Γράφει ο Νίκος Μακρυποδάκης
Το πρωινό της 5.12.2012 ανήμερα του Αγίου Σάββα, με βρήκε να πίνω τον καφέ μου στην γραφική πλατεία της Βυτίνας στην Αρκαδία μαζί με τον Μανώλη και τον Κυριάκο κατά τη διάρκεια μιας ολιγόλεπτης στάσης. Εκείνη η μέρα ήταν πολύ σημαντική για μένα, καθώς πρώτη φορά θα κυνηγούσα μαζί με τον Gos το 2 ½ ετών αγγλικό σέττερ μου, εκτροφής του κυρίου Γιάννη Αποστολόπουλου (ΚΥΝΟΛΑΜΙΑ). Θυμάμαι τον είχα πάρει 18μηνών ξεκινημένο και τον είχα δουλέψει για ένα χρόνο τώρα σε ορτύκια, πέρδικες και μπεκάτσες. Η αγωνία μου ήταν μεγάλη, Αφού για πρώτη φορά θα έδινε εξετάσεις ενώπιον των δύο προαναφερόμενων, που προσωπικά δίνω μεγάλη βαρύτητα στη γνώμη τους, γιατί όπως είχα αναφέρει στο προηγούμενο άρθρο μου είναι γνώστες στο κυνήγι της μπεκάτσας – δύο μεγάλοι γνήσιοι μπεκατσοκυνηγοί.
– Μανώλη, μήπως έχεις φέρει μαζί σου το σημειωματάριο που μου είχες δείξει τις προάλλες για να του ρίξω μία ματιά;
– Βεβαίως!
Και με αυτή του την κουβέντα πήγε αμέσως στο αμάξι και μου το έφερε. Όταν το πήρα στα χέρια μου το πέρασμα του χρόνου ήταν φανερό στην όψη του: δερματόδετο με σελίδες κιτρινισμένες στο χρώμα του πάπυρου, όπου στο γύρισμά τους μου μετέδιδαν το δέος από σημειώσεις 25 ετών αποκλειστικά και μόνο για το κυνήγι της μπεκάτσας. Ξεφυλλίζοντας «το Ιερό Δισκοπότηρο» του Μανώλη έβλεπα μέσα ημερομηνίες, τόπους, ανέμους που επικρατούσαν την εκάστοτε χρονική περίοδο, συναντήσεις με άλλους κυνηγούς, συμπεριφορές θηραμάτων και κάθε άλλου είδους πληροφορία που θα μπορούσε να φανεί χρήσιμη σε έναν επίδοξο κυνηγό σαν εμένα.
– Σπουδαίο εγχειρίδιο, Μανώλη!!! Φτιαγμένο από έναν σοβαρό κυνηγό.
– Μεγάλη και συνάμα βαριά κληρονομιά! Τυχερός όποιος την αποκτήσει!
– Άντε , Νίκο πάμε η ώρα είναι 8 και έχουμε άλλα 20 λεπτά δρόμο για να φτάσουμε στον προορισμό μας.
Ένας κυνηγότοπος όνειρο
Η επιλογή του Μανώλη και του Κυριάκου ήταν ο κάμπος του Δάρα στους πρόποδες του χωριού Πράσινου. Φτάνοντας κατάλαβα αμέσως γιατί είχαν επιλέξει αυτό το μέρος: Ένα λευκό πέπλο χιονιού απλωνόταν στις γύρω κορφές με τον κάμπο όμως να κρατάει υγρασία και το έδαφός του να μην είναι παγωμένο, χαρίζοντάς στο διάβα μας ένα διάδρομο από σαπισμένα φύλλα και κάποια ξεχιόνιστα κομμάτια , απομεινάρι του χιονιού που έπεσε. Το μυστηριακό αυτό τοπίο συμπληρωνόταν από ένα γραφικό ποταμάκι που διέσχιζε τον κάμπο, διάσκορπες μηλιές, φράχτες από βάτα και στο βάθος ξεδιπλωνόταν μια πανέμορφη πλαγιά με πουρνάρια αλλού αραιά και σε άλλα σημεία αδιαπέραστα, όπου στην κορυφή της δέσποζε το χωριό Πράσινο. Αυτή η εικόνα ήταν αρκετή για να με γεμίσει ανυπομονησία για το κυνήγι μας, ακόμα και στους -2οC.
Μαζί μας είχαμε κι άλλο ένα αγγλικό σέττερ τον Άρη, ιδιοκτησίας του Κυριάκου, ενώ ο Μανώλης δεν είχε μαζί του τη σκυλίτσα του τη Δανάη, γιατί όπως μου είχε πει, ήθελε να δουλέψουμε τον Gos ζευγάρι με τον Άρη. Ξεκινήσαμε λοιπόν το κυνήγι μας δίνοντας κατά κάποιο τρόπο πρωταρχικό ρόλο στον Gos, με το έμπειρο μάτι του Μανώλη να ελέγχει κάθε κίνηση και συμπεριφορά του σκυλιού, το οποίο σάρωνε τον τόπο και φυσικά δεν άργησε να έρθει και η πρώτη του συνάντηση με το θήραμα, ακούγοντάς τον τότε να λέει: «θαυμάσια αίσθηση θηράματος, υπέροχη ντελικάτη και σταθερή φέρμα! Συγχαρητήρια Gos αγόρι μου!»
– Άντε Νίκο, πήγαινε να τον βοηθήσεις να ολοκληρώσει την δουλειά του.
Κρατούσα ήδη στα χέρια μου την πρώτη μας μπεκάτσα όταν με την σειρά μου επιβράβευα κι εγώ τον Gos λέγοντάς του «Μπράβο! Μπράβο! Θαυμάσια!». Ενώ οι επευφημίες που αντηχούσαν στα αυτιά μου ήταν για μένα σαν ένα τρόπαιο αντάξιο του θηράματός, και διπλασίαζαν την χαρά μου καθώς τις άκουγα από έναν μεγάλο μπεκατσοκυνηγό!
Οι συναντήσεις μας ήταν αρκετές χαρίζοντάς μας σκηνές γεμάτες ένταση, επιτυχημένα τελειώματα, και η άψογη συνεργασία μεταξύ των δύο σκυλιών είχε απόρροια το ταυτόχρονο μπλοκάρισμα 3 μπεκατσών με τρόπο ζηλευτό σε διάφορα δύσκολα σημεία.Οι ώρες κυλούσαν ιδανικά με εμένα πλέον να έχω αναλάβει προταγωνιστικό ρόλο, πάντα βέβαια με την ηθελημένη ανοχή του Μανώλη ως που ήρθε το λάθος μου πάλι…
Σε ένα σημείο σχεδόν καθαρό: μόνο ένα πουρναράκι υπήρχε κι αυτό όχι πάνω από 50εκ. σε ύψος, ήταν σε φέρμα ο Gos πάνω από 3 λεπτά! Αποσβολωμένος τον παρατηρούσα, μονολογώντας πως δεν υπήρχε περίπτωση να κρυβόταν κάποια μπεκάτσα εκεί και είχα αρχίσει να απογοητεύομαι ότι θα χάλαγε την μέχρι τώρα άψογη εικόνα του ο σκύλος μου. Την άποψή μου αυτή την ενίσχυε το γεγονός πως και το άλλο σκυλί ο Άρης είχε περάσει πριν από λίγο από το ίδιο σημείο χωρίς να εντοπίσει κάτι. Συνέχισα να απορώ, αρχίζοντας να πιστεύω πως ο Gos είχε πιάσει ζεστή θέση, αλλά με προβλημάτιζε πως ο χρόνος κυλούσε δραματικά χωρίς να σπάει την αρχοντική φέρμα του. Τον είχα πλησιάσει στα 3 μέτρα όταν άκουσα τον Μανώλη που παρακολουθούσε τη σκηνή να μου φωνάζει επιτακτικά:
– Νίκο σταμάτα επιτέλους! Δείξε εμπιστοσύνη στον Gos μπροστά του την έχει τη μπεκάτσα!
Δυστυχώς, όμως, ήταν αργά! Το τελευταίο μετέωρο βήμα μου είχε τρομάξει την μπεκάτσα η οποία πετάχτηκε από τον θάμνο και πέρασε λίγα χιλιοστά πάνω από το κεφάλι μου , λες και ήθελε να μου επιτεθεί, μάλιστα, λίγο έλειψε να μου πάρει και το καπέλο σαν τρόπαιό της.
– Εμπιστοσύνη Νίκο! Εμπιστοσύνη είναι αυτό που πρέπει να δείξεις από’δώ και στο εξής σε αυτό το σκυλί με τη θαυμάσια αίσθηση θηράματος.
Αυτά ήταν τα λόγια του Μανώλη που συνεχίζοντας μου είπε:
– Το υλικό που έχεις στα χέρια σου είναι πολύ καλό! Μαζί θα μεγαλώσετε, θα μάθετε ο ένας από τον άλλον.
Μια αληθινή άποψη από έναν μεγάλο εκτροφέα και εκπαιδευτή
Κάπως έτσι τελείωσε το κυνήγι μας, κι επιτέλους είχε έρθει η ώρα που περίμενα για να του κάνω γεμάτος αγωνία την εξής ερώτηση:
– Λοιπόν Μανώλη, τι λες; Πες μου. Θέλω την γνώμη σου για τον Gos…
Εκείνος βγάζοντας το καπέλο του μου αποκρίθηκε:
– Έχουμε μπροστά μας ένα σκυλί που για την ηλικία του (2 ½ ετών) δείχνει άριστα στοιχεία και σοβαρή δουλειά, άλλωστε τον πήρες και 18 μηνών ξεκινημένο από τον εκτροφέα. Πριν τον πάρεις, Νίκο, είχες ζητήσει ξανά τη γνώμη μου κι αν θυμάμαι καλά το μόνο που σου είχα πει και τότε ήταν πως γνωρίζω ότι ο συγκεκριμένος εκτροφέας είναι ειλικρινής, σοβαρός και δίνει καλά δείγματα. Δεν γνωρίζω προσωπικά κανέναν εκτροφέα, να ξέρεις, και δεν έχω και διάθεση να διαφημίσω. Άλλωστε δεν είχα στην κατοχή μου ποτέ κάποιο σκυλί από κάποιον του χώρου, ξέρω όμως ότι υπάρχουν αξιόλογοι εκτροφείς γιατί έχω δει δείγματά τους στα χέρια άλλων συναδέλφων σε διάφορα κυνηγοτόπια.
Σε αυτούς τους ειλικρινείς κι άξιους ανθρώπους που σε πείσμα των καιρών με αγάπη, υπομονή, κόστος και πάνω απ’ όλα μεράκι αναβαθμίζουν την κυνοφιλία στον Ελλαδικό χώρο και μας προσφέρουν τους μελλοντικούς συντρόφους μας, λέμε Νίκο ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ!
