Του Ιωάννη Τσιμητρέα
Απολαύστε το ταξίδι μιας όμορφης κυνηγετικής παρέας με προορισμό τα Γιούρα της Αλοννήσου. Η διαδρομή, η διαμονή και η κυνηγετική εξόρμηση στο άγριο και περιβόητο αυτό νησί με τα αγριοκάτσικα, αποζημίωσε τους κυνηγούς από το Βόλο όχι μόνο με επιτυχημένες βολές, αλλά και όμορφες εικόνες.
Θα ήθελα να σας περιγράψω μια πολύ ωραία εμπειρία που είχα με τα μέλη της κυνηγοπαρέας μου, στα Γιούρα Αλοννήσου. Πήγαμε για αγριοκάτσικα στην καρδιά του χειμώνα, με τις δυσκολότερες καιρικές συνθήκες.
Πριν από όλα, όμως, θα ήθελα να ευχαριστήσω τους αδελφούς Δρόσο και Σταμάτη Δροσάκη από την Αλόννησο, που χωρίς τη ζεστή τους φιλοξενία και τη μεγάλη τους εμπειρία στο κακοκτράχαλο νησί, στα Γιούρα, θα ήταν δύσκολο το θεμιτό αποτέλεσμά μας.
Το ταξίδι προς τη Νιβάλα
Ξεκινώντας, λοιπόν, από τον Πλατανιά που βρίσκεται στο νότιο Πήλιο, με το φουσκωτό σκάφος του φίλου Δημήτρη Στεργιόπουλου, ένα Mostro 6 μέτρα, θα ήταν λίγο δύσκολο να μας σταματήσουν οι καιρικές συνθήκες, καθώς ο γερο-Γραίος πολύ συχνά ταξιδεύει αυτή τη ρότα. Κάνοντας το σταυρό μας και με την εικόνα του Αγ. Νικολάου δίπλα στο τιμόνι, σαλπάραμε για τη Νιβάλα Αλοννήσου, όπου θα μας περιμένανε τα υπόλοιπα άτομα της παρέας που δεν ξεπερνούν κάθε φορά τα 5-7. Για να επισκεφτεί μια παρέα τα Γιούρα, πρέπει πρώτα να απευθυνθεί στο Δασαρχείο Σκοπέλου για αναθεώρηση αδειών και να κλείσει θέση, γιατί το νησί είναι γνωστό και τηρείται σειρά προτεραιότητας από το Δασαρχείο.
Περίπου σε δύο ώρες ήμασταν στη Νιβάλα Αλοννήσου. Εκεί μας περίμεναν με μεγάλη χαρά και ανυπομονησία, μια που ο καιρός δεν ήταν ό,τι καλύτερο γι’ αυτό το ταξίδι, οι αδελφοί Δροσάκη.
Αφού ξεφορτώσαμε το σκάφος από τα υλικά μας (φυσίγγια, όπλα, sleeping bag, άφθονο εμφιαλωμένο νερό -στα Γιούρα το νερό είναι ακατάλληλο- και φυσικά αρκετό κρασί με διάφορους μεζέδες), διανυκτερεύσαμε στη Νιβάλα, με ζεστή φασολάδα και διάφορα ορεκτικά, χωρίς να λείπει το κρασί και φυσικά ο χορός.
Απαθανατίζοντας την άγρια ομορφιά
Νωρίς τα χαράματα το ξύπνημα ήρθε από το καΐκι του καπετάν Γιώργη, με τη θορυβώδη εξάτμιση που θα μας μετέφερε στα Γιούρα. Αφού επιβιβαστήκαμε πίνοντας ζεστό τσάι με μέλι κι έχοντας τον καιρό σύμμαχο, σαλπάραμε για δεύτερη φορά προς τα Γιούρα, όπου μόνο την κυνηγετική σεζόν ανατρέπουμε λίγο την ήρεμη ζωή αυτών των παράξενων ζώων.
Ο καπετάν Γιώργης, άριστος γνώστης της θαλάσσιας περιοχής, μας κατηύθυνε αργά αλλά σταθερά στο περιβόητο νησί. Παρ’ όλο το κρύο, αξίζει να βγεις στην πλώρη και να θαυμάσεις την όμορφη ρότα, περνώντας ανοιχτά κι από το μοναστήρι της κυρά-Παναγίας, το οποίο είναι μετόχι της Ιεράς Μονής Αγίας Λαύρας του Αγ. Όρους. Με μοναδικό σύντροφο τον μπάρμπα Γιώργη με το σαντούρι του, πλησιάσαμε το μέρος και είχαμε τη χαρά να δούμε και τα αγριόγιδα που διαβιούν εκεί, αλλά των οποίων απαγορεύεται η θήρευση.
Σε δύο ώρες φτάσαμε στον προορισμό μας και πριν αποβιβαστούμε, ο καπετάνιος μας φέρνει μια βόλτα γύρω από το νησί για να τραβήξουμε πλάνα και φωτογραφίες, που κάποια μέρα θα θυμόμαστε με συγκίνηση. Αξίζει να σημειωθεί ότι μαζί μας ήταν και ο υπεύθυνος του Δασαρχείου για τυχόν παρατυπίες.
Ο καπετάνιος μάς άφησε και δώσαμε ραντεβού σε δύο μέρες, στο ίδιο σημείο, γιατί δεν υπάρχει λιμάνι στην περιοχή για να μπορούν να δένουν τα σκάφη.
Άγρια βράχια και απότομες χαράδρες
Ο δρόμος μέχρι το καταφύγιο είναι περίπου τρία τέταρτα, αρκετά ανηφορικός κι επίπονος.
Βάζοντας το φίλο, Πέτρο Ζιώγα, μπροστά ως μεγαλύτερο και αρχηγό της ομάδας, ανηφορίζουμε, κουβαλώντας όσο περισσότερα μπορούσε ο καθένας στην πλάτη του, σαν ορειβάτες στα χιονισμένα βουνά του Ολύμπου. Αφού αποθέσαμε τα υλικά μας και ακούγοντας προσεχτικά τις οδηγίες του δασοφύλακα, παίρνουμε μαζί μας όλα τα απαραίτητα πράγματα (σκοινί, φαρμακείο κ.ά.) και αναχωρούμε για την αναζήτηση του θηράματος που είναι περίπου μία ώρα μακριά από το καταφύγιο, το οποίο είναι περιφραγμένο με σίτα κι εντός του οποίου απαγορεύεται η θήρευση. Στη διαδρομή μας συναντήσαμε διάφορα, όπως σόλες από παπούτσια κάποιων παλιών φίλων κυνηγών, οστά από αγριοκάτσικα, που αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν σε δύσβατη περιοχή με μυτερά άγρια βράχια και απότομες χαράδρες που φτάνουν και τα 100-150 μέτρα βάθος, καταλήγοντας στη θάλασσα.
Φυσικά, για άλλη μια φορά, ο γνώστης Σταμάτης Δροσάκης, με την πολύ απλή ενδυμασία του, παρ’ όλο το κρύο και τον αέρα, μας έδειξε πως ίσως κάποιοι γεννιούνται κυνηγοί και δεν γίνονται.
Η χρησιμότητα του εξοπλισμού
Η κυνηγετική μας εξόρμηση ήταν αρκετά καλή, βέβαια υπήρξαν και… φωνές, γιατί όταν ένα θήραμα δεν το έχεις ξανακυνηγήσει γίνονται και λάθη. Φυσικά υπήρξαν και πονοκέφαλοι και πονόδοντοι, αλλά ένα μέρος του φαρμακείου που φέραμε μαζί μας κάλυψε τις ανάγκες μας. Το σχοινί μάς χρειάστηκε για να κατέβουμε σε κάποια χαράδρα και να δέσουμε το ζώο, όπως και τα τσουβάλια στα οποία, αφού καθαρίζαμε εσωτερικά το κατσίκι αφαιρώντας το κεφάλι, το βάζαμε μέσα και το δέναμε σε ένα δέντρο στο μονοπάτι για να το πάρουμε στο γυρισμό. Πολλοί χρειαστήκαμε και δεύτερο ζευγάρι μποτάκια λόγω του κακοτράχαλου εδάφους, όπως έχω ήδη αναφέρει.
Το βράδυ φτιάξαμε μισό κατσικάκι με μανέστρα στο φούρνο με ξύλα, που το επιμελήθηκε ο καλός φίλος Σταμάτης Δροσάκης. Τα σχόλια που εισέπραξε μόνο κολακευτικά θα μπορούσαν να είναι.
Την επόμενη μέρα, ο καπετάνιος ήταν στην ώρα του. Χαιρετώντας αυτό το ωραίο αλλά άγριο μέρος, επιβιβαστήκαμε στο καΐκι μαζί με το δασοφύλακα και τα θηράματα, υποσχόμενοι -πρώτα ο Θεός- να ξανάρθουμε και του χρόνου.
Αξίζει να σημειωθεί ότι όταν μια παρέα θέλει να επισκεφτεί τα Γιούρα, ενημερώνει το Δασαρχείο Σκοπέλου για τη σειρά και τις άδειες, πληρώνοντας ένα μέρος από το γενικό αριθμό των θηραμάτων, καθώς και το καΐκι που θα τους μεταφέρει στο περιβόητο νησί.
Η επόμενη έναρξη ας μας βρει στα βουνά
Φτάνοντας στη Νιβάλα και εκτιμώντας τον καιρό, ο Δημήτρης Στεργιόπουλος μας παροτρύνει να φύγουμε σούρουπο για το Βόλο και όχι το απόγευμα, ταξιδεύοντας νύχτα. Σεβόμενοι την πείρα του, κάναμε αυτό που μας είπε, χάνοντας μία μέρα από τις δουλειές μας.
Γδάραμε τα κατσίκια στο μόλο της Νιβάλας και αφού περάσαμε μια ακόμη όμορφη βραδιά, αναχωρήσαμε για τον Πλατανιά του Βόλου. Μεγάλη υποχρέωση στους Δρόσο και Σταμάτη Δροσάκη για όλα όσα μας πρόσφεραν, στον κάπεταν Γιώργη, καθώς και σε έναν φίλο, τον Καπραβέλο.
Να σημειωθεί ότι όποιος επισκεφτεί την Αλόννησο αξίζει να κάνει μια βόλτα στην παραλία της Νιβάλας.
Αυτό ήταν σε γενικές γραμμές ένα ακόμη όμορφο και περιπετειώδες κυνήγι στα Γιούρα Αλοννήσου. Να ευχαριστήσω όλη την παρέα που με ανέχτηκε για τις πολλές μου ερωτήσεις και τα τυχόν λάθη που έκανα.
Κι ένα μήνυμα προς τους νέους: η επόμενη έναρξη να τους βρει στα βουνά της πατρίδας μας, με ένα δίκαννο στον ώμο, κοντά στη φύση.
