Κείμενο Γιώργος Λιάλιος
Φωτογραφίες Δημήτρης Πουρσανίδης
Βαθιά µέσα στη θάλασσα, εκεί όπου το φως είναι λιγοστό, υπάρχει ένας διαφορετικός πολύχρωμος κόσμος. Οι κήποι των κοραλλιών, που αναπτύσσονται αργά επάνω στους υφάλους, προσφέρουν τον χώρο για να δημιουργηθεί ένας καμβάς από θαλασσινές μορφές ζωής, πολύτιμος όσο και πανέμορφος. Οι σχηματισμοί αυτοί είναι εν πολλοίς άγνωστοι – πρόσφατα μια ερευνητική ομάδα μελέτησε ένα τέτοιο σύστημα στο Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Αλοννήσου, προσφέροντας πρωτογενή επιστημονική πληροφορία. Και αποκαλύπτοντας τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν, από την «απρόσεκτη» αλιεία έως την κλιματική αλλαγή.
Η μελέτη των κήπων των κοραλλιών πραγματοποιήθηκε το 2021 με χρηματοδότηση του Ιδρύματος Thalassa. Η ομάδα στελεχωνόταν από τον δύτη Δημήτρη Πουρσανίδη, δρ θαλάσσιας οικολογίας και ιδρυτή της εταιρείας ερευνών terraSolutions marine environment research, τον Τζιοβάνι Τσιμιέντι, δρ θαλάσσιας βιολογίας και τη Μικέλα Μαγιόρκα, θαλάσσια βιολόγο. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε σε βάθος 30-50 μέτρων, μια ζώνη που ονομάζεται ζώνη του μεσόφωτος –γιατί το φως που φθάνει εκεί αντιστοιχεί περίπου στο 3% εκείνου της επιφάνειας–, σε πέντε διαφορετικά σημεία στο στενό Σκοπέλου – Αλοννήσου (στις Μούλες και στον ύφαλο Μπαρκέτα). Στη ζώνη αυτή αναπτύσσονται οι κοραλλιγενείς σχηματισμοί – ονομάζονται έτσι και όχι κοραλλιογενείς γιατί δεν είναι κοράλλια όπως αυτά που συναντούμε σε τροπικές περιοχές, αλλά «ασβεστωμένα», δηλαδή πετρωμένα ροδοφύκη, που μετατρέπονται σε αποικίες. «Οι σχηματισμοί αυτοί είναι βιογενείς κατασκευές», εξηγεί ο κ. Πουρσανίδης: «Η βάση τους είναι κυρίως φύκη κόκκινα, πορτοκαλί και μωβ, που έχουν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Επενδύουν τα κυτταρικά τους τοιχώματα με ασβεστίτη, μια από τις κρυσταλλικές μορφές του ανθρακικού ασβεστίου που βρίσκεται διαλυμένο στο θαλασσινό νερό. Ετσι με πολύ αργό ρυθμό, μόλις 2 χιλιοστά τον χρόνο, αναπτύσσονται τα πετρολούλουδα».
Περισσότερα στο www.kathimerini.gr
