Το κυνήγι του αγριόχοιρου, είναι ένα κυνήγι για λίγους που απαιτεί ειδικές γνώσεις και ικανότητες που δυστυχώς δεν διαθέτουμε όλοι μας. Αν λοιπόν βρεθεί η ευκαιρία να το πραγματοποιήσει κάποιος με ένα κυνηγό που οι ικανότητες και οι γνώσεις του είναι απλά σπάνιες, τότε μιλάμε για ανεπανάληπτη εμπειρία!
Έχοντας την εικόνα και τις παραστάσεις από το κυνήγι του αγριόχοιρου, ετοιμάστηκα για ένα κλασικό κυνήγι παγάνας αγριόχοιρου, παίρνοντας το αντίστοιχο εξοπλισμό.
Φορτώθηκα τα πορτοκαλί μου γιλέκα, τα παγούρια μου, καφεδάκια, κολατσιό και σοκολάτες, για τις ατελείωτες ώρες αναμονής στα βαρετά και άτυχα καρτέρια που συνήθως με τοποθετούν οι θείοι μου και τα ξαδέλφια μου. Το φυσσεγκλίκι γεμάτο και απείραχτο χρόνια τώρα, με δράμια και μονόβολα στολισμένα, με σειρά και χρώμα ζηλευτή και ανέγγιχτη. Πώς τυχαίνει και δεν περνά ποτέ τίποτα από εμένα και χτυπιούνται όλα τα αγριογούρουνα στο διπλανό καρτέρι… ακόμη να καταλάβω. Ελπίζοντας σε καλύτερη τύχη, αποδέχτηκα την πρόσκληση από φίλο στην Κομοτηνή που είχαμε γνωριστεί σε παλιότερο κυνήγι αγριόχοιρου, για να γνωρίσω την ορεινή Ροδόπη και να βρω καινούργιο μέρος για μπεκάτσα. Μου υποσχέθηκε, ότι θα μου έδειχνε πολλά μέρη που πιάνει μπεκάτσα και φυσικά δεν μπορούσα να αντισταθώ στην πρόσκλησή του.
Μονάχοι στην ερημιά
Με τον κ. Δημήτρη, είχαμε κοινό φίλο τον αείμνηστο κ. Γκαιφύλλια Ηλία, που μας άφησε με απροσδόκητο τρόπο. Το σημείο συνάντησή μας είχε οριστεί μετά από επιμονή του από την προηγούμενη του κυνηγίου, για να φάμε μαζί σε ταβερνάκι της Κομοτηνής και να ανταλλάξουμε απόψεις για το αγαπημένο μας κυνήγι και το μέλλον του. Περίμενα να γνωρίσω και τα υπόλοιπα μέλη της παρέας, αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη, δεν υπήρχαν άλλοι κυνηγοί. Βέβαια, δεν ανέφερα τίποτα. Αρκέσθηκα στα κοψίδια και στο υπέροχο κρασί της Κομοτηνής.
«Φρέναρα» όμως όταν άκουσα από το στόμα του κ. Δημήτρη ότι θα φεύγαμε αμέσως μετά το φαγητό για το βουνό.
Στη διαδρομή προσπαθούσα να προσανατολιστώ και να καταλάβω την κατεύθυνση και την τοποθεσία που είχε επιλεγεί από τον κ. Δημήτρη για το κυνήγι μας. Όσο περνούσε η ώρα, η συζήτηση λιγόστευε και επερχόταν η νύστα στα μάτια μου… Ξαφνικά με ξύπνησε ο κ. Δημήτρης και μου είπε ότι φτάσαμε.
Παραξενεύτηκα όταν παρατήρησα ότι δεν υπήρχαν σκύλοι πουθενά τριγύρω μας. Κυνήγι αγριόχοιρου με δύο άτομα και χωρίς σκύλους ποτέ μου δεν είχα φανταστεί.
Προσπαθώντας το ακατόρθωτο
Είχε αρχίζει να χαράζει και η υγρασία «τρυπούσε» τα ρουθούνια μου. Βυθίσθηκα για τα καλά στη ζεστασιά του μπουφάν μου και περίμενα υπομονετικά τις οδηγίες του κ. Δημήτρη, ο οποίος είχε εξαφανιστεί για αρκετή ώρα και εμφανίσθηκε μπροστά μου ξαφνικά κόβοντάς μου τη χολή.
Τότε αποφάσισε να μου εξηγήσει. Θα κάναμε κυνήγι αγριόχοιρου με ιχνηλασία. Ο κ. Δημήτρης ήταν ένας από αυτούς που έβλεπα στις ταινίες και πίστευα ότι δεν υπάρχουν. Ήταν ένας μοναχικός ιχνηλάτης. Τα μάτια μου έλαμψαν όταν μου εξήγησε τι ακριβώς θα προσπαθούσαμε να καταφέρουμε. Στόχος μας ήταν να βρούμε τα θεριά στο γιατάκι τους την ώρα του ύπνου. Χωρίς φωνές, χωρίς κραυγές, χωρίς σκύλους. Με αναζήτηση των ιχνών και των σημαδιών που θα άφηναν στο δάσος κατά τη διάρκεια της βραδινής βοσκής τους.
Φρόντισε να με απαλλάξει από τον περιττό εξοπλισμό, το μοναδικό και το μοναδικό που με άφησε να πάρω μαζί ήταν το τουφέκι μου, τρία φυσίγγια και κατάφερα να πάρω και μια σοκολάτα στα κρυφά. Τίποτα άλλο. Όλα τα υπόλοιπα τα έκρινε περιττά ακόμη και το τυχερό μου καπέλο.
Μου έδειξε πώς και που ακριβώς θα κινηθούμε. Μου έδωσε να καταλάβω πως και ο παραμικρός θόρυβος μπορεί να αποβεί μοιραίος για να επιτύχουμε το στόχο μας. Κατάλαβε εύκολα πόσο περίεργος είμαι και μου υποσχέθηκε ότι θα επιλύσει κάθε απορία μου στο τέλος, δίνοντάς μου να καταλάβω ότι το μόνο μέσω συνεννόησης μας θα ήταν η νοηματική. Αφού πείσθηκε ότι κατάλαβα τα πάντα, αφαίρεσε τον αορτήρα από το τουφέκι μου και ξεκινήσαμε.
Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει
Περπατούσαμε για αρκετή ώρα αμίλητοι και τον ακολουθούσα πιστά μέχρι το σημείο που μου είχε υποδείξει. Το περπάτημά μου προσπαθούσα να το προσαρμόσω στο έδαφος ώστε να μην προκαλώ τον παραμικρό περιττό ήχο. Δεν είχα δει ούτε ίχνος, ούτε σημάδι που να πρόδιδε την ύπαρξη αγριόχοιρων, απλά περπατούσα. Ξαφνικά, ο κ. Δημήτρης σταμάτησε και άρχισε να μου εξηγεί. «Ακολουθούμε εδώ και ώρα ένα μονιά…» μου είπε. Να πω τη μαύρη αλήθεια, εγώ δεν κατάλαβα τίποτα όση ώρα περπατούσαμε αλλά έδειξα ότι γνώριζα τι εννοεί και συμφωνούσα απόλυτα μαζί του.
Βλέποντάς με να ανασαίνω κανονικά, μου έκανε νόημα να συνεχίσουμε. Μου έδειξε τα πατήματα του μονιά και μου είπε ότι ζύγιζε περίπου 120 κιλά. Μου έδειξε που σκάλισε το έδαφος, που έξυσε τη ράχη του, που σταμάτησε να ακούσει τους θορύβους τους δάσους και όσο περνούσε η ώρα, άρχισα να βλέπω σαν εικόνα το μονιά που ακολουθούσαμε. Είχα προσαρμοστεί στο δάσος αλλά ο ιδρώτας πλημμύριζε τα πάντα και η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Στην αρχή ήταν η κούραση, μετά κατάλαβα ότι ήταν η ένταση σε συνδυασμό με αδρεναλίνη και πολύ αργότερα η αγωνία μου μην κάνω οποιοδήποτε λάθος και καταστρέψω τον κόπο μας. Αυτό που μπορώ να θυμηθώ εντονότερα, είναι το περπάτημα. Δεν ήθελα να σκέφτομαι την επιστροφή αλλά δεν έφευγε από το μυαλό μου. Σε περίπτωση που στεκόμασταν και τυχεροί και είχαμε και επιπλέον βάρος, ούτε να το σκέφτομαι δεν ήθελα. Δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ ή όχι σε περίπτωση που καταφέρναμε να χτυπήσουμε το διάσημο μονιά. Έμαθα τις συνήθειές του, τα βήματά του, της τροφικές του προτιμήσεις, ήθελα πολύ να τον συναντήσω. Το δέντρο με τα άγρια φιρίκια, μας έδειξε ότι ο περιπατητής μας ήτανε χορτάτος διότι ενώ ήταν πεσμένα αρκετά κάτω από αυτό, εκείνος αρκέσθηκε σε πολύ λίγα αφήνοντας τα ίχνη του παντού.
Με κομμένη την ανάσα
Επιτέλους κάναμε τη δεύτερη στάση μας. Είχε μεσημεριάσει. Τώρα όμως δεν αλλάξαμε κουβέντα. Με νοήματα μού έδωσε να καταλάβω ότι έπρεπε να γεμίσω το όπλο μου. Μετά μου έδειξε προς μια κατεύθυνση που προφανώς εκεί κοιμόταν το φιλαράκι μας.
Το μέρος που είχε επιλέξει ήταν πολύ πυκνό, σε μια μεγάλη νεροφαγιά. Μου έδειξε που να σταθώ και μου όρισε το χώρο που θα τουφέκιζα αν κατάφερνε και γλίτωνε από τον ίδιο. Η αγωνία έφτασε στα μέγιστα. Όλη η κούραση εξαφανίστηκε και όλες οι δυνάμεις και οι αισθήσεις, επικεντρώθηκαν στα τελευταία βήματα του κ. Δημήτρη. Τον έβλεπα πώς προσέγγιζε το γιατάκι του μονιά και ταυτόχρονα προσπαθούσα να αναπνεύσω πιο σιγά. Όταν σήκωσε το τουφέκι του, σάστισα και περίμενα να ακούσω την τουφεκιά. Τον είδα που με πολύ γρήγορα βήματα άλλαξε κατεύθυνση και κατάλαβα ότι ο μονιάς μας πήρε χαμπάρι και προσπάθησε να ξεφύγει. Με ταχύτητα ο κ. Δημήτρης του έκοψε το δρόμο και με μια και μοναδική βολή τον ξάπλωσε. Πάλι τα φυσίγγια ανέγγιχτα σκέφτηκα και αμέσως μετά έτρεξα να δω. Σκοτωμένος δεν φαινόταν τρομαχτικός αλλά οι ατμοί που έβγαιναν από το τομάρι του και το μέγεθός του τον έκαναν μοναδικό.
Με άφησε εκεί δίπλα του, έφυγε για το αυτοκίνητο και μου εξήγησε ότι ήμασταν πολύ κοντά σε αυτό. Μας έκανε γύρους το αλάνι. Τον παρατηρούσα και έβλεπα πόσο δυνατός ήταν και το τρίχωμά του ήταν γυαλιστερό και καθαρό. Τα δόντια του λευκά και δυνατά, είχα σκοπό να τα ζητήσω από τον κ. Δημήτρη.
Θάρρος και τόλμη
Αν λοιπόν ποτέ σας καλέσουν σε ένα τέτοιο κυνήγι να πάτε οπωσδήποτε αλλά ξεκινήστε από τώρα προετοιμασία διότι εγώ έκανα να συνέλθω μια εβδομάδα από την κούραση και το πιάσιμο του σώματός μου. Το κουβάλημα δεν ήταν εύκολη υπόθεση και η ανηφόρα φάνταζε «Γολγοθάς» για δύο άτομα. Εκτός από τη φυσική κατάσταση και τη γνώση που απαιτούνται, χρειάζεται θάρρος και τόλμη να τριγυρίζεις τα δάση μόνος ακολουθώντας ένα ή πολλά θηρία.
Η πείρα είναι το μοναδικό εφόδιο που χαρακτηρίζει το μοναχικό θηρευτή και όλα τα άλλα τον συμπληρώνουν. Αν ποτέ ασχοληθώ με το κυνήγι του αγριόχοιρου ένας τέτοιος κυνηγός θέλω να γίνω… μοναχικός ιχνηλάτης-θηρευτής. Και όσο για την πείρα και τις γνώσεις, ξέρω που να απευθυνθώ.
Ευχαριστώ τον κ. Δημήτρη για την παρέα και την τιμή που μου έκανε να με αφήσει να τον ακολουθήσω και του υπόσχομαι την επόμενη φορά να λέω λιγότερα και να περπατάω γρηγορότερα.
