Του Χ. Χ.
Συμφωνούμε όλοι ότι το κυνήγι είναι μια δραστηριότητα που πρέπει να διέπεται από σύνεση, αυτοέλεγχο, γνώση, αλλά πάνω απ’ όλα ελευθερία.
Γιατί αν στερήσεις την ελευθερία από τον επισκέπτη της υπαίθρου, τότε το κυνήγι απομακρύνεται από τις παραδοσιακές αξίες του και μετατρέπεται σε μια σύγχρονη καταναλωτική δραστηριότητα, χωρίς καμία αξία. Από την άλλη μεριά, είναι λεπτά, δυσδιάκριτα και κάποιες φορές ασαφή τα όρια ανάμεσα στη δική μας ελευθερία και στην ελευθερία των άλλων, τα όρια ανάμεσα στη δική μας δράση και στις ανάγκες της φύσης, τα όρια τελικά ανάμεσα στην ελευθερία και την ασυδοσία. Αυτό δεν είναι ένα πρόβλημα του κυνηγίου μόνο. Είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει γενικότερα η σχέση ελευθερίας και δημοκρατίας, σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα. Και δίνω δίκιο σε κάποιους που ακούγοντας τις λέξεις «έλεγχος» ή «διαχείριση», αντιδρούν αντανακλαστικά και οργισμένοι επιτίθενται υπερασπιζόμενοι (κατά φαντασίαν) το ελεύθερο παραδοσιακό κυνήγι, τις «αξίες» του κ.λπ.
Γιατί το οικονομικό συμφέρον και η αναξιοκρατία που αντιμετωπίζουν καθημερινά σε όλες τις εκφάνσεις της σύγχρονης ζωής, τους έχουν κάνει καχύποπτους. Η ανάγκη ελέγχου και διαχείρισης μεταφράζονται στο μυαλό τους ως «ρεζερβοποίηση», ως «μείωση του δικαιώματος στο κυνήγι», ως «κυνήγι για τους λίγους προνομιούχους». Και κάπου έχουν δίκιο! Όταν όμως μια δημοκρατία κάνει τους πολίτες της καθημερινά όλο και πιο δύσπιστους απέναντί της, οφείλει πρώτη εκείνη (η εξουσία ως φορέας της) να δώσει δείγματα γραφής για να κερδίσει και πάλι την εμπιστοσύνη τους.
Γιατί από την άλλη μεριά, όλοι συνειδητοποιούμε σταδιακά ότι δεν βιώνουμε το «ελεύθερο παραδοσιακό κυνήγι», αλλά το «ασύδοτο, παρά φύση κυνήγι». Όλο και περισσότεροι κυνηγοί σκύλου φέρμας και λαγοκυνηγοί, προτιμούν να επισκεφτούν όχι την περιοχή που έχει πολύ θήραμα, σύμφωνα με τις πληροφορίες, αλλά την περιοχή που δεν έχουν ακουστεί κρούσματα φόλας. Όλο και περισσότεροι καρτεριτζήδες προτιμούν να ερευνούν όχι την πληροφορία για το πού έπεσαν πουλιά, αλλά το πού δεν θα έχει μεγάλη κοσμοσυρροή. Και όλα αυτά αντιμετωπίζονται (όχι για τους λίγους, αλλά για το σύνολο), όταν υπάρχει έλεγχος και προγραμματισμός. Είναι λογικό (και έχουμε πολλά πρόσφατα παραδείγματα) ότι όταν ένας Σύλλογος ξεπεράσει τα όριά του σε δουλειά και αποτελεσματικότητα, στην προστασία και ανάπτυξη του ενδημικού θηράματος (π.χ. του φασιανού ή της πέρδικας), κάποιο έντυπο του χώρου θα τον συγχαρεί δημόσια και κάποιοι «πεινασμένοι» θα τρέξουν το επόμενο Σαββατοκύριακο να εισπράξουν τους τόκους ενός κεφαλαίου που άλλοι δημιούργησαν με τον κόπο τους (φοβάμαι όχι μόνο τους τόκους, αλλά και μέρος του κεφαλαίου).
Με τι καρδιά και ποια κότσια να συνεχίσουν τον αγώνα τους οι ντόπιοι κυνηγοί, συσπειρωμένοι γύρω από το Σύλλογό τους; Ποια υψηλή συγκρότηση, ποιο συναίσθημα άμιλλας και ποια δύναμη να τους αποτρέψει από το σύνδρομο του τοπικισμού; Μόνο ο κεντρικός έλεγχος και προγραμματισμός θα μπορούσε να τους στηρίξει και να εγγυηθεί ότι θα βρουν μιμητές και σε άλλους Συλλόγους. Από την άλλη μεριά, το επίσημο κράτος έχει δείξει με κάθε τρόπο ότι εκδικείται ανεξήγητα και αδικαιολόγητα όποιον δουλεύει για ένα καλύτερο αύριο.
Πρέπει η εξουσία να δώσει πρώτη δείγματα ότι σέβεται, εκτιμάει και συνδράμει τις τοπικές κοινωνίες στην προσπάθειά τους για ένα καλύτερο αύριο. Και αυτό είναι το «εύκολο κομμάτι», το σχεδόν αυτονόητο. Το ζητούμενο είναι να δοθούν δείγματα στους κυνηγούς των αστικών κέντρων ότι όλα αυτά δεν θα αποτελέσουν κινήσεις και δράσεις δικού τους αποκλεισμού. Γιατί χρειάζεται και η δική τους αρωγή στην επιτυχία του εγχειρήματος. Πώς μπορεί να συμβεί αυτό; Κατ’ αρχήν με το να αποβάλουμε το σύνδρομο ευρω–επιβολής και ευρω–φοβίας που σκόπιμα καλλιεργείται εδώ και χρόνια. Κατά δεύτερον, με το να βρεθεί το θάρρος να ομολογήσουν οι υπεύθυνοι ότι καμία Ευρωπαϊκή Ένωση, κανένας οργανισμός δεν νομιμοποιείται να διεκδικεί και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο, από τους έλληνες κυνηγούς.
Oι έλληνες κυνηγοί δοκιμάζονται εδώ και χρόνια! Αντίθετα, για παράδειγμα οι μισές ευρωπαϊκές χώρες (κάποιες από αυτές ανήκουν σε εκείνες που ποτέ δεν σύρθηκαν σε ευρωπαϊκά δικαστήρια για ανυπακοή σε περιβαλλοντικά θέματα) κυνηγάνε κανονικά το ζαρκάδι, που σε εμάς μετράει πάνω από 60 χρόνια απαγόρευσης. Η συνταγή, λοιπόν, είναι απλή: χρειάζεται παράλληλα με τον έλεγχο και τον προγραμματισμό να «εξευρωπαϊστούμε» όχι μόνο στην καταστολή, αλλά και στα δικαιώματα.
Ο ελληνικός λαός και κατ’ επέκταση οι έλληνες κυνηγοί, αν κάτι έχουν αποδείξει ιστορικά, είναι ότι διαθέτουν φιλότιμο! Απομένει να τους το κεντρίσει το επίσημο κράτος, αποδεικνύοντας πρώτο ότι διαθέτει φιλότιμο και εκείνο. Τόσο απλά!
