Του Χρήστου Χατζιώτη
Βλέπω γύρω μου καθημερινά ανθρώπους απογοητευμένους από το κυνήγι, έτοιμοι κάποιοι από αυτούς να εγκαταλείψουν για πάντα την πιο αγαπημένη τους δραστηριότητα. Μεμψιμοιρούν για τις υφιστάμενες απαγορεύσεις, αγωνιούν για την πιθανή μη έλευση των αποδημητικών, πιέζονται από τα οικογενειακά βάρη που χρωματίζονται όλο και πιο σκούρα από την οικονομική κρίση. Ελάχιστοι από αυτούς ελπίζουν πια σε ένα καλύτερο αύριο. Οι περισσότεροι απογοητεύονται, νιώθουν να μειώνεται η «δική τους ανάσα», αποστασιοποιούνται και μη ξέροντας τι άλλο να κάνουν, αδιαφορούν!
Ο κοινωνικός ιστός της ελληνικής κυνηγετικής οικογένειας φαντάζει πιο σαθρός και πιο χαλαρός παρά ποτέ. Η κυνηγετική αγορά, η προμετωπίδα πίεσης προς την κεντρική εξουσία, για τα κυνηγετικά δρώμενα, νοσεί. Μπορεί άραγε να κάνει κάτι για ένα καλύτερο αύριο; Όλα αυτά συνθέτουν ένα «θέατρο του παραλόγου», τουλάχιστον στη δική μου αντίληψη.
Σε μια χώρα χωρίς δρόμους, είναι μάταιο να προσπαθείς να πουλήσεις βενζίνη και αυτοκίνητα. Κάθε καταναλωτής έχει, πριν και πάνω απ’ όλα ανάγκη, να μπορέσει να χρησιμοποιήσει τα αγαθά που αποκτά και να εκμεταλλευτεί τις ανέσεις που αυτά του προσφέρουν. Γιατί για τα όπλα θα έπρεπε να συμβαίνει κάτι διαφορετικό; Σε περιόδους οικονομικής κρίσης κάθε πολιτικός αποζητά έργα χωρίς κόστος για να κερδίσει εμπιστοσύνη και προτιμήσεις. Μερικά πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα από ό,τι φανταζόμαστε, αρκεί να υπάρξει πολιτική βούληση. Δεν χρειάζεται ούτε να εξαρτόμαστε από το αν θα μας καταδεχτούν οι τσίχλες, ούτε να περιμένουμε κάποιος να «επιδοτήσει» τη δραστηριότητά μας. «Χώρος» για να αναπνεύσουμε και να δράσουμε χρειάζεται. Χώρος και εγκαταστάσεις για να χρησιμοποιήσουμε τα αγαπημένα μας «παιχνίδια».
Στη Μεγάλη Βρετανία, η αγορά των όπλων βρήκε διέξοδο, όταν κορέστηκε από δίκαννα διαμετρήματος 12, στη διάδοση του 20αριού και του 28αριού. Και αναφέρομαι σε μια χώρα με άκρως οπλοφοβική νομοθεσία. Αυτή την εποχή, όμως, που εμείς μετράμε μέρες για την πολυπόθητη 20η Αυγούστου, που ίσως προλάβουμε τις «ουρές» της αποδημίας των τρυγονιών, οι Άγγλοι καρπώνονται καθημερινά αμέτρητες φάσσες. Και όταν αυτό δεν συμβαίνει, αμέτρητα σκοπευτήρια με ιδανικές εγκαταστάσεις, όχι μόνο για τους κυνηγούς αλλά και για τις οικογένειές τους, λειτουργούν ως κοιτίδες περαιτέρω ανάπτυξης της κυνηγετικής κουλτούρας και δίνουν διέξοδο στους άγγλους κυνηγούς και στην κυνηγετική αγορά, συσφίγγοντας παράλληλα τους δεσμούς και βελτιώνοντας τις προοπτικές της κυνηγετικής οικογένειας.
Ποιοι και πόσοι κινήθηκαν εδώ στην κατεύθυνση δημιουργίας τέτοιων ζωντανών «κυττάρων» κυνηγετικής συνεύρεσης και ψυχαγωγίας; Ελάχιστοι και σας βεβαιώ ότι η πρωτοπορία ανήκει στην επαρχία. Εκεί που όχι μόνο η κοινωνία αλλά και οι εξουσίες αποδεικνύονται συχνά πιο διορατικές και σαφώς πιο ευέλικτες. Η επιτυχία αυτών των ελάχιστων εγχειρημάτων δεν φαίνεται να δίδαξε, δυστυχώς, τίποτε στην αρτηριοσκληρωτική, δυσκίνητη και φοβική εξουσία των μεγάλων πόλεων. Το να προσπαθήσουμε, μόνο κέρδη μπορεί να αποφέρει. Η θετική ανταπόκριση κάποιων διορατικών δημοτικών αρχόντων θα δώσει το καλό παράδειγμα και σε πιο συντηρητικούς δήμους.
Ο κυνηγετικός Τύπος είναι δεδομένος αρωγός σε κάθε νέα προσπάθεια. Προσπάθεια που περιλαμβάνει βέβαια και τη δημοσιοποίηση οποιωνδήποτε ατεκμηρίωτων αρνήσεων σε παρόμοια αιτήματα…. Είναι πολλά τα προβλήματα που ταλανίζουν την κυνηγετική δραστηριότητα και κάποια από αυτά δυσεπίλυτα.
Αν ξεκινούσαμε βελτιώνοντας τα δεδομένα της «νεκρής» περιόδου, σίγουρα η κυρίως κυνηγετική περίοδος θα μας έβρισκε λιγότερο απογοητευμένους, πιο έμπειρους, πιο προετοιμασμένους και κυρίως πιο ορεξάτους για διεκδικήσεις και αγώνες.
Κάθε καταναλωτής έχει, πριν και πάνω απ’ όλα ανάγκη, να μπορέσει να χρησιμοποιήσει τα αγαθά που αποκτά και να εκμεταλλευτεί τις ανέσεις που αυτά του προσφέρουν.
Γιατί για τα όπλα θα έπρεπε να συμβαίνει κάτι διαφορετικό;
