Συμβουλές για σωστό ξεκίνημα στα πυκνά
Λίγο ή πολύ, τα περισσότερα κυνηγόσκυλα κάνουν το ξεκίνημα τους αλλά και την πρώτη ανεύρεση θηράματος στον κάμπο. Πώς όμως θα εξηγήσετε με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο στο σκυλί τον τρόπο ώστε να βρίσκει το θήραμά του;
Όπως η πλειοψηφία των καθαρόαιμων κυνηγόσκυλων, έτσι και το δικό σας, έχει βρει, χωρίς αμφιβολία, από μόνο του τον καλύτερο τρόπο έρευνας στην πεδιάδα και δεν είναι άλλος από μία κανονική, διασταυρούμενη αναζήτηση. Με ευνοϊκό άνεμο, καταλαβαίνει γρήγορα πως, μετακινούμενο πλευρικά και σε συγκεκριμένη απόσταση σε σχέση με το αφεντικό του, θα είναι περισσότερο αποτελεσματικό.
Το κυριότερο εδώ είναι η απουσία εμποδίων που περιορίζουν την αντίληψη της οσμής των θηραμάτων. Έτσι ο σκύλος έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει με ακρίβεια όλες τις φυσικές του ικανότητες. Στο δάσος τα πράγματα διαφέρουν. Ο λίγος ή και καθόλου αέρας, η βλάστηση, λιγότερο ή περισσότερο ξηρή ή ψηλή και ένα έδαφος αντίξοο, είναι τα στοιχεία που δεν υποστηρίζουν ούτε τις ικανότητες ενός γρήγορου δρομέα, ούτε διευκολύνουν τη λειτουργία της όσφρησης.
Σε όλα τα παραπάνω, προσθέστε και το γεγονός πως στην πεδιάδα ο σκύλος αναφέρεται στη θέση του κυρίου του, τον οποίο μπορεί να εντοπίσει με την άκρη του ματιού του όποτε θελήσει, ενώ στο δάσος, πρέπει πρώτα να προσπαθήσει να τον ξαναβρεί, για να μπορέσει να τον παρατηρήσει. Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ότι ένας "αρχάριος" σκύλος δεν μπορεί πάντοτε, μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, να αναδείξει τις αρετές του στο να ανακαλύψει το θήραμα, ενώ μπορεί κάλλιστα να το καταφέρει σε εδάφη χωρίς εμπόδια.
Για να τον βοηθήσει να αυτοοργανωθεί όσο πιο γρήγορα γίνεται, ο κυνηγός πρέπει να υιοθετήσει μία μέθοδο που θα εξηγεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στον σκύλο του πώς να βρίσκει το θήραμά του. Διαπιστώνει λοιπόν πως το Σέττερ του τρέχει εκεί όπου μπορεί να περάσει ευκολότερα, προσπερνώντας ταχύτατα τα μονοπάτια και αδιαφορώντας για τα σημεία με πυκνή βλάστηση, προκειμένου να βρεθεί εκεί όπου το έδαφος δεν έχει πλέον εμπόδια. Το πρόβλημα είναι πως το θήραμα -στην περίπτωσή μας η μπεκάτσα- φωλιάζει εκεί ακριβώς, δηλαδή στους πυκνούς θάμνους που ο σκύλος παραμέλησε.
Τι μπορείτε να κάνετε
Κατ’ αρχήν, πρέπει να εξασφαλίσετε οπτική επαφή με το σκύλο σας, διότι, συνήθως, όταν αυτός διατρέχοντας με ταχύτητα ακολουθεί τα μονοπάτια, δυσκολεύεται να ξαναβρεί τον κυνηγό, ο οποίος στο μεταξύ μπορεί να έχει προσπεράσει τις θέσεις που βρίσκονται τα θηράματα. Όσο κυνηγάτε, είναι χαμένος χρόνος να προσπαθείτε να ανακτήσετε τον σκύλο καλώντας τον δυνατά και πολλές φορές με μεγάλο εκνευρισμό. Άρα έχετε ένα σκύλο που δείχνει να αντιμετωπίζει δυσκολίες στο να σας ξαναβρεί. Ξεκινήστε την εκπαίδευση σε μία περιοχή χωρίς εμπόδια, χωρίς να τον αφήσετε να απομακρυνθεί πολύ. Εσείς ακινητοποιηθείτε και φωνάξτε τον. Κάνετέ τον να επιστρέψει σε εσάς, προκειμένου να τον στείλετε στη σωστή κατεύθυνση, εκεί δηλαδή που βρίσκεται ο θάμνος που πρέπει να ερευνήσει. Ακολουθήστε τον, σταματήστε, καλέστε τον και ξαναστείλετέ τον.
Ξεκινήστε έτσι για τα πρώτα 100-150 μέτρα, αυξάνοντας όλο και περισσότερο την απόσταση μεταξύ των σταθερών σημείων, μέχρις ότου ο σκύλος συνηθίσει στη ρουτίνα του να επιστρέφει σε μία σχετικά προκαθορισμένη απόσταση, προκειμένου να ξαναγυρίσει στον κυναγωγό του. Δρώντας με αυτόν τον τρόπο, και για να δώσουμε την εικόνα, μπορούμε να πούμε πως κατατέμνει τον χώρο, σαν σε πέταλα μαργαρίτας με τον κυνηγό στο κέντρο.
Η σωστή έρευνα
Φυσικά, η ταχύτητα της κατανόησης των παραπάνω εξαρτάται από την ποιότητα του σκύλου, δηλαδή από την ευφυΐα του και από τα εσωτερικά του χαρίσματα σε σχέση με το κυνήγι στο δάσος, γιατί και σ’αυτόν τον τομέα ορισμένα ζώα είναι πολύ πιο προικισμένα από κάποια άλλα. Επίσης, πρέπει από τη στιγμή που το Σέττερ θα αρχίσει να υιοθετεί μία αποτελεσματική τεχνική αναζήτησης, να δημιουργήσετε τον παράγοντα που θα απελευθερώσει την αυτονομία του. Αυτός δεν είναι άλλος από τη συνάντησή του με το θήραμα και αν είναι δυνατόν, τη γρήγορη σύλληψή του, πράγμα που θα εδραιώσει στο ζώο την πεποίθηση ότι δρα πλέον σωστά και ότι θα προσπαθήσει και στο μέλλον να κάνει το ίδιο πράγμα.
Το ιδανικό είναι να μάθει το κυνηγόσκυλο τη σωστή μέθοδο έρευνας πριν έρθουν οι μπεκάτσες. Γι' αυτό η παρουσία μερικών στητών θηραμάτων, όχι πάρα πολλών και όχι πολύ δύσκολων να τους πιάσει, είναι αρκετά χρήσιμη. Μετά τα πρώτα του θηράματα, ο σκύλος αρχίζει να τα καταφέρνει μόνος του. Δεν υπάρχει πλέον η ανάγκη να τον καλείτε πίσω για να τον στείλετε πάλι στα σωστά σημεία.
Ξεφυλλίζει τη μαργαρίτα του ερευνώντας την περιοχή, σε συνεχόμενες οβάλ τροχιές, όλο και πιο κανονικές και ξαναβρίσκει μόνος το αφεντικό του, επανεμφανιζόμενος σε τακτά διαστήματα. Ο κυνηγός προχωρεί αργά και δεν σταματά παρά μόνον όταν είναι αναγκαίο -π.χ. σε περίπτωση αλλαγής τομέα- για να ξαναστείλει τον βοηθό του στη νέα κατεύθυνση, ή για να τον παροτρύνει να εξερευνήσει έναν καλό τομέα.
Έτσι, ο σκύλος σας θα είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει την πρώτη του σεζόν της μπεκάτσας, επωφελούμενος από τα πρώτα κιόλας πουλιά που θα συναντήσει. Και εσείς δεν θα περιμένετε το τέλος της κυνηγετικής περιόδου για να του μάθετε τη σωστή αναζήτηση του θηράματος.
