Στα 26 μου χρόνια δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να ασχολείται με τη μόδα. Τα μονόχρωμα και τα τζιν ήταν πάντα ο κανόνας στο ντύσιμό μου. Αντίστοιχα κακή σχέση με τα «ρούχα βραδινής εξόδου» είχα και με τις κάθε είδους «μπογιές» που χρησιμοποιούν οι περισσότερες φίλες μου. Ξέρετε, τις διαφορετικών τύπων συσκευασίες που θεωρούν κάποιοι ότι αποτελούν θηλυκότητα σε συσκευασία σπρέι, κραγιόν, πούδρας κ.λπ. Παρ’ όλα αυτά με ενοχλούσε πάντα να κατηγορείται το φύλο μου και κατ’ επέκταση οι φίλες μου για την «ελαφρότητα επιλογών» που παρουσιάζουν, όταν κάθε σεζόν η μόδα αλλάζει και παράλληλα μ’ αυτή και η αισθητική τους.
Ανακάλυψα, όμως, ξαφνικά τον εαυτό μου να περνάει αρκετές ώρες σε οπλοπωλεία, ψάχνοντας όχι βέβαια να αλλάξω όπλο -ακόμη δεν το απόκτησα- ούτε προσπαθώντας να επιλέξω τύπο φυσιγγίων. Γι’ αυτό φρόντισαν, ευτυχώς, να επιλέξουν άλλοι πριν από μένα και πρέπει να ομολογήσω ότι δεν έχω παράπονο. Εκείνο που επιμένω να αναζητώ μόνη μου είναι αξεσουάρ και κυρίως ενδυμασία για το κυνήγι. Δεν είναι λίγοι οι Αθηναίοι κυνηγοί της παρέας μου που δεν προφταίνει να παρουσιαστεί το καινούργιο γιλέκο της τάδε αμερικανικής εταιρείας ή το καινούργιο μπεκατσοπαντέλονο της δείνα γαλλικής και αρχίζουν τα τηλέφωνα στην αντιπροσωπεία για το πότε θα κάνει νέες παραλαβές, ενώ διανύουμε ακόμη τον Απρίλη.
Πριν το δουν, πριν το δοκιμάσουν, πρέπει να είναι σίγουροι ότι θα το αποκτήσουν. Όσο για τα άρβυλα; Τα σκληρότερα, καθαρόαιμα, ορειβατικά άρβυλα που μετά από 10 χρόνια χρήσης διατηρούνται ακόμη καινούργια, επαληθεύουν τα χαρακτηριστικά τους γιατί όντως παραμένουν 10 χρόνια αχρησιμοποίητα μετά την πρώτη εξόρμηση, αφού κάποιο συνήθως φτηνότερο αλλά μαλακότερο ζευγάρι πεζοπορίας ανέλαβε να ξεκουράσει τα πόδια τους μετά το πρώτο περδικοκυνήγι. Παρ’ όλο που βρίσκω πολλές ομοιότητες σ’ αυτές τις συμπεριφορές με τις φίλες μου, που αγωνιούν να μάθουν τη μόδα της επόμενης σεζόν πριν ακόμη βγει, εξακολουθώ να περνάω ώρες ψάχνοντας κυνηγετικά ρούχα, αλλά για λόγους τελείως λειτουργικούς. Για λόγους δηλαδή που θα πήγαινε να αγοράσει ρούχα καθημερινής χρήσης ένας άντρας που δεν συμπαθεί την ενασχόληση των γυναικών με τη μόδα. Γιατί μη μου πείτε ότι έχετε δει πολλούς άντρες να πηγαίνουν μόνοι τους να αγοράσουν κάλτσες! Από τότε όμως που οι κάλτσες (ορειβατικές ή μη) μπήκαν στα οπλοπωλεία ξενοιάσαμε όλες από την υποχρέωση να αγοράζουμε ένα επιπλέον ρούχο γι’ αυτούς. Και επειδή μετά την κυνηγετική περίοδο τους αρέσει να αισθάνονται κυνηγοί, συνεχίζουν για κάποιες εβδομάδες να φοράνε τα άρβυλα (μερικοί και για όλη την καλοκαιρινή περίοδο) κι έτσι οι ορειβατικές κάλτσες που μόνοι τους διαλέξανε τους βολεύουν μια χαρά. Τι κι αν έχει έξω 38 βαθμούς;
Όμως, όποια από μας έχει δοκιμάσει τη διαφορά θερμοκρασίας τα χαράματα, για μαύρες τσίχλες, και στις 11 το πρωί που ο ήλιος έχει ανέβει αρκετά, όποια φαντάστηκε ότι το καρτέρι είναι πολύ πιο ανώδυνο από το περπατητό κυνήγι και γνώρισε το ξεροβόρι σε πλήρη ακινησία 2 ή 3 ωρών, σίγουρα έχει πολύ ουσιαστικότερους λόγους να ασχολείται με το ντύσιμό της. Οι καλές κάλτσες, τα ισοθερμικά εσώρουχα, ένα αρκετά εφαρμοστό γιλέκο που θα βοηθήσει τα φυσίγγια να «δέσουν» με το σώμα, χωρίς να σε τραβάνε πίσω σαν να θέλουν να σε γυρίσουν στο αυτοκίνητο, δεν είναι πολυτέλεια ή μόδα, αλλά απαραίτητη προϋπόθεση. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σε κάθε τομέα. Ανακαλύπτεις κάποιες φορές ότι οι άντρες στα πάθη τους γίνονται χειρότεροι από μας στην αναζήτηση της εικόνας, της μάρκας ή των τύπων…
Άσε τα όπλα! Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί τα 200 γραμμάρια περισσότερα ή λιγότερα παίζουν ρόλο σε έναν κυνηγό, ιδιαίτερα όταν τα 9 στα 10 κυνήγια που κάνει είναι καρτερίσια. Στο πολύωρο περπάτημα το καταλαβαίνω! Ελαφρύ όπλο μού έλεγαν όλοι μέχρι να αποκτήσω το πρώτο μου τουφέκι. Αλλά αυτό που είναι σημαντικότερο είναι να ρίχνεις και να το απολαμβάνεις και όχι να ψάχνεις, μια το μάγουλό σου, μια τον ώμο σου, τι θα μελανιάσει πρώτο. Βαρύ να ‘ναι και να μην κλοτσάει. Αυτό είναι που ψάχνω σε ένα όπλο! Και περίλυποι όλοι μου εξηγούν ότι για να μην κλοτσάει είναι καλύτερα να είναι καραμπίνα κι όχι δίκαννο. Περίλυποι γιατί λέει το παραδοσιακό, το ωραίο και το «καθωσπρέπει» είναι το παραδοσιακό δίκαννο ή το πιο μοντέρνο σούπερ ποζέ! Σιγά τα λάχανα! Ένα όπλο να μην κλοτσάει και να μπορώ να ευχαριστιέμαι το κυνήγι μου, ψάχνω. Δεν είχα καμιά σκοτούρα να μοιάσω στον παππού του μπάρμπα μου με το παραδοσιακό δίκαννο, ούτε στους σκοπευτές της Ολυμπιάδας με το σούπερ ποζέ. Κι όταν τους τα λες όλα αυτά, οι απαντήσεις γίνονται πολύ συγκεκριμένες και οι απόψεις μπαίνουν στο τραπέζι με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο: «Τόσα ξέρεις, τόσα λες» ή «Δεν ξέρεις ακόμη, αργότερα όταν αγαπήσεις πραγματικά τα όπλα θα καταλάβεις». Προς το παρόν, προτιμάω να αγαπάω… τα ζυγωματικά μου και τον ώμο μου και να απολαμβάνω το κυνήγι μέσα από την ευκολία του κι όχι μέσα από τις δυσκολίες του.
«Κυνηγήσαμε όλο το πρωί με μείον 10» καμαρώνουν κάποιοι και το νιώθεις μέσα σου ότι αν είχαν κάνει ακριβώς το ίδιο κυνήγι σε ανθρώπινες θερμοκρασίες, δεν θα τους είχε ευχαριστήσει τόσο. Κάτι σαν επιβεβαίωση τελικά αποζητάνε οι περισσότεροι άντρες στο κυνήγι κι όχι τη χαλάρωση και την απόλαυση που εμένα τουλάχιστον μου προσφέρει η φύση με το όπλο στο χέρι. Δεν λέω, κατά βάθος οι περισσότεροι στο κυνήγι γίνονται πολύ καλύτεροι. Θυμίζουν κάτι από τα χαρακτηριστικά ενός μικρού παιδιού. Η φύση και τα πάθη, όταν συνδυαστούν, γαληνεύουν τον άνθρωπο και τον κάνουν να δείχνει πάντα καλύτερος. Όμως, όλο αυτό το κόλλημα με τις αντιξοότητες που από τη μια θέλουμε να τις αποφεύγουμε και από την άλλη μας επιβεβαιώνουν και καμαρώνουμε γι’ αυτές, μου είναι εκτός από αδιάφορο και ακατανόητο.
Εκεί όμως που εξοργίζονται δεν είναι όταν θεωρούν ότι έχω διαφορετική άποψη στο όπλο μου ή στο κυνηγετικό μου ντύσιμο. Είναι όταν δηλώνω μη σχετική με τα κυνηγόσκυλα και εκφράζω απλές, λογικότατες κατά τη γνώμη μου απορίες. Γυρνάμε από το κυνήγι και η ιρλανδέζα μας, η Σάλι, που μας συνοδεύει, έχει άμεση ανάγκη από μία ώρα χτένισμα γιατί βατσινιές και κάθε είδους αγκαθωτά κουρκουμπίνια της φύσης έχουν γεμίσει τα αφτιά της, την ουρά της, τις μασχάλες και δεν ξέρω τι άλλο. Αλίμονό σου, όμως, αν ρωτήσεις γιατί δεν διαλέγουν στο κυνήγι ένα κοντότριχο σκυλί, ένα Πόιντερ ή ένα Κούρτσχααρ και επιλέγουν οι περισσότεροι Σέττερ! Σε κοιτάνε σαν να τους έχεις πει το πιο παράλογο πράγμα στον κόσμο κι αν δοκιμάσουν να «κατέβουν στο επίπεδό σου» και να σου απαντήσουν, αμέσως ισχυρίζονται ότι ένα μακρύτριχο σκυλί, όπως τα Σέττερ, κρυώνει πολύ πιο δύσκολα σε σχέση με ένα κοντότριχο.
Έχω δει πολλά Πόιντερ να τρέμουν, άλλα έχω δει κι εξίσου πολλά Σέττερ. Κούρτσχααρ δεν θυμάμαι να είδα ποτέ μου να τρέμει στο κυνήγι από το κρύο. Δεν ξέρω σίγουρα, εκείνοι ξέρουν περισσότερα από μένα. Εγώ απλές απορίες εκφράζω γιατί φρικάρω στην ιδέα ότι μπορεί και τα σκυλιά να είναι τελικά ένα είδος μόδας. Το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρη είναι ότι όπως καμαρώνουν οι άντρες κυνηγοί για τις αντιξοότητες που ζήσανε σε μια τρισκατάρατη παγωμένη μέρα στο βάλτο, με τον ίδιο τρόπο καμαρώνουν για πράγματα που εμένα με αγχώνουν στο σκύλο μου. «Σαρώνει το βουνό σε χρόνο dt!», τους ακούω συχνά να λένε, «ανοίγεται του σκοτωμού, αλλά ελεγχόμενα». Κι εγώ απορώ, γιατί πρέπει το σκυλί να αλλάζει νομό τρεις φορές την ημέρα; Δεν λέω, καταλαβαίνω ότι θα ελέγξει μεγαλύτερο μέρος κι έχει πιθανότητες να βρει περισσότερα θηράματα, όμως τι να το κάνω αν εγώ είμαι στην Καρδίτσα κι εκείνο φερμάρει στα Τρίκαλα; Να ηρεμήσω θέλω, να περπατήσω, να απολαύσω καθαρό αέρα κι αν τα καταφέρω (πρέπει να ομολογήσω ότι σπάνια μου συμβαίνει), να ευχαριστηθώ και μια εύστοχη βολή. Δεν τσακώθηκα στο κάτω–κάτω της γραφής ούτε με τη φύση, ούτε με τα θηράματα.
Κάπου εδώ, όμως, πρέπει να σταματήσω τις γκρίνιες γιατί φοβάμαι ότι στην επόμενη κυνηγετική περίοδο θα δυσκολευτώ να βρω παρέα για το κυνήγι. Μάλλον θα είναι παρεξηγημένοι όλοι μαζί μου με όσα τους σούρνω. Κι όσο για τον Αύγουστο, καμία διάθεση δεν έχω με 40 βαθμούς υπό σκιάν να είμαι καταμεσής στα λιόσπορα της Μακεδονίας και να περιμένω τα τρυγόνια που έχουν ήδη περάσει από της Παναγίας. Προτιμώ την εποχή εκείνη να απολαμβάνω τα μπάνια μου σε κάποια παραλία. Αργότερα, όμως, θα μου στοιχίσει πάρα πολύ αν δεν είμαι και πάλι στη γνώριμη κυνηγοπαρέα μου να σχολιάζω, να περνάω μοναδικές στιγμές και να απολαμβάνω τις εκκεντρικότητες, τα κολλήματα, γιατί όχι και τις ακαταλαβίστικες για μένα επιλογές τους, που όμως συνθέτουν αυτόν τον αλλιώτικο κόσμο που αγάπησα και που κάθε μέρα που περνάει μ’ αρέσει και περισσότερο.
