Θυμάμαι όταν απόκτησα το πρώτο μου σκύλο φέρμας το 1955, τότε άρχισα να αποκτώ και τις πρώτες μου εμπειρίες σχετικά με την εκπαίδευση την ανάπτυξη του, σωματική και κυνηγετική. Τότε δεν υπήρχαν άξιοι κυναγωγοί όπως τώρα, όλα έπρεπε να τα κάνουμε από μόνοι μας, με ότι ξέραμε θεωρητικά από άλλους κυνηγούς και ένα κυνηγετικό περιοδικό ολιγοσέλιδο που κυκλοφορούσε.
Τα κυνηγετικά σκυλιά ήταν ελάχιστα και δυσεύρετα εκείνη την εποχή. Το 1996 χάρηκα ιδιαίτερα με τη γνωριμία του Κυναγωγού Γιάννη Αποστολόπουλου, κάνοντας ωραία κυνήγια και αποκτώντας παρ’ όλη την ηλικία μου νέες και ωραίες εμπειρίες. Εκτός των άλλων, η πείρα του και συμπεριφορά του στην εκπαίδευση νέων σκύλων με κατέπληξε.
Με ένα σκύλο εγώ και εκνευριζόμουν μερικές φορές, δεν τον είδα, ποτέ, να εκνευρίζεται με 15, κουτάβια που εκπαίδευε με πραγματική προσήλωση, κατανόηση και αγάπη, πανάξιος Κυναγωγός. Για να βελτιωθούμε στη σκόπευση πηγαίναμε με τον φίλο μου Γιώργο στο Σκοπευτήριο Πήλινου Στόχου στη Καισαριανή. Τότε δεν υπήρχε Πεδίο Βολής SPORTING και έτσι επιλέξαμε το SKEET που ταίριαζε περισσότερο με το κυνήγι.
Από μια σύμπτωση ο επόπτης και φύλακας του Σκοπευτηρίου, ο Λάζαρος, συμπαθέστατος και γνωστός σε όλους τους σκοπευτές εκείνης της εποχής, είχε ένα κούρτσχααρ, καφετί ζωηρό θηλυκό 6 μηνών που άρεσε πολύ στον φίλο μου. Μίλησαν για 5 λεπτά, και ήρθε ενθουσιασμένος με το απόκτημα του την Κάρμεν. Μετά από δύο μήνες χαμογέλασε και σε μένα η τύχη με ένα κουτάβι 3 μηνών πόιντερ αρσενικό που μου χάρισε ο Τάκης Λιναρδάκης, βιομήχανος, εξαιρετικός άνθρωπος, μέλος της Εθνικής ομάδας TRAP, με αγάπη για το άθλημα. Το Σκοπευτήριο Καλαμάτας ήταν δική του δημιουργία, και χορηγός στη συνέχεια, θα τον θυμούνται όσοι τον γνώρισαν.
Τα πρώτα μας κυνήγια ήταν στο Σούνιο και τα Λεγρενά για ορτύκια, το ιδανικό θήραμα για ξεκίνημα σκύλων. Στη φέρμα πρόσεξα ιδιαίτερα να μην το ζορίσω καθόλου, έτσι αν δεν έβγαζα εγώ το ορτύκι, έμενε σε απόλυτη ακινησία. Στο απόρτ, από κουτάβι, μου έφερνε ενθουσιασμένο ένα στρογγυλό ξύλο τυλιγμένο με φτερά θηράματος, ή του το πέταγα ή το έκρυβα και έψαχνε για να το βρει και μου το έφερνε, αυτό το παιχνίδι – άσκηση, κράτησε μέχρι το πρώτο του πραγματικό απόρτ σε θήραμα, πάντα με ένα χάδι ή ένα μπισκότο για ανταμοιβή, χαιρόταν το απόρτ.
Τα ορτύκια της Κωπαΐδας
Ακούγαμε συχνά για τα ορτύκια της Κωπαΐδας που παρέμεναν όλο το χειμώνα έτσι αποφασίσαμε να πάμε. Ήταν 26η Οκτωβρίου, αναχώρηση από Αθήνα, 4 το πρωί, η διαδρομή τότε ήταν εντελώς διαφορετική, από Ελευσίνα με ατέλειωτες στροφές και ανηφόρα μέχρι τη Κάζα, στη συνέχεια περάσαμε από τη Θήβα και φτάσαμε ξημερώματα στην Αλίαρτο.
Μπροστά μας απλωνόταν ο μεγάλος και γόνιμος κάμπος της Κωπαΐδας. Πήραμε ένα καλό χωματόδρομο δεξιά μας, δεν ξέραμε που και πως θα κυνηγήσουμε και μετά από 10 λεπτά σταματήσαμε ανάμεσα σε χωράφια από ψηλές μπαμπακιές. Είχαμε μαζί μας ένα θερμός με ζεστό καφέ και μπισκότα για πρωινό, βλέπαμε από το παράθυρο τις σειρές από λεύκες που γέμιζαν από Απριλιάτικα τρυγόνια όπως μας είχαν πει.
Αξέχαστες συγκινήσεις
Οι μπαμπακιές που θα κυνηγούσαμε ήταν μουσκεμένες από την υγρασία. Με το πρώτο φως της ανατολής του ήλιου ανοίξαμε τις πόρτες, βγήκαν έξω με φόρα τα σκυλιά μας, κι εμείς αρχίσαμε την προετοιμασία… φυσιγγιοθήκες, παγούρια, να βγάλουμε τα όπλα από τις θήκες, κλειδώσαμε τις πόρτες και … τα σκυλιά άφαντα, φωνάζαμε, Κάάάάρμεν…ο Γεώργος, Κίίίίμ… εγώ, δεν τα βλέπαμε πουθενά, η μπαμπακιά ήταν ψηλή και πυκνή, είχε άπνοια και υγρασία που δημιουργούσε πρωινή πάχνη. Το βλέμμα μου σταμάτησε ξαφνικά σε ένα σημείο 50 μέτρα στη μέση του χωραφιού που “άχνιζε” μισό μέτρο πάνω από τη μπαμπακιά.
“Γιώργο πάμε γρήγορα εκεί πρέπει να ναι…” όταν πλησιάσαμε είδαμε… το θέαμα… δεν θα το ξεχάσω ποτέ, σε ωραία ακλόνητη φέρμα και τα δύο, ούτε φωτογραφία ούτε τρισδιάστατη πανοραμική εικόνα μπορεί να δώσει τη ζωντανή αμεσότητα που μεταδίδεται στην ατμόσφαιρα, από την “έκσταση της φέρμας”, που συμμερίζεται στο έπακρο ο κυνηγός.
Πλησιάσαμε κοντά τους… πετάχτηκαν δυο ορτύκια με θόρυβο και δυνατό φτερούγισμα που έσπασε τη φέρμα τους, και όπως κινήθηκαν ταρακούνησαν τη μπαμπακιά, γεμίζοντας ένα γύρο δροσοσταλίδες που λαμπίριζαν από τον ήλιο… αυτές τις σπάνιες στιγμές τις βιώνουν έντονα, οι κυνηγοί και οι φυσιολάτρες και δεν ξεχνιούνται…
…με την πρωινή υγρασία και δροσιά, τα ζεστά σώματα των σκύλων, με “την υπερένταση της φέρμας”, ανέδυαν αυτή την “άχνη”, που απλωνόταν από επάνω τους, δημιουργώντας αυτή την ανεπανάληπτη ονειρική ατμόσφαιρα… Συνεχίσαμε το κυνήγι με αμείωτο ενδιαφέρον και με πρωτόγνωρες εμπειρίες για μας και τα σκυλιά μας. Το ποδάρωμα των ορτυκιών ξεγελούσε τα άπειρα σκυλιά μας. Οι σταθερές φέρμες έδιναν το χρόνο να απομακρύνονται υπερβολικά και να εξαφανίζονται.
Όταν έμαθαν να ποντάρουν και να μπλοκάρουν το ορτύκι τότε το κυνήγι τους έγινε εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Χρειάστηκαν πολλά κυνήγια για να μάθουν τα έξυπνα τερτίπια τους, για να μην ξεφεύγει ούτε ένα ορτύκι.
Από αυτό το πρώτο κυνήγι, η Κωπαΐδα μας είχε οριστικά κατακτήσει.
Ο Βετεράνος
