Tου Δημήτρη Δραχτίδη
Θα ανέμενε κανείς ότι η κληρονομικότητα του κυνηγετικού γονιδίου είναι δεδομένη και η (κυνηγετική) διαχείριση του φυσικού πλούτου (των θηραμάτων) θα περνούσε από τα χέρια του πατέρα στο γιο, στον εγγονό και πάει λέγοντας… Χωρίς να έχω στα χέρια μου στατιστικά στοιχεία κυνηγετικών οικογενειών, δηλαδή κατά πόσο οι γονείς, οι πάπποι, οι προπάπποι κ.τ.λ. ήταν κυνηγοί, γνωρίζοντας όμως αρκετές κυνηγετικές οικογένειες, διαπίστωσα ότι η κληρονομικότητα δεν παίζει και σπουδαίο ρόλο στη συνέχιση του κυνηγίου.
Στη συνέχεια αναφέρω μερικά παραδείγματα:
- Παιδιά γονιών οι οποίοι ουδέποτε ασχολήθηκαν με το κυνήγι έγιναν πολύ δυναμικοί κυνηγοί. Συγκεκριμένα συζητούσα με κάποιον που όχι μόνο οι γονείς, αλλά και στο κοντινό του περιβάλλον (σόι) κανένας δεν είχε σχέση με το κυνήγι ενώ ο ίδιος είναι πολύ καλός κυνηγός. “Πώς εσύ έγινες κυνηγός χωρίς να κυνηγά κανένας από τους δικούς σου;”, τον ρώτησα. “Α! δεν ξέρω, μου απαντά, εμένα μου αρέσει και μάλιστα πολύ”.
- Αδέλφια των οποίων οι γονείς είναι άσχετοι με τα κυνηγετικά, ο ένας γίνεται σπουδαίος κυνηγός και ο άλλος αδιαφορεί παντελώς.
- Από κυνηγούς γονείς βλέπουμε παιδιά να στέκουν αδιάφορα προς αυτό. Μάλιστα μια φορά, σε ένα μαγαζί, μια παρέα γουρουνοκυνηγών είχαν και αγριογούρουνο στο τραπέζι και όλοι ευφραίνονταν τη νοστιμιά, ενώ τα παιδιά τους απολάμβαναν πίτσα ζαμπόν-μπέικον!
- Κυνηγός πατέρας με τρεις γιους και μόνον ο ένας να γίνεται κυνηγός.
- Γιοι κυνηγών επόμενο είναι να γίνονται κυνηγοί, όχι όμως και δεδομένο.
- Έχω δει εκκολαπτόμενο κυνηγό άνω των πενήντα (50) και τον ρωτάω, “καλά βρε μπάρμπα-Κώστα, τώρα αποφάσισες να γίνεις κυνηγός, τόσα χρόνια τι περίμενες;”. “Δημητράκη, μου απαντάει, τώρα μου’ ρθε. Δεν ξέρεις τι έχασα τόσο χρόνια…”, εννοώντας τα θηράματα.
Εγώ έδειχνα σε ξένους και ντόπιους κυνηγούς πού είναι τα θηράματα καθ’ ότι από μικρό παιδί είμαι στα πρόβατα. Τώρα έχω στο σπίτι απ’ όλα τα όπλα.
Από αυτά, λοιπόν, τα παραδείγματα και χωρίς τη στατιστική τους αντιστοιχία, νομίζω ότι το συμπέρασμα είναι το εξής: το κυνηγετικό γονίδιο δεν είναι μόνο κληρονομικό -όπως ενδεχομένως πολλοί υποστηρίζουν- μα και επίκτητο. Είτε όμως είναι κληρονομικό είτε επίκτητο το κυνηγετικό γονίδιο, η γενική διαπίστωση είναι η εξής: όποιος το αποκτήσει, το κυνήγι και η συνάντηση με τη φύση γίνεται πλέον τρόπος ζωής!
