Του Μπάμπη Αιγινήτη
Οι ίδιοι οι κυνηγοί πειθαρχούν αυστηρά στο να σηκώνουν το όπλο μόνο στα επιτρεπόμενα θηράματα και δεν ντουφεκάνε ό,τι βγαίνει από το δάσος.
Με την ευγονική θήρευση γίνεται ένα «ξεσκαρτάρισμα» των ζώων για να μένουν μόνο τα στιβαρά και με άριστη μορφολογία αρσενικά ώστε να αποφέρουν υγιείς και γερούς απογόνους για το είδος τους. Όποιος επισκεφθεί μια προηγμένη ευρωπαϊκή χώρα και γνωρίσει από κοντά την κυνηγετική της κουλτούρα, θα διαπιστώσει ότι δυστυχώς στην Ελλάδα η κατάσταση παραμένει τριτοκοσμική και οι όποιες εκσυγχρονιστικές παρεμβάσεις, αν δεν χαθούν στον κυκεώνα της γραφειοκρατικής ακαμψίας, σημειώνονται με ρυθμούς χελώνας…
O βαρόνος του Micheldorf, o Ulrich Huber είναι ένας 60άρης μεσαίου αναστήματος, φανατικός κυνηγός, με γαλανά έξυπνα μάτια και εξαιρετική φυσική κατάσταση. Αποδέχθηκα την πρόσκλησή του να κυνηγήσουμε παρέα ζαρκάδι και κόκκινο ελάφι στην περιοχή της Άνω Αυστρίας, μαζί με τον Κώστα Καρακίτσο, οδοντίατρο από το Ναύπλιο.
Εκπαίδευση και άδειες
Το κυνήγι στην Αυστρία διεξάγεται από 130.000 κυνηγούς επίσημα καταγεγραμμένους, σε ένα κράτος με 8 εκατομμύρια κατοίκους. Για να πάρει κάποιος άδεια κυνηγίου, θα πρέπει να παρακολουθήσει την ειδική σχολή εκπαίδευσης κυνηγών που διαρκεί 6 μήνες. Εκεί διδάσκονται δύο φορές την εβδομάδα μαθήματα που αφορούν θηραματολογία (θηρεύσιμα είδη, περιόδους θήρευσης, συνήθειες κ.λπ.), πρώτες βοήθειες στο κυνήγι, φυσίγγια και όπλα –ραβδωτά και λειόκαννα– ασφαλή χειρισμό τους, σωστή σκόπευση, κυνολογία και δασική διαχείριση. Στο τέλος κάθε εξαμήνου, δηλ. δύο φορές το χρόνο, οι κυνηγοί που παρακολούθησαν τα μαθήματα δίνουν εξετάσεις και αν επιτύχουν (περνάει περίπου ένα 50% κάθε εξάμηνο) τότε παίρνουν την άδεια κυνηγίου. Αν κάποιος αποτύχει, ξαναδίνει το επόμενο εξάμηνο κ.ο.κ.
Ορθολογική διαχείριση
Με εντυπωσίασε η διαχείριση θηραμάτων που κάνουν οι ίδιοι οι κυνηγοί της περιοχής στην οποία ανήκουν. Ο τοπικός υπεύθυνος θήρας μου ανέφερε ότι τους μήνες Ιούνιο-Ιούλιο και Αύγουστο επιτρέπεται να θηρεύονται αρσενικά ζαρκάδια και ελάφια μεγάλης ηλικίας, δηλαδή τροπαιοφόρα, ενώ τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο και Νοέμβριο θηρεύονται μόνο πολύ νεαρά αρσενικά και θηλυκά.
Την επόμενη μέρα, ο υπεύθυνος θήρας ήρθε στην παρέα μας για κυνήγι. Από τη φυλάχτρα μας παρατηρούσαμε τα κοπαδάκια των ζαρκαδιών που έβγαιναν από το δάσος στο ξέφωτο και μου εξήγησε με ποιον τρόπο γίνεται αυτή η ευγονική, η επιλεκτική θήρευση. Συνεπώς οι ίδιοι οι κυνηγοί πειθαρχούν αυστηρά στο να σηκώνουν το όπλο μόνο στα επιτρεπόμενα θηράματα και δεν ντουφεκάνε ό,τι βγαίνει από το δάσος.
Κυριαρχεί το ραβδωτό
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο που με εντυπωσίασε είναι η ποικιλία των όπλων και φυσιγγίων που χρησιμοποιούν οι Αυστριακοί στα κυνήγια τους. Έχουν πολλά ραβδωτά και ελάχιστα λειόκαννα. Άλλωστε, με τα λειόκαννα κυνηγούν τους φασιανούς που αφθονούν στους κάμπους τους και τους βλέπεις μέχρι και δίπλα στο δρόμο, καθώς επίσης πεδινή πέρδικα, χήνες, παπιά και τον αγριόκουρκο (μαύρος αγριόγαλος, ή Grand Tetra). Αντίθετα, με τα ραβδωτά τους κυνηγούν ζαρκάδι, κόκκινο ελάφι, αγριόγιδο των Άλπεων, αγριοπρόβατο μουφλόν, αγριογούρουνο, αλεπού, τσακάλι κ.λπ.
Εκδηλώσεις χαράς
Στη διάθεσή μου είχα ένα MANNLICHER SCHOENAUER 6,5×57, ένα ραβδωτό σούπερ ποζέ σε 5,6×50 R του L. BOROVNIK από το Ferlach και ένα STEYR MANNLICHER σε 7mm REM. MAGNUM. Την τρίτη μέρα κυνηγίου, με χιόνι και αέρα, έκανα μία πολύ όμορφη ντουφεκιά στα 120 μ. στην ωμοπλάτη ενός νεαρού αρσενικού ζαρκαδιού επτά μηνών, με το MANNLICHER που φόραγε πάνω του μια διόπτρα SWAROVSKI 6×42. Το βλήμα KS της γερμανικής RWS, με βάρος 130 grains, το διαπέρασε και η καταβολή ήταν άμεση. Διότι στο κυνήγι των τριχωτών δεν υπάρχει μεγαλύτερος μπελάς από το να σου φύγει το ζώο τραυματισμένο και να το ψάχνεις μέσα στο δάσος. Αν το τραύμα είναι επιπόλαιο από κακή σκόπευση, τότε το θήραμα θα πάει πολύ μακριά με ελάχιστες πιθανότητες να βρεθεί. Γι’ αυτό ο ακαριαίος θάνατος από μια επιτυχημένη σκόπευση πάντα χαιρετίζεται με εκδηλώσεις χαράς. Αγριογούρουνα είχε λίγα η περιοχή που κυνηγούσαμε, διότι ο βιότοπος ευνοούσε περισσότερο το ζαρκάδι και το ελάφι.
Οι καιρικές συνθήκες ήταν όλες τις μέρες πολύ κακές, με κρύο, χιόνι και δύο πρωινά με ψιλό χιονόνερο.
Για να κυνηγήσεις πρέπει να πληρώσεις
Ο Ulrich συνήθως κυνηγούσε με ένα Steyr Mannlicher σε 7×64 που είναι από τα καλύτερα διαμετρήματα για μεσαίου μεγέθους τριχωτά, με μία διόπτρα Zeiss Diavari 6×42 πάνω του.
Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι το κυνήγι στην Αυστρία είναι περισσότερο για τους γαιοκτήμονες και λιγότερο για τους ακτήμονες, διότι για να κυνηγήσει κάποιος θα πρέπει να διαθέτει ιδιωτική ή νοικιασμένη γη από 1500 στρέμματα και άνω. Η οποία πρέπει να είναι ενιαία και όχι σε διάσπαρτα κτήματα. Αυτό οπωσδήποτε περιορίζει τη θήρα σε ανθρώπους που μπορούν να διαθέτουν τα 1500 στρεμ. Οι κυνηγοί των μεγάλων πόλεων πληρώνουν σε ιδιοκτήτες γης τα δικαιώματα κυνηγίου στη περιοχή ενός γαιοκτήμονα, καθώς επίσης και το κόστος των θηραμάτων που καρπώνονται. Κάτι σαν ιδιωτική ρεζέρβα, αφού ο γαιοκτήμονας και κάθε γαιοκτήμονας φροντίζει να διαθέτει πληθώρα θηραμάτων για να προσελκύει κυνηγούς των πόλεων.
Ας σιωπήσουμε καλύτερα…
Το βράδυ, το κόκκινο Αλσατικό κρασί και τα υπέροχα τυριά των Άλπεων βοήθησαν στην παρατεταμένη ανταλλαγή απόψεων και στη δημιουργία φιλικής ατμόσφαιρας. Ο Ulrich μου εξήγησε ότι ένα μέρος της θηραματικής διαχείρισης που κάνουν, είναι ότι τους μήνες που δεν επιτρέπεται η θήρευση τροπαιοφόρων μεγάλων αρσενικών, επιτρέπεται, κατ’ εξαίρεση, σε αρσενικά που έχουν γενετική ανωμαλία, δηλαδή στραβά κέρατα, καθώς και ζαρκάδια ή ελάφια με κακή μορφολογία, δυσμορφία ή κάποια αναπηρία. Με αυτήν την ευγονική θήρευση γίνεται ένα «ξεσκαρτάρισμα» των ζώων για να μένουν μόνο τα στιβαρά και με άριστη μορφολογία αρσενικά ώστε να περνούν τα γονίδιά τους και να αποφέρουν υγιείς και γερούς απογόνους για το είδος τους.
Δεν τόλμησα να πω ότι σε εμάς όποιο αγριογούρουνο βγάλει η παγάνα, ντουφεκιέται πάραυτα. Γέρικα, νεαρά, αρσενικά, θηλυκά, ακόμα και μωρά με ρίγες, πυροβολούνται αδιακρίτως. Γι’ αυτό φρόντισα να καταπιώ ένα κομμάτι καπνιστού τυριού και να σωπάσω…
Κυνηγετική αναρχία
Καθώς πήγαινα για ύπνο, ήμουν αρκετά προβληματισμένος με την κυνηγετική αναρχία που κυριαρχεί στο ενδημικό μας θήραμα. Σκεφτόμουν αν μπορούσε να εφαρμοστεί ένα σύστημα κυνηγίου στη χώρα μας μόνο με τοπικές άδειες. Για παράδειγμα, οι κυνηγοί να μπορούσαν να βγάλουν από μία έως τρεις τοπικές άδειες, έτσι ώστε αυτοί να κυνηγούσαν μόνο στην περιοχή δικαιοδοσίας του συλλόγου που τους εξέδωσε την άδεια. Με αυτόν τον τρόπο, οι σύλλογοι θα φρόντιζαν για την αύξηση των θηραμάτων της περιοχής τους για να προσελκύσουν περισσότερους κυνηγούς και να βγάλουν άδεια σε αυτούς κάθε χρονιά.
Κατ’ επέκταση θα είχαν περισσότερα έσοδα και θα φρόντιζαν και οι άλλοι σύλλογοι να δημιουργήσουν προϋποθέσεις αύξησης των θηραμάτων. Έτσι λοιπόν και οι κυνηγοί των μεγάλων αστικών κέντρων θα επέλεγαν από έναν έως τρεις συλλόγους να βγάλουν την άδειά τους και να κυνηγήσουν εκεί το θήραμα που τους ενδιαφέρει. Με αυτόν τον τρόπο θα αφυπνιστούν όλοι οι σύλλογοι να κάνουν εμπλουτισμό θηραμάτων και σωστή διαχείριση στην περιοχή τους.
Αλλαγή νοοτροπίας
Μήπως λοιπόν πρέπει να αλλάξουμε κάτι στον τρόπο που κυνηγάμε; Από παντού ακούς μείωση θηραμάτων εδώ, μείωση θηραμάτων εκεί, το κυνήγι δεν πάει καλά, το κυνήγι αρρωσταίνει κ.λπ. Ωραία κι εμείς τι κάνουμε για αυτό εκτός από το να γκρινιάζουμε;
Όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά, θα πρέπει να γίνουν αλλαγές. Οι αλλαγές μπορεί να ενέχουν κόστος. Το κέρδος όμως είναι στην απόφαση και στα αποτελέσματα.
