(Το άρθρο αυτό είναι αφιερωμένο στον παλιό φίλο Γιώργο Κοτσάνο, από την εποχή που υπηρετούσε εκείνος στη Δ.Ο.Υ. κι εγώ στη Δ.Ε.Η. του Δομοκού, δυστυχώς ένα από τα θύματα της άγνοιας και της εγκληματικής αμέλειας και απροσεξίας την ώρα του κυνηγιού).
Την εποχή που ξεκίνησα την επαφή μου με το κυνήγι, πριν από τριάντα και πλέον χρόνια, είχα εξαιρετικούς δασκάλους που μου δίδαξαν τα πάντα κι εγώ ρούφηξα σαν σφουγγάρι, μαθαίνοντας όλα τα «μυστικά» του κυνηγιού από κείνους.
Μου έμαθαν πώς να πιάνω το καλύτερο καρτέρι στο λαγό και πως ν’ ανακαλύπτω στην πιο καλή της κρυψώνα τη «βασίλισσα» του δάσους, τη μπεκάτσα.
Όμως το πρώτο μου μάθημα ήταν πως θα είμαι ασφαλής εγώ και οι φίλοι που κυνηγούμε μαζί, πως θα βοηθά και θα προφυλάσσει ο ένας τον άλλο, σε μια εποχή που δεν υπήρχαν cb και ενδοεπικοινωνίες. Μου έδειξαν και πρώτους από όλους ο αείμνηστος πατέρας μου Βασίλης, πώς πρέπει να γεμίζω και ν’ αδειάζω το όπλο μου, πώς να το κρατώ σαν περπατώ στο δάσος και στα ποτάμια, με κύριο μέλημα την ασφάλεια των άλλων αλλά και τη δική μου.
«Καλύτερα να χάσεις το θήραμα, παρά να κινδυνεύσει να χαθεί ένας άνθρωπος» μου έλεγε και κοιτούσε πρώτος το όπλο μου όταν φτάναμε στο αυτοκίνητο γι’ αναχώρηση. Όλο εκείνο μου έγινε λοιπόν βίωμα κι όλα αυτά τα χρόνια οι κινήσεις μου στο κυνήγι ήταν προσεκτικές και μελετημένες.
Έμαθα πως όπως λέει μια τούρκικη παροιμία «όπου το μάτι περνάει δύσκολα, το βόλι περνάει σίγουρα» και πρόσεχα πάντα σε ποια κατεύθυνση πυροβολούσα, ακόμα κι όταν ήμουν σίγουρος πως έβλεπα το θήραμα. Δεν αντιλαμβάνομαι λοιπόν πως υπάρχει τόση ανευθυνότητα μπροστά σε ένα τόσο εν πολλοίς επικίνδυνο για τους επιπόλαιους άθλημα όπως είναι το κυνήγι.
Διαβάζουμε στα ενημερωτικά μέσα καθημερινά για θύματα εν ώρα κυνηγίου, όπως “το πέρασε για αγριογούρουνο και τον σκότωσε…”
Φτάνει πιά!!! Επειδή η ανθρώπινη ζωή είναι ανεκτίμητη, θα πρέπει να ληφθεί μέριμνα από την πολιτεία και τις Κυνηγετικές Οργανώσεις, με μια εκτεταμένη ενημερωτική εκστρατεία, ώστε να πάψει το φαινόμενο των δεκάδων θανάτων την ώρα του κυνηγίου.
Πρέπει να μάθουν όλοι ότι δεν πρέπει να πυροβολούν ακόμα κι όταν βλέπουν το θήραμα αν δεν είναι σίγουροι πως δεν κινδυνεύει άνθρωπος ή ζώο στην ακτίνα βολής. Αν γενικώς φοβούνται το θήραμα, εν προκειμένω το αγριογούρουνο, καλύτερα να πάνε για… ψάρεμα. Δεν υπάρχει λόγος να υφίστανται οι ίδιοι ψυχολογική πίεση και οι συνάδελφοί τους να κινδυνεύουν από τη δική τους ανευθυνότητα.
Με την ευχή λοιπόν να μην ξαναδιαβάσουμε για άλλα θύματα στο κυνήγι, να επαναλάβουμε για πολλοστή φορά πως δεν είναι ανάγκη για ένα θήραμα περισσότερο να προκαλούμε αμέτρητο θρήνο και πόνο.
Δημήτρης Β. Καρέλης
http://www.lamiatimes.gr
