Του Μπάμπη Αιγινήτη
Κανένα άριστο τουφέκι και κανένα τέλειο φυσίγγι δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τον ανθρώπινο παράγοντα. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την απόλαυση μιας σωστής βολής η οποία προέρχεται από τη σωστή σκοπευτική τεχνική και τη δεξιοτεχνία που διαθέτει ο άνθρωπος στο χειρισμό του όπλου που κρατάει στα χέρια του.
Για να υπάρχει βελτίωση και σκοπευτική εξέλιξη με τη σωστή τεχνική σε έναν κυνηγό, είναι απαραίτητο να γίνει κατανοητός ο ρόλος του ίδιου του κυνηγού.
Η σωστή κυνηγετική σκόπευση είναι μια σύνθετη, αλλά αρμονική διαδικασία. Έχουμε τον κυνηγό και το στόχο του να κινούνται μαζί, αν λοιπόν ο κυνηγός την κρίσιμη στιγμή της βολής του σταματήσει την κίνηση για να πατήσει τη σκανδάλη, τότε χάνεται αυτή η συνάφεια και η αποτυχία είναι δεδομένη.
Σωστή στήριξη του σώματος
Για να ξεκινήσουμε την ανάλυση της σύνθετης διαδικασίας που μας οδηγεί σε μια σωστή κυνηγετική βολή, θα πρέπει να ξεκινήσουμε πρώτα από τη βάση που είναι τα πόδια.
Η στήριξη του σώματος καθώς και η συνεισφορά στη σωστή παρακολούθηση της κίνησης του θηράματος προέρχεται από τα πόδια και από τη θέση που αυτά θα έχουν τη στιγμή της τουφεκιάς.
Μια κακή θέση των ποδιών δεν παρέχει καλή στήριξη στο σώμα για να μπει αυτό στην κίνηση του θηράματος και κατά τη στιγμή της βολής έχουμε απώλεια της ισορροπίας.
Γνωρίζω πολύ καλά τις ανομοιομορφίες του εδάφους στο κυνήγι και ειδικά του ορεινού όπως στην πέρδικα, όμως, όπως ο σκύλος φροντίζει να πάρει καλή θέση στη φέρμα του σε σχέση με τη μυρωδιά που του έρχεται, έτσι κι εσείς πρέπει να πάρετε θέση τέτοια που όχι μόνο να σας παρέχει στήριξη καλή αλλά και τα πόδια να είναι σωστά προσανατολισμένα προς τα εκεί που πιθανότατα θα διαφύγει το θήραμα.
Αυτό θα σας δώσει ένα εύρος κίνησης που θα σας παρέχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα για να βγει μια καλή επώμιση.
Αιφνιδιασμός… το όπλο του θηράματος!!!
Μην ξεχνάτε ότι το θήραμα στη διαφυγή του βασίζεται στα στοιχεία του αιφνιδιασμού και της μετάδοσης πανικού προς τον κυνηγό, ώστε να κάνει ένα ή σωρεία λαθών. Σκεφτείτε τώρα πόσοι από εσάς κατά το παρελθόν έχετε χάσει θηράματα γενόμενοι αποδέκτες των στοιχείων που προαναφέραμε.
Έχοντας την καλύτερη δυνατή βάση κάτω, όσο επιτρέπει το ανώμαλο έδαφος στα πόδια, είναι εφικτό να διατηρηθεί μια κίνηση από τη μέση και πάνω. Απόρροια αυτής της κίνησης είναι να διατηρηθούν οι ώμοι και το κεφάλι σε ένα σταθερό σύνολο, για να δεχθούν το όπλο χωρίς περιττές προσπάθειες (σκυψίματα, σφιξίματα κ.λπ.).
Αυτό αποτελεί σημαντική λεπτομέρεια, γιατί η οποιαδήποτε μετακίνηση του κεφαλιού στο κοντάκι αλλάζει τη σκοπευτική εικόνα και οι κάννες δεν βάλλουν εκεί που βλέπουν τα μάτια. Εξυπακούεται, βέβαια, ότι έχουμε μάθει να εφαρμόζουμε διόφθαλμη σκόπευση, όπως επιτάσσει η βολή στον κινούμενο στόχο. Οι απότομες κινήσεις, οι νευρικές, οι γρήγορες και οι σπασμωδικές είναι ότι χειρότερο μπορεί να κάνει ο κυνηγός μόλις εμφανιστεί ο στόχος του.
Πείτε όχι στον πανικό…
Η σκέψη των περισσότερων κυνηγών τη στιγμή της φέρμας και της εμφάνισης του θηράματος, πλημμυρίζει από ένα τεράστιο «γρήγορη επώμιση» και όχι «ήρεμη επώμιση».
Αυτό θυμίζει κάτι από το «φρένο πανικού» που βλέπουμε σε πολλούς οδηγούς, καθώς δεν μπορούν να λειτουργήσουν ψύχραιμα στην ξαφνική εμφάνιση κινδύνου. Έχω συναντήσει αρκετούς κυνηγούς που κρατούν όπλο χρόνια και όμως δεν διαθέτουν εμπειρία και άνεση στο σωστό χειρισμό του την κρίσιμη στιγμή της ξαφνικής εμφάνισης του θηράματος.
Η έλλειψη εμπειρίας στην εφαρμογή της σωστής σκοπευτικής τεχνικής στο κυνήγι εκφράζεται από μια λανθασμένη πέρα για πέρα λογική που λέει ότι «όσο πιο γρήγορα φέρεις το όπλο στην επώμιση τόσο πιο γρήγορα θα τουφεκίσεις!».
Αυτή δυστυχώς η λογική διαιωνίζεται από τους μεγαλύτερους ηλικιακά προς τους μικρότερους, με αποτέλεσμα τη μετάδοση λαθών προς μια νεαρή ηλικία που λειτουργεί ως «σφουγγάρι» στα πρώτα βήματα εκμάθησης, να δημιουργεί ένα βαθιά ριζωμένο ελάττωμα στη μυϊκή μνήμη του νέου κυνηγού το οποίο για να αντικατασταθεί με το σωστό θέλει πολλή δουλειά.
Hρεμες και απλές κινήσεις….
Αν βρεθείτε ποτέ στο σκοπευτήριο και παρατηρήσετε τους πολύ καλούς σκοπευτές του SKEET και του SPORTING, δύο αθλημάτων πολύ κοντά στην κυνηγετική σκοπευτική τεχνική, θα διαπιστώσετε ότι φέρουν το όπλο στην επώμιση με μία ήρεμη και αρμονική κίνηση.
Παρ’ όλα αυτά όμως, με αυτή τη φαινομενικά «νωχελική» κίνηση, πετυχαίνουν τους πήλινους δίσκους που εκτοξεύονται από τις μηχανές με ταχύτητα 120 χλμ/ώρα, μια ταχύτητα τρεις φορές γρηγορότερη απ’ όσο της μπεκάτσας και της πέρδικας όταν σηκώνονται.
Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει πραγματικά να προβληματίζει και να προτρέπει προς διερεύνηση του θέματος κάθε ευφυή και φιλοπρόοδο κυνηγό.
Οι γρήγορες, οι αγχωτικές, οι απότομες και οι νευρικές κινήσεις είναι από την αρχή λανθασμένες και θα αποφέρουν σφάλματα. Στην κίνηση του σώματος, στην κίνηση των χεριών και στην άνοδο του όπλου προς τον ώμο, οτιδήποτε δεν γίνει φυσικά θα είναι λανθασμένο και αν ακόμη πετύχουμε το στόχο μας θα είναι συμπτωματικό και παραπλανητικό, ώστε να μας αφήσει με την εντύπωση πως η τεχνική μας είναι εντάξει. Έτσι δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η επιτυχία ήταν συμπτωματική, συνεχίζουμε με τον ίδιο τρόπο και τα λάθη μάς περιμένουν ύπουλα στην επόμενη γωνία.
Kερδίστε το πλεονέκτημα του χρόνου
Είναι σημαντικό να γίνει κατανοητό πως η σωστή κίνηση προς το στόχο και η επώμιση με φυσικό τρόπο είναι από μόνη της γρήγορη.
Αυτό διότι μαθαίνουμε να κάνουμε μόνο τις απαραίτητες κινήσεις και να αποβάλουμε οτιδήποτε περιττό που μας «τρώει» χρόνο.
Δημιουργήστε στο μυαλό σας μια εικόνα στον κυνηγότοπο με τον κυνηγό κοντά στο σκυλί που φερμάρει, συνεπώς γνωρίζει περίπου πού βρίσκεται το θήραμα, και αν διαθέτει λίγη πείρα, ακόμα και τις πιθανές κατευθύνσεις διαφυγής του.
Το όπλο, λοιπόν, κρατιέται με το πέλμα κοντά στη μασχάλη, οι κάννες παράλληλες με το έδαφος (ανεξαρτήτως της κλίσης του) και στραμμένες προς τα εκεί που δείχνει η φέρμα του σκύλου μας. Όταν εμφανιστεί το θήραμα, τότε το χέρι που κρατάει την πάπια του όπλου ξεκινάει πρώτο τη διαδικασία των κινήσεων. Κατευθύνει την κάννη του όπλου προς το στόχο με μία πρόσθια και ταυτόχρονα ανοδική κίνηση και φροντίζει ώστε να πατηθεί η σκανδάλη αμέσως μόλις το κοντάκι «κουμπώσει» στον ώμο. Η όλη διαδικασία εφόσον γίνει ήρεμα, εξασφαλίζει την επιθυμητή οικονομία κινήσεων, βάζει άμεσα την κάννη μας στην κίνηση του στόχου, με αποτέλεσμα να φαίνεται ότι ο κυνηγός διαθέτει μια αργή κίνηση. Όμως στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο, διότι το ακαριαίο πάτημα της σκανδάλης δίνει ένα υψηλότατο πλεονέκτημα χρόνου στον κυνηγό έναντι του θηράματος.
Oι αποτυχίες είναι ο καλύτερος δάσκαλος
Για να αντιληφθείτε την υπεροχή αυτής της σωστής διαδικασίας θα πρέπει να φέρετε στο μυαλό σας αποτυχημένες στιγμές από λανθασμένες και περιττές κινήσεις που τυχόν έχουν γίνει.
Σκεφτείτε να είναι φέρμα το σκυλί και οι κάννες ή η κάννη να είναι στραμμένες προς τα κάτω (χαμηλά) ή προς τα επάνω και το στόμιο να βλέπει τα σύννεφα. Αυτό θα δημιουργήσει μια συνέχεια πολλών και περιττών κινήσεων που σε συνδυασμό με το κλείσιμο του ματιού και το σημάδεμα, έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια πολύτιμου χρόνου. Θα ήταν πολύ κατατοπιστικό να μπορούσατε να δείτε αυτή την εικόνα τη στιγμή της δράσης, σαν σε βίντεο, για να διαπιστώσετε πόσες αλλαγές κατεύθυνσης κάνει το στόμιο της κάννης και πόσο δύσκολα πλέον μπαίνει στην τροχιά του θηράματος.
Μήπως τελικά δεν πρέπει να καταλογίζουμε ευθύνες σε φυσίγγια και τουφέκια και να τις καταλογίσουμε στον εαυτό μας;
