Όταν ψαρεύουμε λαβράκια δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι το ψάρι αυτό, το χειμώνα, είναι ο ικανότερος κυνηγός και ο κυρίαρχος της ακτής. Αν έχουμε στο νου μας τα δύο αυτά χαρακτηριστικά, τότε πολύ γρήγορα θα το συναντήσουμε.
Πιο συγκεκριμένα, πρέπει να εκμεταλλευτούμε αυτή τη γνώση για να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα που είναι φυσικά η σύλληψη ενός τέτοιου ψαριού.
Αμφισβητώντας την κυριαρχία του
Το ψάρι στην ακτή συμπεριφέρεται όπως ένα λυκόσκυλο στην αυλή ενός ξένου σπιτιού. Έτσι δεν χρειάζεται ιδιαίτερος κόπος για να το προσεγγίσουμε. Αρκεί μόνο να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας. Κολυμπώντας αθόρυβα, προσπαθούμε να μην τρομάξουμε τα ψάρια. Με μια επίσης αθόρυβη βουτιά, καταδυόμαστε και κάνουμε στατικό καρτέρι πιάνοντας μια πέτρα ή τα φύκια του βυθού. Τα ψάρια θα αντιληφθούν από μακριά αυτή την αναστάτωση και γρήγορα θα έρθουν να μας αναγνωρίσουν. Το κακό με την παραπάνω μέθοδο είναι ότι τα λαβράκια μπορεί να βρίσκονται παντού. Έτσι δεν μπορούμε να ξέρουμε από ποια μεριά θα μας έρθουν και γι’ αυτό πρέπει να μείνουμε εντελώς ακίνητοι μέχρι το τέλος του καρτεριού, μια και το ψάρι μπορεί να είναι ακριβώς πάνω από την πλάτη μας. Το μόνο που περιμένουμε είναι να περάσει το ίδιο το ψάρι μπροστά από τη βέργα μας. Πολλές φορές, βέβαια, είναι δυνατή μια μικρή διόρθωση της θέσης του όπλου που προσπαθούμε να έχουμε καλά κρυμμένο μέσα στα φύκια.
Ηχητικά καλέσματα
Μετά από αρκετά καρτέρια, τα ψάρια μπορεί να μας έχουν αναγνωρίσει και πλέον να μη δείχνουν κανένα ενδιαφέρον στη δική μας παρουσία. Αν για παράδειγμα σε ένα καρτέρι έρθουν τα ψάρια από πίσω μας και αφού μας αναγνωρίσουν χαθούν μέσα στη θολούρα, τότε αν επιχειρήσουμε καρτέρι στο ίδιο μέρος το πιθανότερο είναι να μη δούμε ούτε ένα. Έτσι, ο υποβρύχιος κυνηγός πρέπει να σκεφτεί έναν άλλο τρόπο να κεντρίσει ξανά το ενδιαφέρον του ψαριού. Τα ηχητικά καλέσματα είναι ένας πολύ καλός και αποτελεσματικός τρόπος. Μπορούμε δηλαδή να κάνουμε μερικούς λαρυγγισμούς, να τρίψουμε τη λαβή του όπλου μας πάνω σε έναν βράχο ή ακόμη και να αφήσουμε μερικές φυσσαλίδες από τη μάσκα. Έτσι, με τον παραπάνω τρόπο ακόμη και τα πιο διστακτικά ψάρια θα μας πλησιάσουν.
Κυνηγώντας… κυνηγούς
Αν μια δασωμένη και υγρή βουνοπλαγιά, το Νοέμβρη, θεωρείται ως ο ιδανικός κυνηγότοπος για την μπεκάτσα, τότε μια φουρτουνιασμένη, θολή και κρύα χειμωνιάτικη θάλασσα είναι ο ιδανικός τόπος για να κυνηγήσουν και να κυνηγηθούν τα λαβράκια. Ως γνήσιος κυνηγός, το λαβράκι επιλέγει πολλές φορές την ενέδρα για να αιφνιδιάσει και να επιτεθεί στα μικρότερα ψάρια. Έτσι κρύβεται μέσα στα φύκια περιμένοντας να περάσει από μπροστά του κάποιο ψάρι.
Σε συζητήσεις με άλλους ψαράδες που κυνηγούν το λαβράκι με καλάμια από την ακτή, παρατήρησα ότι πολλοί πιστεύουν πως το λαβράκι τρέφεται κάποιες συγκεκριμένες ώρες της ημέρας. Αυτό όμως που βλέπουν οι υποβρύχιοι κυνηγοί, να κυνηγάνε τα ψάρια όλες τις ώρες, είναι πολύ διαφορετικό από τα παραπάνω.
Έτσι οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι το λαβράκι δεν κυνηγάει μόνο για να τραφεί αλλά και να θανατώσει κάθε πιθανό εισβολέα που μπήκε στη δική του περιοχή. Προσωπικά δεν ξέρω αν η ακτή είναι χωρισμένη σε περιοχές που έχουν καθορίσει τα κοπάδια των ψαριών, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους λύκους στο δάσος, είμαι όμως σίγουρος ότι τα ψάρια αυτά δεν ανέχονται την παρουσία κάποιου άλλου στην περιοχή τους.
Τα παραπάνω αποδεικνύονται εύκολα και από τους παράκτιους αλιείς με τα καλάμια, όταν κάνοντας χρήση διαφόρων δολωμάτων δεν έχουν καμία επιτυχία, αλλά μόλις επιλέξουν να ψαρέψουν με spinning, αμέσως τα ψάρια ορμούν στο “πληγωμένο” ψεύτικο ψαράκι. Γι’ αυτό και αυτή η μέθοδος ψαρέματος είναι τόσο αγαπητή από τους παράκτιους αλιείς. Μάλιστα, σε κάποιο ψάρεμα είδα έναν ψαροντουφεκά να έχει μαζί του ένα τέτοιο ψεύτικο ψαράκι από το οποίο είχε αφαιρέσει τις σαλαγγιές και το πετούσε κάθε τόσο κάποια μέτρα μπροστά του και στη συνέχεια το μάζευε με μια πετονιά. Δεν ξέρω αν είχε επιτυχία αυτή η μέθοδος, ωστόσο το λαβράκι είναι ένα ψάρι που επιτρέπει πολλούς πειραματισμούς και σίγουρα κάποιοι από αυτούς θα αποδειχτούν πολύ αποδοτικοί.
Για spinning στο Θερμαϊκό
Ένα απόγευμα του Αυγούστου είχε πέσει στα χέρια μου ένα καλάμι με μηχανισμό. Μαζί με έναν φίλο μου πήγαμε κάπου πολύ κοντά στη Θεσσαλονίκη σε ένα μέρος που ακούσαμε ότι έχει πολλά λαβράκια και μάλιστα τον Αύγουστο. Έτσι αφού αγοράσα κι ένα ψευτικό ψαράκι, ξεκινήσαμε για το ψάρεμα. Μετά από λίγα λεπτά φτάσαμε σε έναν χωματόδρομο που πήγαινε παράλληλα με τη θάλασσα και λεγόταν “οδός Στέλιου Καζαντζίδη”. Τελικά, στο πονηρό αυτό μέρος είχε άλλους 20 που ψάρευαν με δόλωμα. Παρ’ όλα αυτά δεν απογοητευτήκαμε και αρχίσαμε τις πρώτες ρίψεις. Μετά από 10 λεπτά, ένιωσα το ψαράκι μου να σκαλώνει στο βυθό. Τραβώντας όμως λίγο δυνατότερα κατάλαβα ότι έφερνα κάτι. Ξαφνικά, ένα απότομο τίναγμα και τα φρένα του καλαμιού αρχίζουν να δουλεύουν και τα κλικ-κλικ του μηχανισμού να ηχούν σαν μελωδία στα αφτιά μας. Μετά λίγη ώρα ένα υπέροχο λαβράκι 3.200γρ. ήταν στα χέρια μας. Μαζεύτηκε όλη η παραλία. Κανείς δεν είχε βγάλει εκεί τέτοιο ψάρι. Το πήραμε και φύγαμε. Αυτή ήταν η μοναδική προσωπική μου εμπειρία σε ψάρεμα spinning και μου έδειξε καθαρά ότι το ψάρι επιτέθηκε στο ψαράκι όχι για να φάει αλλά για να το σκοτώσει. Το ψαράκι αυτό είχε προκαλέσει τα κυνηγετικά ένστικτα του λαβρακιού.
Οι “πειρατές”
Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι πολύ σημαντικό. Κάποιοι μπορεί να αμφισβητήσουν τα παραπάνω αντιτάσσοντας ως επιχείρημα τους τόνους ψαριών που έχουν βγάλει χωρίς ποτέ να σκεφτούν τίποτα από τα παραπάνω. Αυτά όμως τα ψαρέματα δεν ανήκουν στο δικό μου κόσμο, έναν κόσμο που δεν γνωρίζω και ούτε θέλω να μάθω. Τα μανωμένα δίχτυα εκατοντάδων μέτρων που κάνουν πραγματικά αδύνατη την προσέγγιση του ψαριού στις ακτές, ο γρίπος που κλείνει μια τεράστια περιοχή της ακτής και φυλακίζει τα ψάρια, το κλείσιμο μιας ρίζας μέσα στον Αξιό και η εξολόθρευση όλων των ψαριών που βρίσκουν εκεί καταφύγιο, θα είναι πάντα καταδικαστέα και φυσικά ουδεμία σχέση έχουν με το υποβρύχιο ψάρεμα.
Γρίπος
Θυμάμαι χαρακτηριστικά πέρυσι το Δεκέμβριο, είχα πάει με το φίλο μου το Γιώργο για λαβράκια στο Θερμαϊκό. Η θάλασσα ήταν πολύ καλή και οι πληροφορίες που είχαμε για τη συγκεκριμένη περιοχή ήταν πολύ θετικές. Έτσι, πολύ γρήγορα, ψάρια ενός και δύο κιλών άρχισαν να στολίζουν την ψαριά μας. Με διαδοχικά καρτέρια είχαμε εντοπίσει ένα μεγάλο κοπάδι λαβράκια σε δύο μέτρα νερό και προσπαθούσαμε, χωρίς να τρομάξουμε τα ψάρια, να πάρουμε μερικά από αυτά. Όμως, σε λίγη ώρα το σκηνικό άλλαξε απότομα και άκρως επικίνδυνα. Ένα μεγάλο καΐκι ερχόταν ευθεία προς τα πάνω μας. Αν και είχαμε και οι δύο σημαδούρες και κουνούσαμε τα χέρια μας, αυτό εξακολουθούσε να συνεχίζει την ίδια πορεία προς τα πάνω μας. Λίγα μέτρα πριν μας φτάσει, έκανε μια απότομη μανούβρα, μάλιστα τα απόνερα ήρθαν πάνω μας, και άρχισε να ρίχνει κυκλικά τα δίχτυα του τόσο κοντά μας που θα μας έκλεινε μέσα. Μετά τις πρώτες “όμορφες” κουβέντες που ανταλλάξαμε, συνέχισε από θέση ισχύος να κάνει τη δουλειά του και μας ζήτησε μάλιστα να βγούμε κι έξω!
Ψάχνοντας στα θολά νερά
Συνήθως τα μέρη που κρατάνε τέτοια ψάρια είναι εγγύηση για μια καλή ψαριά. Ωστόσο, πάντα υπάρχουν νέες πληροφορίες για τόπους όπου τα ψάρια έχουν προβλήματα… υπερπληθυσμού. Έτσι, φέτος, άκουσα από πολλούς φίλους να προτείνουν το Στρυμωνικό κόλπο. Στις περιοχές της Ασπροβάλτας, των Βρασνών και ακόμη παρακάτω μέχρι τα Κερδύλια, είναι σίγουρο ότι θα βρείτε ψάρια. Ακριβώς απέναντι, στην Ολυμπιάδα και ειδικότερα ανάμεσα σε Ολυμπιάδα–Στρατώνι υπάρχουν πολλά και καλά μέρη.
Βέβαια, υπάρχουν και οι διαχρονικές επιλογές. Οι ακτές του Θερμαϊκού και από την πλευρά της Κατερίνης και από την πλευρά της Χαλκιδικής πάντα θα κρατάνε ψάρια, όπως επίσης για τους φίλους από Λάρισα οι παραλίες στο Κόκκινο Νερό, καθώς και οι παραλίες της Κομοτηνής.
Όμως, όπως πάντα συμβαίνει, μετά από τα χρόνια της αναζήτησης κάθε κυνηγός θα αγαπήσει περισσότερο κάποιον τόπο. Όχι απαραίτητα γιατί εκεί παίρνει τα περισσότερα ψάρια αλλά γιατί “δένεται” με τον τόπο και ταιριάζει στον τρόπο ψαρέματος που κάνει και ίσως γιατί εκεί έχει ζήσει μεγάλες κυνηγετικές συγκινήσεις στο παρελθόν. Όπως ακριβώς και με το κυνήγι στην ξηρά. Πολλές φορές ξενιτευόμαστε να κυνηγήσουμε τα κοπάδια των αγριογούρουνων στη Δράμα, τις φάσσες στον Όλυμπο, τις πάπιες στον Έβρο και τον Αξιό, αλλά τελικά μία τουφεκιά σε ένα κοτσύφι του τόπου σου σε συγκινεί περισσότερο από όλα.
