Της Σοφίας Κακαβούλη
Μετά τη λήξη κάθε κυνηγετικής περιόδου, άσχετα με το πόσο καλή ή όχι ήταν η χρονιά, για τον κάθε κυνηγό ο κοινός παρονομαστής τελικά, είναι η πεσμένη ψυχολογία και η μελαγχολία των πρώτων ημερών.
Είναι κι αυτό ένα «προνόμιο» των Ελλήνων κυνηγών. Οι Άγγλοι για παράδειγμα, δεν αντιμετωπίζουν παρόμοιες ψυχολογικές καταστάσεις κι αυτό, μπορούν να κυνηγούν όλο το χρόνο φάσσες, λαγούς και αγριοκούνελα, οπότε… ουδεμία σύγκριση.
Εμείς εδώ νιώθουμε το ίδιο συναίσθημα με αυτό που νιώθει ο εργαζόμενος την επόμενη μέρα της συνταξιοδότησής του, ένα κενό δηλαδή, μέχρι να το καταλάβει και να το συνειδητοποιήσει μόνιμα.
Ευτυχώς όμως, η κατάσταση αυτή έχει ετήσια περιοδικότητα και μετά από δύο ή τρία σαββατοκύριακα κυνηγετικής απραξίας, προσαρμοζόμαστε σε άλλες ασχολίες που γεμίζουν «κενά».
Όπως στρώσαμε, έτσι θα κοιμηθούμε
Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι και λίγα τα κενά που αφήνουμε πίσω μας όταν φεύγουμε στα βουνά και τα λαγκάδια, οπότε μας δίνεται η ευκαιρία στο μεσοδιάστημα της κυνηγετικής παύσης να ασχοληθούμε περισσότερο με την οικογένεια, τις κοινωνικές μας υποχρεώσεις και τους φίλους μας γενικώς.
Όμως ποια είναι η ψυχολογία των περισσοτέρων Ελλήνων κυνηγών σε μόνιμη βάση, είτε κυνηγούν είτε όχι; Κατά την άποψή μου πολύ καλή, σταθερή και αισιόδοξη, όπως όλα τα χρόνια, γιατί απλούστατα ο καθένας ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του και όχι για το διπλανό του και το σύνολο.
Από δω και πέρα μέχρι τον Αύγουστο, ο καθένας θα ενδιαφερθεί προσωπικά για τις ελλείψεις σε όπλα, σκυλιά, ρουχισμό και όλα τα παρεμφερή, πάντα με γνώμονα την ατομικότητά του, θα κάνει τις διακοπές του το καλοκαίρι και στο άνοιγμα θα βγει πανέτοιμος για νέες κυνηγετικές κατακτήσεις. Θα πάει για πέρδικες στο ίδιο μέρος, αλλά φέτος δεν θα βρει ούτε φτερό γιατί πέρυσι σκότωσε και την τελευταία του κοπαδιού!
Θα πάει για αγριογούρουνα το Σεπτέμβρη, αλλά δεν θα βρει ούτε τρίχα γουρουνιού, γιατί πέρυσι σκότωσε όλες τις ετοιμόγεννες, ενώ αντί για δυο που είναι το όριο της συγκεκριμένης κάρπωσης, επεκτάθηκε σε μαζική εκκαθάριση με 7, 10 και 15 σε μια ημέρα!
Ποιος μας μάτιασε άραγε;
Το αποτέλεσμα της όλης πραγματικότητας, είναι ότι ο κυνηγός δεν θα παραδεχτεί ποτέ το φταίξιμό του, αντίθετα έχει το θράσος να διαμαρτύρεται κι από πάνω. Δεν θα προβληματιστεί για την αιτία της εξαφάνισης των θηραμάτων, αλλά ούτε και τι πρέπει να γίνει τελικά σ’ αυτό τον τόπο της κυνηγετικής αναρχίας.
Αυτή η «φιλοσοφία» καλλιεργείται και στον κυνηγετικό Τύπο έμμεσα. Διαβάζουμε λοιπόν τις απόψεις πολλών ειδικών στα κυνολογικά και κυνηγετικά πράγματα: «Επειδή τα θηράματα σπανίζουν πλέον, πρέπει να χρησιμοποιούμε πουλόσκυλα μεγάλης έρευνας για να μπορούν να ερευνούν περισσότερο χώρο…». Είναι ένα «ποίημα» που ακούγεται πολύ συχνά και χρειάζεται ψυχανάλυση.
Αφού τα θηράματα σπανίζουν δεν κοιτάζουμε πως θα τα αυξήσουμε, αλλά μηχανευόμαστε τρόπους τελειωτικής εξαφάνισης με τη χρήση σκύλων μεγάλης έρευνας, τρίσφαιρων καραμπίνων μήπως και χάσουμε την τρίτη τουφεκιά, τα ηλεκτρονικά μπίπερ και μας φύγει καμιά πέρδικα.
Αν συνεχιστεί αυτή η τακτική, σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει ούτε φτερό και τρίχα από ενδημικό θήραμα, άλλωστε είναι φανερό ότι βαδίζουμε ολοταχώς προς αυτό το αποτέλεσμα, εκτός εάν η κυνηγετική μας ηγεσία κάνει τη μεγάλη ανατροπή και βάλει τα πράγματα στη θέση τους, ξεκινώντας απ’ τους συλλόγους και φτάνοντας στους κυνηγούς.
Είναι απορίας άξιο το γεγονός ότι ενώ θεωρούμαστε πιο έξυπνοι απ’ τους «βλάκες», τους ευρωπαίους (έτσι λέμε συνήθως), στα κυνηγετικά θέματα είμαστε στο μηδέν κι εκείνοι στο δέκα! Μάλλον ματιασμένοι είμαστε…
Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη
Πολλά μέλη κυνηγετικών συλλόγων έχουν πάει στο εξωτερικό για κυνήγι και γνωρίζουν σε τι είδους κατάσταση βρισκόμαστε σε σχέση με τα υπόλοιπα κράτη και ξέρουν επίσης ότι όλα αυτά γίνονται με σωστή δουλειά και πρόγραμμα.
Ας ακολουθήσουν το παράδειγμα των ξένων που έχουν περισσότερη εμπειρία και γνώση, αλλά όμως πρέπει να ξεκινήσουν άμεσα, κι όσοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν ας πάνε σπίτια τους. Χρειάζονται βαθιές τομές στις σχέσεις κυνηγών και συλλόγων, γιατί όπως ξέρουμε όλοι σχεδόν οι κυνηγοί μαθαίνουν τη διεύθυνση του συλλόγου τους μόνο για την άδεια.
Είναι καθαρά ευθύνη του συλλόγου να τους φέρει γιατί οι ίδιοι δεν θα ενδιαφερθούν ποτέ. Έτσι είναι η νοοτροπία του Έλληνα. Πολλά μπορούν να γίνουν, όπως πραγματικές εξετάσεις για την άδεια κυνηγίου, σεμινάρια κυνηγετικής και κυνολογικής παιδείας, συνεχής επαφή και ενημέρωση, προσωπικές τηλεφωνικές κλήσεις, ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, με λίγα λόγια να είναι πάντα κοντά ο σύλλογος στον κυνηγό με διάφορους τρόπους και όχι με μια ανακοίνωση τύπου που ζήτημα αν θα τη διαβάσει το 10% των κυνηγών.
Φυσικά υπάρχει και ένα μικρό ποσοστό κυνηγών, με κυνηγετική και κυνολογική παιδεία, που πραγματικά ενδιαφέρεται για το μέλλον του κυνηγίου στη χώρα μας, αλλά ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη…
