Μέχρι να αρχίσω να ασχολούμαι με το κυνήγι πρέπει να ομολογήσω ότι έβρισκα πολύ συμπαθητικές τις γνώμες πολλών φίλων περί οικολογίας.
Με απασχολεί και μένα να ζω σε ένα πιο καθαρό περιβάλλον, να μην αναπνέω το νέφος της Αθήνας, να μην κολυμπάω το καλοκαίρι σε μολυσμένες θάλασσες, να μην τρώω φρούτα και λαχανικά φορτωμένα φάρμακα.
Βέβαια, όλοι εκείνοι που καθημερινά αντιδρούν και φωνάζουν για τα προβλήματα του πλανήτη, μου έκανε εντύπωση ότι θεωρούσαν απαραίτητο συμπλήρωμα στο πακέτο οικολογικών ευαισθησιών τους και την αντίθεσή τους με το κυνήγι. Για να είμαι ειλικρινής, ούτε αυτό με πείραζε! Δεν έβρισκα το κυνήγι αρνητικό ως δραστηριότητα, γιατί πολλοί μακρινοί συγγενείς κυνηγούσαν και το θεωρούσα από μικρή πολύ όμορφο να τους φαντάζομαι ξημερώματα να ανεβαίνουν στο βουνό για να αναζητήσουν θηράματα. Επιπλέον, όταν ήμουν πολύ μικρή, ο πατέρας μου είχε ορνιθοτροφείο στα Μέγαρα και γεννήθηκα και μεγάλωσα με την ιδέα ότι κάποια είδη ζώων αποτελούν τροφή για τον άνθρωπο, εκτρέφονται και κάποια στιγμή θανατώνονται για να αποτελέσουν ανθρώπινη τροφή.
Κάπως έτσι δεν γίνεται σε όλο το ζωικό βασίλειο; Κάποια ζώα τρώνε κάποια άλλα και οργανώνεται έτσι η βιολογική αλυσίδα. Δεν είχα όμως και καμιά καούρα να υπερασπιστώ τους κυνηγούς όλα αυτά τα χρόνια. Αν οι φίλοι μου είχαν ευαισθησίες για έναν πιο καθαρό πλανήτη, ας απαιτούσαν και την απαγόρευση του κυνηγίου. Στο κάτω–κάτω της γραφής, τι με πείραζε εμένα; Θα γινόμουν ποτέ κυνηγός; Αν είναι δυνατόν! Να όμως που το έφερε η τύχη κι έγινα. Και τώρα εξακολουθώ να αγωνιώ για τις θάλασσες που κάθε χρόνο είναι και πιο βρόμικες, για το νέφος που κάθε χρόνο μας ταλαιπωρεί όλο και περισσότερο στην Αθήνα, για τα τρόφιμα που κάθε χρόνο γίνονται περισσότερο πλαστικά, αλλά με ενοχλεί πάρα πολύ που κάποιοι θεωρούν ότι όλα αυτά τα προβλήματα θα λυθούν αν απαγορεύσουμε το κυνήγι. Άλλωστε, το κυνήγι είναι μία από τις τελευταίες πηγές φυσικής και καθαρής τροφής.
Αυτό όμως που έχω αρχίσει να μην αντέχω πια καθόλου είναι τον απίστευτο ρατσισμό που υπάρχει από μέρους όλων αυτών που θέλουν να λέγονται οικολόγοι προς οποιονδήποτε αποκτήσει κάποια σχέση με το κυνήγι. Είναι αλήθεια ότι τον πρώτο καιρό που άρχισα να κυνηγάω, με ενοχλούσε η άποψη πολλών κυνηγών στην παρέα για τους οικολόγους. Ήταν από δηκτική ως περίπου ειρωνική. Όμως τώρα αισθάνομαι ότι όλη αυτή η ιστορία της οικολογίας, παρ’ όλο που είναι αναγκαία για ένα καλύτερο αύριο, έχει πολλή υποκρισία μέσα της και πολύ ρατσισμό! Λες κάπου ότι κυνηγάς και η πρώτη αντίδραση είναι «Καλά, κοπέλα και κυνηγάς;». Και να ‘ταν αυτή η αντιμετώπιση μόνο από άντρες φαλλοκράτες, πάει στο καλό, θα άντεχα. Όταν είναι και από φίλες, και από θείες, και από γυναίκες ώριμες και κοινωνικά μορφωμένες; Και μετά η κριτική συνεχίζεται «Πώς κυνηγάς, δηλαδή; Πας και σκοτώνεις τα πουλάκια; Σοβαρολογείς;». Δηλαδή πώς αλλιώς θα μπορούσα να κυνηγάω, αναρωτιέμαι κάποιες φορές. Με τα κιάλια, με τη φωτογραφική μηχανή ή στον ύπνο μου;
Εκεί όμως που γίνομαι έξαλλη είναι όταν όλα αυτά τα επιχειρήματα τα ακούω σε κάποια ταβέρνα, σε ώρα φαγητού και αυτός που τα λέει είναι μπουκωμένος με κάποιο κομμάτι χοιρινής μπριζόλας, λίγο κοτοπουλάκι, ή ξεκοκκαλίζει παράλληλα κάποιο αρνίσιο παϊδάκι. Αυτή η τροφή που μασουλάει δεν προέρχεται από τη θανάτωση κάποιου ζώου; Και μάλιστα κάποιου ζώου που δεν γεννήθηκε κι έζησε ελεύθερο όπως τα θηράματα, αλλά από κάποιο ζώο που γεννήθηκε σκλαβωμένο, μεγάλωσε συνήθως σε άθλιες συνθήκες εκτροφής και σε πολύ νεαρή ηλικία (για να είναι και τρυφερό το κρέας του) θανατώθηκε για να το φάνε οι διάφοροι ευαίσθητοι αντικυνηγοί; Μήπως έχουν την εντύπωση ότι τα ζώα από τα οποία προήλθε η μερίδα που παράγγειλαν στο εστιατόριο ήταν δότες οργάνων και προσέφεραν το πιάτο αυτό οικειοθελώς; Εκεί είναι που η υποκρισία αποδεικνύεται σε όλο της το μεγαλείο. Κι εκεί είναι που σε αναγκάζουν να πιάσεις τα άκρα.
Γιατί εγώ και την ανάγκη της οικολογίας έχω συνειδητοποιήσει και τους οικολόγους συμπαθούσα μέχρι πρότινος. Μόνο που άρχισα να είμαι, τα τελευταία τρία χρόνια, λίγο πιο υποψιασμένη μαζί τους. Όταν εισπράττω το ρατσισμό και τις επιθέσεις τους αρχίζω να σκέφτομαι άλλα πράγματα, καθόλου κολακευτικά για κείνους. Σκέφτομαι για παράδειγμα ότι κι εγώ τις ίδιες ιδέες είχα και έχω μέχρι σήμερα. Μόνο που μέχρι να αρχίσω να ασχολούμαι με το κυνήγι δεν είχε τύχει πότε να περπατήσω στη φύση για ώρες, δεν είχε τύχει ποτέ να γνωρίσω από κοντά τα διάφορα είδη θηραμάτων και βέβαια δεν είχε τύχει ποτέ να ξυπνήσω από τα αξημέρωτα για να δω την ανατολή του ήλιου στο βουνό ή στον κάμπο. Γιατί τελικά αυτή η ανατολή είναι η σημαντικότερη απόδειξη ότι είναι κανείς οικολόγος! Η ανατολή που σε κάνει να νιώθεις ότι η φύση δεν είναι κάτι ξένο από σένα που πρέπει να το προστατέψεις, αλλά είσαι ένα κομμάτι της κι έχεις υποχρέωση να δουλέψεις και να προσπαθήσεις για να είναι αύριο ίδια, όπως την έζησες και την απόλαυσες σήμερα. Και δεν πρόκειται ποτέ μου να καταλάβω γιατί αυτός που αγαπάει να περπατάει στη φύση και να αποκτάει μόνος του την τροφή του πρέπει εξ ορισμού να θεωρείται φίλος των λιπασμάτων, της ρύπανσης, του νέφους και των βρόμικων θαλασσών. Ποτέ μου!
