Του Σταύρου Λάλιζα, εκτροφέα Πόιντερ
Παρά τη μεγάλη πρόοδο που έχουν σημειώσει η κυνοφιλία και η κυνοτεχνία στη χώρα μας, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό που μετρά πάνω από όλα είναι η σχέση σκύλου και θηράματος και μετά έρχονται όλα τα άλλα.
Ξεκινώντας, θέλω να κάνω μια ανασκόπηση στο παρελθόν μου και να σας πω ότι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κυνηγάω. Με το σκύλο, όμως, ασχολούμαι εδώ και 15 χρόνια που σημαίνει ότι οι εμπειρίες μου είναι μικρές.
Bianca, η συναρπαστική
Τα πρώτα μου σκυλιά ήταν Κούρτσχααρ, μετά Ντράτχααρ, Επανιέλ και Σέττερ. Τώρα τελευταία ασχολούμε με το Πόιντερ. Όταν είχα τα Σέττερ, μια Λεϊσμανίαση με άφησε χωρίς κανένα σκυλί μέσα σε έναν μήνα. Έτσι, το μόνο θετικό που είδα στην ατυχία μου ήταν να δοκιμάσω μια άλλη ψυχή, το Πόιντερ. Πάνω που είχα απελπιστεί, ο φίλος μου, Ηλίας Παρασκευόπουλος, μου χάρισε μια θηλυκιά οκτώ μηνών, τη Ρώμα, κι έτσι ξεκίνησα πάλι δειλά-δειλά από την αρχή. Το σκυλί αυτό δεν είχε την τεράστια ψυχή και νοοτροπία, είχε όμως απίστευτη σχέση με το θήραμα. Σε ηλικία 3 χρόνων το ζευγάρωσα με έναν πολύ όμορφο σκύλο, πάλι του φίλου μου, τον γνωστό Τζάκο. Από τη γέννα αυτή πήρα αρκετά καλά σκυλιά, τόσο από μορφολογία όσο και από αίσθηση θηράματος. Κράτησα λοιπόν μια θηλυκιά, τη Bianca, η οποία μου έχει προσφέρει πολλές συγκινήσεις, έπειτα από πολλή δουλειά. Βλέποντας ότι έχει και ποιότητα το σκυλί αυτό, αποφάσισα να το παρουσιάσω στο ντέρμπι. Το έδωσα, λοιπόν, στον Κώστα Μπόγιογλου για λίγο καιρό να το ετοιμάσει κι έτσι πήρε μέρος στον αγώνα του Λαγκαδά, το 2006. Και τις δύο μέρες κέρδισε τα τερέν της, με πρώτη εξαίρετη, αλλά δεν κατάφερε να κερδίσει τα μπαράζ. Αυτό όμως μου έδωσε μεγάλη χαρά.
Τον πήχη όλο και πιο ψηλά
Έχει μεγάλη διαφορά όταν φερμάρει ένα Πόιντερ από ένα άλλο σκύλο άλλης φυλής. Εμένα προσωπικά με ανατριχιάζει. Ζευγάρωσα, λοιπόν, τη Bianca με έναν γιο του Faunelo, τον ARGO, πρωταθλητή έρευνας κυνηγίου, που είναι και αυτός δικός μου και από φέτος τρέχει μεγάλη έρευνα. Σήμερα κάποια παιδιά τους είναι πολλά υποσχόμενα. Το θετικότερο σε αυτή την ιστορία είναι να κάνεις γέννες και να ελπίζεις πάντα για το καλύτερο.
Πρέπει να είμαστε αυστηροί με τα σκυλιά, ιδίως με τα δικά μας και να μη βλέπουμε μόνο προτερήματα επειδή τα αγαπάμε, γιατί μόνο έτσι θα πάμε μπροστά. Παλαιότερα δεν κοιτούσαμε τίποτα άλλο παρά μόνο πόσα πουλιά μάς σήκωσε το σκυλί μας. Τώρα όμως ζητάμε πολλά, να μην κουνάει ουρά, να μη βάζει μύτη χαμηλά, να καλπάζει καλά και γενικά να τηρεί τα στάνταρ της φυλής του. Αυτό που βλέπω τώρα που είμαι κοντά στο χώρο και λόγω εργασίας (εισαγωγή και εμπορία σκυλοτροφών) και το ίδιο βλέπουν και οι επαγγελματίες εκτροφείς που κάνουν άπειρες γέννες, είναι ότι η φύση ποτέ δεν δίνει όλα τα καλά σε ένα σκυλί. Αυτό τελικά είναι που μας εξιτάρει και μας αναγκάζει να επιμένουμε όλο και πιο πολύ.
Πάντως, συγκριτικά με παλαιότερες εποχές, βλέπω πως κυνοφιλικά και κυνοτεχνικά πάμε καλά, πρέπει όμως να έχουμε υπ’ όψιν μας ένα πράγμα: τη σχέση σκύλου και θηράματος και μετά όλα τα άλλα γιατί διαφορετικά, σε λίγα χρόνια, θα ψάχνουμε για κυνηγόσκυλο.
