Από τον Ανδρέα Κουϊνέλη
Προσπαθώντας για μια ακόμη κυνηγετική περίοδο να ξεδιαλύνω το πέπλο μυστηρίου της Βασίλισσας του δάσους για τις ημερομηνίες που επισκέπτεται το νομό μας, ξεκίνησα την αναζήτησή της πολύ νωρίτερα από προηγούμενες χρονιές. Όσοι κάνουν κάτι σημαντικό, ειδικά οι μοναχικοί και έμπειροι κυνηγοί, διακρίνονται συνήθως από μια φυσική συστολή, δεν κομπάζουν για τα επιτεύγματά τους, ούτε προβάλουν τον αριθμό των θηραμάτων που καταφέρνουν να βάλουν στο σακίδιό τους. Οπότε είναι δύσκολο να πάρεις αξιόπιστες πληροφορίες. Θα πρέπει να βασιστείς στο δικό σου ένστικτο και το πάθος για μια και μοναδική συνάντηση μαζί της.
Η ζωή αυτού του λατρεμένου πουλιού, πάντα μου κινούσε το ενδιαφέρον αφού είναι γεμάτη με μακρινές διαδρομές, πολλές περιπέτειες, πολλούς κινδύνους και με ιστορίες τρυφερές και πολλές φορές συγκινητικές. Αγαπιέται όσο κανένα άλλο σε τόσες χώρες και ηπείρους από διαφορετικούς λαούς και φέρνει κοντά ανθρώπους που μιλούν γλώσσες άγνωστες, διαφορετικού χρώματος και σίγουρα διαφορετικών πολιτισμών και κουλτούρας. Αυτός που την τιμάει και την αγαπάει περισσότερο, είναι μόνο ο πραγματικός μπεκατσοκυνηγός που γνωρίζει τη ζωή της, τις παραξενιές και τις ιδιαιτερότητές της.
Η πρώτη μαγική συνάντηση
Η μαγική ιστορία της πρώτης φετινής συνάντησής μου με τη βασίλισσα του δάσους αρχίζει στα μέσα Οκτώβρη στα ορεινά του νομού Έβρου σε υψόμετρο κάτι πιο λίγο από τα χίλια. Ένα ύψωμα σε μια ορεινή κοινότητα που λούζεται πρώτη την ανατολή του ήλιου και είναι δημοφιλής τόπος εξορμήσεων για τους λάτρεις των υπαίθριων δραστηριοτήτων, αλλά και σταθμός για την μπεκάτσα.
Εκεί λοιπόν με οδήγησε το ένστικτό μου. Με δυο αγγλικά σέττερ νωρίς το πρωί της 19ης Οκτώβρη, με συνάντησε το πρώτο φως του ήλιου μετά από αρκετά οδικά χιλιόμετρα, να δοκιμάζω τις αντοχές μου αλλά και των αγαπημένων μου συντρόφων. Το δάσος πυκνό ακόμη δεν έδειχνε να φιλοξενεί καμία μπεκάτσα, παρ’ όλα αυτά συνέχισα την πορεία μου σε μια διαδρομή η οποία χρόνια πάντα μου απέφερε τα πρώτα πουλάκια της κάθε περιόδου, αλλά ποτέ ημερομηνίες σαν αυτή. Είχαν περάσει δυο ώρες χωρίς κανένα από τα σέττερ μου να βρει ή να μου δείξει την ύπαρξή της.
Σε ένα σημείο προς το τέλος της διαδρομής μου στο δάσος, αρκετά πυκνό, είδα επιτέλους τα σέττερ μου να δείχνουν αρκετό ενδιαφέρον καθώς τα κουδούνια τους ακούγονταν σχεδόν στάσιμα με διακοπές και αρκετές ήρεμες κινήσεις, όπου κατέληξαν στην απόλυτη ησυχία. Έφτασα με αρκετή δυσκολία σχετικά γρήγορα κοντά τους, αλλά το μόνο που κατάφερα να δω ήταν την μπεκάτσα να σηκώνεται αρκετά μακριά από τις μουσούδες των σέττερ μου και να χάνεται στο δάσος. Την αναζήτησα προς την κατεύθυνση που απομακρύνθηκε για 20 λεπτά ακόμη, όπου τελικά κατάφεραν τα κυνηγόσκυλά μου να την ξαναεντοπίσουν. Αυτή την φορά πρόλαβα και πήρα καλή θέση για βολή. Σηκώθηκε απότομα και τρόμαξε εμένα αλλά και τους σκύλους μου, με ξάφνιασε, η πρώτη τουφεκιά έφυγε σχεδόν αυτόματα και περισσότερο από τρομάρα, στην προσπάθεια για σκόπευση είχε ήδη απομακρυνθεί αρκετά, αλλά της έριξα και το δεύτερο φυσίγγιο, αδειάζοντας τη θαλάμη του πλαγιόκαννού μου.
Δεν ήμουν σίγουρος αν την χτύπησα και τα σέττερ μου αν και την έψαξαν αρκετά στο σημείο που υπολόγισα ότι έπεσε, δεν κατάφεραν να την βρουν. Το σφίξιμο που νιώθει ο κάθε κυνηγός σε παρόμοιες καταστάσεις μέσα μου με έκανε να τερματίσω την ημερήσια κυνηγετική μου έξοδο.
Το βραδάκι διηγήθηκα την ιστορία μου στον πατέρα μου, παλιό κυνηγό, λάτρη της μπεκάτσας, ο οποίος με συμβούλεψε να την αναζητήσω και την επόμενη μέρα στο σημείο που την βρήκα και τουφέκισα για να βεβαιωθώ περισσότερο ο ίδιος και να αποβάλλω κάθε άσχημη σκέψη. Έτσι νιώθω κάθε φορά όταν πυροβολώ το βασιλικό πουλί και δεν καταφέρνω να το πάρω και νομίζω ότι το τραυμάτισα.
Επιστροφή στον κυνηγότοπο
Και αυτό έπραξα. Την επόμενη μέρα πριν πάρω την κλασική διαδρομή που ακολουθώ για χρόνια, κατευθύνθηκα πρώτα στο σημείο που είχα ρίξει την προηγούμενη μέρα το πουλί με την πεποίθηση ότι το είχα χτυπήσει. Βλέποντας καλύτερα το σημείο από όπου έριξα τη δεύτερη τουφεκιά, υπέθεσα ένα νέο σημείο στο οποίο θα μπορούσε να έχει πέσει, το οποίο δεν είχα βάλει τα σεττεράκια μου να την αναζητήσουν. Επιστράτευσα και τις ικανότητες του μεγαλύτερου και εμπειρότερου από τα σέττερ μου και ευτυχώς επαληθεύτηκα. Προς μεγάλη μου χαρά ο γλυκός παππούς πλέον, μου έφερε στο στόμα μια παγωμένη, αλλά εξίσου όμορφη μπεκάτσα.
Την πήρα στο χέρι, τη ζύγισα για να την καταγράψω, συνήθεια που κρατά καλά χρόνια τώρα. Ήταν 272 γρ., αλλά παρατηρώντας την καλύτερα, διαπίστωσα προς μεγάλη μου έκπληξη ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό το οποίο συναντούσα για πρώτη φορά σε μπεκάτσα. Η συγκεκριμένη είχε ένα αρκετά μεγάλο τραύμα που φαινόταν αρκετά παλιότερο στο δεξί της πόδι.
Αμέσως κάλεσα τον πατέρα μου να του πω τα ευχάριστα, μεγάλη χαρά, μια περιπέτεια ακόμη καταγράφηκε στην αναζήτηση της λατρεμένης μου μπεκάτσας. Ήταν η πρώτη μου, μετά ακολούθησε αρκετά πιο κάτω και μια δεύτερη. Αυτή δεν με παίδεψε τόσο ψυχολογικά, με εξουθένωσε όμως σωματικά, τέσσερις φορές κατάφεραν να την ακινητοποιήσουν τα σέττερ μου και μόνο την τελευταία μου επέτρεψε να της ρίξω. Τα κατάφερα και η χαρά έγινε διπλή.
Εύχομαι σε όλους, βετεράνους και νεότερους, μια όμορφη κυνηγετική μπεκατσοχρονιά, με πολλές συναντήσεις και γνώμονα την αγάπη για αυτό το εκπληκτικό θήραμα. Σεβασμό στην φύση, στο φίλο, προσοχή στα μέτρα ασφαλείας, τους γραπτούς και άγραφους νόμους που διέπουν τον τρόπο ζωής μας. Πάντα πορτοκαλί γιλέκο.
