Του Δημήτρη Δραχτίδη
Κυνήγι δεν σημαίνει πάντοτε επιτυχία και ικανό αποτέλεσμα, μα και αποτυχίες. Ορισμένες φορές, μάλιστα, κάποιες αποτυχίες παραμένουν στη μνήμη ανεξίτηλες λόγω της… σπουδαιότητάς τους.
Όπως η επιτυχία, έτσι και η αποτυχία έχει τη γοητεία της, μερικές φορές ίσως και περισσότερο από την ίδια την κάρπωση του θηράματος. Η εκ των υστέρων εξέταση των αποτυχιών τις περισσότερες φορές προκαλεί γέλια και ευχάριστες αναμνήσεις. Αναφέρω, λοιπόν, μερικές χαρακτηριστικές:
Ιστορία 1η: Τη ζημιά την κάνανε οι πέτρες
Κάποτε σε δύο χωράφια με καλαμπόκι (το ένα θερισμένο, το άλλο όχι) φύλαγα για φάσες. Πράγματι, κατά το μεσημεράκι ήρθαν για φαγητό καμιά πενηνταριά οι οποίες αυξάνονταν συνεχώς κι έβλεπες να προστίθενται δυο-δυο, τρεις-τρεις. Η απόστασή τους από μένα ήταν λιγότερο από εκατό μέτρα, όμως τσιμπολογώντας σιγά-σιγά μίκραινε, καθώς έρχονταν προς το μέρος μου. “Σώθηκα”, είπα, “μοναδική ευκαιρία να πάρω πολλές”. Εγώ σε πλήρη ακινησία, καθώς οι “σκοποί” περνούσαν πέντε-έξι μέτρα πάνω από το κεφάλι μου, ένας-ένας, με κοιτούσαν με περίεργο βλέμμα.
Ευτυχώς, λέω, οι σκοποί δεν τις διώχνουν, μάλλον θα με περνάνε για μέλος της φύσης, αν και περίεργο. Παρ’ όλα αυτά, το κοπάδι, αργά μα σταθερά, ερχόταν προς το μέρος μου. Κάθε τόσο περνούσε κι ένας σκοπός από πάνω μου με κείνο το διαπεραστικό βλέμμα του, όμως η ακινησία μου τον καθησύχαζε. Σε ένα μισάωρο είχαν διανύσει τη μισή απόσταση και η αδρεναλίνη ανέβαινε στα ύψη. Έψαχνα να βρω πολλές μαζί να ρίξω τη μία και την άλλη στον αέρα και ό,τι γίνει.
Εκείνη τη στιγμή περνάνε κάποια κοράκια και μόλις με αντιλαμβάνονται αρχίζουν να πετάνε σε κύκλους από πάνω μου με το άχαρο και δυνατό κράξιμό τους, προειδοποιώντας για τον κίνδυνο. Βρε τα διαβολεμένα, είπα, τώρα βρήκαν να περάσουν κι αυτά! Για ένα πεντάλεπτο έκαναν κύκλους κράζοντας, όμως η ακινησία μου τα ξεγέλασε -όσο είναι δυνατόν- κι αυτά. Οι φάσες συνέχιζαν ακάθεκτες προς το μέρος μου. Θα ήταν γύρω στα 50 με 60 μέτρα και όλο και πλησίαζαν. Ησύχασα κάπως, διότι οι σκοποί με συνήθισαν στην ίδια στάση, αν και μούδιασα τόση ώρα. Τα κοράκια έφυγαν και οι φάσες έρχονταν…
Δεν ήτανε γραφτό…
Εκείνες οι στιγμές, διαπνεόμενες από τη “σιγουριά” της επιτυχίας, είναι οι ευτυχέστερες. Ξαφνικά ακούγεται ένα αγροτικό μηχάνημα (τρακτέρ) να πλησιάζει από μακριά. Ωχ, σκέφτηκα, λες να μου κάνει αυτό τη ζημιά; Αλλά εδώ δεν έχει δουλειά. Ο ήχος του αγροτικού μηχανήματος όλο και πλησίαζε, όπως και οι φάσες. Τουλάχιστον να πλησιάσουν λίγο ακόμα για να ρίξω. Διαλέγω ένα σημείο που ήταν πέντε-έξι μαζί και περιμένω γεμάτος αγωνία. Ο ήχος του τρακτέρ σταματάει απότομα. Ευτυχώς Παναγία μου, είπα, ξεπεράστηκε και το τελικό εμπόδιο, λίγα μέτρα ακόμα και δεν ξέρω πόσες θα πάρω…
Τις όμορφες αυτές σκέψεις μου, μέσα στην ευχάριστη αγωνία, τις διακόπτει απότομα ένας εκκωφαντικός και δυνατός θόρυβος ο οποίος ξεσήκωσε τις φάσσες κι έφυγαν όλες μαζί προς την αντίθετη κατεύθυνση από μένα. Να ρίξω, να μη ρίξω, ήταν στα όρια, και δεν έριξα υπολογίζοντας ότι θα ξανάρθουν πάλι. Μάταια όμως. Ο θόρυβος ο οποίος τις ξεσήκωσε τι ήταν: στο πίσω από την καλαμποκιά χωράφι υπήρχαν πέτρες μεγάλες και ήρθαν για να τις μαζέψουν πετώντας τες στην πλατφόρμα! Μουδιασμένος από την ακινησία μιας ώρας και πλέον, πήρα το δρόμο της επιστροφής συλλογιζόμενος τα τόσα εμπόδια που ξεπεράστηκαν (οι σκοποί, τα κοράκια, τα τρακτέρ), όμως τη ζημιά την κάνανε… οι πέτρες!
Ιστορία 2η: Ζημιάρικο ορτύκι
Έρποντας να καλύψω μια μικρή απόσταση σε ένα θερισμένο χωράφι από καλαμπόκι, γιατί από την άλλη μεριά έβοσκαν φάσες και αν πήγαινα όρθιος θα με έβλεπαν, λίγο πριν πλησιάσω στην κορυφή -υπολόγισα ότι θα είναι τουλάχιστον 15-20 μέτρα η απόσταση- πετάγεται ξαφνικά ένα ορτύκι μπροστά στη μύτη μου με τόσο θόρυβο και κείνο το χαρακτηριστικό σκούξιμό του. Την ώρα που σηκώθηκε, πετάχτηκαν χώματα στο πρόσωπό μου και έκλεισα τα μάτια από το φόβο. Έτσι όπως ήμουν ξαπλωμένος, έτρεμαν τα χέρια και τα πόδια μου από την αναπάντεχη τρομάρα που πήρα από το ορτύκι. Χρειάστηκαν παραπάνω από πέντε λεπτά για να συνέλθω από το σοκ. Οι δε φάσες (κακός υπολογισμός) ήταν σχεδόν εκτός βολής.
Ιστορία 3η: Διαβολική σύμπτωση
Τουφεκάω μία φάσα στεκούμενη σε ένα δέντρο, σε μικρή απόσταση. Πήγαν όλα τα σκάγια πάνω της, τινάχτηκε λίγο και συνέχιζε να με κοιτάζει στεκούμενη. Κατέβασα το όπλο και για αρκετά δευτερόλεπτα κοιταζόμασταν και οι δύο με απορία. Δεύτερη δεν έριξα από το σάστισμα. Το ίδιο είχε συμβεί και με ένα τρυγόνι. Με το μπαμ κοιτούσε γύρω του σαν να προσπαθούσε να καταλάβει τι έγινε. Εγώ έκπληκτος, μη μπορώντας να καταλάβω το γιατί, το βλέπω να φεύγει αστραπιαία, όμως τίποτα. Ίδια μάρκα φυσιγγίου, Νο5 στη φάσα, Νο7 στο τρυγόνι. Σύμπτωση; Πάντως έχω σταματήσει τη συγκεκριμένη μάρκα.
Ιστορία 4η: Απόρτ χελώνας!
Αποκτώντας μια σκύλα με αλλοπρόσαλο και ιδιότροπο -όπως αποδείχτηκε- χαρακτήρα, την έβγαλα δοκιμαστικά πριν την έναρξη του κυνηγίου. Έβρισκε βέβαια αρκετά ορτύκια αλλά ήταν εντελώς ανυπάκουη και ξεροκέφαλη. Πηγαίνοντας σε μια περιοχή, τη βλέπω σχεδόν αμέσως να επιστρέφει με μια μεγάλη… χελώνα στο στόμα. Τη μάλωσα και πράγματι την άφησε. Σε λίγο έρχεται με άλλη, την αφήνει και φεύγει. Τουλάχιστον, λέω, κάνει απόρτ έστω και… χελώνας! Έπειτα γυρίζει με μια τρίτη, με μια τέταρτη και δεν ξέρω πόσες ακόμα. Όλη η περιοχή εκεί ήταν γεμάτη χελώνες. Κάθε φορά που ερχόταν, άφηνε και από μία μερικά μέτρα μπροστά μου. Όσο κι αν φώναζα κι αν ωρυόμουν, αυτή στις… χελώνες της. Με δυσκολία κατάφερα να την πιάσω και να φύγουμε. Το αστείο της υπόθεσης ήταν το εξής: ενώ στο κυνήγι ήταν εντελώς ανυπάκουη κι έκανε του κεφαλιού της, χωρίς την παραμικρή αίσθηση συνεργασίας, ανεξάρτητη και αυτόνομη, στο σπίτι ήταν εντελώς κυρία, δηλαδή πλήρους υπακοής. Σήκω, κάτσε, μείνε, πάμε, στοπ, κ.τ.λ. Εκτελούσε αγόγγυστα κάθε εντολή, ήταν δηλαδή “ναι σε όλα”, ενώ στο κυνήγι “όχι σε όλα”, πλην όμως έβρισκε θηράματα με μεγάλη αστάθεια φέρμας.
