Όπως έγραψα σε προηγούμενη ιστορία, είχαμε ανακαλύψει έναν κυνηγετικό παράδεισο. Έναν τόπο με αφθονία πέρδικας και λαγών. Έπρεπε για μια δεκαετία να εκμεταλλευτούμε την ανακάλυψη αυτή πριν το μάθουν πολλοί και μετατρέψουν τον παράδεισο σε κόλαση, όπως κι έγινε σήμερα…
Αποφασίσαμε να οργανωθούμε και να μην επαναλάβουμε τα λάθη της πρώτης εξόρμησης. Το πρόβλημα της συγκοινωνίας που ήταν μεγάλο, δεν μας ένοιαζε. Έτσι έπεσα με τα μούτρα στην προετοιμασία και την οργάνωση του επόμενου κυνηγιού που θα γινόταν μετά από 15 ημέρες. Έφαγα όλη την Αθήνα αλλά βρήκα 4 αμορτισέρ σκληρά, δυσεύρετα την εποχή εκείνη, για το φιατάκι. Τα τοποθέτησα με τον μάστορα τον Γιώργο τον Κωστογιάννη κι έτσι το αυτοκίνητο θα άντεχε περισσότερο στα φορτία που κουβαλούσαμε μαζί. Δεν θα σερνόταν το πίσω μέρος του κάτω.
Η «εγχείρηση» πέτυχε
Ενώ έγινε η… εγχείρηση και πέτυχε, δεν σταμάτησα εκεί. Μαζί με τον σιδερά του χωριού τον Κιτσογύφτο, για δύο ημέρες του φτιάξαμε δυο ποδιές προστασίας από κάτω. Με τη μία προστατέψαμε το κάρτερ της μηχανής και με την άλλη το ρεζερβουάρ. Έτσι μας έφυγε ένα μεγάλο άγχος. Ενώ ετοιμάστηκε το αυτοκίνητο, βρέθηκα πάλι στην Αθήνα. Αγόρασα από τον Μπούσουλα 4 τσάντες χιαστί. Οι άλλες της πλάτης δεν κυκλοφορούσαν ακόμα. Έτσι καθένας από εμάς θα είχε δύο τσάντες στην πλάτη. Για τις πέρδικες και τους λαγούς. Φυσικά και για τα νερά. Στο Μοναστηράκι βρήκα και αγόρασα 4 μεγάλα παγούρια αλουμινίου δίκιλα. Έτσι καθένας θα είχε μαζί του δύο παγούρια με 3 κιλά νερό.
Έβαλε μυαλό…
Ο θείος, ο Κώστας ο Στουλής, έβαλε μυαλό. Πήγε στον Κωτσάκο το μποτάκι νούμερο 44, το άλλαξε και πήρε το νούμερο 45. Τα φόρεσε και τα έστρωσε στο ξυλουργείο, έμαθε πως τα παπούτσια ποτέ δεν τα στρώνουμε σε ένα σκληρό κυνήγι. Ο δε θείος, ο Κώστας ο Φες, υπεύθυνος για τα όνεια, εκτός από την τροφοδοσία αγόρασε και 4 κουτιά λουκούμια συριανά να πάμε στον Δημητράκη και τη Μαρία, τα παιδιά της Καλλιώς. Έτσι δεν θα σκάσουν από το κλάμα όταν δουν το ταλκ που θα έχει πέσει κάτω όταν βάλει ο πατέρας μου στα συγκαμένα μπούτια του. Όλα ήταν μελετημένα. Μέχρι και η αναχώρηση για το λιμάνι του Λαυρίου έγινε δύο η ώρα τη νύχτα για να μη δούμε τον Παπα Φώτη. Ήταν η επιθυμία του πατέρα μου…
Ανεπανάληπτο κυνήγι
Φτάσαμε στο Λαύριο, μετά από ωραίο ταξίδι στη νοτινή Τζια, στο σπίτι της Καλλιώς, κι ενώ τρώγαμε τη λόζα (λουκάνικο χοιρινό) και πίναμε το κρασάκι, ρυθμίζαμε με τον κυρ Βασίλη το αυριανό κυνήγι. Έλεγε ο πατέρας μου, «Βασίλη, όχι μόνο το μουλάρι αλλά και τη γαϊδούρα να πάρεις μαζί. Βάλε επάνω δυο στάμνες με νερό. Θα ξεκινήσουμε μαζί και θα σμίξουμε στη θάλασσα. Εκεί θα μας περιμένεις». Αυτό το διήμερο έγινε το κυνήγι της ζωής μου. Πολλοί λαγοί και πέρδικες, αριθμοί που δεν λέγονται σήμερα ούτε γράφονται. Ο κυρ Βασίλης μας έδειξε και τις στέρνες. Είκοσι μέτρα κάτω από τη μία είχα ξαπλώσει εγώ στο προηγούμενο κυνήγι και φώναζα «μάνα μου πεθαίνω, λίγο νερό». Κατεβήκαμε στο λιμάνι της Τζιας για να φύγουμε κι εκεί άρχισε το μαρτύριο…
Βασανιστική αναμονή
«Δε θα φύγουμε, έχει θάλασσα», μας είπε ο καπετάνιος του καϊκιού. «Αύριο, που θα καλμάρει».
Τι να κάνουμε; Να γυρίσουμε πίσω στην Καλλιώ; Κι αν σπάσει ο καιρός, πού θα μας βρουν να φύγουμε; Έπρεπε να βρούμε να κοιμηθούμε στο λιμάνι. Ένας μπάρμπας που είχε ένα καφενεδάκι μάς πήρε στο σπίτι του για ύπνο. Όχι μόνο εμάς αλλά και άλλους δύο κυνηγούς από την Κούλουρη. Πού να φτιάξω τέσσερα σκυλιά; Πού να τα δέσω; Και δεν ήταν μόνο μία ημέρα αλλά 5 ημέρες αποκλεισμένοι. Πού να περάσει η ώρα; Όλο στο καφενείο. «Φτιάξε κάτι να φάμε και φέρε ούζα».
Από ένα αστείο…
Το τελευταίο βράδυ, κάναμε βόλτα στο μόλο. Είχε μόνο μια μικρή λαμπίτσα. Πίσσα σκοτάδι. Μπροστά πήγαιναν στο καλντερίμι οι δύο θείοι και ο πατέρας μου με τα τσιγαράκια στο χέρι. Βλέπω ένα ξύλινο καρότσι με το οποίο κουβαλούσαν τα εμπορεύματα που έφερνε το καΐκι. Το βάζω πάνω στο καλντερίμι και άρχισα να τρέχω κατά πάνω τους. Έκανε έναν θόρυβο τρελό, ένα ρου-που-που-ρου-που. Γυρίζουν με απορία να δουν τι είναι και βλέπουν ένα μαύρο πράγμα να πηγαίνει κατά πάνω τους. Έχασαν την ψυχραιμία τους. Κάνει αριστερά ο Φες με τον Στουλή και δεξιά ο πατέρας μου. Μπερδεύεται εκεί σε κάτι, χάνει την ισορροπία και πέφτει στη φουρτουνιασμένη θάλασσα.
…Παραλίγο τραγωδία
«Βοήθεια ρε, βοήθεια». Τι να κάνω μέσα στα μαύρα σκοτάδια; Δεν τον έβλεπα, μόνο τον άκουγα μαζί με τον Στουλή. Δεν μπορούσε να πλησιάσει γιατί το κύμα που έσκαγε στην προβλήτα τον γύριζε πίσω. «Προς την άμμο, του φώναζα, προς την άμμο». Εκατό μέτρα δεξιά μας, ήταν αμμουδιά. «Στη φωνή μου έλα, στη φωνή μου. Στην άμμο έλα, προς την άμμο», ούρλιαζα για να με ακούσει. Άλλοτε απαντούσε και άλλοτε χανόταν. «Πάει ρε Στουλή, πνίγηκε πάει». Ουρλιάζαμε με τον Στουλή. «Στην άμμο, κουράγιο. Στη φωνή μας έλα». Ήταν στιγμές φρικτές που δεν ξέρω πόσο κράτησαν. Ήταν λεπτά φρίκης αυτά μέχρι που τον ακούσαμε να φωνάζει: «Πατώνω, πατώνω, βγαίνω, βγαίνω». Κλαίγαμε από χαρά, ναι κλαίγαμε όταν ήρθε κοντά μας και ο αγνοούμενος Φες. «Ρε γαϊδούρια πού είσαστε; Γιατί με παρατήσατε τραυματισμένο;». Είχε χτυπήσει ο καημένος σε μια σιδερένια ταμπέλα, είχε κάνει ένα βαθύ σκίσιμο στο μέτωπο και προσπαθούσε να σταματήσει το αίμα. Ήταν ένα μαύρο βράδυ, τέτοιο να μη ζήσει κανένας.
«Σαν πεθάνω στο καράβι…»
Το άλλο απόγευμα την ώρα του γυρισμού, ο πατέρας μου οκλαδόν στην πρύμνη του καϊκιού, στο ένα χέρι κράταγε ένα μπουκάλι ούζο οκαδιάρικο και δίπλα του είχε μια χαρτοσακούλα με ελιές. Έτρωγε, έπινε, κέρναγε και τον καπετάνιο και όλο τραγουδούσε. Πάνω από 10 φορές θα είπε το τραγούδι: «σαν πεθάνω στο καράβι, θάφτε με μες το γιαλό, να με φάνε τα μαύρα ψάρια και το αλμυρό νερό». Εγώ συνεχώς φώναζα: «μη κερνάς τον καπετάνιο, θα τον μεθύσεις και αντί να πάμε στο Λαύριο, θα το γυρίσει για την Κρήτη». Από θαύμα, δε, γλιτώσαμε μια ξέρα βορινά της Μακρονήσου. Θα είχαμε πάλι περιπέτειες…
Στα πάντα προσοχή!
Για να χαρεί η ψυχή μας πάμε στο κυνήγι, συνάδελφοι φυσιολάτρες. Ένα καλαμπούρι όσο καλοπροαίρετο κι αν είναι, κανείς δεν ξέρει πώς μπορεί να εξελιχθεί. Προσοχή, λοιπόν, ακόμα και στα αστεία, στα καλαμπούρια. Στα πάντα προσοχή. Ο διάολος έχει πολλά ποδάρια, έτσι λέει ο λαός.
