Εκείνο το πρωί βρισκόμουν σε ένα καλό οπλοπωλείο, ψωνίζοντας φυσίγγια για κάποιον φίλο. Αφού πήρα τα φυσίγγια και δεν θυμάμαι τι άλλο, έριξα ως συνήθως μια ματιά στον οπλοβαστό, τον οποίο πάντα έβρισκα ελκυστικό. Το όπλο που είδα εκείνη τη στιγμή δεν το ‘χα ξαναδεί. Και σας διαβεβαιώ δεν είχα αφήσει έκθεση που να μη δω τα όπλα ένα προς ένα και άρθρο που αφορά κυνηγετικά όπλα που να μην ξεκοκκαλίσω…
Είχα κι έχω μεγάλη αδυναμία στα όπλα, τα κυνηγετικά εννοώ πάντα, άκουγα και διάβαζα πολλά, ήξερα σχεδόν όλα τα όπλα που κυκλοφορούν στην εντόπια αγορά αλλά και διεθνώς. Το συγκεκριμένο όμως ήταν το κάτι άλλο!
Είχε την όψη αυτογεμούς, έμοιαζε συνηθισμένο, αν εξαιρέσει κανείς τη σκανδαλοθήκη. Τούτη η τελευταία γυάλιζε υπέροχα και είχε το ομορφότερο σχέδιο που είχα δει ποτέ στον υποφυλακτήρα.
Πλησίασα περίεργος και το κοίταξα από πιο κοντά. Κάτι ένιωσα να με κεντρίζει και κάτι με έκανε να το σηκώσω από τον οπλοβαστό αφού βέβαια ρώτησα πρώτα τον φίλο καταστηματάρχη.
Ήταν ένα αυτογεμές ελατηρίου. Αυτό ήταν σίγουρο. Και αρκετά βαρύ. Όμως υπήρχαν πράγματα πάνω του που με γοήτευσαν από την πρώτη στιγμή. Μετά τη σκανδαλοθήκη, το πρώτο που πρόσεξα ήταν το κλείστρο. Απίθανο! Καλογυαλισμένο, χρωμονικελιούχο ατσάλι και σπαστό λεβιεδάκι ανάσυρσης!
Προκλητικά ελκυστικό
Η επόμενη έκπληξη ήταν το βάψιμο της βάσης. Ατσάλινη, λεπτή και χρώμα μελιτζανί, όπως το δίνει η αργή βαφή όταν είναι απόλυτα πετυχημένη!
Και τα νερά της καρυδιάς του κοντακιού. Καμιά σχέση με σανίδι που είχα συνηθίσει να βλέπω σε όπλα μαζικής παραγωγής. Το δε σχήμα της λαβής ήταν απλά καταπληκτικό και σου ‘δινε το όπλο στο χέρι, όπως μου αρέσει ακριβώς.
Ήταν όμως ελατηρίου. Το κατάλαβα αμέσως από το εκλιπόν τμήμα της ρίγας σκόπευσης, ώστε να μπορεί η κάννη να οπισθοδρομεί στο εσωτερικό της βάσης.
Σήκωσα το όπλο και το ‘φερα με μία κίνηση, όπως πρέπει να κάνουμε όλοι πριν αγοράσουμε ένα όπλο. Γιατί είχα σκοπό να το αγοράσω. Με είχε μαγνητίσει.
Φοβερή βλητική απόδοση
Νέα έκπληξη. Μασίφ εμπρόσθιο σκοπευτικό τμήμα της ρίγας.
«Ετούτο εδώ, σκέφτηκα, είν’ αλλιώτικο, “ελατηρίου”». Μ’ άρεσε, όμως. Και μ’ άρεσε πολύ.
-«Χρήστο, τι ‘ν τούτο;», ρώτησα περίεργος τον καταστηματάρχη.
-«Βλέπω σ’ αρέσουν τα ακριβά», ήταν η απάντηση.
-«Δηλαδή;».
-«Πρόκειται για ένα Belladona, ιταλικό».
-«Δηλαδή;».
-«Δηλαδή για ένα αυτογεμές ελατηρίου, κάπως… περιποιημένο και με καλές εφαρμογές».
-«Είναι μεταχειρισμένο», αντέταξα.
-«Σε εξαιρετική κατάσταση, όμως. Δεν παράγεται πια αλλά έχω ένα ακόμα, για ανταλλακτικά. Έχει φτιαχτεί από ατσάλι “KOGNE” και καλή καρυδιά. Οι εφαρμογές έχουν γίνει “στο χέρι”, έχει μακριούς κώνους και αυλό 18,6. Η βάση είναι ατσάλινη και η σκανδαλοθήκη επίσης. Το εργαστάσιο ή μάλλον η μικρή βιοτεχνία που τα παρήγαγε έχει κλείσει. Είναι καταπληκτικό όπλο, με φοβερή βλητική απόδοση».
Κανείς δεν ανέλαβε το ρίσκο
Η αλήθεια είναι ότι το όπλο δεν είχε γρατζουνιά. Και η ποιότητα του ατσαλιού ήταν από τα λίγα που ήξερα, άριστη. Όσο για τον αυλό της κάννης, αμφέβαλα έως ότου το ‘δα γραμμένο στην ίδια την κάννη.
Το ξανακοίταξα. Μ’ άρεσε. Αυτό που δεν μου άρεσε ήταν η τιμή. Ήμουν λίγο στριμωγμένος τότε οικονομικά και θα ‘πρεπε να το ξανασκεφτώ. Όμως, όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, η μοναδικότητά του -δεν το είχα ξαναδεί πουθενά- έγειρε τη ζυγαριά προς την απόκτησή του. Ήταν και ‘κείνο το άλλο όπλο, “για ανταλλακτικά”, που συνέβαλε σε αυτό.
Ο φίλος Χρήστος, δείχνοντας μεγάλη κατανόηση, κατέβασε αρκετά το ποσό, εγώ ανέβασα με το ζόρι τα προς διάθεση, και την άλλη μέρα το ‘χα στο σπίτι.
Φεύγοντας του ‘κανα και μία άλλη ερώτηση που μ’ έκαιγε:
-«Καλά, τόσο καιρό στο ράφι, πώς και δεν το πήρε κανείς;».
-«Όπως κατάλαβες ήταν πολύ πιο ακριβό από οποιοδήποτε άλλο καινούργιο αυτογεμές έχω εδώ και ο κόσμος, μη ξέροντας τη “μάρκα”, διάλεγε τη σιγουριά κάποιου καινούργιου».
Δύο άριστα όπλα
Αυτό με έκαιγε κι εμένα. Ήμουν σίγουρος ότι θα ‘χαμε εμπλοκές. Και δεν μου αρέσουν καθόλου οι εμπλοκές. Και για να μη σας καίει η αγωνία, τα όπλα στοίχισαν εν έτει 1998, 300.000 δραχμές. Όσο έκανε το καλύτερο αυτογεμές τότε καινούργιο. Λέω δε “τα όπλα” γιατί, ευτυχώς, είχα την προνοητικότητα να ζητήσω χαρτιά πώλησης για δύο άδειες κατοχής, ελπίζοντας να επισκευάσω με οποιοδήποτε κόστος και το δεύτερο όπλο, εφόσον βέβαια αυτό ήταν εφικτό.
Τούτο δε ήταν σε κάποιο οπλουργείο. Όταν με σχολαστικότητα μαζέψαμε τα διάφορα κομμάτια του, είδα ότι ευτυχώς διέθετε βάση, κάννη, πάπια, κοντάκι, κλείστρο και σκανδαλοθήκη και ότι το μόνο πρόβλημα ήταν το σπασμένο δαχτυλίδι της κάννης. Με μεγάλη ανακούφιση το πήρα κι αυτό σπίτι. Η πεποίθηση του οπλουργού ότι είναι εξαιρετικής ποιότητας όπλο κι άξιζε να επισκευαστεί, με δικαίωσε κατά κάποιον τρόπο που του ‘χα εκδώσει χαρτιά νομιμότητας.
Φώναζε από μακριά
Στο σπίτι, χαρούμενος και μπερδεμένος ταυτόχρονα, εξέτασα με αγωνία τα όπλα. Πρώτα ο “ασθενής”. Εκ πρώτης όψεως φαινόταν διαφορετικής χρήσης απ’ το αδερφάκι του. Αυτή που είδα πρώτα ήταν καρτεροτούφεκο.
Σφιχτό τσοκ, 8/10, 71 εκατοστά κάννη, βαριά. Τούτη ήταν πιο καλοζυγισμένη, με λεπτότερη πάπια, ελαφρύτερο κοντάκι, -τα ζύγισα!-, πιο κοντό και λεπτό και γενικότερα πιο ευχάριστο. Το νούμερο σειράς παραγ. 4045.
Η άλλη, εντελώς καινούργια, με όμορφα ξύλα, γοητευτική, φώναζε από μακριά ποιότητα.
Πανομοιότυπα μεν διαφορετικά δε
Ξεβιδώνοντας την τάπα της αποθήκης πρώτα, άρχισα να λύνω αυτό το όπλο. Δαχτυλίδια, ελλατήριο, κάννη, κλείστρο, σκανδαλοθήκη. Απίστευτα απλό το κλείστρο με ένα τεράστιο “κλειδί” και μια άθραυστη βελόνα, επίσης τεράστια, χωρίς ελλατήρια. Όλα τα εσωτερικά μέρη γυάλιζαν και όλα είχαν πάνω τους χτυπημένο τον αριθμό του όπλου, 608. Κι όταν λέω όλα, εννοώ ακόμα και τα πιο μικρά κομμάτια. Το ίδιο και η σκανδαλοθήκη. Την έκανα αμέσως φύλλο και φτερό, χωρίς να δυσκολευτώ καθόλου. Πιο απλό μηχανισμό δεν είχα ξαναδεί.
Έλυσα και το άλλο όπλο που ήταν πανομοιότυπο, όπως διαπίστωσα. Μόνο που γελαστήκαμε στο θέμα των “ανταλλακτικών”. Κανένα τμήμα του ενός δεν ταίριαζε στο άλλο. Η σκανδαλοθήκη σφήνωνε. Η κάννη δεν έμπαινε καθόλου. Η βελόνα έβρισκε. Έτσι τα δέχτηκα σαν δύο εντελώς ξεχωριστά από την αρχή. Όσο για ανταλλακτικά, ακόμα δεν έχω χρειαστεί παρά μόνο ένα, που έφτιαξε σχετικά εύκολα φίλος οπλουργός.
Εξαιρετικής αποτελεσματικότητας
Τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση, όμως, θα την έπαιρνα την επομένη. Πέμπτη, εντελώς μόνος στην Εύβοια, στους Καθενούς. Κάθισα στο δικό μου τσιχλοκάρτερο και απόλαυσα την κάθε τουφεκιά. Καμία σχέση με τον συνήθη κραδασμό, μετά την τουφεκιά, που ένιωθα με άλλα όπλα ελατηρίου. Τα μηχανικά μέρη του όπλου συνεργάζονταν άψογα μεταξύ τους. Αυτό όμως που με έκανε να “πάθω” ήταν η αποτελεσματικότητα του όπλου στις πολύ μακρινές τουφεκιές. Ομολογώ ότι τις δύο τελευταίες τουφεκιές δεν θα τις δοκίμαζα ποτέ και με κανένα όπλο. Τα δε φυσίγγια, απλά, 32 γραμμαρίων, γεμισμένα από μένα τον ίδιο. Η ταχυβολία επίσης εκπληκτική. Όπως και η σκοπευτική γραμμή. Χτύπησα καμιά ντουζίνα κοκκινότσιχλες κι έβγαλα και τη φωτογραφία που βλέπετε για να θυμάμαι την πρώτη φορά.
Ανελλιπής φροντίδα
Αποφάσισα να “δουλέψω” τα όπλα όσο πιο πολύ μπορούσα. Έξυσα τα βερνίκια και για ένα δίμηνο τα περνούσα λινέλαιο, από το κόκκινο που “βάφω” μόνος μου. Ξανάκοψα τις ψάθες βαθιά. Έβαλα πέλματα κι ένα ασημένιο οβάλ στην 608 που ταίριαζε με τη σκανδαλοθήκη. Έφτιαξα το δαχτυλίδι της κάννης στην 4045 και τη μετέτρεψα από φουλ σε 4/10. Τα χρησιμοποιώ και τα δύο ανελλιπώς και τα καθαρίζω επιμελώς, γιατί είναι κι αχρωμίωτες οι κάννες κι όσο να ‘ναι…
Επίλογος
Απίστευτο κι όμως αληθινό. Η ομορφιά αυτών των όπλων έκανε όλους τους γνωστούς φίλους κυνηγούς αλλά και πολλούς, “όλως τυχαίως”, παρακείμενα ευρισκόμενους να μου ζητήσουν να τα κρατήσουν, αφού πρώτα τα περιεργαστούν και φυσικά να τα επωμίσουν. Σε όλους τα όπλα ταίριαζαν “γάντι”, όπως υποστήριζαν. Δεν θυμάμαι να είπε έστω κι ένας ότι δεν “του’ ρχόταν το όπλο στο μάτι”. Φαίνεται πως τα καλοφτιαγμένα τουφέκια έχουν δικά τους μέτρα. Και παρ’ όλες τις διαφορές τους και μένα μου ‘ρχονται και τα δύο ακριβώς! Μυστήρια!
Του Γιάννη Νάσιου
