Τελικά το πάθος του κυνηγίου δεν έχει όρια. Προσωπικά δεν το έχω βιώσει έτσι, αλλά βλέπω ότι κάθε τόσο μου βγαίνει η επιθυμία να γνωρίσω καινούργια πράγματα από την επαφή με τα σκυλιά, τα όπλα και το κυνήγι και συχνά εκπλήσσομαι κι εγώ η ίδια με αυτές μου τις επιθυμίες.
Εξακολουθούν να με ξενίζουν τα ημερολόγια και η αγωνία για την έναρξη της κυνηγετικής περιόδου που έχουν όλοι οι συγκυνηγοί μου. Τόσες μέρες μένουν για τα Σκόπια, τόσες για να ανοίξει η Βουλγαρία, τόσες για να ανοίξει το κυνήγι εδώ, αν κι εδώ δεν προλαβαίνουμε τίποτε από τρυγόνια, πάλι σαν πέρσι θα την πατήσουμε… Προσωπικά σκοπεύω να κάνω τα μπάνια μου εκείνη την περίοδο και για όλο τον Αύγουστο έχω αποφασίσει να μην πατήσω το πόδι μου σε κυνηγότοπο. Προβληματίζομαι, βέβαια, γιατί άμα αρχίσεις να απέχεις από το κυνήγι στην πολλή ζέστη, να σε ενοχλεί το πολύ κρύο, τελικά σου μένουν 7–8 Σαββατοκύριακα σκάρτα… Αλλά δεν βλέπω κανέναν λόγο να καταπιεστώ για κάτι που δεν μου κάνει κέφι. Απολαμβάνω όσο τίποτα το κυνήγι, αλλά με προϋποθέσεις και με τις κατάλληλες συνθήκες.
Παρ’ όλα αυτά, πρόσφατα αποφάσισα να τελειώνω μ’ αυτή την ιστορία που συμβαίνει στις τσίχλες κάθε φορά. «Η κοπέλα να μπει στο καλύτερο καρτέρι, η κοπέλα είναι το θέμα να μπορέσει να ρίξει» κ.λπ. Και στο τέλος έχεις χτυπήσει τρεις τσίχλες και έρχονται όλοι περιχαρείς από την παρέα και σου λένε μπράβο! Τα κατάφερες! Κι έχουν όλοι από 12 ως 20 πουλιά ο καθένας κρεμασμένα στη ζώνη κι αισθάνεσαι λίγο σαν τον προβληματικό της παρέας. Τη λύση την ήξερα, δεν χρειαζόταν να μου την υποδείξουν άλλοι. Ήταν το σκοπευτήριο. Πόση σχέση έχει βέβαια ο δίσκος με την τσίχλα, δεν το ξέρω. Αν περιμένω όμως να μου το περιγράψουν άλλοι, σκέφτηκα ότι θα μπλέξω πάλι σε ατέλειωτες θεωρίες. Προτίμησα, λοιπόν, να έχω μια πρώτη εμπειρία από μόνη μου.
Τον Γιάννη Λοβέρδο τον γνωρίζω εδώ και αρκετό καιρό και πέρα από τη μεγάλη συμπάθεια που του έχω, τα όσα έχω ακούσει από συγκυνηγούς και φίλους γι’ αυτόν, είναι εντυπωσιακά. Είναι ένας άνθρωπος που κατέχει όχι μόνο την κυνηγετική σκοποβολή αλλά έχει και τον τρόπο να μεταδίδει τις γνώσεις του. Είναι επαγγελματίας, έχει βγάλει τόσους σκοπευτές, τι στο καλό, δεν θα μπορούσε να με βοηθήσει στην επόμενη κυνηγετική περίοδο να ρίχνω επί ίσοις όροις με την υπόλοιπη παρέα; Μεταξύ μας, από τους συγκυνηγούς μου δεν υπάρχει κανείς που να επισκέπτεται συστηματικά το σκοπευτήριο. Κάποιοι έχουν πάει μερικές φορές, ήλθον, είδον, και απήλθον, όπως λένε. Πιστεύω ότι απογοητεύτηκαν γρήγορα από τις αποτυχίες τους γιατί οι άντρες έχουν την ιδιότητα να βλέπουν τα πάντα μέσα από το πρίσμα του πρωταθλητισμού. Έμενα δεν με ενδιαφέρει να γίνω διακεκριμένος σκοπευτής. Να βελτιωθώ στο κυνήγι με ενδιαφέρει κι αυτό, όσοι συζήτησα μαζί τους, μου εγγυήθηκαν ότι ο Γιάννης ο Λοβέρδος μπορεί να μου το προσφέρει με το παραπάνω. Κολλημένοι, βέβαια, στα πρωταθλητικά τους σύνδρομα, μου υπενθύμισαν όλοι ότι αν δεν το θέλω δεν μπορώ να γίνω αστέρι στο σκοπευτήριο, όσο κι αν με βοηθήσουν.
Χρειάζεται προπόνηση, επιμονή, υπομονή κ.ά. Για να είμαι ειλικρινής, περισσότερη ασφάλεια από όλες τις περγαμηνές και τα ιδανικά σχόλια που άκουσα για τον Γιάννη τον Λοβέρδο μου έδινε η ηρεμία που έχει ως άνθρωπος και η άνεση που ένιωθα στο να παρακολουθήσω μαθήματα από έναν τέτοιο χαρακτήρα. Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθούσε να με τρομάζει το κλίμα που θα συναντούσα εκεί. Τα σχόλια για το σκοπευτήριο της Μαλακάσας ήταν εντελώς αλλιώτικα και αλληλοσυγκρουόμενα, ανάλογα με το ποιον ρωτούσες. Όσοι είχαν πάει μια δυο φορές, είχαν την άποψη ότι πρόκειται για έναν χώρο που είναι μόνο για τους μόνιμους επισκέπτες και ότι αντιμετωπίζονται οι καινούργιοι με αρκετό σνομπισμό. Όσοι είχαν πάει περισσότερες φορές έλεγαν ότι είναι ένας από τους πιο προσφιλείς και άνετους χώρους για να μπορέσει να νιώσει κανείς καλά και να παρακολουθήσει τα μαθήματα ή την προπόνησή του. Όσοι πάλι δεν είχαν πάει ποτέ, ξεκίναγαν ρωτώντας, “τι τα θες αυτά τώρα;”, “και πού θα τρέχεις;”, “καλύτερα από το κυνήγι πουθενά δεν μπορείς να μάθεις κυνηγετική σκοποβολή”, και μετά άρχιζαν να ρωτάνε ποια μέρα θα πάω, μήπως είναι ελεύθεροι να έρθουν κι εκείνοι να δοκιμάσουν. Γνωστά πράγματα…
Εγώ είχα αποφασίσει να πάω και κανείς δεν μπορούσε να μου αλλάξει γνώμη. Ο φίλος μου, όχι μόνο ήταν σύμφωνος αλλά θεωρούσε και ως μια εξαιρετική ευκαιρία να αφήσει για λίγες ώρες το γραφείο και να με συνοδεύσει, αναζητώντας μαζί μου κι εκείνος κάποια βελτίωση στις επιδόσεις του. Οι καθημερινές προσφέρονται περισσότερο από ό,τι μου είχαν πει όλοι, γιατί δεν έχει κόσμο αλλά η δουλειά δεν το επέτρεπε. Φροντίσαμε, λοιπόν, να φύγουμε λίγο νωρίτερα από τη δουλειά την Παρασκευή και βρεθήκαμε το μεσημέρι στο σκοπευτήριο.
Για όσους αγωνιούν, σε πρώτη φάση αυτό που πέτυχα ήταν οι τρεις τσίχλες σε ζεστό πέρασμα να βρουν το αντίκρισμά τους σε… τρεις δίσκους, σε μια βροχή δίσκων…
Της Γιώτας Παπαγιαννοπούλου
