Τελικά μετά από ένα Μαραθώνιο αγώνα της Κυνηγετικής Συνομοσπονδίας, την Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου υπογράφθηκε από το αρμόδιο Υπουργείο Περιβάλλοντος η νέα ρυθμιστική απόφαση για τη θήρα με την οποία η κυνηγετική δραστηριότητα συνεχίζεται κανονικά.
Απ’ ότι φαίνεται, κερδήθηκε μια μάχη, όχι όμως και ο πόλεμος. Η επόμενη σεζόν δεν είναι μακριά. Για να αντιμετωπίσουμε τις νέες επιθέσεις, πρέπει να συσπειρωθούμε κοντά στις κυνηγετικές μας οργανώσεις και να κάνουμε όλες τις ενέργειες που χρειάζονται για να λυθεί μόνιμα το πρόβλημα της απειλής. Να στηρίξουμε δηλαδή το κυνήγι με στοιχεία και αξιοπρέπεια.
Πρέπει οι κυνηγοί αλλά και οι βιοπαλαιστές που ζουν από τον κυνηγετικό τουρισμό να θυμόμαστε πάντα, τις έξι δραματικές ημέρες του Δεκέμβρη που μεσολάβησαν μεταξύ της Παρασκευής 11/12 όταν το ΣτΕ, έκανε δεκτά τα ασφαλιστικά μέτρα που είχε καταθέσει ο πρόεδρος της ΖΟΕΕ, κ. Αγγελέτος και της Πέμπτης 17/12 που η πολιτεία έκανε επιτέλους το καθήκον της.
Στο διάστημα αυτό υπήρξε αναστάτωση, κινητοποιήσεις, έκλεισαν μαγαζιά, σφραγίσθηκαν επιταγές, εργαζόμενοι έμειναν χωρίς μεροκάματο κι άλλοι έφτασαν σε απόγνωση.
Στο διάστημα αυτό, ως αξιολύπητοι πολίτες οι Έλληνες κυνηγοί και οι βιοπαλαιστές που ζουν από τον κυνηγετικό τουρισμό, περιφερόντουσαν και εκλιπαρούσαν για μια Διοικητική πράξη από την πολιτεία. Αυτός είναι ο ρόλος και το μέλλον που οραματιζόμαστε γι’ εμάς κι την πανάρχαια δραστηριότητά μας;
Μήπως ήρθε η ώρα να βγούμε επιτέλους από την εσωστρέφειά μας; Να συντάξουμε ολοκληρωμένες οικονομοτεχνικές και επιστημονικές μελέτες μέσω των οποίων θα αποδεικνύουμε τα πολλαπλά οφέλη που πηγάζουν μέσα από την κυνηγετική δραστηριότητα και να ενημερώσουμε τη κοινή γνώμη γι’ αυτά; Να συμβουλευθούμε έγκριτους Νομικούς και να προσφύγουμε κατά όλων εκείνων που επιβουλεύονται τον κυνηγετικό τουρισμό;
Το ξαναλέω. Μην ξεχνάμε ότι στα χωριά της, η Ελλάδα αργοσβήνει, γεμάτη υπερήλικες που επιβιώνουν με τη σύνταξή τους και περνούν τις ώρες τους μπροστά σε μια τηλεόραση. Και μαζί με αυτούς, οι λιγοστοί νέοι που μαραζώνουν σε μια νεκρή πολιτισμικά και κοινωνικά ύπαιθρο. Μοναδική ίσως ζωή το χειμώνα, ο εσωτερικός τουρισμός που προέρχεται κατά 90% από τις μετακινήσεις των 250.000 κυνηγών.
Όμως αυτό το μεγάλο κεφάλαιο, ο κυνηγετικός τουρισμός που προσφέρει περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο ευρώ (1.000.000.000,00€) στην πραγματική οικονομία της χώρας, παραμένει ευάλωτος και εύκολη λεία εκείνων που διαφωνούν με την κυνηγετική δραστηριότητα. Ως πότε; Πότε επιτέλους θα αντιμετωπιστεί αυτό το κεφάλαιο με νηφαλιότητα και υπευθυνότητα;
Ο χρόνος είναι λίγος μέχρι την επόμενη σεζόν, όπου κατά παράδοση θα αντιμετωπίσουμε και πάλι τα ίδια, ενώ κάποιοι ήδη έχουν ζητήσει την περεταίρω «σαλαμοποίηση» της περιόδου τον Αύγουστο και το Φεβρουάριο. Είναι επιτακτική η ανάγκη να συσπειρωθούμε κοντά στις κυνηγετικές μας οργανώσεις σε κατάσταση εγρήγορσης.
Λευτέρης Κακαβούλης
