Το κυνήγι χωρίζεται σε δύο κατηγορίες, πτερωτά και τριχωτά. Πουλόσκυλα οι μεν, λαγόσκυλα οι δε. Και οι δύο κατηγορίες έχουν κοινό παρονομαστή το ΣΚΥΛΟ. Ο σκύλος είναι η καρδιά και η ψυχή του κυνηγού. Αχώριστοι φίλοι, δεμένοι μαζί, τόσο όσο τίποτε άλλο πάνω σε αυτή τη γη.
Ο κυνηγός, από την προηγούμενη μέρα της εξόρμησής του, ετοιμάζει τα κυνηγετικά του εφόδια που είναι το αμάξι, το όπλο και ο πιστός του σύντροφος, ο ΣΚΥΛΟΣ. Βαθιά χαράματα ξεκινά για τον τόπο του κυνηγίου και πριν καν ο ήλιος βγάλει τις πρώτες ακτίνες του.
Κατεβαίνοντας τον καλημερίζει η φύση, χαϊδεύοντας το πρόσωπό του με το απαλό και δροσερό αεράκι, ό,τι καλύτερο για το πρωινό ξεκίνημα. Ανοίγοντας τα χέρια του να ξεμουδιάσει από το ταξίδι και με μια βαθιά αναπνοή, γεμίζουν τα πνευμόνια του πεντακάθαρο οξυγόνο, διώχνοντας αμέσως την κούρασή του από τη νυκτερινή οδήγηση.
Μια «συνηθισμένη» έξοδος
Μπροστά στα πόδια του, τώρα, απλώνονται τα καταπράσινα λιβάδια, οι πευκόφυτες πλαγιές και οι δύσβατες ρεματιές που μονίμως φιλοξενούν τα κρυστάλλινα νερά τα οποία βιαστικά–βιαστικά τρέχουν να καταλήξουν σε κάποιο ποτάμι. Θεέ μου, τι μέρα αυτή πάλι σήμερα! Χωρίς καυσαέρια, χωρίς το θόρυβο της πόλης, χωρίς τη δυσοσμία που έγινε μονότονη στην καθημερινότητά μας.
Ησυχία βασιλεύει παντού. Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου φωτίζουν πρώτα τις βουνοκορφές και σιγά-σιγά και απαλά, κατεβαίνοντας πιο κάτω, δίνουν πνοή σε ολόκληρο το καταπράσινο τοπίο, σχηματίζοντας ανταύγειες χρωμάτων λογιών-λογιών που κάνουν τις πλαγιές να παίρνουν χρώμα πότε πράσινο, πότε κόκκινο, πότε μπλε. Το δε κελάηδισμα των πουλιών ακούγεται μέσα από τα δάση και είναι ένας τρόπος να χαιρετήσουν τον ερχομό της όμορφης αυτής ημέρας.
Καθώς ο ήλιος κατεβαίνει όλο και πιο κάτω στις ρεματιές, πουλάκια ξεφυτρώνουν από παντού και το τραγούδι τους είναι τόσο έντονο που δεν χορταίνεις να το ακούς και να το θαυμάζεις. Καθηλωμένος και ακίνητος σαν άγαλμα, ρουφάς τη μαγεία αυτής της φύσης στο δικό σου περιβάλλον, στη δική σου πατρίδα που λέγεται ΕΛΛΑΔΑ.
Το γάβγισμα του σκύλου
Συνεπαρμένος από τη μαγεία της φύσης ξεχάστηκα. Τα απανωτά γαβγίσματα του σκύλου μου με επανέφεραν στην πραγματικότητα, καλώντας με να του ανοίξω την πόρτα. «Περίμενε, του λέω, δεν σε ξέχασα». Με το άνοιγμα της πόρτας, πηδά κάτω, τρέχει προς το μέρος μου, βάζει τα μπροστινά του πόδια πάνω στο στήθος μου, κουνώντας χαρούμενος την ουρά του. Είναι ο πρωινός χαιρετισμός του συντρόφου μου και για αμοιβή δέχεται από τα χέρια μου το χάιδεμα στο κεφάλι του, λέγοντάς του ότι ξεκινάμε.
Παθιασμένος λαγοκυνηγός
Ανήκω στην κατηγορία των λαγοκυνηγών. Δεν με συγκινεί κανένα άλλο θήραμα όσο ο λαγός. Δεν τουφεκίζω ποτέ πέρδικες και μπεκάτσες και γενικά κανένα πτερωτό θήραμα. Μόνο λαγό. Λαγό και πάσης Ελλάδος. Κοντεύω τα 70 και είμαι ενεργός, με τους πρώτους στα βουνά και στα λαγκάδια. Από τα 14 μου κυνηγώ με πάθος και μεράκι στα λαγοτόπια, έχοντας μαζί μου πάντα από τα καλύτερα λαγόσκυλα της περιοχής μας. Και αν ο Θεός το θελήσει, θα συνεχίσω να κυνηγώ για πολλά χρόνια ακόμη. Λαγό και μόνο λαγό. Το κυνήγι μού δίνει ζωή, ζωντάνια, πνοή, ευχαρίστηση, υγεία. Τι άλλο καλύτερο σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε σήμερα;
Ξεκινώ για το κυνήγι
Ξεκινώ λοιπόν για το κυνήγι με το σύντροφό μου το σκύλο που το όνομά του είναι ΜΠΛΕΡ. Απλώνεται, λοιπόν, ο Μπλερ στα όρη και στα δάση για τον εντοπισμό ιχνών λαγού. Δυστυχώς, όμως, ίχνη πουθενά. Η μέρα περνούσε και ο Μπλερ, με τα ρουθούνια του κάτω στο έδαφος, συνέχιζε να ψάχνει ακόμη για ίχνη. Η σκέψη μου τότε πήγε στα καλά εκείνα χρόνια που σε 100 ή 200 μέτρα θα υπήρχε και κάποιος λαγός. Δεν θυμάμαι ποτέ να γύρισα από το κυνήγι χωρίς λαγό. Αργότερα, όμως, άρχισαν σιγά σιγά να λιγοστεύουν και φθάσαμε στη σημερινή εποχή που για να κτυπήσεις τον αφτιά, έχεις λίγες μα πολύ λίγες πιθανότητες.
Πρόλαβε και το’ σκασε
Δίνω λοιπόν εντολή στο σκύλο μου να πάμε προς την άλλη πλαγιά, ίσως εκεί να είμαστε πιο τυχεροί. Έτσι κι έγινε. Μετά από 300 μέτρα περίπου, ο Μπλερ άρχισε να ιχνηλατεί ειδοποιώντας πως βρήκε ίχνη λαγού. Πήγα γρήγορα κοντά του και τον παρότρυνα να ξεκαθαρίσει τα χνάρια και να φθάσει στη φωλιά του.
Παρ’ όλο το νεαρό της ηλικίας του, δύο ετών σήμερα, κατάφερε να φθάσει στη φωλιά του λαγού. Σαλτάρει μέσα σε κάποιο κέδρο όπου εκεί βρισκόταν το γιατάκι του, αλλά αυτός το έσκασε νωρίτερα πριν ο σκύλος φθάσει κοντά του.
Σημασία έχει η προσπάθεια
Άρχισε τότε η ανελέητη καταδίωξή του δύο ολόκληρες ώρες και τα μάτια μου δεν τον εντόπισαν πουθενά, παρ’ όλο που πέρασε κάποια στιγμή κοντά μου χωρίς καν να γίνει αντιληπτός. Έτσι κάλεσα το σκύλο, πέρασα την αλυσίδα στο λαιμό του και πήρα το δρόμο της επιστροφής.
Τώρα θα φανεί σε κάποιους πως η μέρα μου πήγε στράφι, όχι βέβαια. Έμεινα τόσο ευχαριστημένος από την προσπάθεια του σκύλου μου του οποίου τα γαβγίσματα αντηχούσαν στις πλαγιές και τις ρεματιές και όσο η φωνή του πλησίαζε προς το μέρος μου, ένιωθα τέτοια ικανοποίηση όμοια με κείνη αν θα κτυπούσα το λαγό. Αυτή είναι όλη η μαγεία του κυνηγίου, ακούγοντας τα γαβγίσματα του σκύλου σου, ανεβαίνει η αδρεναλίνη σου τόσο όσο δεν μπορεί να νιώσει κανείς αν δεν είναι κυνηγός.
Αξέχαστες στιγμές
Γυρίζοντας λοιπόν αργά το απόγευμα στο χωριό μου, περίμενα να νυχτώσει για να πάω στο κέντρο της πλατείας του χωριού μου που το όνομά του είναι ΖΗΛΕΥΤΗ. Είχαμε συνεστίαση σε κάποιο καλό μαγαζί όλοι οι κυνηγοί του χωριού μου, με ψητά αρνιά στη σούβλα, σαλάτες, τυριά και διάφορα άλλα ορεκτικά, καθώς και άφθονο ντόπιο κόκκινο κρασί πάνω στα τραπέζια μας.
Μόλις το κρασί πέρασε στις φλέβες μας, άρχισαν τα απανωτά πειράγματα, κυνηγετικά βέβαια, και το γέλιο απλώθηκε παντού σε όλους μας. Αυτές λοιπόν οι στιγμές μένουν αξέχαστες κι ένας φίλος τις απαθανάτισε με τη φωτογραφική του μηχανή. Τι πιο ωραίο έχει να παρουσιάσει η σημερινή μας εποχή, από ομόνοια, αγάπη, χαρά κι ευτυχία;
Σχετικά με τις κλοπές
Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ και στις κλοπές των κυνηγετικών σκυλιών μας. Πολλά κρούσματα έχουν παρουσιαστεί σε πολλές περιοχές όπου ασυνείδητοι κυνηγοί –που μόνο κυνηγοί δεν πρέπει να λέγονται– κλέβουν τα σκυλιά. Υπενθυμίζω σε όλους αυτούς πως ο κυνηγετικός σκύλος του καθενός είναι ο αδελφός του, ο πατέρας του, η οικογένειά του, το σπίτι του, τα παιδιά του. Μην παίζουν λοιπόν με τη φωτιά. Γιατί όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος…
