Του Μπάμπη Αιγινήτη, προπονητή Κυνηγετικής Σκοποβολής
Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι το κυνήγι της τσίχλας έλκει τους κυνηγούς περισσότερο στα «επιστρόφια» του Φεβρουαρίου και λιγότερο τον Οκτώβρη με τις πρώιμες.
Είναι κρίμα που δεν έχουμε το Μάρτη που ακόμα και μέχρι τα μέσα του (δυστυχώς δεν μπορούμε να κυνηγήσουμε αυτή την εποχή ), έχουμε τα «επιστρόφια» της τσίχλας. Αυτά τα περάσματα διαφέρουν σε διάρκεια και παραμονή των πουλιών στα κυνηγοτόπια τους απ’ ότι στα τέλη του Οκτώβρη με αρχές του Νοέμβρη που έχουμε τα «μπασίματα». Ειδικά ο Φεβρουάριος είναι ο κατ’ εξοχήν μήνας του κυνηγιού της τσίχλας και βλέπουμε πολλές φορές να ασχολούνται με αυτό το κυνήγι όσοι τους προηγούμενους μήνες (από Αύγουστο μέχρι Ιανουάριο) κυνηγούσαν άλλα μεγαλύτερα θηράματα.
Οι δύσκολες τουφεκιές…
Το μικρό μέγεθος της τσίχλας καθώς και η ταχύτητα στο πέταγμά της την καθιστούν ένα δύσκολο στόχο που συχνά κάποιοι τον υποτιμούν και στο τέλος τους ταπεινώνει. Σκεφτείτε ότι αν ένας κυνηγός έχει 30% επιτυχία στις τσίχλες, δηλαδή με 10 φυσίγγια να παίρνει 3 τσίχλες, θεωρείται καλός σκοπευτής. Ο μέσος όρος απόδοσης των κυνηγών έχει μελετηθεί ότι κυμαίνεται κάπου μεταξύ 15 και 20%. Είναι σύνηθες το φαινόμενο να ρίχνει ένας κυνηγός 100 φυσίγγια σε ένα κυνήγι τσίχλας και να βάζει στη τσάντα 15-20 πουλιά. Αναμφισβήτητα προσφέρει συναρπαστικές ντουφεκιές, πολύ καλή εξάσκηση των σκοπευτικών μεθόδων που χρησιμοποιούνται στο κινούμενο στόχο και βέβαια ένα εκλεκτό έδεσμα κατόπιν στο τραπέζι μας, με γεύση που έχει εξυμνήσει και ο Πλάτωνας στο Συμπόσιο.
Tο αποκλειστικό τσιχλοκυνήγι είναι κατά ένα μεγάλο ποσοστό η αγαπημένη ασχολία των κυνηγών των μεγαλουπόλεων και κυρίως της πρωτεύουσας. Δυστυχώς η διαβίωση των κυνηγών μέσα σ’ αυτές, κάνει αδύνατη στις πλείστες των περιπτώσεων, τη διατήρηση προπονημένων λαγόσκυλων και πουλόσκυλων. Συνεπώς είναι ευκολότερο να διατηρούν ένα μικρόσωμο σκυλί θηραματοφορίας (αποκλειστικά), δηλαδή ένα Σπρίγκερ, ένα Κόκερ, ή να μην έχουν καθόλου μέσα στο διαμέρισμα σκυλί. Όμως οι περισσότεροι γνωρίζουμε ότι η τσίχλα, το τρυγόνι, το παπί και η φάσσα, είναι θηράματα που δεν επιτάσσουν την ύπαρξη σκύλου για να ντουφεκιστούν. Όμως επιτάσσουν ένα όπλο συγκεκριμένων προδιαγραφών και τεχνικών χαρακτηριστικών.
Υπάρχει τσιχλοντούφεκο;
Το όπλο για το κυνήγι της τσίχλας μπορεί να είναι αυτογεμές (καραμπίνα) αλλά και αλληλεπίθετο (σούπερ ποζέ), δεν μπορεί όμως να είναι πλαγιόκανο, όχι γιατί δεν κάνει, αλλά γιατί δεν προσφέρει τα πλεονεκτήματα των δύο άλλων σε αυτό το κυνήγι. 
Η τσίχλα είναι ένας μικρός και γρήγορος στόχος που συνήθως κυνηγιέται στο πρωινό και απογευματινό καρτέρι και κατ’ εξαίρεση (σε ειδικές περιπτώσεις) περπατητά σε ρεματιές, λόγγους και ελαιώνες.
Προσωπικά δε θα συνιστούσα ένα πλαγιόκανο, το οποίο μπορεί να είναι ιδανικό για μπεκάτσες, όμως δεν είναι ιδανικό για καρτέρι σε τσίχλες. Οι σκοπευτικές απαιτήσεις του κυνηγιού της τσίχλας, η εργονομία και η συμπεριφορά του όπλου σε συνεχόμενες επαναλαμβανόμενες βολές καθιστούν ως ιδανικό «τσιχλοντούφεκο» ένα αλληλεπίθετο ή ένα αυτογεμές.
Αν προτιμήσουμε να έχουμε ένα αλληλεπίθετο, τότε ιδανικό θα ήταν ένα με μήκος κανών 76 εκ. και εσωτερικά βιδωτά τσοκάκια για ένα μεγαλύτερο εύρος επιλογών. Αν δεν διαθέτει εσωτερικά τσοκάκια και διαθέτει σταθερά τσοκάκια, τότε ο ιδανικός συνδυασμός είναι να έχει στην κάτω τσοκάρισμα βελτιωμένου κυλίνδρου, δηλαδή IMP.CYL(****) και στην πάνω βελτιωμένο μισό, δηλαδή IMP.MOD(**). Ο διευρυμένος αυλός σε ένα όπλο για το συγκεκριμένο κυνήγι, θα είναι πολύ χρήσιμος με ιδανικό το 18,6 και το 18,7 χιλ. Συνεπώς ένα μοντέλο SPORTING στην τσίχλα, βρίσκει την τέλεια κυνηγετική εφαρμογή του.
Αν η προτίμησή σας εστιάζεται σε αυτογεμές όπλο, το ιδανικό μήκος κάνης του είναι τα 71 εκ. με εσωτερικά βιδωτά τσοκάκια. Τα εξωτερικά βιδωτά τσοκάκια σε κοντινότερες κάνες (61 εκ.+ 1 δεκάρι= 71 εκ.) δεν συνιστώνται αν θέλουμε να διαθέτουμε ένα σωστό όπλο για την τσίχλα. Σε μία κάνη λοιπόν 71 εκ. με εσωτερικά τσοκ, θα προτιμήσουμε να έχουμε στις περισσότερες περιπτώσεις το ντεμί τσοκ(***) με εναλλακτικές λύσεις το βελτιωμένο μισό(**) για μακρινές βολές και το βελτιωμένο κύλινδρο(****) για την περίπτωση του περπατητού.
Υπάρχουν ήδη στη χώρα μας και αυτογεμή σε μοντέλα Sporting πολλών γνωστών εργοστασίων (Browning, Beretta, Benelli, L.Franchi, Winchester, Remington κλπ) που είναι ιδανικά για το τσιχλοκυνήγι. Βέβαια τα Sporting μοντέλα στα αυτογεμή και στα αλληλεπίθετα είναι λίγο βαρύτερα από τα συνήθη κυνηγετικά, όμως αυτό οφείλεται στην πιο στιβαρή κατασκευή για να αντέξουν αυτά τα μοντέλα χιλιάδες φυσίγγια χωρίς λειτουργικά προβλήματα.
Μην ξεχνάμε ότι στο κυνήγι της τσίχλας πέφτουν οι περισσότερες ντουφεκιές από οποιοδήποτε άλλο είδος κυνηγιού στη χώρα μας και οι κατασκευαστές φυσιγγίων δικαίως περιμένουν τις παραγωγικές ημέρες των «επιστροφίων».
Όχι στα… βαριά φυσίγγια
Στο θέμα των φυσιγγίων για τις τσίχλες, αυτό που κυριαρχεί είναι τα χαμηλά βάρη των σκαγιών. Ιδανικά θεωρούνται τα φυσίγγια με 32 γρ. γόμωση, ενώ δραστικά αποδεικνύονται και τα φυσίγγια με 28 και 30 γρ. Μην χρησιμοποιείτε φυσίγγια με βαρύτερη γόμωση σκαγιών από τα 32 γρ. διότι τα 34 και τα 35 γρ. κρίνονται υπερβολικά για το συγκεκριμένο κυνήγι.
Στο καρτέρι το πρωί και το απόγευμα το φυσίγγι με 32 γρ. σε Ν.9 και σε λίγο ψιλωμένα πουλιά τα Ν.8 καθιστούν αποδοτικότατη τη ντουφεκιά μας. Στο περπατητό με ανοικτότερο τσοκάρισμα, στα ίδια γραμμάρια γόμωσης, αλλά με μάλλινη τάπα στο φυσίγγι, το ιδανικό νούμερο είναι το Ν.10 χωρίς να αποκλείουμε και το Ν.9. Φυσίγγια υψηλών πιέσεων με σκληρή ανάκρουση, έστω και με 32 γρ. γόμωση, καλό είναι να τα αποφεύγουμε. Τα «αντρίκια φυσίγγια» που σπάνε κλείστρα και μελανιάζουν ώμους, είναι μόνο για το καλάθι των αχρήστων.
Έχει μελετηθεί ότι ένα ιδανικό φυσίγγι των 32 γρ. για την τσίχλα, θα πρέπει να διαθέτει τα εξής τεχνικά χαρακτηριστικά:
1. Χαμηλή πίεση και κατά συνέπεια χαμηλή ανάκρουση (Μ.Ο. 600 BARS)
2. Μέση αρχική ταχύτητα (V1) των σκαγιών (Μ.Ο. 380μ./δευτ.)
3. Υψηλή σκληρότητα των σκαγιών (περιεκτικότητα αντιμονίου 5%)
4. Ομοιόμορφη κατανομή της ντουφεκιάς στα 35 μ. με το τσοκ του όπλου μας
Τεχνική για σωστές ντουφεκιές
Τώρα, όσον αφορά την σκοπευτική τεχνική για μια αποδοτική ντουφεκιά στην τσίχλα, θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας δύο σημαντικούς παράγοντες:
Α. Διόφθαλμη σκόπευση. Για κάποιους θεωρείται προαιρετική, για όσους όμως θέλουν να αυξήσουν την απόδοση και την ποιότητα της ντουφεκιάς τους, είναι αναγκαία. Με τα δυο μάτια ανοικτά εστιάζοντας απόλυτα το βλέμμα μας προς την τσίχλα που πλησιάζει προς το καρτέρι μας, ξεκινάμε ήρεμα τη διαδικασία της επώμισης. Προσοχή! Δεν επωμίζουμε και σημαδεύουμε, διότι έτσι θα αλλάξουμε την εστίαση των ματιών από το πουλί στο στόχαστρο (την ακίδα) και θα δημιουργήσουμε σύγχυση στον εγκέφαλο για το ποια είναι η ιδανική εικόνα ώστε να δώσει εντολή να πατηθεί η σκανδάλη. Το κυρίαρχο μάτι (για το δεξιόχειρα συνήθως, όχι πάντα, είναι το δεξί) ευθυγραμμίζεται πάνω στη ρίγα του όπλου, όταν αυτό έρθει στον ώμο, ενώ το δευτερεύον μάτι, δηλαδή το αριστερό για τον δεξιόχειρα, ελέγχει την κίνηση του πουλιού, έχει την αίσθηση του βάθους πεδίου και τα δύο μαζί μπορούν να κάνουν εκτίμηση της απόστασης για να μπει η σωστή προσκόπευση.
Β. Σωστή επώμιση. Η ήρεμη και αρμονική επώμιση είναι πάντα η σωστή. Το κύριο τμήμα του όπλου που βοηθάει στην σκόπευση σε ένα γρήγορο πουλί όπως η τσίχλα, είναι το κοντάκι. Αν λοιπόν κάποιος επωμίσει σωστά και το κοντάκι ταιριάζει στο σωματότυπό του, τότε η ντουφεκιά του θα πάει εκεί που βλέπουν τα μάτια του. Προσπαθήστε κατά την επώμιση να μην κοιτάξετε την ακίδα στο άκρο της ρίγας διότι θα χαθεί η εστίαση με το πουλί. Να θυμάστε ότι η ακίδα είναι ένα σημείο αναφοράς που διευκολύνει στο να ελέγχουμε με την περιφερειακή μας όραση πού βρίσκεται το άκρο της κάνης, σε σχέση με το πουλί που μπαίνει στο καρτέρι μας και όχι να το σημαδεύουμε με αυτή.
