Ήταν το τελευταίο δεκαήμερο του Νοέμβρη και ύστερα από πληροφορία φίλων μας στην ευρύτερη περιοχή του Νέστου, αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε ένα τριήμερο κυνήγι στους ατέλειωτους κάμπους με τα καλαμπόκια. Αφού κάναμε τις απαραίτητες προετοιμασίες και επιλέξαμε ηλιόλουστες ημέρες, ξεκινήσαμε με δυο φίλους, με σκοπό να φτάσουμε κάπου κοντά στο μεσημέρι στην περιοχή κυνηγετικής μας ευθύνης για να ξαναθυμηθούμε το μέρος που θα κυνηγήσουμε, να δούμε τον αριθμό των πουλιών και το σημαντικότερο, να εκτιμήσουμε από τα ευρήματα που αφήνουν οι φάσσες στην βοσκή, πού περίπου θα κινηθούμε το πρωί.
Το μεγάλο ταξίδι, μας επέτρεψε να κάνουμε όμορφες σκέψεις για την έκβαση του κυνηγιού μας, να απολαύσουμε τις ομορφιές της πατρίδας μας και γενικά να διασκεδάσουμε, πειράζοντας ο ένας τον άλλον με διάφορα θέματα κυνηγετικού ενδιαφέροντος. Φθάνοντας λίγο μετά τις 15.00 στο σημείο επιλογής μας, γλυκιά και ηλιόλουστη ημέρα χωριστήκαμε σε διάφορα χωράφια για να έχουμε καλύτερη εικόνα της περιοχής. Πάντα η πρώτη ημέρα είναι και η πιο όμορφη, η αγωνία εάν θα έχει πουλιά η περιοχή όπως μας είχαν ενημερώσει, μονοπωλούσε το ενδιαφέρον μας.
Πάνω απ΄όλα η παρατήρηση
Η παρατήρηση στην συμπεριφορά των πουλιών, είναι ίσως ο σημαντικότερος παράγοντας για την επιτυχία. Τρεισήμισι περίπου φάνηκαν οι πρώτες, ένα κοπάδι γύρω στα 100 πουλιά, σε χαμηλό ύψος σχετικά και με ήρεμο επιβλητικό πέταγμα προσέγγισαν την περιοχή ευθύνης μου, μια μεγάλη καλαμποκιά που στην μια πλευρά της διέθετε μία συστάδα με μεγάλα δέντρα, όπου και κάθισαν. Αμέσως ενημέρωσα και τους υπόλοιπους για την παρουσία πουλιών για να τους δώσω αισιοδοξία για τη συνέχεια. Τα πουλιά κάθισαν περίπου δέκα λεπτά στα δέντρα και λίγες – λίγες έπεσαν στο χωράφι για βοσκή, σημαντικό σημάδι, ήρεμες και ανενόχλητες κυνηγετικά.
Μετά από λίγη ώρα φάνηκε και δεύτερο κοπάδι σχεδόν το ίδιο και από την ίδια κατεύθυνση με το πρώτο, είδαν τις πρώτες και έπεσαν και αυτές κάτω για βοσκή. Αμέσως σημείωσα τη διαφορά της ώρας του πρώτου με του δεύτερου κοπαδιού και στην συνέχεια έκανα το ίδιο και στα υπόλοιπα πουλιά που ήρθαν στο χωράφι όπου ήταν μαθημένες να πέφτουν για βοσκή.
Συνολικά είδα δέκα κοπάδια τον 100-150 πουλιών το καθένα περίπου και το σημαντικότερο, δεν είχαν μεγάλη απόσταση στο σημείο επιλογής τους για βοσκή. Κάθισαν οι φάσσες για βοσκή περίπου μία ώρα και στην συνέχεια στις 16.45 περίπου όλες μαζί, φανταστείτε ένα κοπάδι γύρω στα 1000 -1500 πουλιά σηκώθηκαν, έκαναν ένα κύκλο να πάρουν ύψος και απομακρύνθηκαν με σκοπό την κούρνια τους που λογικά δεν θα ήταν μακριά. Τι όμορφο θέαμα κοιτούσα, τι ζωγραφιά ήταν αυτή, όνειρο κάθε κυνηγού, αισθανόμουν ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο.
Αφού μαζευτήκαμε στο αυτοκίνητο και ενημερώσαμε ο ένας τον άλλον για το τι είδαμε, φύγαμε από το σημείο και κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο για να αφήσουμε τις αποσκευές μας, να κανονίσουμε το βραδινό μας φαγητό και να οργανώσουμε την στρατηγική της επόμενης ημέρας. Επειδή τα πολλά πουλιά τα είδα εγώ, οι δύο μου φίλοι είδαν πολύ λιγότερα, άρχισα να τους εξηγώ την σκέψη μου για την επόμενη ημέρα.
Είχαμε δύο επιλογές, η πρώτη να παρατηρήσουμε και αύριο τα πουλιά το πρωί εάν θα έχουν την ίδια συμπεριφορά, με σκοπό να τα κυνηγήσουμε το απόγευμα και η δεύτερη να τα κυνηγήσουμε κατευθείαν το πρωί, με τη μόνη διαφορά ότι έπρεπε να πάμε πολύ πρωί, να φτιάξουμε φυλάκτρες καλές, να μη γίνουμε αντιληπτοί στα πουλιά. Αποφασίσαμε, ύστερα από πολλή σκέψη, να τις κυνηγήσουμε την επόμενη μέρα το πρωί, γιατί εμπιστεύτηκα την συμπεριφορά τους, μου έδωσαν να καταλάβω ότι είναι ανενόχλητες κυνηγετικά και μαθημένες στο συγκεκριμένο σημείο.
Το κυνήγι ξεκινάει …
Με το πρώτο φως της ημέρας βρισκόμασταν στον κυνηγότοπο, ο ένας πήγε να ελέγξει σε ποια δέντρα κάθονται τα πουλιά και εγώ με τον άλλον φίλο επιλέξαμε το σημείο που θα φτιάξουμε φυλάκτρες. Κόψαμε καλάμια από την άκρη του ποταμού, τις τοποθετήσαμε σε σχήμα κύκλου και από πάνω τις ντύσαμε πάλι με καλάμια, για να μην μας δουν τα πουλιά που θα καθίσουν στα δέντρα. Επειδή τα πουλιά έρχονται σε μεγάλα κοπάδια, αποφασίσαμε οι δύο να καθίσουμε στις φυλάκτες και ο τρίτος να φυλάξει τα δέντρα που του έδειξα και που είχαν κάτω πούπουλα από τις προηγούμενες ημέρες.
Η στρατηγική μας ήταν η εξής: Τα πουλιά που θα έρθουν, φυσικό κι επόμενο ήταν να καθίσουν πρώτα στα δέντρα για ήλιο και έλεγχο περιοχής και στην συνέχεια να πέσουν στο χωράφι για καλαμπόκι. Δεν θα τα ενοχλήσουμε στα δέντρα, αλλά καλά κρυμμένοι θα τα αφήσουμε να πέσουν στο χωράφι, τότε θα τους αδειάσουμε τις καραμπίνες με την ελπίδα ότι θα καταφέρουμε να πάρουμε περισσότερες. Το δεύτερο κοπάδι, που δεν θα δει τις πρώτες, θα το αφήσουμε να δούμε την συμπεριφορά του και αναλόγως θα κυνηγήσουμε το τρίτο.
08.30 βλέπουμε τις πρώτες φάσσες να πλησιάζουν την περιοχή και να κάθονται στα δέντρα, πολύ κοντά στο καρτέρι μας, ήταν περίπου 100 πουλιά ίσως και παραπάνω και μετά από λίγα λεπτά, ούτε πέντε και δεύτερο κοπάδι πάνω από 200 πουλιά έρχεται και κάθεται στο ίδιο σχεδόν σημείο με το πρώτο. Περιττό να σας πω, ότι μας είχε κοπεί η ανάσα από το θέαμα που αντικρίζαμε, περίπου 300-400 πουλιά ήταν καθισμένα σχεδόν από πάνω μας στα δέντρα και περιμέναμε πότε θα πέσουν στο έδαφος να βοσκίσουν.
Τα δευτερόλεπτα μας φαίνονταν ώρες, ένα πραγματικό μαρτύριο, μια μάχη της λογικής και των συναισθημάτων, ποια από τα δύο θα υπερισχύσει και το σώμα μας σαν άβουλο ον, μεθυσμένο από το παραλήρημα του μυαλού και της σκέψης, περίμενε την εντολή για να δράσει ανάλογα με όση δύναμη του είχε απομείνει. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι μου είχε συμβεί εκείνη την στιγμή, δάγκωνα τα χείλια μου, χωρίς να μπορώ να κουνηθώ, για να αισθανθώ και να μείνω κοντά στην πραγματικότητα. Η επιθυμία μου να πέσουν τα πουλιά στο έδαφος, πόθος ανίκητος…. Κάποια στιγμή, η θεά Άρτεμης μας λυπήθηκε και έδωσε εντολή στα πουλιά να πέσουν στο έδαφος και άρχισαν να κατεβαίνουν, λίγες – λίγες, ατέλειωτες ώσπου μπροστά μου και στον έναν φίλο μου είχαμε πεσμένα σχεδόν τα 2/3 των πουλιών. Γινόταν μάχη από το θόρυβο των πουλιών στην προσγείωσή τους.
Βλέπω το όπλο του φίλου μου να χαμηλώνει αρκετά και αντιλαμβάνομαι ότι μου δίνει εντολή να ρίξω πρώτος στα πουλιά πράγμα που κάνω και στην συνέχεια οι αλλεπάλληλες τουφεκιές από τρεις καραμπίνες αλλάζουν την εικόνα του τοπίου.
Καταφέραμε να πέσουμε μέσα στις προβλέψεις μας και να βγούμε νικητές στο παιχνίδι της στρατηγικής, της επιμονής και της υπομονής, με αρκετά μεγάλο αριθμό πουλιών κάρπωσης για τρία όπλα .. Έκλεισα τα μάτια μου να ονειρευτώ, να ξαναθυμηθώ αυτό που έζησα, αλλά δυστυχώς οι φωνές των φίλων μου που κυνηγούσαν τις τραυματισμένες φάσσες στο χωράφι με διέκοψαν.
Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το κυνήγι…
Του Ανδρέα Φωκά
