Του Γιάννη Αποστολόπουλου
Κάθε χρόνο το κυνήγι της πέρδικας θωρείται από πολλούς κυνηγούς το κορυφαίο κυνήγι. Πολλά έχουν γραφτεί κατά καιρούς, θα προσπαθήσω και εγώ να προσθέσω ακόμη κάποιες λεπτομέρειες για το κυνήγι της και τους κατάλληλους σκύλους.
Στην αρχή, δηλαδή την έναρξη, αν θα πάμε κατευθείαν στα γνωστά κυνηγοτόπια μπορεί να αντιμετωπίσουμε προβλήματα, ακόμη και να βρούμε την περιοχή άδεια, γιατί μπορεί να έχουν μετακομίσει τα γνωστά μας από πέρυσι κοπάδια που αφήσαμε, λόγω όχλησης και συγκεκριμένα κάποιο καινούργιο δρόμς που ανοίχτηκε, μία κεραία που κατασκευάστηκε πρόσφατα, μία πυρκαγιά κ.λπ., παράγοντες που κάνουν τα πουλιά να μετακομίσουν προσωρινά και ακόμη να μην ξαναπιαστούν στον τόπο αυτό ποτέ! Γι’ αυτό, για να είμαστε σίγουροι, πρέπει να έχουμε ανιχνεύσει την περιοχή νωρίτερα.
Η σωστή ανίχνευση της περιοχής
Στην επίσκεψή μας για ανίχνευση πρέπει να είμαστε πρωί, πριν το χάραμα, για να ακούσουμε «λάλο» τεντώνοντας το αφτί μας, γιατί μπορεί να λαλήσουν μόνο λίγο και μπορεί, αν φυσάει αέρας, να μην ακούσουμε τίποτα. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και το βράδυ.
Για να βεβαιωθούμε πρέπει να ψάξουμε την περιοχή με τους σκύλους μας και αυτοί να είναι οι κατάλληλα προπονημένοι για να μην πέσουν αμέσως και κάνουμε μισή δουλειά. Πάντως σε καμία περίπτωση να μην πούμε ότι δεν έχει τίποτα, αν δεν βεβαιωθούμε μετά από εντατικό ψάξιμο.
Οι πέρδικες λαλούν έντονα όταν έχουν σκορπίσει, πιθανόν από κάποια όχληση ανθρώπου ή από κάποιο ζώο εχθρικό κ.λπ. και καλούν για να συγκεντρωθούν στην κούρνια το βράδυ. Το πρωί αν ακούτε έντονο λάλο σημαίνει ότι θα πετάξουν μακριά, γι’ αυτό τεντώστε το αφτί σας να ακούσετε και πέταγμα, αν είναι δυνατόν να εντοπίσετε και κατεύθυνση.
Πέρα όμως από το αν θα λαλήσουν ή όχι, αν θα τις βρουν οι σκύλοι μας ή όχι, δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε και μάλιστα όταν γνωρίζουμε τον τόπο ότι κρατά, αρχίζουμε την ανίχνευση μόνοι μας, ψάχνοντας με τα μάτια μας για κοτσιλιές, που τώρα νωρίς δεν είναι και τόσο εύκολο να τις διακρίνουμε, καθώς η τροφή τους είναι ξερή, δηλαδή δεν έχει χλόη, οπότε παίρνουν χρώμα δυσδιάκριτο.
Ψάχνουμε μέσα σε βαθιές αυλακιές ή μικρά ρέματα που σχηματίζονται στις πλαγιές των βουνών, γιατί εκεί κάνουν το ανέβασμα οι πέρδικες για προστασία από γεράκια και άλλα αρπακτικά.
Στους σωρούς από πέτρες έχουν ιδιαίτερη συμπάθεια γιατί μπορούν να ανέβουν, να ελέγξουν την περιοχή, ακόμη και να κρυφτούν γρήγορα όταν βρίσκονται σε κίνδυνο.
Τις ζεστές μέρες με καύσωνα πετούν χαμηλά στα ρέματα όπου βρίσκουν δροσιά και νερό, αλλά ποτέ δεν μένουν το βράδυ χαμηλά. Έστω και αργά, θα ανέβουν ψηλά σε περίβλεπτο μέρος, καθαρό και επικλινές για να μπορούν αμέσως να εντοπίσουν τον εχθρό.
Περνώντας ο καιρός, όταν το χόρτο αρχίζει να πετά βλαστό που είναι και η αγαπημένη τροφή της, ανεβαίνει ψηλά στα καραούλια, όπου και παραμένει όλη την ημέρα και ακόμη και αν ενοχληθεί θα πετάξει εκεί κοντά για να ξαναβγεί γρήγορα επάνω.
Στα πρώτα κυνήγια τρομοκρατείται, πέφτει χαμηλά όπου υπάρχει πυκνή βλάστηση, έλατα, κέδρα, πουρνάρι, πυξάρι κ.λπ., καλυπτόμενο έδαφος, που κατά τη λογική της τής προσφέρει προστασία. Εκεί θα πρέπει να την αναζητάμε όταν δεν τη βρίσκουμε.
Σκύλοι με σταθερό ρυθμό και αντοχή
Πρέπει οι σκύλοι μας όχι μόνο να είναι προπονημένοι, αλλά να έχουν φτιάξει και πέλματα σε κατάλληλο τόπο για σκληρή χρήση. Καλό θα είναι να τους βοηθήσουμε με κάποια σκευάσματα που υπάρχουν στο εμπόριο.
Χρησιμοποιούμε πάντα όχι γρήγορους, αλλά σκύλους που η έρευνά τους έχει ένα τέμπο για να αντέξουν στο πολύωρο δύσκολο κυνήγι της πέρδικας.
Επίσης, κάποιοι από τους σκύλους μας έχουν ψυχάρα και κάνουν γι’ αυτό το κυνήγι, πατούν ελαφριά, κάνουν οικονομία δυνάμεων, ανοίγονται, αλλά και συνεργάζονται με το αφεντικό τους!
Περιττό να πω ότι θα πρέπει να συνεργάζονται άψογα μεταξύ τους, αν είναι πολλοί, δηλαδή να συναινούν (τιμητική φέρμα), να μην ψάχνουν τα ίδια μέρη και να μη μας καταστρέφουν στο απόρτ το θήραμα, τραβώντας το ένα από εδώ και το άλλο από εκεί.
Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα εξόδων και εκπαίδευσης σκύλων και ακόμα περισσότερο των κυνηγών που καλό είναι να διαλέγουν τις παρέες τους.
Σε μέρη πολυκυνηγημένα, οι πέρδικες έχουν αποκτήσει πείρα και ξέρουν πώς και πού πρέπει να πιάσουν για να προστατευθούν. Ιδιαίτερα όταν υπάρχουν γκρέμια, πιάνουν στην άκρη στο φρύδι, εκεί χρειάζεται πολύ προσοχή με τους άπειρους σκύλους μας για να μην γκρεμιστούν ξοπίσω από την πέρδικα στο πέταγμά της. Καλό θα είναι να αφήνουμε το όπλο και να πιάνουμε το σκύλο με ένα λουρί και ας πάει στο καλό το πουλί.
Για μας λέω ότι στο βουνό πάμε να αθληθούμε, να διώξουμε το άγχος μας, να ξεχάσουμε κάποια προβλήματά μας και πρέπει να φροντίσουμε να το επιτύχουμε και όχι να το εντείνουμε με κάποια αποτυχία δική μας, συναδέλφων ή των σκύλων μας.
Πρέπει να μας χαρακτηρίζουν αισθήματα φιλοθηραματικά, ποιοτικά, όχι ποσοτικά.
Σεβασμός στη φύση και στον πλούτο της. Είναι το σπίτι τής αναψυχής μας, φροντίζουμε να το διατηρούμε για να ξανάρθουμε κοντά του.
