Του Ανδρέα Κουϊνέλη
Ο γάμος ενός πολύ καλού μου φίλου ήταν η αιτία που άφησα την πόλη μου, την Αλεξανδρούπολη για να κατηφορίσω στην πρωτεύουσα. Η έξοδος υποτίθεται ότι θα ήταν χαλαρή διότι την επομένη έπρεπε όλοι να είμαστε ξεκούραστοι για τον γάμο. Ο “μελλοθάνατος” αναχώρησε σαν το λαγό τη στιγμή που τον βγάζουν από το γιατάκι του, μόλις δέχτηκε το μηνυματάκι της καλής του. Η νύφη ήταν λίγο εκνευρισμένη διότι δύο μέρες πριν, οι νεαροί της παρέας που ήταν γύρω μου, οι νέοι φίλοι του γαμπρού, σε τήρηση του εθίμου, του γνωστού πλέον σε όλους “μπάτσελορ πάρτι”, επισκέφθηκαν κέντρο διασκέδασης με κορασίδες από τη χώρα φωλεοποίησης της μπεκάτσας, τη Ρωσία, παρεκτράπηκαν, και ένας έκανε το λάθος να το παινευτεί σε φίλη της νύφης.
Λείπει το νέο αίμα
Ο μεγαλύτερος αριθμός κυνηγών που γνωρίζω, βρίσκεται ηλικιακά στην τάξη άνω των τριάντα. Νέο κυνηγό σε κυνηγότοπο έχω πολύ καιρό να συναντήσω ή ακόμα και να γνωρίσω. Επίσης, αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός της μείωσης του αριθμού των νέων κυνηγετικών αδειών που εκδίδονται κάθε χρόνο από τους κυνηγετικούς συλλόγους.
Το να γίνει κάποιος κυνηγός στις μέρες μας είναι δύσκολο αν αναλογιστούμε τις υποχρεώσεις και τις ανάγκες που έχει δημιουργήσει ο σύγχρονος τρόπος ζωής στη νεολαία, αλλά και το κόστος του κυνηγετικού εξοπλισμού γενικά. Σε παρέες νέων, αν στη συζήτηση εκδηλωθεί κάποιος και αναφέρει ότι είναι κυνηγός, γίνεται αντικείμενο αναφοράς και δέκτης διαφόρων ερωτήσεων και αντιδράσεων. Οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα, παρ’ όλα αυτά, όμως, έχουν αρνητική εντύπωση και άποψη. Άλλοι πάλι έχουν ακούσει κάποιες ιστορίες από τους πατεράδες τους και κάποιοι άλλοι που ασχολούνται με… σοβαρά χόμπι, απορούν με τους κυνηγούς που ξυπνούν από τα χαράματα, οδηγούν εκατοντάδες χιλιόμετρα και σαν να μην έφταναν αυτά, προτιμούν τη συνοδεία σκύλων αντί αυτή των γυναικών, οργώνοντας βουνά και λαγκάδια για να σκοτώσουν τα καημένα τα πουλάκια…
Δεν συγκρίνεται η επαφή με τη φύση
Το επόμενο πρωινό πέρασε η καινούργια μου παρέα να με πάρει να πάμε για καφέ στο Κολωνάκι. Κολλημένοι σε φανάρι κάπου στο κέντρο της Αθήνας, παρακολουθούσα τους υπολοίπους. Τα σημάδια της προηγούμενης βραδιάς έντονα πάνω τους, προσπαθούσαν να μετρήσουν τα σφηνάκια και τα ποτά που κατανάλωσαν. Όταν επιτέλους παρκάραμε μετά από 35 λεπτά αναζήτησης χώρου, ντυμένοι όλοι στην πένα, αρχίσαμε την αναζήτηση του καλύτερου καρτεριού-καφέ. Όλοι, πιστεύω, ότι έχουν βιώσει τέτοιες καταστάσεις. Δεν θα ξεχάσω τα μούτρα του φίλου μου, του Βασίλη, όταν πρωτογνώρισε την κοπελιά του. Παρασκευή και σχεδίαζε μπροστά μας, με κάθε λεπτομέρεια –ενώ έξω χιόνιζε– σαββατοκύριακο για βόλτα, ψώνια, θέατρο και σινεμά στη Θεσσαλονίκη, την ώρα που εμείς ετοιμάζαμε τα εφόδια και εξοπλισμό για την καλύβα. Όταν μας έπαιρνε τηλέφωνο, το δούλεμα και τα πειράγματα πήγαιναν σύννεφο. “Με σκάσατε”, ήταν η τελευταία του ατάκα πριν κλείσει το τηλέφωνό του οριστικά. Τις ώρες αναμονής στο αεροδρόμιο σκεπτόμουν τον διαφορετικό τρόπο ζωής των παιδιών που γνώρισα. Σαββατοκύριακα χωρίς κυνήγι. Αναρωτήθηκα μήπως εγώ έχω γίνει περίεργος. Αλλά όχι, με τίποτα δεν αλλάζω την επαφή μου με τη φύση και τα σκυλιά μου.
Όλα συνυφασμένα με το κυνήγι
Η διάθεση και η ευχαρίστηση στην προσωπική ζωή, όλα συνυφασμένα με το κυνήγι. Δεν μπορώ να σκεφθώ τον εαυτό μου σε πρωινό ελεύθερο από επαγγελματικές υποχρεώσεις, με καιρό κατάλληλο για κυνήγι, καρφωμένο σε καρέκλα καφετέριας. Λυγίζω στην ιδέα των σκυλιών μου, κλεισμένα στο κουμάσι. Ανταλλάσσω το καλύτερο γεύμα τού καλύτερου εστιατόριου με το σκέτο ψωμοτύρι ή με ό,τι βρεθεί κι έχει ο καθένας με τα φιλαράκια μου στο βουνό, μετά το κυνήγι. Τα δε γεύματα σε καφενεία – ταβέρνες των ορεινών χωριών της περιοχής μου, ανεπανάληπτα. Την αναμονή και ορθοστασία στη φυλάχτρα δεν την αλλάζω με τίποτε αντίστοιχο, σε οποιοδήποτε μπαράκι. Όσο για τις οπτικές συγκινήσεις, επιφυλάσσομαι.
Τις στιγμές που σου κόβεται η ανάσα…
Στο κυνήγι μάς συγκινούν απλά πράγματα, καλά φιλαράκια, δυνατά και όμορφα κυνηγόσκυλα, κυνηγιάρικος καιρός, όμορφα τοπία και διάθεση για επαφή με τη φύση. Τα παραπάνω στοιχεία που προσπαθώ να περιγράψω σε μη κυνηγούς όταν με ρωτούν για το κυνήγι, λίγοι από αυτούς τα αντιλαμβάνονται. Η απουσία από το μυαλό τους τέτοιων εικόνων και συγκινήσεων που βιώνουμε όλοι εμείς, στο άκουσμα των περιγραφών τους, τους κάνουν να μας αποκαλούν ψεύτες. Ό,τι δεν έχεις ζήσει και δει, στο άκουσμά του, προτιμάς την εύκολη οδό. Άλλωστε στη ζωή δεν μετράει το χρονικό διάστημα που αναπνέουμε, αλλά οι στιγμές που μας κόβεται η ανάσα.
Ας προτρέψουμε και τη νέα γενιά
Θέλω να ευχαριστήσω τον πατέρα μου που με έκανε κυνηγό. Εύχομαι όλοι οι κυνηγοί να βιώνουν και να νιώθουν ανεπανάληπτες σκηνές και συγκινήσεις, τέτοιες που να τους κόβεται η ανάσα. Ελπίζω ότι όλοι μας, όσοι ασχολούμαστε με το κυνήγι από οποιαδήποτε θέση και ρόλο, να το προφυλάξουμε, να το διατηρήσουμε και όσο μπορούμε να το βελτιώσουμε, προτρέποντας τη νέα γενιά να ασχοληθεί και να αγαπήσει αυτή την καθ’ όλα υγιή ενασχόληση.
