Γράφει ο Γιάννης Νίκου
Θυμάμαι έβλεπα μια ταινία στην τηλεόραση, «Ο Πόλεμος των Άστρων», όταν χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν ο φίλος μου ο Τάκης: «Γιάννη ετοιμάσου, έρχομαι για να σε πάρω, φεύγουμε για Καστοριά. Η καλύτερή μας! Με πήρανε τηλέφωνο και όπως μου’πανε τους φάγανε οι φάσσες.. πάρε πολλά φυσίγγια!» και μου κλείνει το τηλέφωνο. Σε δύο ώρες ήμουν έτοιμος και φορτώναμε το παλιό Opel Caravan του Τάκη.
18 Οκτωβρίου : Το ταξίδι ξεκινά
Μου φάνηκε ότι ήταν λίγο νωρίς, συνήθως τα περάσματα αρχίζουν γύρω στις 25 Οκτωβρίου και μετά, αλλά η φύση είναι απρόβλεπτη. Ταξιδέψαμε όλη τη νύχτα οδηγώντας εναλλάξ ως τα χαράματα. Ξημέρωνε πια όταν αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς το φυλάκιο, στα σύνορα. Τότε είδαμε και τις πρώτες φάσσες, πετούσανε κι αυτές παράλληλα με μας προς το φυλάκιο. Οι παλμοί της καρδιάς άρχισαν να ανεβαίνουν γρήγορα. Λίγο αργότερα ανταμώσαμε τους φίλους που μας τηλεφώνησαν, τον Κυριάκο και το Σάββα. Μας κατατόπισαν πού να καθίσουμε, αλλά δεν θα κυνηγούσαν μαζί μας μιας και είχαν τις υποχρεώσεις τους.
Τοποθετηθήκαμε ο ένας από τον άλλο γύρω στα 200 μέτρα. Εγώ είχα στην πλάτη μου ένα ναρκοπέδιο. Είχε συρματόπλεγμα με την τριγωνική ταμπελίτσα: ΝΑΡΚΕΣ. To τονίζω γιατί, χωρίς να καμαρώνω, μπήκα αρκουδώντας να πάρω τα πρώτα δύο πουλιά που πέσανε μέσα.
Επικίνδυνη νεανική τρέλα!
Εφόσον είμαι εδώ και γράφω, σημαίνει ότι δεν συνέβη τίποτε (μπήκα τρεις φορές!). Είχε ένα περασματάκι που κράτησε κάπου 1 ώρα. Θυμάμαι ότι πήρα συνολικά 7 πουλιά. Κάπου τόσα και ο Τάκης! Όλα είχαν ησυχάσει, δεν ήταν σίγουρα τα πουλιά εκεί, είχαν μετακινηθεί ποιος ξέρει πού.. Τα γνωστά..
Τι συνέβη; Ενώ μιλούσα με τον Τάκη για το τι θα κάνουμε στη συνέχεια, βλέπουμε από μακριά να έρχεται προς το μέρος μας ένας κυνηγός ντόπιος, ο οποίος είχε μια φάσσα κρεμασμένη στην πουλιάστρα του. «Καλημέρα παιδιά!».. «Καλώς τον! Πήρες μια φασσούλα;».. Και τότε η τύχη βουνό που είχαμε, μας εμφανίζεται : «Εγώ παιδιά δεν παίρνω πουλιά στο φτερό με τίποτε, εδώ ήμουνα τυχερός και πήρα μία!». Καμαρώνει, σηκώνει τη φάσσα, της στρώνει τα φτερά και συνεχίζει : «Σκεφτείτε ότι το χωριό μου είναι γεμάτο φάσσες εδώ και μια εβδομάδα και εγώ δεν πάω γιατί τσαντίζομαι να καίω τσάμπα φυσίγγια!».. «Και ποιο είναι το χωριό σου;»..
Έτσι μπορεί λοιπόν, από τη μια στιγμή στην άλλη, να αλλάξει η τύχη σου και η τύχη μερικών δεκάδων πουλιών! Σε χρόνο μηδέν ήμαστε στο OPEL και τρέχουμε για το χωριό του χαρούμενου φασσά. Ήταν πια απόγευμα όταν διασχίσαμε το χωριό και βγήκαμε στον κάμπο.
19 Οκτωβρίου και η αγωνία κορυφώνεται
Ο λόφος που βρίσκεται στα αριστερά μας, ΚΟΥΝΙΕΤΑΙ! Κάθε βελανιδιά φαίνεται να έχει δέκα με είκοσι φάσσες που πεταρίζουν ανάμεσα στα δέντρα. Όμως μας χωρίζει από το λόφο ένα σκίσιμο του εδάφους που τραβάει ως εκεί που βλέπει το μάτι. Άρα δεν μπορούμε να πάμε στο λόφο γιατί το φάρδος του σκισίματος φτάνει και τα 5 μέτρα. Ανυπόμονος ο Τάκης ντουφεκάει μια φάσσα η οποία έπεσε στην απέναντι μεριά. «Μη ρε Τάκη, δεν μπορούμε να την πιάσουμε, άσε να δούμε πώς θα πάμε αύριο απέναντι». Με την ντουφεκιά σηκώθηκε ένα τεράστιο σύννεφο από πουλιά και έφυγε προς το βάθος του ορίζοντα. Τέτοιο σύννεφο δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου! Να μην τα πολυλογούμε, το βράδυ βρήκαμε κατάλυμα στο χωριό και στο καφενείο πήρα τις πληροφορίες που ήθελα, αφού κεράσαμε ένα τσίπουρο στον αγροφύλακα της περιοχής.
20 Οκτωβρίου : Η ημέρα της αποκάλυψης!
Είμαστε στημένοι με τον Τάκη εκεί που μας στείλανε οι πληροφορίες που πήρα. Λαμπρή μέρα με καθαρό ουρανό και το φως της αυγής να δυναμώνει. Αραιά και πού, παρουσιαζόταν κάποια φάσσα χωρίς να γίνεται ο χαμός που περιμέναμε. Μάζεψα 5-6 πουλιά, αλλά δεν!!.. Όμως στο βάθος, κάπου στο χιλιόμετρο, έπαιρνε το μάτι μου όποτε κοίταγα κάποια πουλιά να πηγαινοέρχονται με μεγάλη συχνότητα. Αποφάσισα να πάω για έρευνα, αφήνοντας τον Τάκη στο καρτέρι του.
Έχω μαζί μου καμιά εκατοσταριά φυσίγγια θεωρώντας ότι είμαι υπερκαλυμμένος. Αμ δε!.. Όσο πλησίαζα αντιλαμβανόμουνα ότι ο αριθμός των πουλιών ήταν πολύ πιο μεγάλος απ’ ότι είχα νομίσει. Τα πουλιά με πήγαιναν όλο και πιο μακριά, ώσπου έφτασα σ’ένα άνοιγμα αρκετά μεγάλο ανάμεσα στα δέντρα, βελανιδιές γεμάτες με χοντρό βελανίδι, που όπως αποκαλύφθηκε ήταν ο μοναδικός λόφος σε όλο το Γράμμο που είχε φαΐ.
Στο κέντρο του ανοίγματος, με διάμετρο κάπου 200 μέτρα, υπήρχε ένα κυκλικό πουρνάρι με ένα δεντράκι. Ιδανικό σημείο που ελέγχει όλη την περιοχή. Και εκεί στήθηκα..
Πρέπει να πω πως όσο ήμουνα σε μετακίνηση, δεν ντουφέκισα πουλιά για να μην τα χαλάσω. Μεγάλο μυστικό στο κυνήγι της φάσσας είναι ότι από λαχτάρα απαγορεύεται να ντουφεκάμε πολλά πουλιά μαζί, κοπάδια, για να μην τα τρομάζουμε! Υπομονή.. αυτά θα ξανάρθουν σε πολύ καλύτερες συνθήκες. Και έτσι έγινε, άρχισαν να μου έρχονται δυο – δυο, τρεις – τρεις, ή και περισσότερες. Πανηγύρι! Ντουφεκούσα και μετά έτρεχα να τις μαζέψω να μην φαίνονται σκοτωμένες και τρομάζουν τις άλλες. Έρχονταν ήσυχα ήσυχα σε παράταξη για να προσγειωθούν μπροστά μου. Άρχισα να τρελαίνομαι! Αμέσως έκανα τον υπολογισμό ότι τα φυσίγγια δεν φτάνουν «ούτε για ζήτω»! Ο Τάκης φοβάμαι ότι δεν μ’ακούει (κινητή τηλεφωνία δεν υπήρχε, γουόκι τόκι δεν είχαμε), άρχισα να κάνω οικονομία μόνο στις σίγουρες και πάλι δεν θα έφταναν!
Αλλά όταν η τύχη είναι με το μέρος σου.. Ήρθε ο Τάκης με το OPEL, κατάλαβε ότι κάτι συμβαίνει και με έψαξε, άκουσε τις ντουφεκιές και ήρθε. Σε χρόνο μηδέν συνεννοηθήκαμε, τον τοποθέτησα εκεί που φεύγανε όλα τα πουλιά και αρχίσαμε μαζί το σφυροκόπημα. Όταν βρεθήκαμε ήταν 11 το πρωί και μέχρι τις 6 το απόγευμα τα πουλιά έρχονταν λίγα λίγα, πολλά πολλά. Καλοί σκοπευτές και οι δύο, δεν αφήσαμε σχεδόν καμιά ευκαιρία να πάει χαμένη. Τότε τα όπλα δεν ήταν 3σφαιρα και θυμάμαι ότι 4 φορές πήρα 4 πουλιά σημαδευτά. Αποκαμωμένοι στο τέλος της ημέρας δεν μπορούσαμε καλά καλά να μιλήσουμε, πονούσε ο ώμος μας, αλλά ήμασταν όμως τρισευτυχισμένοι. «Τι ήταν αυτό ρε Τάκη σήμερα;».. «Άστα, μη λες τίποτα, ας είναι καλά εκείνος ο τύπος με τη φάσσα!.. Άντε καληνύχτα!»
21 Οκτωβρίου : Η τύχη ήταν πάλι με το μέρος μας
Από τα χαράματα έχουμε σηκωθεί και μετά τον καφέ στο καφενείο του χωριού, πηγαίνουμε με το παλιό OPEL φορτωμένο φυσίγγια που αγοράσαμε έξτρα για την περίπτωση, στα καρτέρια μας. Άρχισε να ροδίζει για τα καλά όταν τελείωσε η προετοιμασία, φτιάξιμο της φυλάχτρας, το θερμός με τον καφέ, τα κουτιά με τα φυσίγγια ανοιγμένα για να μη χάνουμε χρόνο στο γέμισμα. Η πρώτη ντουφεκιά από τον Τάκη και η πρώτη φάσσα στο χώμα. Αμέσως μετά ήρθε η σειρά μου και έτσι άρχισε ξανά η εισβολή των πουλιών, επιλογή στόχων, μάζεμα, κρύψιμο, ντουφέκισμα συνεχές, οι κάνες πύρωσαν γρήγορα και αυτή η ιστορία κράτησε ξανά ως το απόγευμα..
Αργά το βράδυ ξεκινήσαμε για Αθήνα οδηγώντας με βάρδιες και με τις σκέψεις του τι περάσαμε και κυρίως το πόσο τυχεροί ήμασταν. Ακόμα και σήμερα στον σκληρό δίσκο της μνήμης είναι περασμένα όλα αυτά που περιέγραψα με ανεξίτηλο τρόπο και ελπίζω μια μέρα να τα ξαναζήσω!
