Ας φανταστούμε ότι αυτός ο κυνηγός έχει μια προτίμηση στους λαγούς, τους οποίους κυνηγάει με τους δύο ιχνηλάτες του. Ας πούμε λοιπόν ότι ο λαγός, για διάφορους λόγους, είναι πολύ σπάνιος σε πολλές περιοχές. Είναι τόσο σπάνιο που δεν αξίζει να το ψάξετε, αλλά αυτός ο παθιασμένος κυνηγός δεν τον νοιάζει, παρόλο που ξέρει ότι μάλλον δεν θα βρει κανέναν. Ένας άλλος λιγότερο παθιασμένος κυνηγός δεν θα έβγαινε καν έξω. Ευτυχώς, όμως ο πρώτος είναι αρκετά παθιασμένος για να βγει και να ανησυχήσει για την κατάσταση που επικρατεί γύρω από το αγαπημένο του θήραμα…
Είναι αλήθεια ότι ένας παθιασμένος κυνηγός θα προβεί σε πρωτοβουλίες όπως φύτευση περισσότερων καλλιεργειών, καθάρισμα ενός σιντριβανιού, ώστε τα μικρά θηράματα να μπορούν να πιουν νερό και να συμμετάσχει στις βελτιώσεις των οικοτόπων.
