Του Γιάννη Αποστολόπουλου
Την ώρα που έγραφα αυτό το άρθρο για τη φετινή δυσκολία στις φέρμες πολλών σκύλων, ακόμα και βετεράνων, έφτασε ένας φίλος μου πολύ χαρούμενος, κουβαλώντας μαζί του πέρδικες και μία μπεκάτσα. Μπορώ να πω ότι πραγματικά ζήλεψα όταν την αντίκρισα…
“Είναι αρχές του Οκτώβρη”, σκέφτηκα, “δεν πρέπει να πάρω τα βουνά και τους λόγγους ψάχνοντας, ας περιμένω λίγο ακόμη”. Όλοι πρέπει να κάνουμε το ίδιο, ας ασχοληθούμε τώρα που κρυώνει ο καιρός, με τις πέρδικες, για να δούμε κάποιες αξιόλογες φερνές γιατί κατά γενική ομολογία φέτος μας έχουν ταλαιπωρήσει πολύ. Πολλά τα τηλεφωνήματα φίλων που παραπονιούνται ότι δεν είναι ευχαριστημένοι από τα σκυλιά τους ή στην έρευνα δείχνουν ανόρεκτα, κουράζονται γρήγορα, φέρμες βλέπουν μία στα δέκα πουλιά και ακόμη απροθυμία στο απόρτ που κάποια το αφήνουν στα μισά της διαδρομής και άλλα μετά βίας το βάζουν στο στόμα τους. Μιλάμε για σκυλιά κάποιας ηλικίας και μπασμένα καλά στο κυνήγι, όπου στο παρελθόν τα έκαναν όλα σωστά, μα σήμερα μας κάνουν και ανησυχούμε. Αυτά βέβαια τα έχω δει πολλές φορές στο πέρασμα των χρόνων, όπως και τα παράπονα φίλων που τηλεφωνούν για να τους καθησυχάσω ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Οι καιρικές συνθήκες επηρεάζουν τις μηχανές, τα κομπιούτερ κ.τ.λ., δεν θα επηρεάσουν έναν ζωντανό οργανισμό, που είναι ο σκύλος μας;
Ζέστη, υγρασία, σκόνη
Αφύσικη ζέστη, υπερβολική υγρασία, αναβροχιά και σκόνη είναι φαινόμενα που επηρεάζουν την αντοχή όπως και την οσφρητική ικανότητα του ζώου, με αποτέλεσμα να μας κάνουν να αμφιβάλλουμε για το σύντροφό μας. Αρνητικό ρόλο που θα πρέπει όλοι να αποφεύγουμε είναι η ζημιά που επιφέρουμε στους σκύλους μας, πιέζοντας για την έρευνα τη στιγμή που δεν μπορεί να πάει άλλο, όπως και στο απόρτ, η καταπίεση να το φέρει βάζοντάς το με το ζόρι στο στόμα κ.τ.λ. Υπομονή συνιστώ, για πολλοστή φορά, να αλλάξουν οι καιρικές συνθήκες. Αυτά βέβαια δεν συμβαίνουν παντού στη χώρα, για να μην παρεξηγηθώ από κάποιους βόρειους τυχερούς, όπου ο τόπος τους και το κλίμα είναι διαφορετικό από άλλες κεντρικές και νότιες περιοχές της χώρας μας. Επίσης, σημαντικό είναι το τοπικό κλίμα (μικροκλίμα) της κάθε περιοχής, ώστε απομακρυμένος μερικά χιλιόμετρα, αλλάζοντας δηλαδή περιοχή ή και σε κάποιες περιπτώσεις μερικές εκατοντάδες μέτρα, να βλέπεις τελείως διαφορετική συμπεριφορά σκύλων και θηραμάτων. Έτσι δικαιολογούνται κάποιοι “υπερβολικοί” συνάδελφοι που λένε ότι “σήμερα τα πήραν όλα φερμαριστά”!
Από προσωπική πείρα σάς λέω ότι φέτος έχω κάνει κυνήγι ορτυκιού και πέρδικας, όχι μόνο στον τόπο μας αλλά και στη FYROM – Βουλγαρία, μέρες γεμάτες κυνήγι και φοβερούς φυσικούς βιότοπους. Θαυμάζεις τα σκυλιά για την απόδοσή τους και την ικανότητά τους.
Δύστυχα κούρτσχααρ!
Όταν έβλεπα, πριν λίγες μέρες, δύο κούρτσχααρ να μη τα καταφέρνουν και τόσο καλά, νοσταλγούσα τους βόρειους τυχερούς. Σε μια περίπτωση που είδα ένα ορτύκι κάτω και τα φώναξα να έρθουν, σχεδόν το πατούσαν και δεν τον μύριζαν, ενώ αυτό προσπαθούσε να αποφύγει τα πόδια τους, κάνοντας μετακινήσεις μερικών πόντων. Αναφέρω την εν λόγω ράτσα διότι θεωρείται ότι έχει ειδικότητα στα ορτύκια και οπωσδήποτε έχουμε απαιτήσεις. Όλα αυτά, το ξαναλέω, θα ξεχαστούν σε λίγο, όταν οι θερμοκρασίες πέσουν και η αναθυμίαση γίνει πιο έντονη, βέβαια με τη βοήθεια και τον ερχομό των βροχών του πραγματικού φθινοπώρου, που τελευταία τείνει να ξεχαστεί ότι υπάρχει ως εποχή του χρόνου. Ο εκνευρισμός πρέπει να ελεγχθεί, γιατί τα σκυλιά μας δεν φταίνε σε τίποτα. Είναι αυτά που έχουμε ζήσει και μας έχουν χαρίσει όμορφες στιγμές τις οποίες πρέπει να θυμόμαστε την ώρα που τα αμφισβητούμε και να τα υποδεχόμαστε με τα χέρια και όχι με τα πόδια!
Μπορεί ακόμη να τα δικαιολογήσουμε και αυτό να το γνωρίζουν όσοι με “διάφορους τρόπους” ανεπίτρεπτους βρίσκουν υπερβολικό αριθμό θηραμάτων και τα σκυλιά τους χάνουν το απόρτ, γιατί βιάζονται να βρουν το επόμενο, με αποτέλεσμα να ξεχνούν τι πρέπει να κάνουν, πράξεις όπου χάνεται η αξία.
Προσοχή στους μιντιάδες!
Προσοχή, να μη δίνουμε τροφή σε ανθρώπους των μέσων μαζικής ενημέρωσης, αυτούς που κάνουν το κουτσομπολιό της Αθήνας, παρακολουθώντας και γνωρίζοντας καλά τα στέκια του Ψυρρή, της Πλάκας, του Συντάγματος. Και κατά Κολωνάκι μεριά, πού και με ποιον πίνουν τον καφέ τους οι υπουργοί και άλλοι πολιτειακοί παράγοντες. Αυτοί που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα και μη έχοντας πατήσει ποτέ το πόδι τους εκτός του τσιμέντου, διεκδικούν μία θέση στην τηλεόραση ή με την πένα τους στην εφημερίδα βάλλουν εναντίον των κυνηγών, εναντίον της μεγάλης αυτής κοινωνικής δραστηριότητας, της καθ’ όλα νόμιμης. Αυτούς που κινούν και συντηρούν τον εσωτερικό φθινοπωρινό και χειμερινό τουρισμό, αγοράζοντας ρούχα, υποδήματα, φουλάροντας και ξαναφουλάροντας βενζίνη, λάδια, λάστιχα, τρώγοντας και διανυκτερεύοντας σε ταβέρνες και μοτέλ της ελληνικής επαρχίας, που συντηρούν σκύλους, αγοράζοντας τροφές, φάρμακα, κτηνιάτρους, πληρώνοντας μία άδεια κυνηγίου από την οποία εισπράττει παχυλά το κράτος, με ελάχιστη ανταπόδοση. Με ένα σώμα θηροφυλακής από τα ίδια μας τα λεφτά, προσφέροντας τόσα όχι μόνο στους κυνηγούς, αλλά και στην επιτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων στο θέμα της ασφάλειας.
