Παρότι είναι πολύ φοβικό ζώο, εμφανίζεται σαν φάντασμα ενώ κυκλοφορεί σχεδόν μόνο νύχτα. Επιτίθεται όταν είναι δύο μαζί ή όταν γίνει αγέλη. Η αγέλη είναι μικρή και αποτελείται από πέντε-έξι άτομα. Είναι παντού στο δάσος.
Τελευταία έχει αποθρασυνθεί γιατί δεν υπάρχουν πλέον πολλά αγροκτήματα μέσα και γύρω από το δάσος. Αποτέλεσμα να μη φοβάται τον άνθρωπο. Επιτίθεται ακόμα και μέρα στα πρόβατα. Τα θύματά του δεν είναι πια μόνο τα άρρωστα ζώα αλλά και τα υγιή.
Το σούρουπο, το ουρλιαχτό του είναι ανατριχιαστικό. Οταν χτυπήσει καμπάνα ή όταν περάσει αεροπλάνο, τότε εν χορώ ουρλιάζουν όλα όσα υπάρχουν στο δάσος. Το τσακάλι μπορεί να διασταυρωθεί με τον σκύλο και τον λύκο, παράγοντας γόνιμους απογόνους. Στις μέρες μας έχουν εμφανιστεί υβρίδια που είναι πιο μεγάλα, πιο θαρραλέα και πιο επιθετικά από τα τσακάλια.
Λίγο πιο έξω από τη Μεγαλόπολη, στην περιοχή μεταξύ Ελληνικού και Καρύταινας εμφανίστηκε ένα τσακάλι πολύ μεγάλο το οποίο ήταν και ο αρχηγός της αγέλης. Τα χρώματά του έδειχναν ότι είναι υβρίδιο, αλλά η ουρά του πρόδωσε ότι είναι τσακάλι. Τα σκυλιά δεν αντιδρούσαν όπως έπρεπε και η αγέλη με αρχηγό αυτό το τσάκαλο έκανε επιθέσεις στα γιδοπρόβατα ακόμα και τη μέρα. Χτυπούσαν μέρα μεσημέρι, απόγευμα, νύχτα, δεν υπήρχε κάτι να τα σταματήσει.
Η αγέλη αποτελείτο από τέσσερα – πέντε τσακάλια. Οι τσοπαναραίοι είχαν τρομερό πρόβλημα. Το πρόβλημα λύθηκε όταν ένας κτηνοτρόφος αποφάσισε να «χαλάσει» τον αρχηγό της αγέλης.
Το τσακάλι ανήκει στην οικογένεια των κυνοειδών και έχει το δεύτερο μικρότερο πληθυσμό στην Ελλάδα μετά από αυτόν του λύκου. Είναι σαρκοφάγο, ωστόσο θεωρείται σχεδόν παμφάγο ζώο στην επιλογή τροφής, με αποτέλεσμα η διατροφή του να είναι εμπλουτισμένη με φυτά και φρούτα.
Το χρώμα του είναι γκριζοκίτρινο ή κοκκινωπό, με μαύρες κηλίδες στην πλάτη, κάτι που κυρίως εξαρτάται από την εποχή και την περιοχή στην οποία συναντάται. Η ουρά του είναι περίπου 30 εκ. κοκκινωπή εκτός από την άκρη της, που έχει χαρακτηριστικό μαύρο χρώμα. Η προέλευσή του παραμένει άγνωστη. Θεωρείται ότι μετακινήθηκε στα νοτιοανατολικά Βαλκάνια από τους ασιατικούς πληθυσμούς.
Με μέγεθος σώματος περίπου 60-100 εκατοστά, αποτελεί το μικρότερο από τα τρία είδη τσακαλιών που υπάρχουν, ενώ είναι λίγο μεγαλύτερο από την αλεπού που αποτελεί επίσης συγγενικό είδος. Ζει 14 με 16 χρόνια.
Το τσακάλι είναι από τους κυριότερους θηρευτές ζώων που βλάπτουν τις γεωργικές καλλιέργειες, ελέγχει πληθυσμούς τρωκτικών, απομακρύνει νεκρά ζώα μειώνοντας κινδύνους μετάδοσης ασθενειών και σε ορισμένες περιπτώσεις λειτουργεί ως «καθαριστής» κτηνοτροφικών κοπαδιών απομακρύνοντας τα ασθενικά ζώα.
Νομοθεσία
Δυστυχώς το τσακάλι σύμφωνα με τη Νομοθεσία της ελληνικής πολιτείας, περιβάλλεται από αδικαιολόγητη ασάφεια. Ενώ δεν συμπεριλαμβάνεται ούτε στη λίστα των θηρεύσιμων ειδών, δεν συμπεριλαμβάνεται επίσης ούτε στα προστατευόμενα είδη.
Μέχρι το 1990 θεωρείται επιβλαβές είδος και μάλιστα μέχρι το 1981 όποιος προσκόμιζε τα πόδια του ζώου ως αποδεικτικό στοιχείο θανάτωσης του ζώου, έπαιρνε αμοιβή από το Δασαρχείο. Περιβαλλοντικές ΜΚΟ έχουν ενεργήσει για την προστασία και τη διατήρηση του τσακαλιού στην Ελλάδα.
Ομως στην Πελοπόννησο όπου το συναντάμε και σε κοπάδια και μοναχικά άτομα βρίσκεται σε μεγάλους αριθμούς και πρέπει να ελεγχθεί ο πληθυσμός του γιατί οι ζημίες που κάνει στο οικοσύστημα πιθανόν να είναι πολύ περισσότερες από την οικολογική προσφορά του σαν «καθαριστής».
Υ.Γ. Στις περιοχές της Αρκαδίας, της Ηλείας, της Μεσσηνίας και της Λακωνίας μπορώ να δηλώνω ότι ακούμε το ουρλιαχτό τους και τα βλέπουμε ιδίοις όμμασι. Πρέπει να υπάρχουν εκατοντάδες τσακάλια.
Βιότοπος – διατροφή
Στην Ελλάδα, φυσικός βιότοπος του είδους είναι κυρίως περιοχές μικρού υψόμετρου έως 600 μ. και σε περιοχές που είναι κοντά στον άνθρωπο. Περιοχές με πυκνή βλάστηση φαίνεται ότι είναι αναγκαίες για τα τσακάλια για λόγους ασφαλούς κάλυψης.
Ζει σε χαράδρες και ποταμιές με πυκνή βλάστηση καλαμιώνων ενώ συχνά μπαίνει σε κατοικημένες περιοχές. Ως φωλιές χρησιμεύουν φυσικές τρύπες σε βράχους και κενά ανάμεσα στις ρίζες των δένδρων ή φωλιές άλλων ζώων όπως είναι οι ασβοί και οι αλεπούδες.
Η διατροφή του τσακαλιού αλλάζει ανάλογα με την εποχή και το οικοσύστημα
Ωστόσο η προσαρμογή του είναι εύκολη, σαν παμφάγο ζώο που είναι. Τα τσακάλια είναι συλλέκτες κάθε είδους τροφής και όχι καθαροί σαρκοφάγοι-θηρευτές. Είναι καταναλωτές τροφών ανθρωπογενούς προέλευσης και τρέφονται με ποικιλία τροφών ζωικού και φυτικού είδους. Λαγοί, ποντικοί, σαύρες, σαλιγκάρια, αμφίβια μικρά ή μεσαίου μεγέθους πουλιά, αβγά, αλλά και καρποί είναι μέσα στο διαιτολόγιό τους.
Ακόμη, διερευνούν τροφή ανάμεσα στα σκουπίδια που βρίσκουν γύρω από τα χωριά, καταναλώνουν ψόφια ζώα, υπολείμματα χοιροστασίων, αλλά όταν βρίσκουν ευκαιρία, επιτίθενται και σε κοπάδια αφύλακτων γιδοπροβάτων, προτιμώντας τα μικρότερα ζώα.
Σημαντικό του πλεονέκτημα στη επιτυχία θήρευσης αποτελούν οι πολύ ανεπτυγμένες αισθήσεις ακοής και όσφρησης που διαθέτει, κάτι που το βοηθάει στο να μπορεί να εντοπίζει μικρά θηράματα μέσα στην πυκνή βλάστηση.
Μπάμπης Γκαβάς
πηγη : http://www.kskyparissias.com
