Συγκριτική ανάλυση της δομής των κρανίων σύγχρονων και εξαφανισμένων ειδών βοήθησε τους επιστήμονες να κατανοήσουν πώς κυνηγούσαν οι προϊστορικοί σκύλοι 40 εκατομμύρια χρόνια πριν.
Επιστήμονες από το πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και της Βιέννης χρησιμοποίησαν αξονικούς τομογράφους προκειμένου να αναπαραστήσουν ψηφιακά την κρανιοεγκεφαλική περιοχή 36 σαρκοβόρων θηλαστικών (αλεπούδες, λύκους, λεοπαρδάλεις,κτλ).
Οι πιο ευκίνητοι θηρευτές, όπως οι γατόπαρδοι, τα λιοντάρια και οι λύκοι, ανέπτυξαν μεγάλα ακουστικά κανάλια που τους επέτρεψαν να κρατούν το κεφάλι και την όρασή τους σταθερή την ώρα που κατεδίωκαν τα θηράματά τους.
Αντίθετα, οι προϊστορικοί σκύλοι, όπως ο Εσπεροκύων (Hesperocyon gregarius) και ο Επικύων (Epicyon haydeni) ακολουθούσαν ανάλογη τακτική με τις σημερινές αλεπούδες και τα κογιότ. Εφορμούσαν δηλαδή στα θηράματά τους, τινάζοντας το σώμα τους σε μια προσπάθεια να αναρριχηθούν στην ράχη τους.
Τα ευρήματα της μελέτης απέδειξαν ότι η δομή του έσω ου υποδεικνύει εάν ένα είδος κατάγεται από προγόνους των κυνοειδών ή προέρχεται από κάποια εκ των τεσσάρων οικογενειών που συγγενεύουν περισσότερο με τα αιλουροειδή.
Πηγή: sciencedaily
