Τον τελευταίο καιρό, καθώς το αίσθημα της απελπισίας εδραιώνεται βαθιά μέσα μας, τα ερωτήματα πληθαίνουν!!! τελικά τι θ’ απογίνει με το κυνήγι, τι θ’ απογίνει αυτή η υπέροχη παραδοσιακή υπαίθρια δραστηριότητα, σε αυτόν τον τόπο;
Του Ανδρέα Κουϊνέλη
Για να απαντήσουμε στο ερώτημα τι θα γίνει με το κυνήγι στη χώρα μας, πρέπει να αποτινάξουμε τη σύγχυση που προκαλεί η ενασχόλησή μας με αυτό που τόσο διατυμπανίζουμε ότι αγαπάμε… Δηλαδή με τα συμπτώματα και τις λεπτομέρειες.
Και πρώτα από όλα, πρέπει να δούμε κατάματα την πραγματικότητα και να εκτεθούμε στην αλήθεια των πραγμάτων.
Έτσι λοιπόν, αν θελήσουμε με απλά λόγια να περιγράψουμε τη σημερινή κατάσταση που επικρατεί στο χώρο του κυνηγίου, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο χώρος μας έχει εγκλωβιστεί μέσα σε υψηλούς κινδύνους. Κινδύνους που προμηνύουν σειρά σοβαρών κρίσεων για το μέλλον του στη χώρα μας, οι οποίοι θα έχουν αντίκτυπο σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.
Από ουσία… απουσία
Κάθε χρόνο, ο έλληνας κυνηγός στερεί από την οικογένειά του ένα σεβαστό ποσό για την ενασχόληση του με το κυνήγι (κυνηγετική άδεια, αγορά εξοπλισμού, αγορά κυνηγόσκυλων, βενζίνες, διαμονές, κτηνιατρική περίθαλψη των κυνηγόσκυλων και πολλά άλλα) και η εκάστοτε κυβέρνηση τον εμπαίζει με αυθαίρετες απαγορεύσεις, περικοπές στον αριθμό των θηραμάτων θήρευσης, των χώρων που μπορεί να ασκήσει το κυνήγι. Υπάρχει ένα αίσθημα μόνιμης αβεβαιότητας για το μέλλον του κυνηγίου, καθώς ο κάθε υπουργός που διαχειρίζεται το κομμάτι που μας απασχολεί, ακολουθεί διαφορετική πολιτική και έχει διαφορετική προσέγγιση των πραγμάτων και των καταστάσεων. Οι κυνηγοί της Ελλάδος ενώ είναι τόσοι πολλοί, λίγοι καταφέρνουν να διαχειρίζονται το υστέρημά τους. Επιτρέπουν να τους επιτίθενται θολές και ύποπτες Μ.Κ.Ο..
Οι κυνηγετικές οργανώσεις στην πατρίδα μας υπάρχουν και δεν ακούγονται, επαναπαύονται στην ικανότητα των προέδρων που περνούν κατά καιρούς από την ηγεσία τους, οι οποίοι επωμίζονται και το βάρος οποιασδήποτε επιτυχίας ή αποτυχίας. Είναι πολύ δύσκολο να διακρίνει κανείς το έργο τους αν δεν βρίσκεται κοντά τους και οτιδήποτε θετικό και αν γίνει δεν προβάλλεται ή απλά χάνεται. Αν πάμε στις πρωτοβάθμιες οργανώσεις των κατά τόπους κυνηγετικών συλλόγων, μια από τα ίδια. Δραστήριοι πρόεδροι, ανύπαρκτα συμβούλια και περιορισμός των δραστηριοτήτων τους σε έκδοση αδειών και στην καλύτερη περίπτωση σε καμιά δενδροφύτευση και εμπλουτισμό θηραμάτων. Συμβούλια που επιλέγονται από διακόσια μέλη σε σύνολο τριών χιλιάδων μέλλων. Ο οικονομικός, διαχειριστικός και διοικητικός έλεγχος ανύπαρκτος, λόγος και μόνιμη αιτία για αντιπαραθέσεις καβγάδες και από ουσία… απουσία!
Μήπως μας λείπει η ικανότητα;
Τα μέσα που επιτρέπουν να αντιμετωπιστεί η τραγική αυτή κατάσταση είναι γνωστά. Η πείρα των χωρών που αντιμετώπισαν αποτελεσματικά όμοια προβλήματα είναι διδακτική. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά, οι χώρες που μας περιβάλλουν βρίσκονται σε υψηλότερο επίπεδο κυνηγετικά και φαίνεται από τους όλο και περισσότερους κυνηγούς που τις επισκέπτονται. Δεν φαίνεται να προβληματίζεται κανείς που στην έκθεση των κυνηγών στο πρόσφατο παρελθόν υπήρχε ένα το πολύ δύο περίπτερα που ασχολούταν με κυνήγι. Τις χώρες αυτές, τις διέπει πολυετή σταθερή εφαρμογή της πολιτικής διαχείρισης της χλωρίδας και της πανίδας και κάθε χρόνο δρέπουν των αποτελεσμάτων αυτής, με όλο και περισσότερα θηράματα και φυσικά περισσότερους επισκέπτες.
Αντίστροφο παράδειγμα η χώρα μας, που χαρακτηρίζεται από σταθερή έλλειψη συνέπειας και συνέχειας στη διαχείριση του κυνηγίου και είναι θλιβερό κάθε χρόνο τόσα εκατομμύρια ελλήνων κυνηγών να αγωνιούν αν τελικά η έναρξη θα γίνει στις 20 Αυγούστου και θα τελειώσει στα τέλη του Φλεβάρη. Για επέκταση και τον Μάρτιο ούτε λόγος.
Τελικά, τι απαιτείται και πάντα τρέχουμε να καταστείλουμε και δεν προλαμβάνουμε; Μάλλον το θάρρος και η σύλληψη μιας ευέλικτης και αποτελεσματικής πολιτικής όσον αφορά στη διαχείριση του φυσικού μας πλούτου και του αγαπημένου μας κυνηγίου ώστε να εφαρμοστεί με συνέπεια για μακρά σειρά ετών ανεξαρτήτως προσώπων και κυβερνήσεων. Αλλά πριν από όλα, λείπει ίσως η ικανότητα γι’ αυτό το σοβαρό έργο.
Ορθολογική διαχείριση
Στις μέρες μας, είναι φανερό περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, ότι οι πολιτικές μας ηγεσίες δεν είχαν την ικανότητα να συλλάβουν και να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της χώρας μας. Έτσι, είμαστε δέκτες της ανικανότητάς τους. Θα εγκαταλείψουμε την προσφιλή μέθοδο να μιλήσουμε για την ανεπάρκεια του ενός ή του άλλου πολιτικού, προέδρου, μέλους, ταμία. Ας παραδεχθούμε την πικρή αλήθεια ότι η ανικανότητα είναι συλλογική και μας αφορά όλους. Τουλάχιστον όσοι θέλουμε να χαρακτηριζόμαστε έλληνες κυνηγοί. Η ηγεσία μας, ίσως να μην είχε την ικανότητα και την τεχνική επάρκεια να συλλάβει τα προβλήματα που μας παρουσιάζονται σήμερα και να χαράξει ένα συνεπές σύστημα που θα ανατρέπει και θα στηρίζει την κυνηγετική οικογένεια. Το πρόγραμμα Άρτεμις -η μόνη επιστημονική και τεκμηριωμένη έρευνα- δεν στηρίζεται από όλους μας.
Τι θα κάνουμε λοιπόν μπροστά στην κατάσταση αυτήν; Θα παραδώσουμε τα όπλα μας, θα αναγνωρίσουμε την ήττα μας και θα ανατρέξουμε σε άλλες χώρες για να κυνηγήσουμε όσοι έχουμε τη δυνατότητα ή θα αγωνιστούμε να ανατρέψουμε την κατάσταση;
Αν η επιλογή μας είναι να μην καταθέσουμε τα όπλα, πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι μας. Πρέπει να επικεντρωθούμε αποφασιστικά σε έναν και μόνο στόχο. Στην αντιμετώπιση της ανικανότητας. Πρέπει η ηγεσία μας να αποκτήσει την απαιτούμενη από το μέγεθος των προβλημάτων επάρκεια. Πρέπει στον κυνηγετικό στίβο να κατέβει ο απαιτούμενος αριθμός ικανών προσώπων που μαζί με τους άξιους που ήδη βρίσκονται σε αυτόν, να σχηματίσουν τη δύναμη που χρειαζόμαστε να ξεφύγουμε από τη θέση της μόνιμης άμυνας που βρισκόμαστε και να περάσουμε σε ένα διαφορετικό χαρακτήρα από το σημερινό. Οι άνθρωποι υπάρχουν, έχουν όμως αποσυρθεί και η επικράτηση των ανίκανων τούς έχει αποθαρρύνει. Πρέπει εσείς που ξέρετε και μπορείτε και αγαπάτε το κυνήγι, να αψηφήσετε τους προσωπικούς κινδύνους ώστε να υπάρξει ένα στοιχειώδες μέλλον για το κυνήγι στη χώρα μας. Υπάρχουν ηθικοί δημόσιοι κυνηγοί άνδρες και γυναίκες, που μπορούν να θέσουν κανόνες απλούς και σαφείς που θα διέπουν τις σχέσεις της πολιτείας με τους κυνηγούς και το περιβάλλον, που θα ρυθμίζουν τα θέματα δημόσιας διαχείρισης των χρημάτων μας ώστε να αξιοποιηθούν ορθολογικά με μοναδικό σκοπό τη βελτίωση της ελληνικής υπαίθρου.
Μην περιμένετε το θαύμα
Χωρίς λοιπόν, ικανή ηγεσία με κοινωνικό ήθος, είναι δύσκολο να τα καταφέρουμε. Θα πρέπει να αποκτήσουμε μια νέα αισθητική ως έλληνες κυνηγοί. Η αισθητική είναι αυτή που διαχωρίζει τους προηγμένους λαούς από τους καθυστερημένους και αυτή πρέπει να είναι φιλική προς το περιβάλλον και την παράδοση. Η αισθητική στο χώρο και στη χώρα μας, έχει ταλαιπωρηθεί τις τελευταίες δεκαετίες, εκφράζεται με πυρκαγιές, με αυθαίρετα, με περιφρόνηση προς το περιβάλλον, στο θήραμα, με σώρευση σκουπιδιών σε βουνά και ακτές, πρόχειρες λύσεις που χαρακτηρίζουν μάλλον υποανάπτυκτη χώρα παρά ώριμη και αναπτυγμένη κοινωνία.
Αν δεν προχωρήσουμε άμεσα εμείς οι ίδιοι σε ριζικές αλλαγές, θα συνθλιβόμαστε ανάμεσα σε οικολογικές οργανώσεις και σε απαράδεκτες για το κυνήγι και τους βιότοπους ΚΥΑ, σε απαγορεύσεις και σε περιορισμούς. Θα εξακολουθήσουμε να κινούμαστε από τη μια αποτυχία στην άλλη. Στη διάρκεια αυτής της κατάστασης λίγοι θα κυνηγούν οι πολλοί όμως θα δυστυχούν ολοένα και περισσότερο διότι δεν θα μπορούν να εξασκούν αυτό που τόσο αγαπούν.
Όσοι νομίζουν ότι είναι καιρός να δράσουν, ας μην περιμένουν το θαύμα. Ας βρουν το θάρρος και τον τρόπο να δώσουν το παρόν. Το πνεύμα αυτό πρέπει να εξαπλωθεί από όλους μας αν τελικά αγαπάμε το κυνήγι και τη χώρα μας.
