Δεν είχα κάποια σχέση με την σκοποβολή ούτε επιρροή από τον περίγυρό μου, είχα απλώς μια περιέργεια, όταν ήμουν 14 χρόνων, να δω τι είναι το όπλο.
Μετά από πολύ επιμονή και μεγάλες συζητήσεις, κατάφερα να πείσω τη μαμά μου να με πάει στο σκοπευτήριο.
Θυμάμαι μάλιστα, ένας φίλος του πατέρα μου, ο Βασίλης Ψιλόπουλος, μας έδωσε λίγο από τον χρόνο του και πήγαμε μαζί. Δοκίμασα στην αρχή το πιστόλι, αλλά δεν με κράτησε τόσο, το βρήκα λίγο μονότονο και, επειδή έχω δοκιμάσει πάρα πολλά αθλήματα, ήξερα ότι δεν μου κάνει “κλικ”.
Μέχρι τότε είχα δοκιμάσει τα πάντα, ρυθμική, κολύμβηση, καλλιτεχνική κολύμβηση, τένις, μπάσκετ, βόλεϊ, χάντμπολ, ακόμα και μπάντμιντον έχω κάνει, χορούς, λάτιν, εννοείται κρητικά (αφού είμαι Χανιώτισσα), χιπ χοπ, μπρέικ ντανς, τα πάντα! Αλλά τίποτα δεν με κράτησε.
Οπότε, μετά το πιστόλι, συνέχεια είχαν τα δίκαννα, στα οποία ήταν ο νυν προπονητής μου, ο Γιώργος Σαλαβαντάκης.
Με την πρώτη τουφεκιά δεν έσπασα πιάτο, το έκανα όμως τη δεύτερη, την τρίτη, την τέταρτη κλπ, ο προπονητής μου είδε ότι “το έχω”, το έναυσμα που ήθελα ήταν αυτό και έτσι ξεκίνησαν όλα, από μια περιέργεια!
Το σκοπευτήριο που πρωτοπήγα ήταν το Εθνικό Σκοπευτήριο Χανίων, το μόνο δημόσιο (όλα τα υπόλοιπα είναι ιδιωτικά) και κοντά στο σπίτι μου (στο 20λεπτο).
Οι γονείς μου αντιστάθηκαν μόνο στην αρχή, αργότερα που βρεθήκαμε στον χώρο άλλαξαν, τουλάχιστον μπροστά μου, και ήταν πολύ υποστηρικτικοί, αφού αποφάσισα ότι αυτό θέλω να κάνω. Δεν είχε και πολύ νόημα να εκφράζουν αντιρρήσεις και δυσανασχέτηση, οπότε ήταν και παραμένουν στο πλευρό μου.
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι δεν είχαμε πολλές συμμετοχές στις γυναίκες τότε. Μάλιστα, ο περίγυρός μου είχε φοβηθεί λίγο ότι θα το πάρω επάνω μου, ότι θα σταματήσω να προσπαθώ και θα το θεωρήσω ως κάτι εύκολο μετά.
Φυσικά, αυτό δεν συνέβη, αλλά η αλήθεια είναι ότι και για εμένα εκείνη η πρωτιά στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ήταν κάτι ξαφνικό.
Θεωρητικά, μπορεί να πει κανείς ότι το δίκαννο και το σκητ αντίκεινται λίγο στα γυναικεία στερεότυπα, είναι πολύ ανδροκρατούμενος ο χώρος, αλλά δεν θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχει αντρική “επικράτηση”.
Δεν μπορώ να πω ότι μου ήταν εύκολο, ειδικά όταν ήμουν πιο μικρή, να είμαι μόνο δίπλα σε άντρες και μάλιστα μεγαλύτερης ηλικίας.
Θέλω να πιστεύω ότι τώρα είναι πιο εύκολο για τα νέα κορίτσια που ξεκινάνε στον χώρο.
Ο πήλινος στόχος λόγω της φύσης του απευθύνεται σε κάπως μεγαλύτερες ηλικίες, δεν μπορούν να το ασκήσουν παιδάκια 8-10 ετών, δεν μπορούν να κρατήσουν τέτοιο όπλο, να ρίξουν, να συμμετάσχουν σε αγώνες.
Το όπλο ζυγίζει περίπου τέσσερα κιλά, αλλά η δυσκολία δεν έγκειται τόσο στα πρακτικά θέματα όσο τα ψυχολογικά.
Το σκητ είναι ένα καθαρά ψυχολογικό άθλημα, προφανώς βέβαια και η τεχνική και η δύναμη παίζουν ρόλο, αλλά βλέπουμε πολύ μεγάλα ταλέντα που δεν προχωρούν παρακάτω και ο λόγος είναι αυτός.
Γενικά δεν είναι εύκολες οι ισορροπίες που χρειάζονται στο άθλημα, άρα το να βρει κανείς τη δική του ισορροπία, γιατί δεν υπάρχει η ίδια συνταγή για όλους, αυτό είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι για τον πήλινο στόχο.
Προσωπικά, είμαι από τους ανθρώπους που χαρακτηρίζονται από ηρεμία, έχω βρει τα πατήματά μου και τι χρειάζομαι, τι θέλω για να είμαι στην κατάλληλη κατάσταση.
Αν με βρει κάποιος αγώνας πολύ ήρεμη, ξέρω τι να κάνω για να έχω λίγο παραπάνω ενέργεια. Αν πάλι είμαι αγχωμένη, μπορώ να χαλαρώσω και να διώξω τις σκέψεις που δεν χρειάζονται.
Γενικότερα θέλω να είμαι πολύ ήρεμη και να μη σκέφτομαι πολλά-πολλά, είμαι από τα πιο “ζεν” άτομα.
Τα αγόρια φαίνεται ότι είναι πιο ενεργητικά μέσα στο γήπεδο, αλλά αυτό είναι που χρειάζονται, θέλουν να έχουν λίγο παραπάνω ένταση απ’ ό,τι εγώ.
Στο άθλημά μας χρειάζεται να διαθέτει κανείς επίσης πολύ καλή αντίληψη με τον στόχο, συγκέντρωση και αντανακλαστικά.
Ωστόσο, όσον αφορά στο τελευταίο, όταν εγώ ξεκίνησα, δεν βρισκόμουν σε καλό επίπεδο και ήταν κάτι το οποίο δούλεψα πολύ. Αν δηλαδή κάποιος διαθέτει καλά αντανακλαστικά είναι μια πολύ καλή αρχή.
Ιδανικά, πριν βγει ο δίσκος, δεν σκέφτεσαι και δεν πρέπει να σκέφτεσαι τίποτα, αλλά γνωρίζω ότι έρχονται σκέψεις που δεν χρειάζονται και ενοχλούν καμιά φορά.
Στο αγώνισμά μου ένας σημαντικός εκπρόσωπος είναι ο Μάκης Μίτας, ένας ήδη φτασμένος αθλητής με μετάλλια, πριν καν εγώ ξεκινήσω.
Τόσο αυτός όσο και ο Νίκος Μαυρομμάτης με βοήθησαν, καθώς υπήρχε ένα επίπεδο για να με “πιέσει”, ώστε να κάνω μια πιο σωστή προετοιμασία.
Ωστόσο, τα πρότυπά μου είναι γυναικεία. Μου αρέσει η Κίμπερλι Ρόουντι, μια Αμερικανίδα που αποτελεί τη μοναδική αθλήτρια με έξι Ολυμπιακά μετάλλια στο σκητ, πολύ διάσημη, μου αρέσει πάρα πολύ το στυλ της, πολύ ήρεμη και φαίνεται ξεκάθαρα τι θέλει να κάνει.
Φυσικά, πρότυπό μου σκοπευτικό (όχι στο αγώνισμά μου) είναι η Άννα Κορακάκη, ήταν εκείνη που μου έδωσε το έναυσμα να το κυνηγήσω κι εγώ λίγο πιο σοβαρά.
Όταν το 2016 έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο, εγώ είχα ήδη ξεκινήσει την πορεία μου, αλλά δεν είχα σκεφτεί να το πάρω τόσο ζεστά.
Όταν είδα όμως πώς αντέδρασε ο κόσμος στις επιτυχίες της Άννας, είπα «ok, θέλω κι εγώ αυτήν την υποστήριξη, μου αρέσει που είναι όλοι τόσο υποστηρικτικοί» και αποφάσισα κι εγώ να επιμείνω.
Η σκοποβολή είναι ένα από τα πιο ακριβά αθλήματα, δεν ξέρω αν υπάρχουν ακριβότερα από το δικό μας, το όπλο είναι μια μεγάλη επένδυση, πολύ ακριβή, η οποία ωστόσο είναι άπαξ, αλλά όλα τα άλλα είναι αναλώσιμα, σφαίρες, φυσίγγια, στόχοι είναι μιας χρήσης, οπότε τα έξοδα είναι συνεχή.
Το άθλημά μας όμως δεν είναι τόσο τηλεοπτικό και δεν υπάρχει δυνατότητα χορηγών που θα καλύψουν κάποια από αυτά, οπότε εμείς απλώς βασιζόμαστε στη στήριξη της ΣΚΟΕ και της ΕΟΕ.
Παρολαυτά, προσωπικά με έχουν στηρίξει πολύ τόσο ο σύλλογός μου, ο Σκοπευτικός Όμιλος Ψαχνών, όσο και οι χορηγοί μου, οι εταιρείες S. Nafpliotis, Beretta και Star Bulk.
Από εκεί και πέρα, είμαι πολύ τυχερή και πολύ ευγνώμων στην Σκοπευτική Ομοσπονδία Ελλάδας, γιατί είναι τόσο κοντά μας και εμένα προσωπικά με έχει στηρίξει από πολύ νωρίς, δεν ξέρω καν αν θα μπορούσα να το κάνω όλο αυτό, αν δεν ήταν στο πλευρό μου με αυτόν τον τρόπο.
Έχει βοηθήσει πολύ και η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή. ούσα φοιτήτρια, αυτά που μπορώ και κερδίζω από την σκοποβολή είναι λόγω της ΕΟΕ, μέσω αυτής της υποστήριξης μπορώ να έχω τα προς το ζην.
Σπουδάζω στη Φαρμακευτική Θεσσαλονίκης και έχω προσπαθήσει πολύ να συνδυάσω πρωταθλητισμό και σπουδές, αλλά δεν είναι εύκολο σε καμία περίπτωση.
Ειλικρινά, κάνω ό,τι μπορώ για να τα καταφέρω, προσπαθώ να επικεντρώνομαι μια μικρή περίοδο στο ένα και μια στο άλλο, κάπως έτσι τα βγάζω πέρα.
Λόγω των σπουδών μου μάλιστα έχω δύο βάσεις, εκτός δηλαδή από το σκοπευτήριο των Χανίων προπονούμαι και σε αυτό της Θεσσαλονίκης.
Το πρώτο είναι ένα εξαιρετικό προπονητήριο, ένας χώρος πολύ όμορφος και πολύ περιποιημένος.
Οι προπονήσεις μου στη δεύτερη περίπτωση, στη Θεσσαλονίκη, είναι λίγο πιο δύσκολες, σίγουρα λόγω σπουδών, λόγω απόστασης, ενώ επιπλέον το σκοπευτήριο εκεί δεν είναι τόσο προσιτό στον κόσμο.
Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Μπακού, στο οποίο κατέκτησα το Χάλκινο μετάλλιο, εξασφαλίζοντας και την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024, ήταν ένας πολύ μεγάλος και δύσκολος αγώνας, με το επίπεδο να είναι πάρα πολύ υψηλό.
Το Μπακού επίσης είναι «η πόλη των ανέμων» και περιμέναμε ότι θα είναι δύσκολες οι καταστάσεις (πολλή ζέστη και πολύς αέρας), γιατί είμαστε άθλημα εξωτερικού χώρου και επηρεαζόμαστε από τις καιρικές συνθήκες.
Πρόκειται για ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο οποίο συμμετέχουν οι καλύτεροι του κόσμου, είναι ο αγώνας που δεν χάνει κανείς, ξέραμε λοιπόν ότι θα ήταν πολύ ψηλά τα σκορ.
Είχαμε κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσαμε στην προετοιμασία, αυτό φάνηκε και μας βγήκε τελικά, βγήκε σε όλη την ομάδα στον πήλινο στόχο, στην Άννα φυσικά αλλά και σε όλους μας, καθώς γυρίσαμε όλοι με μετάλλια.
Υπήρχε η θέληση για το μετάλλιο, για την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά και η προσδοκία γι’ αυτόν τον αγώνα, ήξερα ότι ήταν κάτι που μπορώ να κάνω, δεν ήταν κάτι άπιαστο για εμένα.
Είχα γενικά μια πολύ δυνατή χρονιά το 2022-2023 και νομίζω ότι από όλα τα Παγκόσμια Κύπελλα δεν μπήκα σε δύο-τρεις Τελικούς. Μάλιστα, στους αγώνες Ευρώπης στην Πολωνία κατέκτησα το Ασημένιο μετάλλιο κι έχασα για πάρα πολύ λίγο (από μια Ιταλίδα) την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες που έδινε η πρώτη θέση.
Είχα λοιπόν απαιτήσεις από τον εαυτό μου.
Έμαθα ότι την παραμονή του αγώνα προσευχήθηκε για εμένα η μητέρα μου, είχε ζοριστεί πολύ εκείνο το βράδυ και χρειάστηκε να προσευχηθεί για να ηρεμήσει. Aπ’ ό,τι μου είπε μετά, μου έκανε τάμα και τελικά χρειάστηκε!
Όταν ανέβηκα στο βάθρο, ήμουν άδεια, είχα γενικά ταλαιπωρηθεί συναισθηματικά και σωματικά. Ήμουν όλη μέρα στο σκοπευτήριο, ξεκινούσαμε πάρα πολύ νωρίς, ήμουν κάθε μέρα εκεί από τις 07:30, καμιά φορά και από τις 07:00, και έφευγα στις 17:00.
Όσο ήμασταν στο Μπακού, δεν πρόλαβα να το συνειδητοποιήσω ότι είχα προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, αργότερα ξεκίνησα σιγά-σιγά να το καταλαβαίνω, είναι μεγάλη η χαρά, πλέον δεν κυνηγάω κάρτα, έχω την κάρτα!
Θα συνεχίσω να κάνω ό,τι κάνω, έπειτα όμως θέλω σίγουρα ένα διάλειμμα, καθώς ξέρω ότι μετά μπροστά μας ξεκινάει ο μεγάλος δρόμος μιας πολύ δυνατής προετοιμασίας.
Συνέντευξη από το www.athletestories.gr
