Αν μάθει ένα παιδί πως «πρέπει» να τρέχει, να ουρλιάζει, να κλωτσάει και να πετάει πέτρες στα σκυλιά, τότε είναι σίγουρο πως αργά ή γρήγορα κάποιο σκυλί θα το δαγκώσει!
Μια ιστορία…
Η έντονη επιθυμία προσέγγισης για ένα λευκό-μαύρο σκύλο που δεμένο στο σκιερό σπιτάκι του απολάμβανε τη δροσιά εκείνου του μεσημεριανού του Σεπτέμβρη, έλκυσε το νεαρό παιδί να το πλησιάσει γεμάτο ερωτηματικά και περιέργεια. Τα δεκαπέντε του χρόνια φανερώνουν εύκολα την απειρία του αλλά και τον ενθουσιασμό του για τις αντιδράσεις του τεμπέλη σκύλου.
Βαριεστημένα κούνησε την ουρά του ενώ τα αυτιά του σηκώθηκαν στις βάσεις τους. Φάνηκε να απορούσε ο σκύλος γιατί αυτή η προσέγγιση από τον νεαρό αφού ούτε η ώρα του φαγητού ήταν, ούτε η ώρα του κυνηγίου. Τελικά σηκώθηκε και με μια απότομη αλλά προσεχτική κίνηση έχωσε το στενόμακρο κεφάλι του στη χούφτας του παιδιού.
Εκείνος πλημμυρισμένος από ενθουσιασμό για την αντίδραση του σκύλου άρχισε ήρεμα να τον χαϊδεύει ακουμπώντας τον μια στη ράχη και μία στην κοιλιά του, που πολύ πρόθυμα ο σκύλος γύριζε για να χαϊδευτεί φανερώνοντας την υποταγή του αλλά παράλληλα και την προθυμία για συμμετοχή και ανταπόδοση της παρουσίας του παιδιού στο χώρο.
Θα την φωνάζω «Τζένη» είπε ο νεαρός συνδυάζοντας το όνομα με εκείνη που λίγο παλαιότερα είχε δεσμεύσει το μυαλό του. Όταν έλυσε το σκύλο, εκείνο, αμέσως χάθηκε καλπάζοντας στο χέρσο χωράφι που για καλή τύχη του νεαρού ήταν περιφραγμένο, σταματώντας τόσο το ξέφρενο ρυθμό του σκύλου όσο και τον παγωμένο ιδρώτα που κόλλησε στιγμιαία στο μέτωπο του νεαρού…
Χρόνια αργότερα… το καταπράσινο λιβάδι φαινόταν ζωντανό κάνοντας ρυθμικές και συγχρονισμένες κινήσεις με τις κορυφές από τα στάχυα αφημένα στο ελαφρύ αεράκι του Μάρτη ενώ μια ασπρόμαυρη σφαίρα κινιόταν αφήνοντας διαδρομές σχεδόν γεωμετρικές…
Ο μελαχρινός άντρας, σαραντάρης πια, πιο πίσω σήκωσε τι σφυρίχτρα του και κάλεσε επιτακτικά το σέτερ στο «έλα». Φαινόταν απόλυτος και κυριαρχικός στο χώρο. Έσκυψε και χάιδεψε το σέττερ που αστραπιαία βρισκόταν δίπλα στα πόδια του, λέγοντάς του, «μπράβο Τζένη».
Η διδαχή…
Η παραπάνω ιστορία δείχνει μερικά από τα ήπια προβλήματα που μπορεί να έχει ένα παιδί όταν έρθει αντιμέτωπος με ένα σκύλο. Τι είναι όμως αυτό που θα βοηθούσε ώστε τα παιδιά να καταστούν ικανά τόσο στο χειρισμό του αγαπημένου φίλου μας όσο και στην αποφυγή προβλημάτων με αυτά;
Δυστυχώς στη χώρα μας η κυνοφιλία είναι ακόμα σε νηπιακά στάδια. Θα πρέπει σαν υπεύθυνοι γονείς να μάθουμε στα παιδιά μας να συμπεριφέρονται σωστά και υπεύθυνα απέναντι στους τετράποδους φίλους μας. Αν μάθει ένα παιδί πως «πρέπει» να τρέχει και να ουρλιάζει, να κλωτσάει και να πετάει πέτρες στα σκυλιά, τότε είναι σίγουρο πως αργά ή γρήγορα κάποιο σκυλί θα το δαγκώσει και ακόμα πιο σίγουρο ότι κανένα σκυλί δεν θα τον εμπιστευτεί. Από την άλλη ένα ψύχραιμο παιδί που θα μάθει να είναι υπεύθυνο και που θα είναι δίκαιο μαζί του, θα απολαμβάνει την αγάπη από μέρους του αλλά και την χαρά να χειρίζεται έναν σκύλο σχεδόν με την χάρη ενός έμπειρου.
Είμαστε εμείς οι γονείς λοιπόν, που θα πρέπει να προσθέσουμε στο κεφάλαιο της σωστής συμπεριφοράς και εκείνο το κομμάτι που αφορά την σωστή συμπεριφορά απέναντι στα ζώα και ιδιαίτερα προς τους σκύλους.
Πρέπει να τα καταστήσουμε ικανά μέσω της γνώσης και της καθημερινής τριβής τόσο στον ορθό χειρισμό όσο και στην αποφυγή δυσάρεστων καταστάσεων.
Είναι άλλωστε γνωστή η φράση «μαθητής που δεν έμαθε, δάσκαλος δεν δίδαξε»!
Εκπαιδευτή
