Της Χρύσας Μπαντίνου
Η παρακάτω ιστορία, που ίσως μοιάζει με μια συνηθισμένη κυνηγητική περιπέτεια, αφιερώνεται σε όλους τους κυνηγούς που η πυξίδα της ψυχή τους “κολλάει” μάλλον στην απόλαυση της φύσης παρά στην αναζήτηση του θηράματος.
Ήταν Κυριακή, νωρίς το πρωί. Η παρέα μεγάλη. Είχαν βγει για γουρούνια. Η παγάνα στήθηκε. Ο καθένας είχε πάρει τη θέση του. Άραγε, πόσες σκέψεις μπορεί να έρχονται στο μυαλό τού κυνηγού σε ώρα αναμονής; Είναι ένα «καρτερικό» συναίσθημα, μου περιγράφει ο κυνηγός πατέρας μου, που κορυφώνεται με την ώρα.
Τη στιγμή, δηλαδή, που το θήραμα “σκάει μύτη” και ο πυροβολισμός που ακούγεται υποδηλώνει τη στιγμή της αποθέωσης. Είναι η στιγμή της επιβράβευσης από τους συγκυνηγούς σου ή απλά η αίσθηση ότι το θήραμα, που την κοπάνησε μάλλον, είχε τύχη! Και έπειτα, είναι όλη εκείνη η φιλοσοφία γύρω από τα κυνηγόσκυλα. Τα δικά μου «βγάζουν» λαγό, τα δικά μου σηκώνουν το γουρούνι! Ιστορίες κυνηγών που αναλώνονται σε κάτι μικρά καφενεδάκια, όταν περήφανη η παρέα μαζεύεται εκεί για τα συκώτια και για το μοίρασμα της «λείας» τους.
Στις πλαγιές του Μπέλλες
Επανέρχομαι στο πρωινό εκείνο, της Κυριακής, όπως μου το περιγράφει ο πατέρας μου, καθώς εγώ απλά επιμελούμαι την ιστορία. Η παραστατικότητα του λόγου του με μεταφέρει στο βουνό Μπέλλες. Έχει παντού “αρδίτσια”, θάμνους και ένα ύψωμα ωραίο να αγναντεύεις. Φυσικά να αγναντεύεις το γουρούνι εννοεί, μάλλον! Οι συγκυνηγοί του πιάνουν ήδη τις θέσεις, οι οποίες είναι και τα περάσματα των αγριόχοιρων, ενώ οι δύο μεγαλύτεροι της παρέας, για τους οποίους τρέφουν οι άλλοι ένα βαθύ αίσθημα θαυμασμού και σεβασμού συγχρόνως, κάνουν την παγάνα μαζί με τα έμπειρα κυνηγόσκυλα. Όλα δείχνουν καλά και το σίγουρο είναι ότι το «κοπάδι» θα περάσει αναζητώντας την τροφή του. Αλλά οι ώρες περνούν και ούτε φωνή, ούτε ακρόαση, ούτε βρυχηθμός ζώου πουθενά. Για κάποιους από την παρέα, η σημερινή «συνάντηση» μοιάζει με αργοπορημένο ραντεβού, καθώς οι στημένοι «γαμβροί» περιμένουν αρκετή ώρα, αλλά η «νύμφη» δείχνει να το ’σκασε! Τελικά, όπως φαίνεται, το «κοπάδι» των αγριόχοιρων, που δεν εμφανίζεται ακόμη, αποφάσισε μάλλον να αλλάξει δρόμο «απροειδοποίητα» ή είχε περάσει νωρίτερα, πριν από την εμφάνιση της κυνηγοπαρέας. Έξυπνα τα γουρούνια!
Στο βωμό της θεάς Άρτεμης
Η ιστορία θα μπορούσε να τελειώνει εδώ και μία άκαρπη χειμωνιάτικη «απόδραση» κυνηγών στη φύση να λάβει τέλος, μέχρι τη στιγμή που η εμφάνιση ενός μοναδικού θηλυκού αγριόχοιρου κάνει ντεμπούτο, παίζοντας εκείνη τη μέρα με τα νεύρα της παρέας. Ήταν, μου λέει ο πατέρας μου, σαν να ξεπετάχτηκε από το πουθενά ή να το ’σκασε, ως απολωλός πρόβατο. Έτοιμο σφάγιο προς θυσία στο βωμό της θεάς Άρτεμης!
Τα σκυλιά ξεχύθηκαν από πίσω του, οδηγώντας το στα επίδοξα μάτια που το σημάδευαν μέσα από την κάννη. Το λαχάνιασμά του ακουγόταν από μακριά, φανερώνοντας την κούρασή του και τη λαχτάρα του μέσα σ’ αυτή την απίστευτη κυριακάτικη ενέδρα, που του είχαν στήσει. Ακούστηκε ο πρώτος πυροβολισμός και μετά ο δεύτερος και, προς έκπληξη, ένας τρίτος, ενώ το λαχάνιασμα τώρα ξεμάκραινε, αφήνοντας την απορία πως ή άστοχο ήταν το βόλι, ή το θηλυκό αυτό γουρούνι θα ’ταν στοιχειωμένο, έτσι που είχε ξεφύγει. Εκείνο, βέβαια, που θα θυμάται η παρέα (στα χρονικά τής οποίας καταγράφονται, είναι η αλήθεια, αρκετές κυνηγητικές επιτυχίες…), είναι οι μανούβρες αυτού του «περίεργου» αγριόχοιρου, το τρέξιμό του, αλλά και η ομορφιά του. Σαν να έκανε, λένε, ένα αυτοσχέδιο χορευτικό σινιάλο, από εκείνα που μόνο ένα θήραμα στέλνει στους κυνηγούς του, πριν εξαφανιστεί.
