Το θηραματικό θαύμα που πρέπει να μας παραδειγματίσει…
Η Πελοπόννησος είναι ίσως το μοναδικό θετικό παράδειγμα θηραματικής ανάπτυξης του αγριογούρουνου στην Ελλάδα, που υλοποιήθηκε με καθαρή πρωτοβουλία των συλλόγων και της Κυνηγετικής Συνομοσπονδίας και όπως φαίνεται θα είναι το μοναδικό μετά από είκοσι χρόνια, γιατί δεν διαφαίνεται καμιά παρόμοια κίνηση ανά την επικράτεια.
Ήταν ένα πείραμα που πέτυχε και θα μπορούσε να αποτελέσει το κίνητρο για πολλά παρόμοια επιτεύγματα αναβάθμισης και αναπληθυσμού βιοτόπων της χώρας μας που είναι νεκροί από ενδημικά θηράματα. Το αγριογούρουνο στην Πελοπόννησο πέτυχε γιατί έχει από μόνο του μια δυναμική επιβίωσης, βρήκε ιδανικό τόπο για διατροφή και διαμονή, χωρίς εχθρούς ουσιαστικά, μια και ο λύκος δεν υπάρχει εδώ, οπότε δεν χρειάστηκε καμιά αναβάθμιση του βιότοπου, γιατί απλούστατα αν στη θέση του γινόταν απελευθέρωση φασιανού, είναι σίγουρο πως δεν θα υπήρχε ούτε φτερό από τις πρώτες μέρες, λόγω της προχειρότητας με την οποία ενεργούν οι περισσότεροι σύλλογοι, χωρίς υποδομή για την αναβάθμιση των βιοτόπων και την καταπολέμηση των επιβλαβών.
Πολλές άγονες «κυνηγετικά» περιοχές περιμένουν να φιλοξενήσουν λαγούς, πέρδικες, φασιανούς, αλλά δεν βλέπω κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση, γιατί απλούστατα αυτά τα θηράματα χρειάζονται εξειδικευμένη υποδομή του βιότοπου,
οργάνωση και πολλή δουλειά, που δεν συνηθίζεται από μας, σε αντίθεση με άλλες χώρες.
Όχι ενέργειες για το θεαθήναι
Δεν καταλαβαίνω το νόημα της ρυθμιστικής που επιτρέπει το ελεύθερο κυνήγι του φασιανού, τη στιγμή που φασιανός δεν υπάρχει στα ελεύθερα κυνηγοτόπια, παρά μόνο στις ελεγχόμενες κυνηγετικές περιοχές με τη γνωστή διαδικασία
κυνηγίου. Πού είναι οι φασιανοί στην Ελλάδα και δεν τους βλέπουμε πουθενά;
Το να απελευθερώνει κάθε σύλλογος 10-20 φασιανούς, λαγούς, πέρδικες για το θεαθήναι, σε λάθος τόπο και χρόνο, χωρίς επιστημονική οργάνωση, είναι βλακεία και κοροϊδία για τους σκεπτόμενους κυνηγούς και τη μεγάλη ευθύνη την έχει η Συνομοσπονδία. Αν θέλει να κάνει έργο και σωστή δουλειά η Συνομοσπονδία, ας υπερπηδήσει όλα τα νομικά εμπόδια που παρουσιάζονται και να γεμίσει όλη την Ελλάδα με ενδημικό θήραμα, όπως κάνουν όλες οι χώρες. Παντού κυνηγιέται η πεδινή
πέρδικα και το ζαρκάδι, μόνο σε μας απαγορεύεται. Οι κυνηγοί πληρώνουν για να κυνηγούν και όχι να βλέπουν «ζωολογικούς κήπους».
Κυνηγάνε οι ευρωπαίοι άγριο φασιανό, πεδινή πέρδικα κ.λπ., αλλά οι πληθυσμοί ανέρχονται σε εκατομμύρια, πράγμα που το βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια κάνοντας μια βόλτα στην εξοχή, όπου οι φασιανοί, οι λαγοί, τα ζαρκάδια, οι πέρδικες φαίνονται με γυμνό οφθαλμό να βόσκουν τις πρωινές ώρες στα χωράφια.
Αναζητείται ενδημικό θήραμα
Όσοι έχουν κυνηγήσει σε άλλες χώρες μπορούν να καταλάβουν τη διαφορά. Αυτές οι χώρες πώς μπόρεσαν και γέμισαν τις πεδιάδες τους με θηράματα και μάλιστα με είδη που δεν ήταν ντόπια αλλά τα εισήγαγαν, όπως πεδινές και κόκκινες πέρδικες στην Αγγλία, Αμερική κ.λπ. Σε μας είναι τεράστιες οι εκτάσεις στην ευθύνη των τοπικών κυνηγετικών συλλόγων, που μένουν αναξιοποίητες κυνηγετικά, χωρίς ίχνος ενδημικού θηράματος, μόνο αλεπούδες βλέπεις να κυκλοφορούν. Θα μπορούσαν να γίνουν κυνηγετικοί παράδεισοι, με σωστή οργάνωση και θέληση προπαντός.
Τέλος πάντων, με αφορμή την Πελοπόννησο έκανα μια παρένθεση για να μη ξεχνάμε τη φτωχή κυνηγετική μας κατάσταση και την απραξία μας σε όλα τα επίπεδα. Εγώ προσωπικά δεν περιμένω και δεν ελπίζω σε καμιά βελτίωση, μακάρι να διαψευστώ.
Οδοιπορικό στη Μελισσόπετρα
Το οδοιπορικό μας για κυνήγι αγριογούρουνου στη Μελισσόπετρα ξεκίνησε έπειτα από την ευγενική πρόσκληση της παρέας του Τάσου Κούλη και του Άγγελου Πατσίνα, ο οποίος διατηρεί και κατάστημα κυνηγετικών ειδών στην Πάτρα. Ξεκινήσαμε για μια-δυο επισκέψεις και τελικά «ξεχαστήκαμε» μέχρι και την τελευταία μέρα του κλεισίματος, γιατί συναντήσαμε ανθρώπους ζεστούς και καταδεκτικούς, που μας έκαναν να νιώσουμε ισότιμα μέλη της ομάδας. Η περιοχή είναι ιδανικός βιότοπος για το αγριογούρουνο, ντυμένη με πυκνό πουρνάρι ως επί το πλείστον και ποικιλία θαμνοειδούς χλωρίδας, με μικρά ανοίγματα λιβαδιών, μπόλικα νερά, ρυάκια, λούτσες, λάκκες, πράγμα που συντελεί στη μόνιμη διαμονή και διαβίωση των ζώων.
Ποτέ τη θηλυκιά!
Ο αριθμός των γουρουνιών είναι πολύ ικανοποιητικός και μάλιστα με υγιέστατα ζώα, με μεγάλο βάρος σε σχέση με την ηλικία τους, πράγμα που δείχνει ότι υπάρχει καλής ποιότητας τροφή στην περιοχή και θα υπάρχει μέλλον για τη διατήρηση των κοπαδιών σε αυξητικούς αριθμούς. Φυσικά σ’ αυτό το θέμα οι πρώτοι που πρέπει να μεριμνήσουν είναι οι κυνηγοί, με την επιλεκτική και νόμιμη κάρπωση κάθε φορά και την πάταξη της λαθροθηρίας από την Ομοσπονδιακή Θηροφυλακή.
Η επιλεκτική κάρπωση είναι ευθύνη καθαρά των κυνηγών. Πρέπει να γίνει αξίωμα σε όλους τους κυνηγούς ότι δεν σκοτώνουμε ποτέ τη θηλυκιά που είναι η αρχηγός του κοπαδιού, είναι πολύ εύκολο να αναγνωριστεί μέσα στο κοπάδι, αρκεί να γίνει κανόνας σε κάθε ομάδα κυνηγών. Διοργανώθηκαν όλες τις φορές πολύ καλά κυνήγια αγριογούρουνου, η κάρπωσή μας ήταν φυσιολογική, χαρήκαμε το κυνήγι σ’ όλη τη διάστασή του, είχαμε επιτυχίες αλλά και πολλές αποτυχίες που όμως αντιμετωπίστηκαν με χιουμοριστική διάθεση απ’ όλους κι αυτό είναι ένας παράγοντας που καθορίζει τη φιλοσοφία κάθε ομάδας και την κάνει να ξεχωρίζει. Πραγματικά, αυτή η ομάδα του Τάσου και του Άγγελου είναι ξεχωριστή και εύχομαι να μείνει έτσι.
Γιατί απλούστατα στη σημερινή εποχή που όλοι είμαστε «χορτάτοι», το κυνήγι δεν είναι αυτοσκοπός, δεν είναι άγρευση «κρέατος», αλλά τρόπος και ποιότητα ζωής, είναι φύση κυρίως, καλή παρέα, καλαμπούρι, καλό κρασί και παραδοσιακός μεζές που σπανίζει στις πόλεις που ζούμε.
Καλή διάθεση και ομοψυχία
Είναι γνωστό ότι στην Πελοπόννησο υπάρχει μια προκατάληψη των ντόπιων κτηνοτρόφων και αγροτών εναντίων των γουρουνάδων ειδικότερα και αιωρείται μια κόντρα που δεν θα έχει τελειωμό αν δεν καταλάβουν οι ντόπιοι ότι όλοι μπορούν να συνυπάρχουν με καλή διάθεση και φιλικό πνεύμα. Τα βουνά και τα δάση δεν είναι τσιφλίκι κανενός.
Μπορεί να συνέβησαν ορισμένες περιπτώσεις σκύλων που επιτέθηκαν σε αιγοπρόβατα -κι αυτό είναι ευθύνη των ομάδων να μη χρησιμοποιούν τέτοια κοπρόσκυλα στο κυνήγι-, αλλά υπάρχει και ο νόμος και η νόμιμη αποζημίωση για την απώλεια, όμως από την άλλη μεριά δεν μπορούν να σπέρνουν φόλες ασύστολα και να θανατώνονται βάναυσα τα σκυλιά, τα οποία για τον κυνηγό έχουν την ίδια αξία με το πρόβατο και το κατσίκι του τσοπάνη.
Σ’ όλα τα βουνά της υπόλοιπης χώρας μας υπάρχουν κοπάδια από κατσίκια και πρόβατα και κάθε μέρα χιλιάδες κυνηγοί με τα σκυλιά τους τα συναντούν και στο σύνολο βλέπεις πάντα την καλή διάθεση των ντόπιων ανθρώπων στους κυνηγούς τους οποίους θέλουν να έχουν κοντά τους για λόγους οικονομικούς και
κοινωνικούς. Το κυνήγι αναπτύσσει τον εσωτερικό τουρισμό και μάλιστα στην πιο δύσκολη εποχή. Ο κυνηγός αφήνει χρήματα στους ξενώνες, στις ταβέρνες, στα παντοπωλεία, στα καφενεία, αγοράζει τα ντόπια αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα και έτσι συντελεί στην οικονομική στήριξη των χωριών που σε άλλη περίπτωση θα ήταν απομονωμένα και άπραγα λόγω εποχής.
Πρέπει να καταλάβουν, λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι ότι με τους κυνηγούς έχουν μόνο κέρδος και να σταματήσουν τις απαράδεκτες ενέργειες της φόλας.
