Το πάτημα ήταν αρκετά χαμηλά στο δρόμο, σχεδόν πάνω από τα τελευταία σπίτια του χωριού, στις πλαγιές λίγο πριν τον κάμπο. Το μέρος ήταν σχετικά εύκολο, με αραιά δέντρα και λίγα μόνο πυκνά στις χαράδρες. Τότε ήταν που άκουσα τον αντίλαλο από γαυγίσματα και ουρλιαχτά…
Του Γιάννη Δρόσου
Με συνοπτικές διαδικασίες, το σχέδιο ολοκληρώθηκε και σε λίγη ώρα τα καρτέρια είχαν πάει στις θέσεις τους. Τα σκυλιά λύθηκαν και γρήγορα πήραν τα πατήματα γαβγίζοντας.
Πέρασαν από μία μικρή χαράδρα και ανέβηκαν στην απέναντι πλαγιά. Έφτασαν στη κορυφή της και πέρασαν στο πίσω μέρος.
Τότε ήταν που άκουσα τον αντίλαλο από γαυγίσματα και ουρλιαχτά.
«Το γουρούνι σηκώθηκε», σκέφτηκα και άρχισα να ρίχνω μερικές σφαίρες για να του δώσω πορεία. Δεν πέρασε όμως ούτε λεπτό, όταν από τη κορυφή της πλαγιάς άκουσα ένα κοπάδι τσοπανόσκυλα να κυνηγάνε τα σκυλιά μου.
Άρχισα να φωνάζω τα σκυλιά για τα μαζέψω, όταν ξαφνικά άρχισαν να κυνηγάνε. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς συνέβαινε αλλά συνέχισα να παρακολουθώ τα σκυλιά που ξαφνικά πήραν μία περίεργη πορεία και αντί να ανέβουν στο βουνό, κατέβαιναν προς το χωριό.
Έτρεξα με το αυτοκίνητο να τα προλάβω και στο δρόμο αρκετά παρακάτω, συνάντησα το θείο μου που κυνηγούσε λαγό.
«Τα είδα τα σκυλιά. Αλεπού είχαν» μου είπε και μου «κόπηκαν» τα γόνατα. Ξαφνικά, τρεις σφαίρες βούιξαν μέσα στο μεγάλο ρέμα που ήταν καρτέρι ο Νίκος.
Αλλαγή σκηνικού
Ο Νίκος είχε ρίξει σε ένα μεγάλο γουρούνι που κατέβαινε το ρέμα. Το γουρούνι σίγουρα τραυματίστηκε, γιατί έχανε πολύ αίμα και δεν έφυγε τρέχοντας αλλά περπατώντας.
Αμέσως σήμανε συναγερμός. Μάζεψα γρήγορα τα σκυλιά που στο μεταξύ είχαν αφήσει την αλεπού και είχαν γυρίσει πίσω στο αυτοκίνητο.
Σίγουρα το γουρούνι είχε σηκωθεί από το κοπάδι και τα γαυγίσματα των σκύλων και περπατώντας αθόρυβα μέσα στο ρέμα, πέρασε κάτω από δύο καρτέρια χωρίς να το αντιληφθεί κανείς.
Ευτυχώς όμως, η πορεία που είχε, το έφερε μπροστά στο καρτέρι του Νίκου.
Με τα σκυλιά δεμένα στις αλυσίδες, περπατούσα σε ένα στενό μονοπάτι που ανέβαινε παράλληλα με το μεγάλο ρέμα. Μία περνούσα από την αριστερή μεριά, μία από τη δεξιά.
Η πρωινή υγρασία έκανε τα βράχια να γλιστρούν σα να πατάς σε πάγο και χρειαζόταν μεγάλη προσοχή. Πόσο μάλλον αν σε τραβάνε και τρία σκυλιά!
Μετά από λίγη ώρα, πλησίασα κοντά στο σημείο όπου τουφεκίστηκε το ζώο. Η σκύλα μου, άρχισε να μυρίζει τον αέρα και να με τραβάει ακόμη περισσότερο. Έφτασα τελικά στο πάτημα του ζώου. Τα σκυλιά πέσανε στη βαριά μυρωδιά του γουρουνιού και του αίματος και άρχισαν να πηδάνε πάνω μου για να τα λύσω. Έτοιμοι για απογείωση και εγώ και τα σκυλιά!
Όταν πήρα το σήμα ότι όλοι είναι έτοιμοι, τράβηξα τη σκύλα και την έλυσα. Το σκυλί απογειώθηκε και σε λίγα δευτερόλεπτα χάθηκε μέσα στις τσαλιές. Περίμενα λίγα δευτερόλεπτα και έλυσα και τα άλλα δύο σκυλιά, που ακολούθησαν το ίδιο δρομολόγιο.
Με το δάχτυλο στη σκανδάλη
Τα σκυλιά μετά από λίγο έφτασαν στο μικρό ραχονάκι πριν από το μεγάλο πύκνωμα και άρχισαν να γαβγίζουν στο ντορό. Πλέον δεν άκουγα τα κουδούνια. Είχαν περάσει από το πίσω μέρος του βουνού και εγώ έπρεπε να φύγω γρήγορα. Με το όπλο ανά χείρας που λένε στο στρατό, τρέχω πίσω στο σημείο όπου σμίγουν τα ρέματα.
Φτάνοντας εκεί, ακούω τα σκυλιά απέναντί μου να έχουν ανέβει αρκετά ψηλά, στην απέναντι πλαγιά και να γαβγίζουν στο ντορό πιο έντονα αυτή τη φορά και να κατευθύνονται προς τα κάτω.
Βάζω μια φωνή στους φίλους μου να έρθουν να βοηθήσουν, να πιάσουμε το μέρος και τρέχω να για να πιάσω καρτέρι. Τα σκυλιά ξαφνικά αρχίζουν να ουρλιάζουν, να γαβγίζουν και να μαλώνουν λες και ήταν σε καυγά.
Απίστευτη σκηνή. Εγώ να προσπαθώ να ελέγξω το λαχάνιασμά μου και να κάνω ησυχία για να ακούσω το ζώο, που από στιγμή σε στιγμή θα πετάγονταν στην άλλη πλευρά του ρέματος μέσα από τη δασωμένη πλαγιά και τα σκυλιά να μην κατεβαίνουν. Όλες οι αισθήσεις σε απόλυτη ετοιμότητα και η φλέβα να χτυπάει στο μέτωπο.
Το γουρούνι ή μας έχει καταλάβει και δεν έβγαινε στα καρτέρια ή δεν ήταν και τόσο βαριά πληγωμένο όπως εκτίμησα αρχικά και θα έπαιρνε τον ανήφορο και θα έφευγε για το καταφύγιο.
Τελικά έγινε το δεύτερο και τα σκυλιά έκαναν πίσω από την κορυφή της πλαγιάς.
Μας κορόιδευε
Ξανά εγώ στο τρέξιμο. Έπρεπε να πάρω το δρόμο που αγκαλιάζει το μεγάλο αυτό ραχόνι και να πάω από το πίσω μέρος του. Έτσι και έγινε. Το niva, έγινε ξαφνικά wrc και άρχισε να «πετάει» πάνω από ρέματα, πέτρες και χαντάκια.
Τσάντες, τσαντάκια, μήλα, μανταρίνια, παγούρια, σφαίρες μέχρι και η σχάρα για τις μπριζόλες, έγιναν όλα ένας «φραπές» μέσα στο αυτοκίνητο. Η απόσταση ήταν αρκετά μεγάλη αλλά με τέτοιο τρέξιμο είχα φτάσει σε λίγα λεπτά και σταμάτησα για να ακούσω.
Με το που κατέβηκα από το αυτοκίνητο, άκουσα τους υπόλοιπους να με καλούν να γυρίσω πίσω γιατί τελικά τα σκυλιά ξαναγύρισαν.
Έβρισα την τύχη μου, έκανα μεταβολή και ξανά τα ίδια. Πάλι πίσω και γρήγορα. Κάπως έτσι φαντάζομαι ότι θα ξεκίνησε και ο Μακ Ρέϊ.
Όπως κατάλαβα αργότερα που σκεφτόμουν και επεξεργαζόμουν όλες τις στιγμές του κυνηγίου, το γουρούνι έκανε πράγματι από το πίσω μέρος, αλλά άκουσε τις τουφεκιές του Χρήστου, που ακριβώς εκείνη τη στιγμή σκότωνε το πρώτο γουρούνι.
Φτάνοντας πίσω, τους βρίσκω όλους με τα όπλα κρεμασμένα στον ώμο και ρωτάω τι έγινε.
Η απάντηση με τρέλανε. Το γουρούνι έκανε πάλι πίσω. Μας κορόιδευε. Μας είχε διαβάσει όλους έναν-έναν! Προχωρούσε μέσα στο πυκνό και ανέβαινε τη ράχη προς τα πάνω κορυφή-κορυφή.
Εμείς ξανά μεταβολή και πίσω. Αυτή τη φορά όμως δεν είχαμε ιδέα που είναι τα σκυλιά, γιατί πίσω από τη μεγάλη πλαγιά, ο δρόμος στρίβει σε άλλη πορεία και δεν έχεις επαφή με το πίσω μέρος και επίσης είχα χάσει ήδη πολύ χρόνο.
Έτσι συνέχισα να ανεβαίνω, με σκοπό να φτάσω σε ένα ψηλό σημείο για να εντοπίσω τα σκυλιά. Ευτυχώς είχα γεμίσει το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου το προηγούμενο βράδυ…
Τα σκυλιά εξαφανίστηκαν
Μετά από αρκετή ώρα και πολλά χιλιόμετρα, βρισκόμουν πάνω σε μια τεράστια πέτρα και είχα όλη τη μεγάλη χαράδρα «πιάτο». Δεν άκουγα όμως τίποτα. Λες και είχε ανοίξει η γη και τα είχε καταπιεί. Ξαφνικά άκουσα κουδουνάκια.
Ήταν όμως τόσο μεγάλο το ρέμα μπροστά μου, που δεν μπορούσα να καταλάβω από που ερχόταν ο ήχος. Έμεινα πάλι μετέωρος. Εκείνη τη στιγμή με ειδοποιούν ξανά, ότι τελικά δε θα λυθούν άλλα σκυλιά γιατί το γουρούνι έχει κόψει το δρόμο που ανέβηκα και τα σκυλιά επομένως, θα λυθούν από εκεί για οικονομία χρόνου.
Γύρισα πίσω και έφθασα στο πάτημα όπου με περίμενε μία ευχάριστη έκπληξη. Τα δύο αρσενικά σκυλιά κατέβαιναν το δρόμο, πιο πάνω όμως από το πάτημα του ζώου που μάλιστα ακόμη αιμορραγούσε τουλάχιστον 1,5 χιλιόμετρο από το σημείο που είχε χτυπηθεί.
Πάνω στο δρόμο, το πάτημα φαινόταν καθαρά. Υπολογίσαμε πως είναι ένα αρσενικό ζώο γύρω στα 40 κιλά. Τότε όμως άρχισα να μπερδεύομαι.
Στο δρόμο το γουρούνι, είχε περάσει χωρίς σκυλιά. Άρα τα σκυλιά το παράτησαν. Τότε όμως, γιατί βγήκαν ψηλότερα από το γουρούνι και που είναι η σκύλα;
Τελικά το ζώο που φάνηκε πως είχε χάσει πολύ αίμα και οι δυνάμεις του άρχισαν να το εγκαταλείπουν, είχε αρχίσει να παίρνει το κατήφορο.
Μετά από λίγα λεπτά, μας ειδοποίησαν ότι είχε περάσει ακόμη ένα δρόμο αρκετά χαμηλά, σχεδόν πάνω από το χωριό και τελικά θα έλυναν από εκεί τα σκυλιά. Έφυγαν όλοι. Εγώ είχα μείνει πίσω να περιμένω τη σκύλα που δεν είχε είδε ούτε είχε άκουσε κανείς, λες και είχε εξαφανιστεί.
Το μανιασμένο θεριό
Η υπόλοιπη παρέα έκλεισε καλά το βουνό και πλέον το γουρούνι ήταν ήδη νεκρό. Είχε εγκλωβιστεί σε μία βαθιά χαράδρα, που πάνω και κάτω την έκοβαν δύο δρόμοι. Σε αυτούς τους δρόμους πιάστηκαν τα καρτέρια και ο Γιώργος μαζί με τον Αποστόλη, αφού συνεννοήθηκαν, μπήκαν στο δάσος σε αντίθετες πορείες, πίσω από τα σκυλιά που βρήκαν το ζώο και χαλούσαν τον κόσμο.
Με φωνές και σφαίρες, η παγάνα έσπρωχνε το ζώο ακόμη χαμηλότερα και όλοι περίμεναν από που θα βγει το μεγάλο καπρί.
Μέσα σε αυτό το πανδαιμόνιο, ένα σκυλί άρχισε να κλαίει. Το γουρούνι επιτέθηκε στα σκυλιά. Ακόμη πιο πολλές σφαίρες και φωνές και πιο γρήγορα ο Αποστόλης με τον Γιώργο, προσπαθούσαν να πλησιάσουν το σημείο για να γλιτώσουν τα σκυλιά.
Ξαφνικά δύο σφαίρες του Γιώργου, βούιξαν μέσα στη χαράδρα και στη συνέχεια μία ακόμη έδωσε τέλος στο μεγάλο αυτό κυνήγι.
Φωνές και ουρλιαχτά από χαρά και ανακούφιση, ακούστηκαν από τα καρτέρια και όλοι μαζί ξεκίνησαν για το σημείο που χτυπήθηκε το ζώο.
Όπως μας εξήγησε ο Γιώργος, το γουρούνι λίγα μέτρα πριν το φτάσει, όρμηξε προς τα πάνω του και του επιτέθηκε. Τότε εκείνος κράτησε τη ψυχραιμία του και του έριξε στα δύο μέτρα. Το γουρούνι έπεσε μπροστά στα πόδια του.
Τελικά δεν είχαμε να κάνουμε με ένα κάπρο 40 κιλών όπως αρχικά είχε εκτιμηθεί, αλλά με ένα μανιασμένο θηρίο 80 κιλών!
Δυστυχώς όμως το γουρούνι δεν επιτέθηκε μόνο στο Γιώργο. Το μπροστινό πόδι του Σούκερ, είχε ένα μεγάλο χτύπημα από τα δόντια του. Ένα κομμάτι δέρματος γύρω στους δέκα πόντους, είχε σκιστεί και από κάτω έβλεπες τους μύες.
Τα δύο γουρούνια κρεμάστηκαν στο τσιγκέλι και τα τηγάνια του Ιορδάνη μπήκαν στη φωτιά.
Όλη η παρέα καθίσαμε στο τραπέζι και άρχισαν οι πρώτοι μεζέδες, τα συκώτια και φυσικά το τσίπουρο.
Όλα αυτά βέβαια ακούγοντας τις περιγραφές του Γιώργου για τις τελευταίες τουφεκιές και το υπόλοιπο κυνήγι της ημέρας.
Το σκυλί μου όμως δε είχε γυρίσει ακόμα και πλέον ανησυχούσα πολύ.
14 ράμματα για τη… γούνα της
Το σκυλί γύρισε τελικά μόνο του στο σπίτι το επόμενο απόγευμα. Δεν ήταν όμως σε καλή κατάσταση. Είχε ένα βαθύ τραύμα στο στήθος από τα δόντια του γουρουνιού. Ωστόσο, κουτσαίνοντας κατάφερε να βρει τη δύναμη, να διανύσει μία τεράστια απόσταση και να φτάσει πληγωμένο στο σπίτι.
Μετά τις πρώτες βοήθειες, το σκυλί μεταφέρθηκε στη Κλινική ζώων συντροφιάς της Κτηνιατρικής σχολής του Α.Π.Θ., την επόμενη μέρα το πρωί, όπου το ανέλαβε ο αναπληρωτής καθηγητής χειρουργικής κ. Λυσίμαχος Παπάζογλου, καθώς και η μεταπτυχιακή κτηνίατρος κ. Χριστίνα Σιζιόπκου.
Η Λίζα ναρκώθηκε και υποβλήθηκε σε συρραφή του τραύματος, που λίγο έλειψε να της στοιχίσει τη ζωή. Ευτυχώς σε λίγες μέρες ήταν πάλι υγιέστατη. Μόνο μία ουλή θα τις θυμίζει αυτή την περιπέτεια.
Δυστυχώς όμως δεν ήταν μόνο η Λίζα που είχε χτυπηθεί από αγριογούρουνο.
Την ίδια ημέρα, ένα ακόμη σκυλί είχε μεταφερθεί σε πολύ σοβαρή κατάσταση στη κλινική, από μία παρέα (του Ζορμπά) που κυνηγούσε στα βουνά της Βροντούς, που ελπίζω να ξεπέρασε το τραυματισμό του.
Σύμφωνα με τον κ. Παπάζογλου, τα τραύματα από αγριόχοιρους είναι συχνά περιστατικά κατά τη διάρκεια της κυνηγετικής περιόδου.
Όπως ο ίδιος μας εξήγησε «τα τραύματα από αγριόχοιρους είναι πολύ σοβαρά και επικίνδυνα και μερικές φορές μάλιστα απειλούν και τη ζωή το σκύλου. Συνήθως τα σκυλιά έχουν τραύμα στο θώρακα ή στη κοιλιακή κοιλότητα. Έτσι, συχνά έχουμε διάτρηση θωρακικού τοιχώματος και τρώση ενδοθωρακικών οργάνων ή εκσπλαχνισμό.
Επίσης, ειδικά στα αρσενικά σκυλιά, έχουμε ρήξη της ουρήθρας και του πέους. Τα τραύματα αυτά, είναι όπως αναφέραμε παραπάνω πολύ επικίνδυνα και χρειάζεται άμεση μεταφορά του ζώου σε εξειδικευμένο κτηνίατρο. Η πρώτη ενέργεια που πρέπει να κάνει ο κυνηγός, είναι να προσπαθήσει να ηρεμήσει το τραυματισμένο ζώο.
Στη συνέχεια, με έναν επίδεσμο να δέσει το τραύμα και να τυλίξει το σκυλί σε μια κουβέρτα για να μη κρυώνει. Αν υπάρχει εκσπλαχνισμός, τότε πρέπει να τυλίξει την κοιλιακή χώρα, ώστε να μην αφήσει το σκυλί να γλείψει ή ακόμη και να δαγκώσει τα σπλάχνα του. Φυσικά απαιτείται άμεση μεταφορά του ζώου σε εξειδικευμένο κέντρο, όπου μπορούν να αντιμετωπιστούν τέτοια περιστατικά» καταλήγει ο κ. Παπάζογλου.
