Γράφει ο Δημήτρης Ευμοιρίδης
Νομίζω ότι όλοι μας βλέπουμε την πτωτική πορεία του κυνηγίου στην χώρα μας σε όλα τα επίπεδα…
Η υπερβολική μείωση κάθε χρόνο των κυνηγών, η κάκιστη και ανεύθυνη εικόνα που παρουσιάζουν συνάδελφοι στα μέσα επικοινωνίας ,ο ανελέητος ανταγωνισμός, η απαράδεχτη συμπεριφορά κυνηγών προς πολίτες , η απαξίωση του κυνηγίου και των κυνηγών από τους πολίτες και η αποστροφή των νέων από το κυνήγι , είναι στοιχεία που θα πρέπει να προβληματίσουν όλους όσους πραγματικά αγαπούν το κυνήγι.
Δυστυχώς τις τελευταίες δεκαετίες όλοι εμείς με την συμπεριφορά και την απραξία μας, την αδιαφορία και την ανευθυνότητα μας, μαζί με τις διοικήσεις των οργανώσεών μας, είμασταν και είμαστε οι ηθικοί αυτουργοί και εξακολουθούμε να είμαστε απλά θεατές. Οι λίγες μεμονωμένες φωνές που χτυπούσαν και εξακολουθούν να χτυπούν το καμπανάκι δεν μπόρεσαν να ανατρέψουν την αρνητική πορεία.
Το μοναδικό μας μέλημά ήταν και εξακολουθεί να είναι, το σήμερα, αγνοώντας το αύριο, με αποτέλεσμα να φτάσουμε σήμερα πλην όλων των άλλων, να αποδείξουμε ότι η κυνηγετική δραστηριότητα δεν είναι ελέφαντας. Να επιρρίπτουμε συνεχώς ευθύνες σε άλλες κοινωνικές ομάδες για να κρύψουμε τις δικές μας αδυναμίες, αστοχίες, και ευθύνες.
Συνάδελφοι εάν συνεχίσουμε με αυτήν την νοοτροπία και δεν αναζητήσουμε λύσεις, λυπάμαι αλλά το Ελληνικό παραδοσιακό κυνήγι θα χαθεί δια παντός. Θα περάσει στο χρονοντούλαπο με αποτέλεσμα τα εγγόνια και δισέγγονά μας θα το μαθαίνουν διαβάζοντας σε μορφή μυθιστορήματος από κάποια διασωθέντα έντυπα (περιοδικά – βιβλία) που είχαν περιγράψει το παραδοσιακό κυνήγι στην Ελλάδα. Η μοναδική λύση που διαφαίνεται είναι να παραδεχτούμε ότι οι αποκλειστικά υπεύθυνοι για την τύχη του κυνηγίου στην πατρίδα μας είμαστε εμείς οι ίδιοι οι κυνηγοί. Δεν φταίνε οι άλλες οργανώσεις, δεν φταίνε οι κυβερνήσεις ούτε κανένας άλλος, παρά μόνον εμείς οι ίδιοι και θα εξηγήσω στην συνέχεια το γιατί.
Ο κυνηγετικός κόσμος αποτέλεσε την κοινωνική ομάδα που πρώτη πριν από έναν αιώνα, πίεσε και πέτυχε να θεσπιστούν προστατευτικές διατάξεις για την άγρια ζωή στην Ελλάδα. Οι κυνηγετικές οργανώσεις απέκτησαν τη σημερινή τους μορφή το 1969 μέσα από το Ν.Δ.86/1969 περί «Δασικού Κώδικα».
Αρκετές από τις διατάξεις του νομοθετήματος αυτού αντιγράφουν αυτούσιες τις προτάσεις των Πανελλήνιων Κυνηγετικών Συναντήσεων που είχαν προηγηθεί τη δεκαετία του 1920 -1930, απηχώντας επιχειρήματα και αντιλήψεις προστασίας της άγριας ζωής, που θα ζήλευαν οι σημερινοί όψιμοι οικολογούντες. Με βάση τις διατάξεις αυτές, και μετά από συνεχείς πιέσεις των κυνηγετικών οργανώσεων προσλαμβάνονται φύλακες θήρας, προστατεύονται τα είδη που κινδύνευαν, τίθενται αυστηροί κανόνες στη θήρα, απαγορεύεται η χρήση παγίδων και διχτυών, απαγορεύεται η θανάτωση και εμπορία προστατευμένων ειδών, ιδρύονται θηρευτικά πάρκα.
Μέσα από τις διατάξεις του «Δασικού Κώδικα» ιδρύθηκαν οι σημερινοί 250 περίπου Κυνηγετικοί Σύλλογοι σε όλοι την χώρα, οι οποίοι υπάγονται στην δικαιοδοσία των 7 Κυνηγετικών Ομοσπονδιών και αυτές με τη σειρά τους στη δικαιοδοσία της Κυνηγετικής Συνομοσπονδίας Ελλάδας. Με αυτόν τον τρόπο διαμορφώθηκε ένα δίκτυο οργανώσεων που συνεργάζεται με την πολιτεία, με κοινά καταστατικά λειτουργίας και κοινό σκοπό, ο οποίος συνιστάται στην προστασία και ανάπτυξη του θηραματικού πλούτου της χώρας.
Αναμφισβήτητα η κυνηγετική οικογένεια είναι η μεγαλύτερη κοινωνική ομάδα στην χώρα μας και με την ποιο αξιόλογη οργανωτική δομή. Αποτελείται από τρις βαθμίδες διοίκησης πρώτου, δεύτερου και τρίτου βαθμού που θα ζήλευαν πάρα πολλοί οργανισμοί.
Δυστυχώς όμως, ότι έχουν χτίσει με κόπους ετών κάτω από αντίξοες συνθήκες η προηγούμενη γενιά , εμείς σιγά – σιγά μέρα με την μέρα, χρόνο με τον χρόνο το υπονομεύσαμε και συνεχίζουμε το καταστροφικό μας έργο με τον χειρότερο τρόπο φτάνοντας πλέον να είναι ορατός περισσότερο από κάθε άλλη φορά ο κίνδυνος της κατάρρευσης όλου αυτού του οικοδομήματος.
Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς που οφείλεται αυτή η υπερβολική μείωση των κυνηγών τις τελευταίες δεκαετίες;
Μπήκαμε στην διαδικασία να κάνουμε την αυτοκριτική μας για να μπορέσουμε να βρούμε τα κακώς κείμενα που μας οδηγούν στην κατάρρευση;
Αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί να υπάρχει αυτός ο ανελέητος ανταγωνισμός μεταξύ των συναδέλφων κυνηγών και των ομάδων;
Προβληματιστήκαμε ποτέ για την απαράδεχτη συμπεριφοράς μας απέναντι στους πολίτες και απέναντι σε συναδέλφους κυνηγούς κατά την κυνηγετική μας δραστηριότητα;
Αναζητήσαμε τα αίτια για την ανεύθυνη συμπεριφορά μας στα μέσα επικοινωνίας με τις διάφορες δημόσιες αναρτήσεις μας;
Μας προβλημάτισαν ποτέ τα αίτια αποστροφής των νέων από το κυνήγι;
Και τέλος αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί να υπάρχει τόση μεγάλη απαξίωση από τους πολίτες προς το κυνήγι και τους κυνηγούς;
Δυστυχώς συνάδελφοι όχι μόνον δεν κάναμε τίποτα από όλα αυτά, αλλά με την συμπεριφορά μας κάνουμε τα πάντα να διαλύσουμε αυτήν την πολύτιμη δραστηριότητα.
