Το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κανείς όταν μιλάμε για το κυνήγι του λαγού, είναι η μεγάλη δίωξη από τα λαγόσκυλα και η τουφεκιά από κάποιο καλοστημένο καρτέρι αρκετά μακριά, σε κάποιο «γύρισμα» του λαγού.
Όμως τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι…πολλές φορές οι εδαφολογικές συνθήκες αλλά και η ύπαρξη ενός και μόνο κυνηγού κάνει το λαγοκυνήγι διαφορετικό, είτε «στο ξεπέταγμα», είτε «με τα σκυλιά καβάλα», ένα αλλιώτικο λαγοκυνήγι έχει τη δικιά του βαθιά παράδοση στη χώρα μας.
Στις περισσότερες περιοχές, η μορφολογία και η σύσταση του εδάφους προσδίδουν τα δικά τους στοιχεία και ιδιαιτερότητες στον τρόπο διεξαγωγής του κάθε κυνηγίου. Το ίδιο σημαντικές για τον τρόπο που θα κυνηγηθεί ένα θήραμα είναι και οι καιρικές συνθήκες που επικρατούν στην κάθε περιοχή. Και οι δύο αυτοί παράγοντες είναι σημαντικοί γιατί επηρεάζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τη συμπεριφορά και τις αντιδράσεις όλων των θηραμάτων.
Πιο έντονη είναι η επίδραση αυτών των παραγόντων όταν πρόκειται για το ενδημικό θήραμα και όχι για κάποια αποδημητικά είδη που είτε απλά περνούν, είτε σταθμεύουν για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα στην περιοχή.
Και φυσικά από αυτούς τους κανόνες δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί και ο λαγός. Ευάλωτος στις καιρικές συνθήκες, με πολλούς εχθρούς και με την ανάγκη για μόνιμα και περιστασιακά «γιατάκια» ανάλογα με την εποχή.
Ο μαλακός χειμώνας και το δροσερό και αρκετά βροχερό καλοκαίρι της χρονιάς που πέρασε, σίγουρα ευνόησε σημαντικά την αναπαραγωγή του λαγού, με τα μηνύματα που έρχονται από όλη την Ελλάδα να είναι ιδιαίτερα αισιόδοξα.
Για τον λαγό, ο διαφορετικός τρόπος του κυνηγίου του σε κάθε περιοχή παίζει σημαντικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα της κάρπωσης.
Τα «γιατάκια» ανάλογα με την εποχή
Το κυνήγι του λαγού στα χαμηλά σχετικά υψόμετρα, ανάλογα με την εποχή, γίνεται και σε διαφορετικές περιοχές. Συνήθως στην έναρξη της κυνηγετικής περιόδου όπου οι θερμοκρασίες είναι ακόμα υψηλές, οι λαγοί έχουν το ιδίωμα να πιάνουν σε χαμηλά μέρη με πυκνή βλάστηση, σε ρέματα και γενικά σε σκιερές περιοχές. Αργότερα, τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο, οι λαγοί μετακινούνται πιο ψηλά στις πλαγιές, στα προσήλια και στα μικρά υψώματα. Κατά την περίοδο του Δεκεμβρίου και μέχρι το τέλος της περιόδου του κυνηγίου του, οι λαγοί μετακινούνται ξανά σε πιο χαμηλά σημεία, γιατί ζευγαρώνουν και αρχίζουν οι γέννες, ενώ μετά τα Χριστούγεννα ο λαγός ξαναπιάνει σε άκρες, σε προσηλιακά σημεία και σε πέτρινα εδάφη. Αυτές οι συνήθειες του λαγού καθορίζουν κατά κύριο λόγο την τοποθεσία που θα διεξαχθεί το κυνήγι κάθε εποχή.
«Καβάλα» στα σκυλιά
Στις περισσότερες περιοχές με πετρώδες έδαφος υπάρχουν επιπλέον δυσκολίες για τα περισσότερα κυνηγόσκυλα.
Τα λαγόσκυλα που δεν έχουν εξοικειωθεί με ανάλογα εδάφη, είναι πολύ δύσκολο να βγάλουν λαγό σε τέτοιες περιοχές, γιατί ο λαγός συνηθίζει να κάνει μεγάλα δρομολόγια και λόγω του μικρού τους πληθυσμού και της σημαντικής κυνηγετικής πίεσης, έχουν την ανάλογη εξοικείωση και εμπειρία για να μπορούν να ξεγελάσουν ακόμα και τα πολύ έμπειρα σκυλιά. Οι πλέον κατάλληλοι ιχνηλάτες για τέτοιες περιοχές είναι κυρίως τα Γιούρα και οι Ελληνικοί Iχνηλάτες, ενώ πολλές φορές ημίαιμα σκυλιά έμπειρων λαγοκυνηγών δίνουν εκπληκτικά αποτελέσματα.
Τα περισσότερα λαγόσκυλα είναι αναπαραγωγής των ίδιων των κυνηγών και τα αίματά τους μετρούν αρκετά χρόνια σε κάθε περιοχή.
Ο τρόπος που κυνηγιέται ο λαγός στα χαμηλά υψόμετρα με τα πυκνά και τα δύσκολα και κακοτράχαλα εδάφη, διαφέρει αρκετά από τον κλασικό τρόπο κυνηγίου αυτού του θηράματος, δηλαδή με δίωξη από τα λαγόσκυλα και χτύπημα του λαγού στα καρτέρια.
Τις περισσότερες φορές, οι κυνηγοί πηγαίνουν «καβάλα» στα σκυλιά και οι περισσότεροι λαγοί χτυπιούνται στο «σύρσιμο», ή στο «σήκωμα» από το γιατάκι.
Ξεχάστε τα μακρινά καρτέρια
Οι παρέες αποτελούνται συνήθως από τρία έως τέσσερα άτομα και η μετακίνησή τους στον κυνηγότοπο και το στήσιμο των κοντινών καρτεριών γίνεται από τη στιγμή που ο σκύλος θα πιάσει τον φρέσκο ντορό και πάντα ανάλογα με την εδαφική μορφολογία της περιοχής.
Τα κλασικά μακρινά καρτέρια σε τέτοιους τόπους είναι δύσκολο να δουλέψουν. Από τη στιγμή που ο λαγός θα σηκωθεί από το γιατάκι του, λόγω της πυκνής και χαμηλής βλάστησης, τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει η δυνατότητα μεγάλης δίωξης από το λαγόσκυλο, για να τον αναγκάσει να επιστρέψει και να περάσει από καρτέρια στημένα πάνω σε δρόμους ή μονοπάτια. Ακόμα και αν υπάρχουν στην περιοχή, ο λαγός θα προτιμήσει να τα διασχίσει κάθετα πηγαίνοντας από τη μια πλευρά στην άλλη, παρά να τα χρησιμοποιήσει για να διαφύγει από τη δίωξη των ιχνηλατών.
Χωρίς δεύτερη ευκαιρία
Στο κυνήγι του λαγού στο ξεπέταγμα, πέρα από τις ικανότητες και το πάθος του λαγόσκυλου, πολύ μεγάλη σημασία έχει η παρατηρητικότητα των ίδιων των κυνηγών, γιατί τις πιο πολλές φορές ο λαγός θα χαθεί σχεδόν αμέσως στο πυκνό, ενώ στην περίπτωση που ο λαγός «σύρει», ακολουθεί κρυμμένα μονοπάτια μέσα στην πυκνή βλάστηση, χωρίς να γίνει τις περισσότερες φορές αντιληπτός.
Η γρήγορη και η αποφασιστική τουφεκιά είναι αυτή που θα κρίνει την τελική έκβαση του αποτελέσματος, γιατί από τη στιγμή που ο λαγός θα πεταχτεί από το «γιατάκι», πολύ δύσκολα θα ξαναγίνει ορατός και πολύ σπάνια θα δώσει ευκαιρία για δεύτερη τουφεκιά.
Χωρίς υπερβολές, πρέπει να γίνει και η σωστή επιλογή του όπλου και των φυσιγγίων για να έχουμε καλά αποτελέσματα.
Μεσαία τσοκαρίσματα, 2 – 3 άστρα και φυσίγγια έως 36 γραμμάρια είναι ιδανικά, ενώ κάποιο φυσίγγι με μάλλινη τάπα για την πρώτη τουφεκιά μπορεί να κάνει τη διαφορά μιας και οι αποστάσεις στο «ξεπέταγμα» συνήθως δεν ξεπερνούν τα 15 – 20 μέτρα.
