Του αείμνηστου, Κώστα Δημητρακόπουλου
Συνήθως στις αναφορές μας θυμόμαστε τις κυνηγετικές εξορμήσεις εκείνες που στέφθηκαν με επιτυχία. Τις εξορμήσεις εκείνες που η τύχη στάθηκε στο πλευρό μας, οι τουφεκιές μας ξεπέρασαν κάθε όριο απόστασης και μας χάρισαν συγκινήσεις μοναδικές που χαράχτηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη μας. Αλίμονο όμως! Τις περιστασιακές αναποδιές στο κυνήγι και τα «ρεζιλίκια» που περάσαμε κάποιες κυνηγετικές μέρες, συνήθως τα λησμονούμε, λες και το υποσυνείδητο προσπαθεί να τα απωθήσει γιατί πονάνε. Εγώ, όμως, δεν είμαι διατεθειμένος να ξεχάσω τα παιχνίδια που μου έπαιξε η τύχη κάποιο απόγευμα, όταν πέρασα τον Αλιάκμονα με νερό μέχρι το γόνατο, κάπου πέρα από την Κοζάνη…
Είμαστε με την κυνηγοπαρέα, ανήμερα των Θεοφανείων, σε έναν ευλογημένο τόπο, που οι φάσες θύμιζαν ψαρόνια την ώρα που αποφασίζουν την τελική προσγείωση για κούρνια στο Βασιλικό κήπο. Όμως, εκείνη η εξόρμηση δεν έδωσε τα αποτελέσματα που προμήνυαν οι πρώτες εικόνες στην περιοχή. Αυτό άλλωστε δεν είναι σπάνιο με αυτά τα αγιοπούλια, που όσοι τα κυνηγάνε ξέρουν τις παραξενιές τους, τις χαρές, αλλά και τις πίκρες που μας έχουν χαρίσει.
Αρχικά απέφυγα τη μεγάλη κόντρα του νερού, έβγαλα τα μπατζάκια έξω από τις γαλότσες και πέρασα διαγώνια το ρεύμα προκειμένου να μπορέσω να φτάσω ασφαλής στην αντίπερα όχθη. Βγήκα απέναντι και τράβηξα στα πρώτα υψώματα που είχα αντίκρυ μου, με την ελπίδα να συναντήσω απρόγκηχτα, ατουφέκιστα πουλιά. Όχι πως μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν μου είχε δώσει η περιοχή την ευκαιρία να αποκτήσω κάποια φάσσα. Όμως, λίγο η στραβωμάρα της κακιάς ημέρας, λίγο οι οριακές αποστάσεις, το μόνο που κατάφερα να μαζέψω ήταν πούπουλα από πουλιά που σε έπειθαν ότι θα πέσουν και τελευταία στιγμή σε διέψευδαν. Δύο από αυτά, βέβαια, μου είχαν κάνει τελικά το χατίρι να μπουν στο σακίδιό μου, όμως η συνολική εικόνα της περιοχής προμήνυε πολύ καλύτερα αποτελέσματα.
Το κοπάδι έβοσκε αμέριμνο…
Πίσω από τα πυκνά δέντρα του πρώτου λόφου, άκουσα ξαφνικά την έντονη βουή από τα φτερά ενός μεγάλου κοπαδιού, χωρίς ακόμη να έχω αποκτήσει οπτική επαφή μαζί τους. Προσεκτικά, σύρθηκα στην άκρη αυτού του δασύλλιου από δρυς, που εμπόδιζε την οπτική επαφή μαζί τους. Τα έχασα! Ένα τεράστιο κοπάδι από πουλιά είχε πέσει στον αγριόβικο και έβοσκε αμέριμνο. Βέβαια, πάντα η φάσσα διατηρεί τη γνωστή της καχυποψία. Έτσι και στην προκειμένη περίπτωση, τα πουλιά αυτά ανασηκώνονταν κάθε λίγο και ξανακαθόντουσαν συνεχίζοντας τη βοσκή τους. Υπολόγισα περίπου 300 πουλιά και κάθε φορά που ξεκίναγαν την ανοδική κίνηση για να ξανακαθίσουν, ήμουν σίγουρος ότι με είχαν αντιληφθεί. Η πρώτη απόπειρα ήταν να τα προσεγγίσω στα 50 περίπου μέτρα. Μέχρι εκεί τα πυκνά φύλλα της λόχμης μού παρείχαν εξαιρετική κάλυψη. Ο μόνος κίνδυνος εντοπιζόταν στον ήχο των παγωμένων ξερόκλαδων που βρισκόντουσαν στο έδαφος. Από εκεί εντόπισα ένα άλλο πυκνό σημείο με κλαδιά και φύλλα που μου παρείχε κάλυψη και που μου έδωσε τη δυνατότητα, μετά από αρκετή ώρα προσεκτικής διαδρομής, να φτάσω στα 20 μέτρα από το κοπάδι. Περπατούσα πιο ανάλαφρα και από τη γάτα, παρακολουθώντας στιγμές–στιγμές, από τα ανοίγματα των φύλλων, το φτερό τους, καθώς σηκωνόντουσαν και ξανακαθόντουσαν προκειμένου να συνεχίσουν τη βοσκή. Την εποχή εκείνη επιτρεπόντουσαν ακόμη οι πεντάσφαιρες καραμπίνες και φυσικά δεν έλειπε ούτε ένα φυσίγγι από το όπλο μου.
Φάσα-προδότης
Το μυαλό μου από ώρα ταξίδευε. Είχε φτάσει ήδη στο πρόβλημα της μεταφοράς τόσων θηραμάτων, αφού σκόπευα να ρίξω την πρώτη τουφεκιά «στα καθιστά» και τις υπόλοιπες τέσσερις στο πυκνό κοπάδι που θα απογειωνόταν ψάχνοντας για οδό διαφυγής. Ήθελα μόνο 10 μέτρα ακόμη, όχι βέβαια για να τις πλησιάσω σε απόσταση βολής, που ήταν ήδη, αλλά για να μπορέσω να αποκτήσω οπτική επαφή τέτοια που θα μου επιτρέψει την πρώτη βολή. Και ξαφνικά, γυρνώντας αριστερά το κεφάλι μου, βλέπω στα 3 μόλις μέτρα μία φάσσα να βόσκει αμέριμνη, κάνοντας κύκλους και μη επιτρέποντάς μου οποιαδήποτε κίνηση, γιατί κάτι τέτοιο θα σηματοδοτούσε την προδοσία από αυτή στο σύνολο του κοπαδιού. Στην παραμικρή μου κίνηση θα έκανε φτερό, παρασύροντας όλο το κοπάδι μακριά από τον τόπο βοσκής και τις ελπίδες μου μακριά από κάθε φαντασία. Αν πάλι τη χτυπούσα, έχανα κάθε ευκαιρία για μια δεύτερη βολή στο σύνολο του κοπαδιού, με το οποίο, όπως ήδη είπα, δεν είχα οπτική επαφή. Πέρασαν δύο ολόκληρα λεπτά που μου φάνηκαν αιώνας! Άκουγα ξεκάθαρα πια τον ήχο των φτερών του κοπαδιού που βόσκαγε, το κάθε σήκωμά του και το ξανακάθισμά του, όμως εκείνο το καταραμένο πουλί επέμενε να κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό του, μη επιτρέποντάς μου να κουνηθώ από τη θέση μου.
Η χαριστική βολή στα όνειρά μου
Σε στάση ημιεπώμισης, τα χέρια μου είχαν αρχίσει να μουδιάζουν και μετά από αρκετή σκέψη αποφάσισα να την τουφεκίσω, σημαδεύοντας το κεφάλι, γιατί η απόσταση ήταν πολύ μικρή και το φουλ τσοκ ούτως ή άλλως έδινε μεγάλες συγκεντρώσεις. Έτσι κι αλλιώς δεν είχα καμία ελπίδα να μου επιτρέψει να προχωρήσω προς το κοπάδι χωρίς να γίνω αντιληπτός. Τράβηξα τη σκανδάλη και δεν ασχολήθηκα καθόλου με το αποτέλεσμα. Στράφηκα κατευθείαν προς το θόρυβο του κοπαδιού που σηκωνόταν και εκείνη τη στιγμή ένας άλλος θόρυβος και μια σκιά γκρίζα πολύ κοντά μου, με κατεύθυνση από μένα προς το κοπάδι, τράβηξε την προσοχή μου. Με μια δεύτερη τουφεκιά, σχεδόν ασυναίσθητα διέκοψα την πορεία της. Ήταν μία δεύτερη φάσσα! Αθέατο το κοπάδι βούηξε όπως ο θυμωμένος Αλιάκμονας και χάθηκε οριστικά από τον τόπο βοσκής. Επικράτησε νεκρική σιγή. Για άλλη μια φορά είχαν κερδίσει το παιχνίδι! Απογοητευμένος για την ευκαιρία που χάθηκε, μάζεψα τα δύο χτυπημένα πουλιά και βγήκα στο ξέφωτο του λιβαδιού προσπαθώντας να ανασυγκροτήσω τις δυνάμεις μου.
Τα μάτια μου γέμιζαν πουλιά…
Η απογοήτευσή μου δεν κράτησε πολύ καθώς λίγα λεπτά αργότερα, αγναντεύοντας προς τον ορίζοντα, έμεινα εμβρόντητος από το θέαμα… Κοπάδια έπαιζαν από όλες και προς όλες τις κατευθύνσεις γύρω μου. Ένα θέαμα που πρώτη φορά συναντούσα. Κάποια κοπάδια με ξεγέλασαν περνώντας πίσω μου και αρνήθηκα την τελευταία στιγμή που τα πήρα είδηση να τα τουφεκίσω, γιατί στο κυνήγι της φάσσας αν κάτι αποδεικνύεται ολέθριο, είναι οι άσκοπες τουφεκιές. Άλλοι στη θέση μου ίσως να είχαν ρίξει μισή ζώνη φυσίγγια, όμως σε τέτοιες περιπτώσεις το κυνήγι της φάσας απαιτεί μαντεψιά, σκέψη και ψυχραιμία. Ανέβηκα σε μια ραχούλα που πίσω της είχε ένα βαθύ και πυκνό ρέμα και στριμώχτηκα στις ρίζες μιας ξυλεμένης βελανιδιάς. Κάθε τόσο τα μάτια μου γέμιζαν πουλιά σε κάθε σημείο του ορίζοντα. Η υπερένταση ήταν τέτοια που δεν κρατήθηκα και κρυμμένος στη ρίζα της βελανιδιάς άναψα ένα τσιγάρο. Και ξαφνικά κάτω χαμηλά, από το βάθος της ρεματιάς, έφτασε στα αφτιά μου ένας καινούργιος ήχος από φτερά. Τα πουλιά έπαιξαν από δέντρο σε δέντρο. Πέρασε αρκετή ώρα παρακολουθώντας κοπάδια, μεμονωμένα πουλιά και ζευγάρια που έπαιζαν στον αέρα, αλλά καμία από αυτές δεν αποφάσιζε να βρεθεί σε απόσταση βολής από μένα.
Με ξεγέλασαν για δεύτερη φορά
Αποφάσισα να ρίξω μια τουφεκιά στον αέρα με την ελπίδα ότι θα συνέβαινε ό,τι και προηγουμένως. Μ’ άλλα λόγια ότι θα ανέμιζαν και θα αναστατώνονταν, μπαίνοντας ξανά σε κίνηση. Η τουφεκιά έπεσε σαν κεραυνός εν’ αιθρία μέσα στο ήσυχο απόγευμα. Παντού ανέμισαν ξαφνικά πουλιά, χιλιάδες πουλιά που ποτέ μου δεν είχα ξαναδεί σε τέτοιους αριθμούς. Και ανάμεσα σε αυτά καμιά 30άρια πουλιά βγήκαν καταπάνω μου από την πυκνή ρεματιά, ψάχνοντας σαν χαμένες κατά πού να κάνουν. Άδειασα δύο φορές την καραμπίνα γκρεμίζοντας τρία μόνο πουλιά. Το ένα από αυτά παραλίγο να πέσει πάνω στο κεφάλι μου. Προς στιγμή χάρηκα γιατί το αρχικό μου σχέδιο είχε επιτύχει. Όμως, αμέσως μετά, τα έβαλα με την ατυχία μου και πάλι, γιατί επί 20 λεπτά περίπου, στα 40 μέτρα από μένα, έβγαιναν ατουφέκιστα πουλιά, φλότες, κοπαδάκια και ζευγάρια, που ανέβαιναν στα 10 μέτρα ύψος και χάνονταν από τα μάτια μου. Μάλιστα, κάποια απ’ αυτά καθίσανε και σε ένα δέντρο που βρισκόταν στην ευθεία μου, αλλά εκτός βολής. Ας είναι, είπα. Τα παλιόπουλα κατάφεραν πάλι να με ξεγελάσουν!
Από απόσταση ασφαλείας
Προχώρησα γρήγορα να φτάσω στο δέντρο που γύρω του έπαιζαν επί ώρα τα πουλιά. Κατέβασα από την πλάτη το σκαμνάκι, κορφολόγησα στα γρήγορα τα χαμηλά γαύρα δίπλα στη ρίζα του δέντρου και έγινα σε ελάχιστο χρόνο αθέατος. Δεν πρόλαβα να πάρω ανάσα και η ατυχία μού επιτίθεται και πάλι. Στο μέρος που καθόμουνα προηγουμένως ένα κοπάδι κοντά 200 πουλιά ανεβαίνει αυτή τη φορά σύρριζα με την κορφή των δέντρων. Αγανάκτησα! Τους έσουρα όσα δεν τους έχω σύρει σε όλη την κυνηγετική μου διαδρομή και έβγαλα το άχτι μου. Σμούλωξα και πάλι στην αυτοσχέδια φυλάχτρα μου, άναψα ένα τσιγάρο, φρόντισα να κρατάω το δάχτυλο κοντά στη σκανδάλη και το κεφάλι μου γύριζε σαν περισκόπιο υποβρυχίου, ερευνώντας τον ορίζοντα προς όλες τις κατευθύνσεις. Δεν σταματούσαν να παίζουν. Άλλες από ‘δω, άλλες κατά κει, όπου και αν κοίταγα έβλεπα πουλιά, όλα όμως εκτός βολής!
Οι φάσες σκάρωναν φάρσες!
Απέναντί μου στα 200 μέτρα ήταν ένα μικρό λοφάκι με τρία καρτέρια. Τα παρακολούθησα για πολλή ώρα και δεν πέρασε ούτε ένα λεπτό που κάποιο από αυτά τα τρία δέντρα–καρτέρια να μην είχε τη δυνατότητα να δώσει κάποια πουλιά. Στη μέση δέσποζε μια ψηλή γκορτσιά και δεξιά και αριστερά δύο μικρές βελανιδιές. Οι βελανιδιές απείχαν 60 ως 70 μέτρα από την ψηλή γκορτσιά. Βαρέθηκα να τις βλέπω. Στο δικό μου πόστο δεν πέρασε ούτε μία για δείγμα. Σκέφτηκα να κινηθώ προς την ψηλή γκορτσιά, αλλά φοβήθηκα μην πάθω πάλι την προηγούμενη ιστορία. Μήπως δηλαδή, μόλις απομακρυνθώ από τα καρτέρια μου, τα πουλιά αποφασίσουν να παίξουν εκεί. Δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν μπορούσα να καταστρώσω πια καμία στρατηγική. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό το πουλί δεν έπρεπε να το λένε φάσα, αλλά φάρσα! Το μόνο που με παρηγορούσε είναι η σκέψη πως αυτά τα πουλιά με τον ίδιο τρόπο έχουν ξεγελάσει χιλιάδες κυνηγούς και θα μας ξεγελούν και στο μέλλον.
Με κυνηγούσε η καντεμιά
Τελικά, για να ευχαριστηθείς τις φάσσες δεν χρειάζονται και λίγα πράγματα. Πρέπει να σε θέλει, να τις βρεις με την πρώτη στο δρομολόγιό τους, να πηγαίνουν καλά τη συγκεκριμένη μέρα και ώρα τα φυσίγγια σου, να φυσάει, να χαμηλοπετάνε και πάνω απ’ όλα να μη χαζοτουφεκάνε, ως συνήθως, κάποιοι γύρω σου και τις χαλάνε. Έτσι μόνο μπορείς να τις ευχαριστηθείς και να κρεμάσεις κάποιες από αυτές στο κρεμαστάρι σου. Απόψε, όμως, όλα αυτά είχαν συμβεί και το μόνο που καταδίκαζε το αποτέλεσμα ήταν η καντεμιά μου. Η παρέα μου, στο μεταξύ, 2 χιλιόμετρα πριν το πέρασμα του ποταμού, ψηλοτουφεκούσε χωρίς αποτελέσματα. Αν τους είχα εδώ, σκέφτηκα, θα τις είχαμε τσουρουφλίσει. Όμως αυτές οι σκέψεις ήρθαν λίγο αργά. Είδα και απόειδα, πήρα το καρεκλάκι μου και κινήθηκα προς την ψηλή γκορτσιά που έδειχναν να τη συμπαθούν περισσότερο από τα γύρω δέντρα της περιοχής τόση ώρα. Δεν κρατήθηκα, κάπως έπρεπε να αντιμετωπίσω τη γκίνια μου. Φτάνω στην ψηλή γκορτσιά και γίνομαι ένα με τα αγκάθια, στο μικρό χαντάκι δίπλα της. Τώρα, σκέφτηκα, από το σημείο αυτό μπορούσα να τις έχω οριακά εντός βολής και προς τα δεξιά και προς τα αριστερά, προς τις χαμηλές βελανιδιές που είχε εκατέρωθέν της η γκορτσιά.
Ταμπουρωμένος σε χαντάκι
Δεν πέρασαν δυο λεπτά και ένα μπουλούκι καβάλησε σύρριζα στην κορφή της δεξιάς βελανιδιάς, λίγο πέρα από το βεληνεκές του όπλου. Δεν πειράζει, μουρμούρισα, αρκεί να έχω υπομονή και θα βγουν και άλλες. Λίγο αργότερα βλέπω τρεις να ακολουθούνε γραμμή την πορεία των προηγούμενων, 100 μέτρα δεξιά μου και πίσω τους άλλες δύο να περνάνε ατουφέκιστες. Επέδειξα υπομονή και ψυχραιμία, αλλά τελικά δεν βοήθησε. Ούτε αυτό! Δεξιά και αριστερά μου περάσαν 3–4 καλά κοπάδια και αρκετά μεμονωμένα πουλιά και ζευγάρια. Όλα όμως στα 80–100 μέτρα και φυσικά ατουφέκιστα. Λες και με μυριζόντουσαν από μακριά και φρόντιζαν να περάσουν οριακά εκτός βολής. Η ώρα είχε πια περάσει και τα περιθώρια μίκραιναν. Τα μαζεύω και πάω στη μικρή βελανιδιά. Μόνο που εκεί δεν είχα κάλυψη και έτσι αναγκάστηκα να σταθώ 10 μέτρα πίσω της, σε ένα βαθύ χαντάκι, σαν να ήμουν ταμπουρωμένος σε χαράκωμα για το φόβο των όλμων. Περιμένω, περιμένω, περιμένω, τίποτα.
Ξαναπιάστηκα κορόιδο!
Περίμενα 5–10 λεπτά και καμία κίνηση δεν έγινε γύρω από το καρτέρι μου. Ο διάβολος είχε αποφασίσει να μου δώσει τη χαριστική βολή για να με σκάσει. Ξαφνικά, ένα κοπάδι ήρθε πλανάροντας απαλά και σαν τσαμπιά κρεμάστηκε στη μεγάλη βελανιδιά που καθόμουν λίγη ώρα νωρίτερα. Τα ξερόνια του στολίστηκαν σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο από καμιά σαρανταριά πουλιά. Περίμενα λίγα λεπτά μήπως κάνουν κάποια κίνηση και όταν πείστηκα ότι δεν είναι αποφασισμένες να μετακινηθούν, έβαλα στη θαλάμη σιγά–σιγά και προσεκτικά ένα 3άρι, ελπίζοντας να τους πάρει κάποιο μάτι εκεί στα 70 μέτρα. Σημάδεψα στο κέντρο του πιο πυκνού τσαμπιού και απελπισμένος τράβηξα τη σκανδάλη. Κάποια, από το φόβο της, έκανε καταπάνω μου και με ανάγκασε να ρίξω άλλο ένα φυσίγγι, χωρίς αποτέλεσμα αφού και αυτή εξαφανίστηκε μαζί με το υπόλοιπο κοπάδι. Αυτό το απόγευμα έπαιξα τέλεια το ρόλο του κορόιδου και του καντέμη. Τα μάζεψα και έφυγα.
Προσπέρασα 200 πουλιά!
Άρχισα να περιδιαβαίνω αυτό τον τόπο κάνοντας κατόπτευση για τα αυριανά καρτέρια της παρέας μου, υπολογίζοντας τα ανυπολόγιστα και σχεδιάζοντας τα απραγματοποίητα. Κάπου στο πλάι ενός λόφου, πήρε το μάτι μου 5–6 πουλιά να βόσκουν στον τελευταίο απογευματινό ήλιο τον αγριόβικο. Είχε πια τουλάχιστον μισή ώρα να πέσει τουφεκιά και ήταν ανέμελα και ξεθαρρεμένα. Μπαίνω σε ένα γυρτό λιβάδι που το χώριζε καταμεσής στα δύο μια δενδροστοιχία, ελπίζοντας σκυφτά–σκυφτά να τις πλησιάσω από αθέατο σημείο. Προχώρησα με προσοχή και όταν πια κατάφερα να φτάσω 50 μέτρα περίπου από τις φάσες που βόσκαγαν, κοιτάζω αριστερά μου στο γυρτό μέρος του λιβαδιού και τι να δω; Πρωτομπαίνοντας στο λιβάδι είχα προσπεράσει, χωρίς να με αντιληφθούν και χωρίς να τις αντιληφθώ και εγώ, ένα κοπάδι πάνω από 200 πουλιά. Το κοπάδι ήταν καθισμένο και βοσκούσε ανέμελο πίσω από τη δεντροστοιχία που χρησιμοποίησα για κάλυψη. Και τώρα κορδωμένες και ακίνητες, κοιτάζουν όλες μαζί παραξενεμένες προς το μέρος μου, να απομακρύνομαι σιγά–σιγά σκυφτός, περνώντας με για ζώο.
Όπισθεν ολοταχώς
Ήταν ανήσυχες αλλά δεν σηκώθηκαν. Αποσβολώθηκα. Αν 100 μέτρα νωρίτερα είχα ρίξει μια ματιά στο γερτό μέρος του λιβαδιού αριστερά μου, θα τις είχα στα 20 μέτρα. Η επιστροφή μου προς τα κει ήταν αδύνατη. Θα βρισκόμουν ακάλυπτος να αντιμετωπίσω πουλιά που με είχαν ήδη αντιληφθεί και ήταν έτοιμα να σηκωθούν. Κάποια στιγμή, οι 5–6 που αρχικά είχα ξεκινήσει να προσεγγίσω, ανήσυχες από τη στάση του υπόλοιπου κοπαδιού, σηκώνονται με φόρα προς το κοπάδι και το κοπάδι προς αυτές. Δίπλα, στα 3 μέτρα στην άκρη του λιβαδιού, ήταν μια τεράστια ακακία, χωρίς φύλλα, με τα ξερόνια της όρθια σαν κυπαρίσσια και εγώ από κάτω της, κολλημένος στο χώμα, κοκκαλωμένος με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Έρχονται καταπάνω μου πίσω από το δέντρο. Τα κλαδιά με καλύπτουν καλά, σηκώνω το όπλο και περιμένω να σκάσουν μύτη μπροστά μου. Μόλις κάνουν την εμφάνιση τους οι πρώτες 10, οι οδηγοί του κοπαδιού κάνουν όπισθεν ολοταχώς συμπαρασύροντας και ολόκληρο το κοπάδι. Ο διάβολος είχε βάλει αυτό το δέντρο και πάλι μπροστά μου. Πρόλαβα ανάμεσα στα ξερόκλαδα να αδειάσω το όπλο μου, γκρεμίζοντας δύο φάσες μπροστά μου και άλλη μία πιο κάτω φτερουγάτη. Και αυτή τη φορά είχαν καταφέρει να με ξεγελάσουν.
Πρωτοφανής ατυχία!
Αυτά τα γράφω για να δείξω πως άμα δεν σε θέλει, δεν σε θέλει με τίποτα! Ό,τι και να γίνει, ό,τι και να κάνεις! Χάνεις ευκαιρίες που πολύ σπάνια παρουσιάζονται στην κυνηγετική σου διαδρομή. Αυτό το απόγευμα η μία αναποδιά διαδέχτηκε την άλλη. Δεν ήμουν προληπτικός και φοβιτσιάρης, αλλά σκέφτηκα ότι αν συνεχίσει αυτή η ατυχία έτσι, δεν ήξερα τι κακό μπορούσε να με βρει. Είχα μία ώρα φως μπροστά μου και βρισκόμουν σε τέτοια θέση που έπρεπε απαραιτήτως για να επιστρέψω να περάσω μόνος μου το ποτάμι και να διανύσω άλλα δύο ή τρία χιλιόμετρα ανάμεσα σε χωράφια και χαντάκια αδιαπέραστα, ώσπου να φτάσω στην παρέα μου στο αυτοκίνητο. Τέτοιο απόγευμα να πάει και να μην ξανάρθει! Αγανάκτησα!
Κουρασμένος από το πρωί μες τα χωράφια, βρεγμένος μέχρι τη μέση από το πέρασμα του ποταμού, άρχισαν να με βαραίνουν και τα 10 πουλιά που κουβαλούσα και τα φυσίγγια μου και το κολατσιό μου, που από την ένταση του απογεύματος δεν είχα προλάβει να χρησιμοποιήσω. Ετοιμάστηκα για το δρόμο του γυρισμού γιατί σίγουρα θα νυχτωνόμουν. Κάτι όμως με κρατούσε ακόμα, τραβώντας με σαν μαγνήτης σ’ αυτόν τον υπέροχο κυνηγότοπο. Κάτι μου έλεγε ότι δεν έπρεπε να τον εγκαταλείψω αφήνοντας πίσω μου μόνο κατάρες και βρισιές για την ατυχία μου. Επιπλέον, στο κυνήγι, πίστευα πάντα ότι η καλύτερη ώρα είναι η τελευταία.
Η τελική αναμέτρηση
Περασμένες 4.30 πια, τα πουλιά είχαν επισημάνει από μέρες την κούρνια τους και έκαναν τα τελευταία κοπαδιάσματα και τις τελευταίες κατοπτεύσεις, προκειμένου να βεβαιωθούν για την ασφάλεια του βραδινού τους καταφυγίου. Κάποια μεμονωμένα πουλιά, ζευγαράκια και μικρές φλότες, δοκίμαζαν ήδη τις κορφές των δέντρων που θα διανυκτέρευαν, ενώ δύο 200άρια κοπάδια και ένα μεγάλο, πάνω από 1.000 πουλιά, πλανάρανε για να επιλέξουν τον τελικό τόπο κούρνιας τους. Έπρεπε να πάρω το αίμα μου πίσω, να σπάσει η γκίνια. Απέφυγα να σηκώσω το όπλο μου σε ζευγάρια και μονές φάσες, που πολλές φορές πέρασαν σ’ αυτή τη φάση πάνω από το κεφάλι μου, γιατί ο σκοπός μου τώρα ήταν η τελική αναμέτρηση με το κοπάδι. Ήθελα να ρισκάρω να τις τουφεκίσω τραβέρσα στην καρδιά του κοπαδιού ή ακόμα και καθισμένες στην κούρνια τους, τη μία πάνω στην άλλη. Όταν τα μεγάλα κοπάδια, κάνοντας τον κύκλο τους χανόντουσαν από το οπτικό μου πεδίο, πλησίαζα λίγα–λίγα βήματα προς την κούρνια τους και κρυβόμουν ξανά. Τελικά έφτασα πολύ κοντά στο πυκνότερο σημείο του δασύλλιου που σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου θα φιλοξενούσε το μεγάλο κοπάδι για ύπνο.
Ή του ύψους ή του βάθους!
Η φαντασία μου οργίαζε. Είχα πια πειστεί απόλυτα ότι θα δοκιμάσουν να πιάσουν στα χαμηλότερα κλαδιά του πυκνού, εκεί που ο αέρας δεν θα τις ενοχλούσε, για να διανυκτερεύσουν. Το δάχτυλό μου βρισκόταν από ώρα στη σκανδάλη. Ή του ύψους ή του βάθους! Ή φορτωμένος πουλιά ή παγωμένος να περνάω το ποτάμι και να διασχίζω 3 χιλιόμετρα τα παγωμένα πετροχώραφα μέχρι το αυτοκίνητο, άπραγος! Το κοπάδι έκανε άλλη μία γύρα ακόμη χαμηλότερα, 200 μέτρα από μένα, σύρριζα με τις κορφές των δέντρων. Άκουγα το φτερό τους που γλιστρούσε καθώς πλανάρανε και γινόταν ένα με το θρόισμα των φύλλων των δέντρων. Κάποιες δοκίμασαν να πιάσουν σε κάποια κλαδιά, αλλά καχύποπτες καθώς είναι ξανασηκώθηκαν αμέσως συνεχίζοντας με το υπόλοιπο κοπάδι. Ακολούθησαν την πεπατημένη. Αναρωτήθηκα: «Ποιος ξέρει για πόση ώρα ακόμη θα παίζετε με τα νεύρα και την υπομονή μου». Ο ήλιος είχε πια ακουμπήσει τις κορφές της Πίνδου και η ακινησία μου τόση ώρα έκανε την απογευματινή παγωνιά ανυπόφορη. Σε 3–4 λεπτά το κοπάδι ξαναφάνηκε σαν σμάρι από μελίσσια! Πετούσαν χωρίς παραφωνίες, γλαρωμένες, έτοιμες να κάτσουν. Την επόμενη γύρα σίγουρα θα πιάσουν μπροστά στα δέντρα που φυλάω, δίπλα μου. Σε λίγα λεπτά φτάνει η μεγάλη στιγμή. Αργότερα τις βλέπω πια ξεκάθαρα να πετάνε χαμηλά, σημαδεύοντας τα δέντρα τα οποία φυλάω. Οι πρώτες περνάνε από πάνω μου. Αλίμονο, όμως! Είναι τόσο κοντά μου πια που δεν μπορείς να πάρεις πουλιά, γιατί μεταξύ τους διατηρούν αρκετή απόσταση. Περνάνε, περνάνε, περνάνε και αποσβολωμένος τις κοιτώ. Σαστίζω και με το δάχτυλο στη σκανδάλη μένω τελικά ατουφέκιστος. Αφήνουν πίσω τους τα δέντρα που φύλαγα και αρχίζουν να πιάνουν στα επόμενα δέντρα, 100 μέτρα παρά κάτω, στο πιο χαμηλό πυκνό.
Το πάθημα να γίνεται μάθημα
Με την ανάσα κομμένη διαπίστωσα για άλλη μια φορά ότι με κορόιδεψαν. Τα 100 μέτρα και ο ακάλυπτος χώρος ανάμεσα στα δύο δασύλλια έκανε ανέφικτη την προσέγγισή μου. Αποφάσισα μέσα στην καντεμιά μου να μη φερθώ ανώριμα και τις τρομάξω άσκοπα. Σηκώθηκα με βαριά καρδιά για το δρόμο της επιστροφής. Για την ώρα, τρεχάτε ποδαράκια μου πριν νυχτώσει τελείως και δεν βλέπετε που πατάτε. Και μέσα σ’ όλα αυτά είχα να διασχίσω και το θυμωμένο Αλιάκμονα.
Μετά από μια σειρά αρνητικές συγκυρίες και ατυχίες, είχα την ευκαιρία εκείνο το απόγευμα να ζήσω κάποιες ώρες που αν και έχουν περάσει 30 χρόνια από τότε, έχουν μείνει και θα παραμείνουν αξέχαστες. Χρόνια μετά, συνειδητοποίησα ότι η αποτυχία δεν είναι εξ ορισμού ένας αρνητικός παράγοντας, ιδιαίτερα όταν έχεις να κάνεις με ένα θήραμα πανέξυπνο, παμπόνηρο και παρατηρητικό όσο η φάσα. Την επόμενη μέρα από νωρίς, η παρέα στήθηκε στα ίδια καρτέρια που είχα αποβραδίς εντοπίσει. Όμως τα πουλιά αποδείχθηκαν αυτή τη φορά ιδιαίτερα καχύποπτα και δεν μας έδωσαν τις ευκαιρίες που όλη την προηγούμενη νύχτα ονειρευόμασταν…
