Γιατί κυνηγάμε; μια προσωπική άποψη

Kατά τη διάρκεια της καραντίνας στο Ηνωμένο Βασίλειο, μου δόθηκε χρόνος να σκεφτώ γιατί ακριβώς κυνηγάμε… Θα παραθέσω ένα αποκλειστικό απόσπασμα από το νέο μου βιβλίο.

«Η σύγχρονη ζωή είναι τόσο έντονη που εμείς ως είδος έχουμε χάσει την επαφή με τις κυνηγετικές μας ρίζες. Ξεχάσαμε ποιοι είμαστε και από πού ήρθαμε για να το θέσουμε απλά. Δεν είμαστε προγραμματισμένοι να καθόμαστε σε ένα γραφείο κοιτάζοντας μια οθόνη υπολογιστή δέκα ώρες την ημέρα καθώς είμαστε κυνηγοί.

Ναι, η ζωή σήμερα είναι πολύ μακριά από τους πρώτους προγόνους μας με πολλούς τρόπους, αλλά ίσως όχι τόσο πολλούς όσο νομίζετε. Πρέπει να επανασυνδεθούμε με το παρελθόν και να αγκαλιάσουμε αυτό που είμαστε, αυτό που γενετικά προγραμματίζουμε να είμαστε: κυνηγοί. Το κυνήγι για μένα είναι να επιστρέψω στη φύση, να είμαι μαζί με τις μυρωδιές της υπαίθρου, για μένα ένα ζώο είναι απλώς ένα μπόνους.

Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι το κυνήγι είναι μια μοναχική εργασία και, ναι μπορεί να είναι μερικές φορές. Προσωπικά, μου αρέσει να έχω έναν μοναχικό χρόνο που ξεκαθαρίζει το μυαλό και επικεντρώνει εκ νέου τις αισθήσεις, ωστόσο, το κυνήγι μπορεί επίσης να απολαμβάνεται με φίλους. Φανταστείτε πριν από χιλιάδες χρόνια μια φυλή να κάθεται γύρω από τη φωτιά, να σχεδιάζει τις επόμενες μέρες το κυνήγι με τον ενθουσιασμό να ξεκινά. Τότε ο κύριος στόχος ήταν να βάλουν κρέας στο τραπέζι για να χρησιμοποιήσουν το δέρμα για τα ρούχα και τα κέρατα που χρησιμοποιούσαν για τη μόδα των εργαλείων, τίποτα δεν ήταν χαμένο.

Σήμερα το κυνήγι σημαίνει κάτι περισσότερο από μια δικαιολογία για να σκοτώσει ένα θήραμα. Έχουμε χάσει την επαφή με το κυνήγι και είναι πολύ λυπηρό. Σήμερα πολλοί κυνηγοί πληρώνουν για να οδηγηθούν σε ένα κτήμα, περπατούν πίσω από έναν οδηγό που του καθοδηγεί στο θήραμα και στο τέλος πάει σπίτι εντελώς αποκομμένοι από όλη την εμπειρία…