Του Γιάννη Νίκου
Άλλη μια κυνηγετική χρονιά ήταν στην έναρξή της. Επιλέξαμε λοιπόν να κυνηγήσουμε στα Σκόπια στην έναρξη, αλλά όχι από την πρώτη μέρα. Ο κόσμος που διαλέγει αυτόν τον προορισμό είναι πολύς, πράγμα που δυσκολεύει την κυνηγετική άνεση, όπως μας αρέσει να κάνουμε το σπορ μας.
Ξεκινήσαμε λοιπόν στις 18 Αυγούστου το ταξίδι μας. Προορισμός μας η περιοχή του Βέλες όπου διοργανώνει τα κυνήγια η «Olympus Hunt».
Το ταξίδι ξεκινά με καλούς οιωνούς
Φτάσαμε το μεσημέρι και χωρίς χρονοτριβή το απόγευμα ήμασταν στο καρτέρι, ένας ηλιόσπορος με την απαραίτητη ρεματιά, με τα μεγάλα δέντρα. Οι φάσσες ήταν περισσότερες από τα τρυγόνια (πράγμα πολύ ευχάριστο) και δεν άργησαν τα πρώτα πουλιά να πέφτουν από 8αρια των 32 γραμμ. Ο Ανδρέας είχε βρει την πιο παχιά και δροσερή σκιά, γιατί σημειωτέον η θερμοκρασία ήταν κοντά στους 37 με 38 βαθμούς και είχε επιδοθεί στο συνεχές τουφεκίδι. Εγώ ταλαιπωρήθηκα ώσπου να βρω κάτι αντίστοιχο και στο τέλος αφού πήρα 3-4 πουλιά κατέληξα κοντά του.
Πήραμε αρκετά πουλιά, αλλά μερικά μας τα «έφαγε» η ρεματιά που ήταν ζούγκλα από τις αγριοτριανταφυλλιές. Το ψάξιμο τις περισσότερες φορές είναι μάταιο, ας αφήσουμε ότι στο τέλος της ημέρας είδα ότι τα χέρια μου είχαν ξεσκιστεί από τα αγκάθια, εκείνη την ώρα δεν το καταλαβαίνεις…
Μέχρι το σούρουπο έρχονταν πεινασμένα πουλιά να φάνε τον ηλιόσπορο, περνώντας από πάνω μας αφού ακολουθούσαν κατά μήκος την ρεματιά. Όταν τελειώσαμε ένιωθα μια βαθιά ευχαρίστηση καθώς φανταζόμουν τη συνέχεια στις επόμενες μέρες. Είχε πολλά πουλιά!
Το βράδυ στο ξενοδοχείο, στις όχθες μιας πανέμορφης τεχνητής λίμνης, ανταμώσαμε άλλους τρεις φίλους μας που ήρθαν από την Αθήνα. Τον Λεωνίδα, τον Νίκο και τον Γιώργο. Αφού τους καλωσορίσαμε, τους διηγηθήκαμε τι συνέβη το απόγευμα. Μετά από ένα ωραίο δείπνο πέσαμε για ύπνο, που ώσπου να έρθει περνούσαν απ’ τα μάτια μου πουλιά που έρχονταν, πλησίαζαν, τουφεκιές, πεσίματα και ότι άλλο μπορεί να ονειρευτεί ένας κυνηγός…
Το πρωί, νύχτα ακόμα ταξιδεύαμε βόρεια, κοντά στο Κουμάνοβο, όπου θα εξελισσόταν μια μεγάλη μέρα. Μετά από παρότρυνση του Κώστα και του Στόλε, και μια ατέλειωτη διαδρομή 4×4, η παρέα μας έφτασε την ώρα που χάραζε σε ένα μεγάλο ηλιόσπορο, σε κατηφορική πλαγιά, με χαράδρα μεγάλη από κάτω και την πλαγιά να ανηφορίζει προς τα πάνω και να τελειώνει σε μια κορυφογραμμή με μεγάλα δέντρα, κυρίως βελανιδιές και παλιούρια.
Με το που έφεξε καλά, άρχισαν στην αρχή αραιά και σε λίγο πιο πυκνά να μπαίνουν φάσες από όλες τις μεριές, αλλά κυρίως από τη μεριά που είχαν τοποθετηθεί οι φίλοι μας. Κανένας όμως, δεν είχε παράπονο, τουφεκίσαμε με μεγάλη συχνότητα και αρκετές επιτυχίες! Όποτε έβλεπα την κορυφογραμμή με τις βελανιδιές, έβλεπα συνέχεια κίνηση. Κάποιες φάσες μονές-διπλές ή και κοπάδια των 5-10 πουλιών περνούσαν μάλιστα με μεγάλη συχνότητα από μια συγκεκριμένη βελανιδιά, ένα μεγάλο δέντρο με διακριτικό μια μεγάλη κίτρινη τούφα από φύλλα. Αυτό το ανέφερα σαν προοικονομία για τι θα συνέβενε αργότερα.
Κατά τις 10 λοιπόν έκοψαν τα πουλιά όπως είναι φυσικό και τότε οι φίλοι μας αποφάσισαν να πάνε σε άλλον ηλιόσπορο, στην ίδια περιοχή πάντα κάπου εκεί κοντά. Λίγο αργότερα τους ακούγαμε να τουφεκίζουν. ..
Η αδρεναλίνη στο ζενίθ!
Εγώ με τον Ανδρέα αποφασίσαμε να μείνουμε εκεί που ήμασταν γνωρίζοντας ότι αργότερα, όπως συμβαίνει πάντα όταν έχει πουλιά, ξαναρχίζει η κίνηση. Όντως, γύρω στις 11 είδα το πρώτο κοπάδι, καμιά δεκαριά πουλιά πάνω, ψηλά στη βελανιδιά, κολλητά 3 πουλιά και ένα ακόμα.
Κοιτάω γύρω μου, τίποτε, άδειος ο ηλιόσπορος, ψηλά άλλο ένα κοπάδι στη βελανιδιά, πετούσε κατά μήκος της κορυφογραμμής. Λέω μέσα μου «αν δω και άλλα πουλιά θα ανέβω». Τελειώνοντας τη σκέψη μου, βλέπω πουλιά να κάθονται επάνω στις κορυφές της βελανιδιάς. Ακόμα έχω στα μάτια το επιτόπιο φτερούγισμα και το κάθισμα των πουλιών. Άμεσα το πήρα απόφαση, το σακίδιο στην πλάτη και το σκαρφάλωμα για την κορυφή. Δύσκολη ανάβαση σε όρθια σχεδόν πλαγιά γεμάτη από παλιούρια και αγκαθωτούς θάμνους διαφόρων ειδών. Κουράγιο, έλεγα μέσα μου, τα πουλιά σε περιμένουν, και συνέχιζα την ανηφόρα. Φτάνοντας μετά από κανένα τέταρτο επάνω, πρόλαβα να τουφεκίσω ένα ζευγάρι φάσσες αλλά από το λαχάνιασμα η τουφεκιά έσπασε και κλαδιά σε ένα κοντινό δέντρο.
Τακτοποιήθηκα κοντά στη βελανιδιά πίσω από ένα ιδανικό πουρνάρι στο ύψος και άρχισα να περιμένω… Πέρασαν δέκα λεπτά… Τίποτε… Μισή ώρα… Τίποτε…
Κάτω ο Ανδρέας, που άφησε την κάμερα και αποφάσισε να πάρει το όπλο,είχε τουφεκίσει τρεις φορές ήδη, εγώ τίποτε, ξανά τουφεκιά ο Ανδρέας και τότε είδα να ανηφορίζουνε πουλιά, εκτός βολής. Και τότε είναι που ο Ανδρέας αρχίζει να τουφεκάει συνεχώς με κάποια μικρά διαλλείματα. Εγώ… Τίποτε. Ε, δεν είναι δυνατόν, τρελάθηκα, θα κατέβω κάτω. Σε χρόνο μηδέν κατρακυλούσα στην πλαγιά, να προλάβω το πανηγύρι.
Έφτασα κάτω, πάω στην αρχική θέση απέναντι από τον Ανδρέα, στήνομαι και περιμένω… Περιμένω… Τίποτε. Τίποτε και ο Ανδρέας. Ησυχία αλλά, στην κορυφογραμμή, παρέλαση τα πουλιά τουλάχιστον για μισή ώρα. Πολλά πουλιά να κάθονται στα δέντρα, να παίζουν ενώ απογευματιάζει κι εμείς τίποτε. Κάτω τίποτε, όλα επάνω και τότε ξαναπαίρνω την απόφαση. «Θα ανέβω δεν γίνεται αλλιώς! ».
Ανέβηκα και τότε είναι που τρελάθηκα τελείως. Άρχισε να δουλεύει πάλι το καρτέρι του Ανδρέα που ως συνήθως είχε επιλέξει την πιο παχιά σκιά…αλλά και οι φάσσες ερχόταν πάνω του λες και τις τραβούσε με μαγνήτη, τόσο που σπάνια χρειαζόταν να ρίξει δεύτερη τουφεκιά… Μετά την έντονη παρότρυνση και από το φίλο μου, κατέβηκα πια για τα καλά, κάθισα, ηρέμησα και τουφέκισα και πήρα αρκετά πουλιά που άρχισαν πλέον να έρχονται στρωμένα και από όλες τις κατευθύνσεις….αλλά… Αυτό που μου συνέβη δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Κι εσείς θα το έχετε πάθει, δεν μπορεί…
Στο σούρουπο πια τα μαζέψαμε, βγάλαμε και τις απαραίτητες φωτογραφίες και πήγαμε να βρούμε τους τρεις φίλους μας που είχαν πάει κι αυτοί πολύ καλά.
Χορτάτοι και γεμάτοι εντυπώσεις και αναμνήσεις πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Τέλος πρώτης μέρας. Μέρα περιπέτειας και αδρεναλίνης. Και θα έλεγα της πιο άτυχης κυνηγετικής μέρας της ζωής μου…. αν αναλογιστεί κανείς όχι τα πουλιά που πήρα, αλλά αυτά που θα έπαιρνα αν δεν ανεβοκατέβαινα στη δύσκολη και απότομη πλαγιά…
Το πανηγύρι στο χωράφι με τα μπιζέλια
Δεύτερη μέρα πρωί. Μας πηγαίνουν σε μια περιοχή με πολλά αγριοπερίστερα και κάποιες περιστασιακές φάσες. Φτάνουμε νωρίς το χάραμα και αρχίζουμε να στήνουμε τον εξοπλισμό μας και για κινηματογραφικό γύρισμα, ή καλύτερα, βιντεοσκόπηση. Ομοιώματα και μηχανικά ομοιώματα, περιστρεφόμενες φάσες. Εδώ επιτρέπονται και σε ολόκληρη τη Γη επιτρέπονται, εκτός Ελλάδος φυσικά !!! Η Ελλάδα αποφάσισε μόνη της να σώσει το παγκόσμιο θήραμα, με μύριες απαγορεύσεις, (μάλλον από το φόβο των οικολόγων). Επίσης, χρησιμοποίησα, άκουσον άκουσον, και ξύλινη σφυρίχτρα (τι βαρβαρότις!).
Εν πάση περιπτώσει τα πουλιά άρχισαν να περνούν, να ερευνούν την περιοχή και να γίνεται μια θαυμάσια βιντεοσκόπηση από τον Ανδρέα. Ωραίες τουφεκιές, πτώσεις, εδώ χρησιμοποίησα και μια πρωτοποριακή φυλάχτρα με εξωτερική επένδυση από καθρέφτες (κάποιο φύλλο πλαστικού καθρέφτη) με φοβερή επιτυχία. Το έδαφος καθρεφτίζεται πάνω στη φυλάχτρα, ό,τι έδαφος κι αν είναι και γίνεσαι αόρατος. Εκτός από αγριοπερίστερα, πήραμε και μερικές φάσες.
Επιστρέψαμε για μεσημεριανό στο ξενοδοχείο για να βρεθούμε για απογευματινό σε ένα χωράφι με θερισμένο μπιζέλι. Σε αυτό το χωράφι πριν από ημέρες είχαν γίνει νούμερα τριψήφια (δεν τα είδα, απλώς μεταφέρω τα λεγόμενα των άλλων κυνηγών που είχαν την ευτυχία να βρεθούν μερικές μέρες νωρίτερα από εμάς στο συγκεκριμένο κυνηγότοπο…). Το μπιζέλι ήταν κάτασπρες μπίλιες στο καφετί χώμα. Τις τρελαίνει τις φάσσες αυτό το φαγητό καθώς και τα αγριοπερίστερα. Ένα τεράστιο κοπάδι από δαύτα κυκλοφορούσε όλο το απόγευμα από πάνω μας.
Στην αρχή έπιασα μια στοίβα από δέντρα και για σκιά, σημειωτέον η ζέστη ήταν μεγάλη αλλά αργότερα λόγω της κυκλοφορίας των πουλιών πήρα τους καθρέφτες μου και πήγα στο κέντρο του τεράστιου χωραφιού. Όσο και να τουφέκιζαν γύρω γύρω τα πουλιά, λόγω της απόστασης, ώσπου να φτάσουν σ’ εμένα είχαν στρώσει κι έτσι μπόρεσα να κάνω πολύ ωραίες τουφεκιές, κοντινές, μακρινές, δύσκολες λόγω του ήλιου μέσα στα μάτια.
Με τη φυλάχτρα που προανέφερα, είχα την εντύπωση ότι δεν με έβλεπαν καθόλου. Σηκωνόμουν την τελευταία στιγμή και τουφέκιζα με άνεση φάσες και περιστέρια.
Ο Ανδρέας δεν ήταν κοντά μου, βιντεοσκοπούσε τους φίλους σε άλλο χωράφι. Το μπιζέλι με ενθουσίασε, ήταν ένα υπέροχο απόγευμα. Αυτό που με ρωτούν τι κάνω στο εξωτερικό όταν πάω για κυνήγι… Αγοράζω αναμνήσεις.
Στα λιόσπορα του Βέλες αποζημιωθήκαμε!
Και τελευταία μέρα μας φύλαγαν μακράν, το καλύτερο. Λόγω απόστασης, ξεκινήσαμε νύχτα για τον κυνηγότοπο, κάπου νότια του Βέλες. Φτάνοντας, μετά από διαδρομή μιας ώρας, είδαμε έναν χαοτικό ηλιόσπορο, σκορπιστήκαμε σε αρκετή απόσταση ο ένας από τον άλλον. Με αδημονία είδαμε να χαράζει και αμέσως με το πρώτο φως ορμήσανε φάσσες από παντού. Προτού καλά-καλά να τοποθετηθώ, ήμουν στην άκρη του ηλιόσπορου με ένα μεγάλο δέντρο να μου κόβει τον ήλιο, άρχισα να μαζεύω πουλιά!!
Ασταμάτητα έμπαιναν στον ηλιόσπορο πετώντας χαλαρά δίνοντας τον χρόνο και για ντουμπλέ ή και τριπλέτα. Εδώ, μου έλειπε το Σπρίγκερ μου, να μου τα μαζεύει χωρίς να κουνιέμαι απ’ τη θέση μου. Γιατί μαζεύοντας είναι γνωστό ότι χάνεις ευκαιρίες για να τουφεκίσεις.
Εν πάση περιπτώσει το χωράφι έγινε πεδίο μάχης απ’ όλους μας. Όλοι πήρανε πουλιά, αποζημίωση αν κάποια μέρα δεν πήγανε καλά….. Ακόμα και τώρα που γράφω μπαίνουν πουλιά και τουφεκάμε.
Αλησμόνητο κυνήγι, έκλεισε αυτή την περιπέτειά μας στα Σκόπια, που άλλη μια χρονιά δεν απογοητευτήκαμε και θα έχουμε να διηγούμαστε ακόμα και όταν θα έχει περάσει πολύς καιρός.
