Η επιστήμη της διαχείρισης της άγριας πανίδας (wildlife management) προσπαθεί να εξισορροπήσει τις ανάγκες της άγριας πανίδας με τις ανάγκες των ανθρώπων.
Εκτιμά την καταλληλότητα των ενδιαιτημάτων και απογράφει τους πληθυσμούς της πανίδας αλλά και προσδιορίζει τις επιθυμίες και ανάγκες των ανθρώπων από την πανίδα και τελικά εφαρμόζει τα ενδεδειγμένα μέτρα. Τα μέτρα αυτά αναφέρονται στους ίδιους τους ζωικούς πληθυσμούς (κάρπωση, απελευθερώσεις, χορήγηση φαρμάκων), στη διαχείριση των ενδιαιτημάτων τους (φυτεύσεις για προσφορά τροφής, μείωση αρπακτικότητας), αλλά και στη διαχείριση των ανθρώπων (θηροφύλαξη, εκπαίδευση, ευαισθητοποίηση, ρύθμιση δραστηριοτήτων).
Συνεπώς η διαχείριση άγριας πανίδας αποτελεί μια σύνθετη επιστήμη που χρησιμοποιεί γνώσεις οικολογίας, φυσιολογίας, γενετικής, δασοκομίας, λιβαδοπονίας, γεωπονίας, παθολογίας και ανθρωπιστικών επιστημών για να κερδίσει τα καλύτερα αποτελέσματα (Σχήμα).
Ιστορία της διαχείρισης άγριας πανίδας
Η επιστήμη της διαχείρισης άγριας πανίδας αναπτύχθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τις δεκαετίες του 1920 και 1930 από τον Aldo Leopold και άλλους που επιδίωξαν να ξεπεράσουν τις απλές ευαισθησίες της προηγούμενης γενεάς για τη διατήρηση των αγρίων ζώων. Ο Leopold και ο συνεργάτης του Herbert Stoddard, που και οι δύο ασχολήθηκαν με τη δασολογία, υποστήριξαν ότι η σύγχρονη επιστήμη και η τεχνολογία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να αποκαταστήσουν και να βελτιώσουν το ενδιαίτημα της άγριας πανίδας ώστε να παράγουν μεγαλύτερο πλεόνασμα παπιών, ελαφιών και άλλων θηρεύσιμων άγριων ζώων για τις θηρευτικές ανάγκες.
Τα θεσμικά θεμέλια του επαγγέλματος της διαχείρισης άγριας πανίδας καθιερώθηκαν το 1933, όταν: 1) δόθηκε στον Leopold η πρώτη πανεπιστημιακή έδρα στη διαχείριση άγριας πανίδας (πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν, Μάντισον), 2) δημοσιεύθηκε το βιβλίο του Leopold «Game Management» (1933), 3) ιδρύθηκε η εταιρεία The Wildlife Society, 4) άρχισε να εκδίδεται το περιοδικό Journal of Wildlife Management, και 5) συγκροτήθηκαν οι πρώτες ερευνητικές ομάδες για την άγρια πανίδα. Οι πρωτοπόροι στην επιστήμη ασχολήθηκαν με τη διαχείριση των ελαφιών και των παπιών.
Η χρηματοδότηση για τα ανωτέρω οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη θεσμοθέτηση της Ομοσπονδιακής Ενίσχυσης για το Νόμο Αποκατάστασης της Άγριας Πανίδας (επίσης γνωστό ως νόμος Pittman-Robertson του 1937). Αυτός ο νόμος τοποθέτησε έναν φόρο 10% στις πωλήσεις των πυροβόλων όπλων και των πυρομαχικών. Τα χρήματα που συγκεντρώνονταν χρησιμοποιούνταν στη λήψη μέτρων για τη διαχείριση και την έρευνα στην άγρια πανίδα. Αυτός ο νόμος ισχύει ακόμα και σήμερα στις ΗΠΑ.
Βιβλιογραφία
Bolen E.G., Robinson, W. (2002). Wildlife Ecology and Management. Prentice Hall.
Caughley G., Sinclair A.R.E. (1994). Wildlife Ecology and Management. Blackwell Scientific Publ.
αναδημοσίευση από : http://dasarxeio.com
πηγη : http://www.panida.gr
