Σε ένα γωνιακό καφενείο, στην οδό Αριστοτέλους στον Εύοσμο της Θεσσαλονίκης, κάθε βράδυ μαζεύονταν παρέα φίλων και συζητούσαν για τα τερτίπια του λαγού, τις ράτσες των σκύλων και κάθε είδους κυνηγετικά θέματα. Ο ιδιοκτήτης του καφενείου μοιράζεται τις σκέψεις και τις συζητήσεις που έκανε μαζί με την όμορφη παρέα…
Όπως λέει και το γνωστό τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου, η ιστορία πολλές φορές δεν γράφεται από σπουδαίους και δυνατούς, αλλά από μικρές παρέες ωραίων ανθρώπων. Άνθρωποι απλοί που δεν κατέχουν υψηλές θέσεις με δύναμη και παχυλούς μισθούς, αλλά μοχθούν για να τα βγάλουν πέρα και τελικά καταφέρνουν με πίστη και κοινή προσπάθεια να κάνουν όμορφα έργα. Μια τέτοια παρέα που την ενώνει η αγάπη των μελών της για το παραδοσιακό κυνήγι και την ελληνική φύση, γνώρισα πριν λίγο καιρό στη Θεσσαλονίκη.
Παρέες που γράφουν ιστορία
«Εδώ και χρόνια, όλοι οι φίλοι, πάνω από 20 άτομα, που κυνηγάμε μαζί, βρισκόμασταν πολύ συχνά σε ένα καφενείο και συζητούσαμε για –τι άλλο; – παρά για το κυνήγι», περιγράφει ο ιδιοκτήτης και συνεχίζει. «Ο ιδιοκτήτης, όμως, του καφενείου θέλησε να το πουλήσει και έτσι η παρέα μας θα έμενε χωρίς… έδρα. Μετά από τις προτροπές των φίλων μου, αποφάσισα να πάρω εγώ το καφενείο πριν από περίπου τέσσερα χρόνια». Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο ιδιοκτήτης ήταν διπλωματούχος μηχανικός αυτοκινήτων και διατηρούσε δικό του συνεργείο και ο λόγος που αγοράστηκε το καφενείο είναι μόνο για την παρέα που ήθελε να έχει ένα δικό της στέκι όπου πέρα από τις στιγμές χαλάρωσης που θα προσφέρει, θα είναι και ο τόπος εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων.
Λαγο-πρωτάθλημα
«Πριν πολλά χρόνια, όλοι οι φίλοι που ασχολούμασταν αποκλειστικά με το κυνήγι του λαγού, αποφασίσαμε να διοργανώσουμε ένα άτυπο λαγοπρωτάθλημα το οποίο δεν έχει κανένα ίχνος ανταγωνισμού και επίδειξης μεγάλων νούμερων σκοτωμένων λαγών, που θα απαξίωναν το ίδιο το κυνήγι, αλλά αποτελεί μια ευγενική καταμέτρηση των λαγών που έχουν καρπωθεί νόμιμα κατά τη διάρκεια των κυνηγετικών εξόδων.
Κάθε μέλος του πρωταθλήματος δηλώνει στην αρχή της κυνηγετικής περιόδου την παρέα του και του εξηγούνται οι όροι. Πολύ απλά, μετά από κάθε πετυχημένη εξόρμηση, ο κυνηγός πηγαίνει στο καφενείο τον λαγό που έχει θηρευτεί, φυσικά με νόμιμο τρόπο, ο οποίος και μαρκάρεται. Στη συνέχεια, οι επιτυχίες καταγράφονται στο ειδικό καταστατικό που διατηρείται στο καφενείο και μετά, όπως καταλαβαίνετε, αρχίζουν τα πειράγματα και τα καλαμπούρια…», λέει ο ιδιοκτήτης και συνεχίζει.
Το κύπελλο
«Φυσικά, όπως σε κάθε πρωτάθλημα έτσι και στο δικό μας, επιβραβεύεται ο πιο άξιος και αποπέμπεται ο τελευταίος. Με τη λήξη της κυνηγετικής περιόδου, γίνεται η καθιερωμένη πλέον απονομή των κυπέλλων. Έτσι και φέτος, έγινε πριν λίγες μέρες σε εορταστική ατμόσφαιρα η ετήσια εκδήλωση βράβευσης των πρωταθλητών. Πλήθος κυνηγών συγκεντρώθηκε στο καφενείο μεταξύ των οποίων και οι πρόεδροι γειτονικών Κυνηγετικών Συλλόγων, καθώς και επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στο χώρο οι οποίοι, μάλιστα, προσέφεραν και πολλά δώρα. Για την ιστορία, ο Γιώργος ήταν ο κυνηγός με τους περισσότερους λαγούς και κέρδισε ένα δίκαννο. Τα νούμερα δεν τα αναφέρουμε γιατί δεν έχουν αξία και δεν θέλουμε να εντυπωσιάσουμε κανέναν. Ο δεύτερος κέρδισε μία κούτα φυσίγγια και ο τελευταίος μία… σφεντόνα», λέει χαριτολογώντας ο ιδιοκτήτης.
Διδάσκουν ήθος
Πέρα όμως από αυτές τις ευχάριστες στιγμές, το πρωτάθλημα, τις συγκεντρώσεις, τα δώρα και τις άλλες εκδηλώσεις της παρέας, υπάρχουν και οι δύσκολες στιγμές. Εκεί, όπως λέει και η λαϊκή παροιμία πως “οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα”, η παρέα του Ευόσμου διατηρείται δεμένη και πλέον η αγάπη για τον συνάνθρωπο γίνεται πράξη. Έτσι, όπως μας εξηγεί ο ιδιοκτήτης, «οι φίλοι δεν είναι μόνο για τα καφενεία και τα καλαμπούρια. Οι πραγματικοί φίλοι φαίνονται στις δύσκολες στιγμές. Η παρέα μας έχει πολλές φορές σταθεί δίπλα σε κάποιον που το έχει ανάγκη. Χαρακτηριστικά να αναφέρω ότι δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε κάνει αιμοδοσία για κάποιον κυνηγό ή συγγενή του που χρειάστηκε αίμα. Επίσης, έχουμε αρκετές φορές βοηθήσει κάποιον φίλο που το είχε ανάγκη».
Εθελοντικές δραστηριότητες
«Από την άλλη πλευρά, σχετικά με την προστασία της φύσης και της άγριας πανίδας, είμαστε πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουμε με κάθε τρόπο. Έχουμε πάρει μέρος εθελοντικά σε κατασβέσεις πυρκαγιών, δενδροφυτέψεις και άλλες φιλοπεριβαντολλογικές δραστηριότητες, όπως στο πρόγραμμα βελτίωσης βιοτόπων που οργανώνουν οι κυνηγετικοί σύλλογοι. Πραγματικά χαιρόμαστε και είμαστε περήφανοι που μπορούμε και κάνουμε όλα αυτά τα πράγματα, λειτουργώντας ως μια ομάδα που την ενώνει η αγάπη των μελών της για το κυνήγι και το βουνό. Έτσι ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους φίλους. Ο Κώστας ο Αλεπάς, ο Κλεάνθης, ο Μουρατίδης, ο Φίλιος, ο Λαζαρίδης, ο Φάκης, ο Τσιφρίδης, ο Φώτης, ο Στάθης, ο Τυράς, ο Σταύρος, ο Στράτος, ο Μπάμπης, ο οπλουργός, ο Δημητράκης, ο Μιχάλης και ο Τάσος είναι οι “αρχηγοί” των ομάδων των λαγοκυνηγών που έλαβαν μέρος στο περσινό λαγοπρωτάθλημα και αποτελούν τον κορμό της μεγάλης παρέας μας».
Στον Εύοσμο του 1950
Ο ιδιοκτήτης μας εξηγεί πως στον Εύοσμο που σήμερα αριθμεί πάνω από 120.000 κατοίκους, πριν κάποια χρόνια κυνηγούσαν ακόμη και λαγούς!
«Ξεκίνησα από πολύ μικρή ηλικία να ασχολούμαι με το κυνήγι. Ευτυχώς για μένα, ο παππούς μου, ο πατέρας μου, καθώς και όλα τα αδέρφια της μητέρας μου ήταν κυνηγοί κι έτσι μπήκα στην κυνηγετική οικογένεια από παιδί. Γεννήθηκα κα μεγάλωσα στον Εύοσμο όπου και έκανα τα πρώτα μου κυνηγετικά βήματα. Τότε, βέβαια, η περιοχή ήταν πολύ διαφορετική από ότι είναι σήμερα. Θυμάμαι ότι οι περισσότερες περιοχές εδώ ήταν χωράφια και μάλιστα υπήρχαν τότε ακόμη και λαγοί. Ο καλύτερος λαγότοπος της περιοχής ήταν μια περιοχή τού Ωραιοκάστρου, γνωστή στους παλιούς ως τσιφλικάκι. Εκεί, όλοι οι συγγενείς ανεβαίναμε τα σαββατοκύριακα με ένα αυτοκίνητο και λύναμε τα σκυλιά μας. Θυμάμαι, μάλιστα, ότι οι πιο μακρινές εξορμήσεις μας ήταν στις Πέντε βρύσες και στον Άγιο Βασίλειο του Λαγκαδά. Τώρα, όλα αυτά μπορεί να ακούγονται λίγο παράξενα και αστεία μια και σήμερα με τους μεγάλους δρόμους και τα τετρακίνητα θηρία αυτοί οι προορισμοί είναι προσβάσιμοι σε λίγα λεπτά, αλλά εκείνη την εποχή ήταν ένα πραγματικά μεγάλο ταξίδι. Από εκείνα τα χρόνια και δίπλα σε πραγματικούς κυνηγούς διδάχτηκα το κυνήγι του λαγού που είναι και το αγαπημένο μου κυνήγι».
Λαγοκυνηγός από… τζάκι
«Πριν πολλά χρόνια, παρέα με κάποιους φίλους, έκανα μια στροφή και ξεκίνησα να κυνηγάω πουλιά. Έτσι πήρα πουλόσκυλα και κυνηγούσα πέρδικα, ορτύκι και μπεκάτσα. Αυτή η περίοδος κράτησε περίπου τρία χρόνια. Τόσο χρειάστηκε για να καταλάβω ότι αυτό το κυνήγι δεν έκανε για μένα και δεν μου ταίριαζε, μια και λόγω… κληρονομικότητας είχα μέσα μου τα γονίδια του λαγοκυνηγού. Έτσι, πολύ γρήγορα έφτιαξα λαγόσκυλα και από τότε κυνηγω μόνο λαγό. Το κυνήγι του λαγού είναι για μένα το πιο ενδιαφέρον, το πιο τεχνικό και το πιο συνταρακτικό κυνήγι».
Από τον αφτιά στον κάπρο
«Μετά από πρόσκληση κάποιων φίλων που κυνηγούν αγριογούρουνα στη Δράμα, αποφασίσαμε με την παρέα μου να πάμε να κυνηγήσουμε κι εμείς μαζί τους. Βέβαια, ως παθιασμένοι κυνηγοί του λαγού, δυσκολευτήκαμε πολύ να αποφασίσουμε πως πρέπει να περάσουμε ένα κυνηγετικό σαββατοκύριακο χωρίς κυνήγι λαγού και έτσι σκεφτήκαμε να πάρουμε μαζί κι ένα από τα σκυλιά μας ώστε μετά το γουρούνι να το λύσουμε για να κυνηγήσουμε. Έτσι και έγινε και ένα καλό πρωί του χειμώνα που μας πέρασε, ξεκινήσαμε με μισή καρδιά μαζί με την παρέα και τη σκύλα του Φίλιου για τη Φτεριά της Δράμας.
Όταν φτάσαμε εκεί και αφού μαζεύτηκε όλη η ομάδα μας, ο αρχηγός έδωσε τις οδηγίες στον καθένα και οι ιχνηλάτες ξεκίνησαν για να “κόψουν” τα φρέσκα πατήματα των γουρουνιών. Μετά από κάποιες ώρες, όταν τελικά αποφασίστηκε πού θα γίνει η παγάνα, πήρε ο καθένας το πόστο του στα καρτέρια. Είχε πάει ήδη μεσημέρι όταν έπεσαν οι πρώτες τουφεκιές από την παγάνα. Τελικά τα γουρούνια ήταν περασμένα και έτσι η παγάνα μας τελείωσε άδοξα. Ωστόσο, χωρίς να απογοητευτούμε από αυτό, ζητήσαμε από τον αρχηγό της ομάδας να μας αφήσει να λύσουμε τη σκύλα του Φίλιου για να κυνηγήσουμε λαγό, μια και το κυνήγι του γουρουνιού είχε τελειώσει για εκείνη την ημέρα. Εκείνος δεν μας το αρνήθηκε και ο Φίλιος με συνοπτικές διαδικασίες έλυσε τη σκύλα του και έπιασε ένα καρτέρι».
Η ώρα του λαγού
«Η ώρα είχε πάει σχεδόν τρεις όταν λύθηκε το σκυλί και σε λιγότερο από δέκα λεπτά είχε πιάσει το ντορό. Εγώ ακόμη γύριζα από το καρτέρι του γουρουνιού και ήμουν αρκετά μακριά όταν άκουσα το σκυλί να γαβγίζει και αμέσως από πίσω να πέφτει και μια τουφεκιά. Το σκυλί όμως συνέχισε να κυνηγάει και να παίρνει πορεία προς το μέρος μου, αν και όπως είπα η απόσταση που μας χώριζε ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Εκείνη τη στιγμή εγώ ήμουν μαζί με το φίλο μου τον Μαργαρίτη τον Μήτσο και περπατούσαμε σε ένα πολύ στενό μονοπάτι κάτω από τεράστιες οξιές. Σε έναν μικρό λαιμό που έκανε το βουνό, είπαμε να σταθούμε όχι τόσο για να κάνουμε καρτέρι, γιατί δεν περιμέναμε ότι ο λαγός θα έφτανε ποτέ σε εμάς, αλλά για να παρακολουθούμε όλη την πορεία του κυνηγιού».
Θα με κάνεις δολοφόνο
«Για να πειράξω τον Μήτσο έκανα άλλο ένα βήμα παραπάνω από αυτόν και στεκόμουν λίγο πιο μπροστά του ώστε υποτίθεται να χτυπήσω εγώ πρώτα το λαγό και όχι αυτός. Εκείνος πίσω μου όλο μουρμούριζε και έλεγε χαριτολογώντας “θα με κάνεις δολοφόνο” μια και ήθελε αυτός να είναι μπροστά. Τελικά ο σκύλος σταμάτησε να ακούγεται και μόνο ο Μήτσος συνέχισε να μουρμουρίζει. Ξαφνικά ακούσαμε έναν χαρακτηριστικό θόρυβο σα να περπατούσε κάτι πάνω στα ξερά φύλλα της οξιάς. Στην αρχή σκέφτηκα πως ήταν κανένα γουρούνι. Δεν πέρασε πολλή ώρα όταν ένας λαγός, που έτρεχε σα σφαίρα, πλησίαζε προς το μέρος μου. Σήκωσα το όπλο και έριξα δύο σφαίρες, αλλά ο λαγός συνέχισε την πορεία του. Κατάλαβα όμως ότι τον είχα πετύχει γιατί αμέσως μετά, πίσω από ένα πύκνωμα του δάσους, τον άκουσα να πέφτει. Ο Μήτσος από πίσω μου πίστεψε ότι δεν τον είχα πετύχει κι επειδή δεν είχα αφήσει αυτόν μπροστά, άρχισε να βρίζει και να φωνάζει. Τελικά του είπα ότι ο λαγός σκοτώθηκε και εκείνος πήγε και τον πήρε, νευριασμένος που έχασε μια τέτοια τουφεκιά».
Δύο σε μία ώρα
«Στο δρόμο του γυρισμού, μέσα στο στενό μονοπάτι, έπρεπε πάλι να περπατάμε ο ένας πίσω από τον άλλο. Έτσι εγώ πάλι πήγαινα μπροστά από τον Μήτσο που πλέον είχε γίνει μπαρούτι από τα νεύρα του μετά και την τουφεκιά του λαγού. Ο σκύλος όμως που είχε παρατήσει τον πρώτο λαγό στο δρόμο της επιστροφής προς τον Φίλιο, έπιασε και άλλον ντορό από άλλο λαγό και χωρίς να περάσει πολλή ώρα από την τουφεκιά, άρχισε να γαβγίζει το δεύτερο λαγό. Εμείς όμως είχαμε φτάσει σχεδόν στο μέρος που κυνηγούσαν λαγό τα παιδιά, όταν ακούσαμε ξανά το σκύλο και έτσι σταθήκαμε ξανά ακίνητοι και περιμέναμε. Ο Μήτσος από πίσω μου έλεγε και ξαναέλεγε “φύγε από μπροστά μου να μη γίνω δολοφόνος”, εγώ του έλεγα να κάνει ησυχία να μη μας ακούσει ο λαγός και εκείνος νευρίαζε ακόμη πιο πολύ. Ξαφνικά ακούω πάλι τον ίδιο θόρυβο και γυρίζω και βλέπω το λαγό να έρχεται ίσα προς τα πάνω μου. Σηκώνω το όπλο και με μία τουφεκιά βλέπω και το δεύτερο λαγό να πέφτει μέσα σε μία ώρα. Ο Μήτσος πίσω μου είχε γίνει πύραυλος και δεν πίστευε στα μάτια του. Τελικά φτάσαμε στο μέρος που ήταν μαζεμένη η παρέα και πανηγυρίσαμε τους δύο λαγούς στο κυνήγι του αγριογούρουνου».
