Η αρθραλγία χωρίς αρθρίτιδα είναι ένα γενικευμένο σύμπτωμα που μπορεί να προκαλέσει σημαντικό πρόβλημα ακόμα και στην καθημερινή δραστηριότητα του πάσχοντα.
Κατά καιρούς έχουμε αναφερθεί αναλυτικά στις περιοχικές παθήσεις του μυοσκελετικού συστήματος (ώμους, αγκώνα, καρπούς, γόνατο) και κατά πόσο επηρεάζουν τη διαδικασία επώμισης και την εξόρμηση στο βουνό για τον κυνηγό και το σκοπευτή.
Πόνος χωρίς φλεγμονή
Ο όρος αρθραλγία σημαίνει πόνο στις αρθρώσεις χωρίς αντικειμενικά ευρήματα φλεγμονής, όπως ερυθρότητα, θερμότητα και διόγκωση, ενώ παράλληλα αποτελεί σύμπτωμα του ασθενούς που τις περισσότερες φορές δεν μπορεί να διαπιστωθεί από τον γιατρό.
Η διάγνωση στις περισσότερες παθήσεις του μυοσκελετικού συστήματος βασίζεται στο ιστορικό του ασθενούς το οποίο πρέπει να περιλαμβάνει τη διάρκεια των αρθραλγιών, τη λήψη φαρμάκων στην παρούσα φάση, τη λειτουργική κατάσταση του ασθενούς, τα συνοδά νοσήματα, εγχειρήσεις που τυχόν έχει κάνει, την επίδραση των αρθραλγιών στην επαγγελματική επάρκεια του ασθενούς, καθώς και την ανασκόπηση άλλων συστημάτων.
Προέλευση του άλγους
Θα πρέπει λοιπόν να πληροφορηθούμε για α) τον τύπο των αρθραλγιών: γενικευμένες ή εντοπισμένες, β) τον τύπο έναρξης: οξέως ή σταδιακά, γ) το εκλυτικό αίτιο: μετά από την επώμιση ή κατά τη διάρκεια της ανάπαυσης, δ) τη διάρκειά τους: χρόνιες ή περιοδικές, και ε) την κατανομή των αρθραλγιών: συμμετρικές ή ασύμμετρες.
Βασική προϋπόθεση όμως είναι να διευκρινίσουμε αν το άλγος οφείλεται στην άρθρωση αυτή καθ΄ αυτή ή αν αποτελεί αντανάκλαση από τα παρακείμενα μόρια (εξωαρθρικά), δεδομένου πως ο ενδαρθρικός πόνος προκαλεί περιορισμό στις παθητικές και ενεργητικές κινήσεις της άρθρωσης.
Οξεία και χρόνια αρθραλγία
Είναι σημαντικό να αναφερθούμε στο γεγονός ότι η οξεία έναρξη του πόνου και των συμπτωμάτων πιθανόν να υποδηλώνει τραυματισμό, όπως άλλωστε έχουμε αναφερθεί σε προηγούμενα άρθρα, ενώ η χρόνια αρθραλγία πιθανό να σημαίνει ότι υπάρχει υποκείμενο νόσημα.
Στα μη φλεγμονώδη αίτια των αρθραλγιών κατατάσσεται η οστεοαρθρίτιδα η οποία χαρακτηρίζεται από τοπική εκφύλιση του αρθρικού χόνδρου και το σχηματισμό νέου οστού με τη μορφή οστεοφύτων στα όρια της άρθρωσης, σκλήρυνση του υποχόνδριου οστού, καθώς και δημιουργία κύστεων.
Επιβαρυντικοί παράγοντες
Είναι το συχνότερο μυοσκελετικό πρόβλημα σε κυνηγούς και σκοπευτές άνω των 50 ετών και χαρακτηρίζεται ως το αποτέλεσμα μηχανικών και βιολογικών διαδικασιών οι οποίες διαταράσσουν το φυσιολογικό ρυθμό αποδόμησης και σύνθεσης του αρθρικού χόνδρου και του υποχόνδριου οστού.
Με πιο απλά λόγια, θα μπορούσαμε να πούμε πως υπάρχει μια διαταραχή στην ισορροπία μεταξύ των μικροφθορών και της επούλωσης του αρθρικού χόνδρου και του υποχόνδριου οστού. Παράγοντες κινδύνου για οστεοαρθρίτιδα αποτελούν για τον κυνηγό η προχωρημένη ηλικία, η εκσεσημασμένη φόρτιση των αρθρώσεων όπως η παχυσαρκία, οι συνδεσμικές βλάβες ή κακώσεις που ενδεχόμενα έχουν συμβεί, καθώς και γενετικοί παράγοντες.
Στα συμπτώματα θα πρέπει χαρακτηριστικά να αναφερθούμε στο σταδιακό άλγος κατά την έναρξη σε μία ή περισσότερες αρθρώσεις, το οποίο παράλληλα χαρακτηρίζεται από εξάλειψη του πόνου κατά την ανάπαυση.
Θεραπεία
Η θεραπεία περιλαμβάνει ενημέρωση του ασθενούς, ξεκούραση της άρθρωσης, απώλεια βάρους επί παχυσαρκίας, φυσιοθεραπεία, φαρμακευτική αγωγή, αναλγητικά από το στόμα, ενδαρθρικές ενέσεις εντός της άρθρωσης και τέλος χειρουργική αγωγή.
Σε αυτή τη χρονική περίοδο θα πρέπει ο κυνηγός να επισκεφτεί τον ορθοπαιδικό και να εκτιμηθεί η κατάστασή του τόσο κλινικά όσο και ακτινολογικά. Με τον τρόπο αυτό θα μπορεί να γνωρίζει τη θεραπεία (συντηρητική ή χειρουργική) ούτως ώστε να μπορέσει να προβεί στη διαδικασία βελτίωσης της παρούσας κατάστασης με γνώμονα τη βελτίωση του επιπέδου ζωής του και της παρουσίας του σε αυτό που τόσο αγαπά, το κυνήγι.
