Γράφει ο Νίκος Μακρυποδάκης
Συνήθως, όταν γράφω ένα άρθρο, προσπαθώ να περιγράψω έντονα και αληθινά συγκεκριμένα κυνήγια που έχω βιώσει, κυνηγετικούς σκύλους που έχω συναναστραφεί πάνω στο βουνό, που μου έκαναν εντύπωση για το πάθος τους ή αντίθετα για σκύλους που έχω βιώσει την άρνησή τους τόσο στην εύρεση θηράματος όσο και στο λιγοστό φιλότιμό τους. Παράλληλα όμως με την απόδοσή τους, μ’ αρέσει πιο πολύ να περιγράφω και τα δικά μου πραγματικά λάθη ή συνκυνηγών μου πάνω στα σκυλιά και συνεπώς μέσα απ’ αυτά πάνω στον κυνηγότοπο που λέγεται βουνό.
Γιατί, πιστέψτε με, κάνουμε πληθώρα λαθών, την ώρα που ξεκινάμε το κυνήγι ή πριν από αυτό. Και όταν λέω πριν, εννοώ είτε κατά την εκπαίδευση των ζωντανών μας κατά τη νεαρή τους ηλικία, είτε ενός έτοιμου σκυλιού όταν δεν δείχνουμε την απαιτούμενη εμπιστοσύνη διότι τα ξέρουμε όλα και χτυπάμε το κεφάλι μας όταν βλέπουμε το θήραμα να φεύγει αντουφέκιστο.
Επίσης, γοητεύομαι πολύ να περιγράφω συμπεριφορές συνκυνηγών μου ή ακόμα και να τους «κλέβω» στην κυριολεξία την εμπειρία, τις κουβέντες τους και τα βιώματά τους. Διότι, είμαι σίγουρος ότι σε όλους θα έχει συμβεί, κάποια συγκεκριμένα άτομα που πήγατε για κυνήγι είτε θα σας προβλημάτισαν, είτε θα σας συγκίνησαν είτε ακόμη-ακόμη θα σας στιγμάτισαν στη ζωή σας.
Έκανα, λοιπόν, μια εισαγωγή, τι περίπου μου αρέσει να μεταφέρω στο χαρτί προς εσάς, τους συναδέλφους μου. Στην πραγματικότητα σήμερα, θα σας περιγράψω, από όλα αυτά που προανέφερα, κάτι άλλο, μια σκηνή, μια στιγμή, μια εικόνα που με ανατρίχιασε. Να δούμε όλοι τι είναι η φύση. Και ποια είναι η δύναμη της τελικά; Ακόμη, και η ίδια, έχει σχέση δυνατή με το θήραμα «ψυχή τε και σώματι».
12 Δεκέμβρη του Αγίου Ευστρατίου, έχουμε πάει στον Ψηλορείτη για λαγό και λίγο μπεκάτσα, έχοντας μαζί μας εκτός από τα 3 λαγόσκυλα και ένα ΚΟΥΡΤΣΧΑΑΡ οχτώ χρονών. Το πρώτο 40λεπτο ακούσαμε τις πρώτες «μάχες» κλαφουνίσματα απ’ τον πατούχα παρόλο τον αέρα που είχε τον είδαμε απέναντι, τον καταδίωκαν από μακριά, η κούκλα και ο κίτσος το ΛΑΓΟ χωρίς όμως να καταφέρουν να μας το γυρίσουν προς τα πάνω μας ώστε να μπορέσουμε να τον εμπαλωτάρουμε (ντουφεκίσουμε).. έκτοτε κυνηγητική σιγή για ένα δίωρο.
Αποβολές πολλές όμως η νοτιαδούρα και αέρας τις ανακάτευε δυσκολεύοντας τους ιχνηλάτες μας να τις ξεκαθαρίσουν ώστε να φτάσουνε στο γιατάκι του, να πάρουμε και εμείς τον αυτιά μας και να τον βάλουμε στο βουργιάλι (σακίδιο).
Δύσκολο βουνό ο Ψηλορείτης και συγκεκριμένα πάνω από τα αρκαδιώτικα μετόχια. Το έλεγαν έτσι διότι είναι κοντά το γνωστό μοναστήρι το «ΑΡΚΑΔΙ» από την εποχή της τουρκοκρατίας που είχε γίνει το ολοκαύτωμα.
Τόσο το βουνό όσο και ο νοτιάς ταλαιπωρήσανε πολύ και εμάς και τα σκυλιά μας που είχαν ανάψει και είχε χαθεί κάθε κίνητρο πλέον από την πλευρά τους. Κατά τις 12.30 μαζευτήκαμε στο jeep, να πάρουμε πορεία προς τα Χάρκια στην ταβέρνα του πατέρα μου να μας κεράσει καμιά τσικουδιά και να φάμε καμιά αγκινάρα με το λεμόνι και τ’ αλάτσι. Η μέρα όμως δεν θα τελείωνε έτσι, 4.30. θα ξεκινάγαμε με τα ξαδέρφια για το δίπλα χωριό για το καρτέρι της τσίχλας για να κάνουμε τον υγιή συναγωνισμό μας, ποιος θα κάνει τις πιο πολλές. Κάναμε, λοιπόν, το παρεάκι μας, μας πείραζε η μάνα μου «και εγώ καθάρισα τα κρεμμύδια» και έφτασε η ώρα της τσίχλας.
Τζίφος και το απόγευμα, λίγες οι ρουφιάνες και πολύ ψηλά. Τι γκαντεμιά, τι άσχημη κυνηγητική μέρα! Ευτυχώς το βράδυ θα καταλήξει με γλέντι στη γιορτή του Στρατή σε ένα χωριό στο Αμάρι και έτσι θα φτιάξει η διάθεσή μας, τουλάχιστον, από πλευράς διασκέδασης.
Αφού ξεκουραστήκαμε, ξεκινήσαμε από το χωριό να πάμε στην εορτή του φίλου μας του Στρατή με τα «κανίσκια» δώρα μας. Άλλος ένα «γουλίδι» κομμάτι κρέας, άλλος ένα πεντόκιλο κόκκινο κρασί, άλλος μια μποτίλια τσικουδιά. Αφού μπήκαμε στην «κούρσα» του ξαδέρφου μας, κουβεντιάζαμε στην πορεία για την άσχημη μέρα του κυνηγιού μας, περιμένοντας με αγωνία η επόμενη έξοδός μας να είναι πιο καρποφόρα. Η βραδιά τουλάχιστον θα ξεκινήσει πιο δυνατά γεμάτη όρεξη.
Η βραδιά, τουλάχιστον, ξεκινάει ωραία, φτάσαμε στον Στρατή, το γλέντι κρατούσε δυνατά.
Κάτσαμε, φάγαμε, είπαμε Ριζίτικα, είπαμε μαντινάδες, χορέψαμε πεντοζάλι και στο τέλος ο εορταζόμενος έφερε 2 κομμάτια κρέας «αντικριστό» και μας κερνούσε κούπες κρασί για να κεφίσουμε κι άλλο. Ωραίο τραπέζι, παραδοσιακό αρχοντικό με μερακλήδες άνδρες στην παρέα. Έχουμε μεθύσει όλοι, έχει πάει 5 η ώρα. Ευτυχώς η κυρια-Μαρία η μάνα του Στρατή μας έφτιαξε μακαρόνια με τη μυζήθρα από το ζουμί του βραστού και κάπως μας στάνιαρε.
Έχει αρχίσει και ξημερώνει.
Επιτέλους, ξεκινήσαμε για τον γυρισμό τραγουδώντας στο αυτοκίνητο κρητικά κεφισμένοι δυνατά.
Φτάνοντας στη διασταύρωση Αρκαδίου-Αμαρίου εκεί που οδηγούσε ο Βαγγέλης ο ξάδερφός μου, να’ τονε και πετιέται στο δρόμο ο Αυτιάς και περνάει σύριζα απ’ την κούρσα και μπαίνει στην Χαλέπα μέσα σε αγκάθες και αστιβίδες. Ο Βαγγέλης έκλεισε την μουσική, μηχανή στο ρελαντί, φώτα και λέει ησυχία να δούμε που θα κάτσει. Δεν πάει 100 μέτρα απ’ την άσφαλτο και κωλοκάθεται σε μια αστιβίδα.
Φεύγουμε, λέει, ήσυχα να πάμε να πάρουμε σκυλιά, ντουφέκια, μα αυτά είναι τα τελευταία του ζάλα για το γιατάκι του. Έτσι και αλλιώς ξημέρωσε εδά και θα είμαστε και νόμιμοι. Πραγματικά, τι σου είναι το νεαρό της ηλικίας, τι σου είναι το πάθος για το κυνήγι, η γοητεία του Θηράματος, σε κάνει να κάνεις όλες τις μπουνταλές μαζεμένες. Φτάσαμε στα Χάρκια, πήραμε το Κίτσο και το Κούρτσχααρ, δύο ντουφέκια, 5-6 φυσίγγια στην τζέπη, και αφού σηκώσαμε τα μπατζάκια των παντελονιών μας τα βάλαμε μέσα στα στιβάνια μας και ξεκινήσαμε να ψάξουμε το λαγό. Είχαμε ξεχάσει πλέον τι ώρα είναι, το ξενύχτι, την μεθιά. Την κούρασή μας είχε περιβάλει μια δυνατή αδρεναλίνη να βρούμε το θήραμα που είδαμε. Να πάμε οπωσδήποτε να κυνηγήσουμε. Φθάνουμε επιτέλους στο σημείο, λύνουμε σκυλιά απ’ την άσφαλτο και μπαίνουμε στη Χαλέπα με τα γιορτινά ρούχα πλέον, πολύ επιφυλακτικά, προσπαθώντας να καταλάβουμε εάν πήραν και το φρέσκο ντορό τα σκυλιά. Ο Κίτσος «Κρητικός Ιχνηλάτης» αμέσως πήρε πορεία προς την αστιβίδα, μου κάνει νόημα ο Βαγγέλης. Βλέπε, προχωράμε, έχουμε περάσει το σημείο, από πίσω έρχεται τώρα και το Κούρτσχααρ. Νικολή, μου ξαναλέει κοντά είναι;
Δεν πάμε άλλα περίπου 100 μέτρα και βλέπουμε τον Κρητικό Ιχνηλάτη να κάνει δύο κύκλους από μια αγκάθα πλατιά, το νου σου, ακούω, από πίσω μου, και ρίχνει μια καμακιά ο Κίτσος και τον εβουτάει στην καθιά του. Τέλος!! λέει ο Βαγγέλης, ακούμε και το ει ει ει ει μπράβο Κίτσο, μπράβο άντρα μου, ας τον και πάει να τον επάρει απ’ την αγκάθα. Ωστόσο, έχει φθάσει και το Κούρτσχααρ κοντά, και γυρνάει απότομα εκεί που είναι ο πνιγμένος λαγός, δεξιά το κεφάλι του και κολλάει στην φέρμα…
Φθάνει ο Βαγγέλης, βλέπει το λαγό και μου λέει, Νικολή κοίτα τον μπουνταλόσκυλο, φερμάρει τον τελειωμένο λαγό. Εγώ γελάω, γύρω στα 30 μέτρα και κάνει απότομα ένα πουφ μια λάγα και έρχεται κατά πάνω μου. Πάνω σου Νικολή, πάνω σου, κάνω να ρίξω τσικ, έχω βάλει ασφάλεια, ρίξε μωρέ, ρίξε πανάθεμά σε, τα ‘χασα, πάει ο λαγός κύριοι συνάδελφοί μου, ήταν ζευγάρι και καθόντουσαν σε απόσταση δύο μέτρων. Νεύρα, βρισιές βρε Βαγγέλη δεν μου είπες τέλος!! είχα βάλει ασφάλεια. Είναι κάποια περίεργα φαινόμενα της φύσης που σας προανέφερα στην αρχή της αφήγησης μου:
1) Ο πρώτος λαγός τελειωμένος, πνιγμένος μπροστά στη λαγουδίνα του και αυτή με τη σειρά της ψύχραιμη, περίμενε την κατάλληλη στιγμή να κάνει το φευγιό της. 2) και να δεύτερο σημείο που θέλω να σταθώ είναι πόσο εύκολα τα ξέρουμε όλα, κρίνουμε σκυλιά αμέσως, δεν δείχνουμε εμπιστοσύνη στα ζωντανά μας γιατί είμαστε κυναγαράδες. Και μετά μας φταίνε όλα. Ας είναι πήραμε το λαγουδάκι μας, έφαγα την καζούρα μου στο αμάξι, φθάσαμε στο χωριό όπου μας περίμενε ο πατέρας μου με τη μάνα μου στο μπαλκόνι της ταβέρνας. Μόλις μας είδε έκανε τον σταυρό του και για να μην φωνάξει έβγαλα το λαγό και τον έδειξα στη μάνα μου. Δεν στο ‘πα Αριστέα, τα γλάνια ξηλώσανε κανένα λαγό και πήγανε να τον εβρούν. Μάνα, δεν πήγαν τζάμπα τα κρεμμύδια, βάλ’ τον να ψήνεται, εμείς πάμε να θέσουμε και το μεσημέρι θα τον φάμε. Λέει ο Βαγγέλης, άλλοι θα κοιμηθούν και άλλοι θα ονειρεύονται σκανδάλες και ασφάλειες.
Γέλια! Γέλια! Γέλια! Όλη νύχτα θα ακούει το «πουφ» του λαγού ο Νικολής.
